Ο ΧΕΜ, ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΓΡΑΨΙΜΟ

Τα Νέα

«Η φαντασία είναι το ένα πράγμα, εκτός από την εντιμότητα, που οφείλει να έχει ένας καλός συγγραφέας. Οσο περισσότερο μαθαίνει από την εμπειρία τόσο πιο γνήσια θα είναι η φαντασία του. Εάν το καταφέρει αυτό- η φαντασία του να έχει κάτι αληθινό- ο κόσμος θα νομίζει ότι τα πράγματα για τα οποία γράφει συνέβησαν στ΄ αλήθεια κι αυτός απλώς τα καταγράφει σαν ρεπόρτερ (...) Το καλό γράψιμο είναι το αληθινό γράψιμο. Μια επινοημένη ιστορία θα είναι αληθινή ανάλογα με το πόσο καλά γνωρίζει τη ζωή ο συγγραφέας της και πόσο συνειδητοποιημένος είναι...» Μιλάει ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ το 1935 ως ανταποκριτής του περιοδικού Εsquire, σε ένα- ανέκδοτο ακόμα στα ελληνικά- κείμενό του για το τι είναι και τι δεν είναι «καλό» λογοτεχνικό γράψιμο, και πώς ασκείται σ΄ αυτό ο επίδοξος συγγραφέας. Ο ίδιος είναι 36 χρονών και έχει φάει με το κουτάλι εμπειρίες ζωής, αλλά έχει πίσω του και δέκα χρόνια λαμπρής λογοτεχνικής παρουσίας. Εχει ήδη υπηρετήσει εθελοντικά ως οδηγός ασθενοφόρου στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει 237 θραύσματα όλμων στο κορμί του, έχει παρασημοφορηθεί από τους Ιταλούς, έχει δουλέψει ως δημοσιογράφος στο μεσοπολεμικό Παρίσι όπου συγχρωτίστηκε με την ελίτ της εκπατρισμένης αγγλοσαξονικής διανόησης, έχει καταγράψει την αλλαγή των ισορροπιών στην Ευρώπη μετά την επικράτηση του Μουσταφά Κεμάλ στην Τουρκία και την άνοδο του φασισμού στην Ιταλία (1922), έχει μείνει στην Αβάνα και σε λίγο (1936) θα φύγει να καλύψει τον Ισπανι κό Εμφύλιο για λογαριασμό της Βορειοαμερικανικής Ενωσης Εφημερίδων. Στο διάστημα ανάμεσα στις δύο μεγάλες δημοσιογραφικές αποστολές του στην Ευρώπη, εκδίδει τρεις συλλογές διηγημάτων, το εξαιρετικό βιβλίο ταξιδιωτικών εντυπώσεων Πράσινοι λόφοι της Αφρικής, τα μυθιστορήματα που τον καθιερώνουν: Κι ο ήλιος ανατέλλει (1926), Αποχαιρετισμός στα όπλα (με βάση τις εμπειρίες του από το ιταλικό μέτωπο, 1929) και Θάνατος το απομεσήμερο (με θέμα τις ισπανικές ταυρομαχίες, 1932- όλα Εκδ. Καστανιώτης). Θα ακολουθήσουν άλλα τέσσερα μυθιστορήματα, και το 1954, το Νομπέλ Λογοτεχνίας. Αυτόν τον Χέμινγουεϊ γνωρίζαμε ώς τώρα: τον συγγραφέα που σκιαγραφεί με μοναδικό τρόπο ευάλωτους ανδρικούς χαρακτήρες. Ο ρεπόρτερ μάς ήταν ουσιαστικά άγνωστος. Μόνο κάποιες ανταποκρίσεις του από την Εγγύς Ανατολή ξέραμε, χάρη στον Φρέντυ Γερμανό που τις είχε αναδημοσιεύσει το 1987 στο «Διαβάζω».

Τούτος ο άλλος «Χεμ» μάς συστήνεται σήμερα, μέσα από τρεις τόμους που τιτλοφορούνται Με υπογραφή Χέμινγουεϊ και περιλαμβάνουν μια επιλογή (του Ουίλιαμ Ουάιτ) από τα άρθρα και τις ανταποκρίσεις του τις περιόδους 1920-22, 1923-39, 1940-46 αντίστοιχα (Εκδ. Καστανιώτης). Το παραπάνω απόσπασμα ανήκει στον 2ο τόμο που αναμένεται τον χειμώνα (μτφ. Η. Μαγκλίνης). Ο πρώτος τόμος (σε μετάφραση εναλλάξ του Κ. Καλογρούλη ή του Η. Μαγκλίνη, ο οποίος επιπλέον υπογράφει τη διαφωτιστική εισαγωγή) μόλις κυκλοφόρησε και είναι μια αποκάλυψη!