Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Βόμβα μεταστροφής...σεξουαλικού ενδιαφέροντος! Το Β' μέρος της έρευνας για τα βιοχημικά


Το δεύτερο μέρος της πολύ ενδιαφέρουσας έρευνας του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΠΟΥΦΕΣΗ* για τα βιοχημικά όπλα. Το πρώτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ



Βόμβα μεταστροφής Σεξουαλικού Ενδιαφέροντος : “Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο”

Το 1994 το εργαστήριο Wright της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ, αναζητούσε κονδύλια από το πεντάγωνο, προκειμένου να ερευνήσει την πιθανότητα κατασκευής μιας βόμβας που θα επηρέαζε την σεξουαλικότητα των στρατιωτών του εχθρού. Το σχέδιό τους ήταν να χρησιμοποιήσουν αφροδισιακά χημικά τα οποία θα προκαλούσαν την έξαρση σεξουαλικού ενδιαφέροντος, στο αντίπαλο στράτευμα.

Σε αυτή την περίπτωση, οι στρατιώτες θα ήταν πολύ απασχολημένοι “μεταξύ” τους, για να αφοσιωθούν στην τέχνη του πολέμου. Μια και η πολεμική αεροπορία, ζήτησε από το πεντάγωνο περίπου 7,5 εκατομμύρια δολάρια, η συνταγή προφανώς θα απαρτιζόταν και από επιπλέον ουσίες εκτός του αφροδισιακού χημικού. Το πρόγραμμα αυτό ποτέ δεν υλοποιήθηκε, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όμως στις ΗΠΑ, συνεχίζουν να ασχολούνται με το θέμα. Το πεντάγωνο επίσης δεν φαίνεται να απέρριψε αμέσως τη βόμβα, μια και έστειλε το σχέδιο προς έγκριση από το ανώτατο επιστημονικό σώμα της χώρας.
Ίσως οι ημερομηνίες παίζουν σημαντικό ρόλο. Ειδικά όταν η πρόταση κατατίθεται ένα χρόνο μετά την προσπάθεια του Clinton να άρει την απαγόρευση της θητείας των ομοφυλοφίλων στον αμερικανικό στρατό, αρκεί εκείνοι να κρατούσαν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις “μυστικό επτασφράγιστο”. Προωθήθηκε δηλαδή μια πολιτική από μεριάς Clinton “Don’t Ask, Don’t Tell” (μην ρωτήσεις, μην το πεις). Όπως και να έχει, εκείνη την περίοδο οι άνθρωποι του πενταγώνου ήταν πολύ αγχωμένοι με την ιδέα της θητείας ομοφυλοφίλων στον αμερικανικό στρατό. Η πολιτική Don’t Ask Don’t Tell, εν τέλει οδήγησε στον περιορισμό ή την αποπομπή αρκετών στρατιωτών από το στρατό και μάλιστα σε μια περίοδο που το στράτευμα αιμορραγούσε χάνοντας συνεχώς ανθρώπινο δυναμικό. Ίσως οι άνθρωποι του Πενταγώνου σκέφτηκαν πως ήταν μεν πολύ αργά για να σταματήσουν την προέλαση των ομοφυλοφίλων στο στρατό, αλλά από την άλλη η ιδέα της μεταστροφής των σεξουαλικών προτιμήσεων των δυνάμεων του εχθρού, ήταν πολύ ελκυστική. Έτσι κανείς δεν γνωρίζει αν η “Gay Bomb” βρίσκεται ακόμα μέσα στις προτιμήσεις των ανωτάτων αξιωματικών του Πενταγώνου. Χρήστες του Internet σχολίασαν, με πολύ έξυπνο τρόπο για την “Gay Bomb” : “…Φαντάζομαι αυτή την ερωτική βόμβα σαν ένα τεράστιο φιαλίδιο νιτρικού αμύλου, ανοιχτό στο πεδίο της μάχης. Το ηθικό σε αυτή την περίπτωση δεν θα διαλυόταν μονομερώς, αλλά και οι δύο πλευρές θα ήθελαν να λάβουν μέρος σε όλο αυτό το ερωτικό όργιο. Μια και τόσοι στρατιώτες απολύθηκαν από τον αμερικανικό στρατό, ως κατηγορούμενοι για πράξεις ομοφυλοφιλίας, μπορεί να πει κανείς πως αυτή η βόμβα όχι μόνο έχει κατασκευαστεί, αλλά έχει ήδη χρησιμοποιηθεί. Μόνο που τα αποτελέσματά της θα ήταν σαφώς πιο περιορισμένα σε ένα στράτευμα, όπου η ομοφυλοφιλία θα θεωρείτο πράξη νόμιμη…”. Μαζί με τη βόμβα αλλαγής φύλου, προτάθηκε και ένα σχέδιο παρασκευής ουσιών που θα προκαλούσαν έντονη δυσοσμία στον εχθρό. Έτσι, η διαδικασία αναγνώρισής του, θα ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα, όμως, γρήγορα απορρίφθηκε, καθότι σε πολλές περιοχές του κόσμου, η δυσοσμία είναι δεδομένη και οι άνθρωποι έχουν πλέον συνηθίσει να ζουν με αυτήν.



Βιοηθική και διεθνείς συνθήκες

Η συνθήκη των χημικών όπλων ή αλλιώς η συνθήκη μη διασποράς των χημικών όπλων, υπεγράφη το 1993 και τέθηκε σε ισχύ το 1997. Η θέσπισή της ήταν αναγκαία, λόγω της αυξημένης έρευνας και ανάπτυξης. Τα βιοχημικά όπλα, υποτίθεται, ότι διέπονται από δύο συνθήκες: Την CWC και την BWC (συνθήκη περιορισμένης χρήσης βιολογικών όπλων). Καμμία συνθήκη όμως από τις δύο δεν φαίνεται να περιορίζει τη χρήση τους, διότι αφενός τα βιοχημικά όπλα δεν είναι θανατηφόρα και αφετέρου βρίσκονται στην “γκρίζα ζώνη”, που δημιουργείται ανάμεσα από τις δύο συνθήκες. Η ιδιάζουσα αυτή περίπτωση προέκυψε, διότι πριν από την υπογραφή της CWC, οι Ηνωμένες Πολιτείες έσπευσαν να μετονομάσουν τα χημικά τους όπλα σε: Ανεπτυγμένους παράγοντες ελέγχου εξεγέρσεων (Advanced Riot Control Agents). Μέχρι σήμερα, η CWC έχει αναθεωρηθεί δύο φορές, χωρίς όμως να αλλάξει κάτι το ιδιαίτερο.
Η πρώτη αναθεώρηση έλαβε χώρα στη Χάγη τον Μάιο του 2003, καθυστερημένα, μάλιστα, κυρίως λόγω επικέντρωσης σε θέματα τρομοκρατίας από τις χώρες-μέλη της συνθήκης. Σύμφωνα με την “αναθεωρημένη” συνθήκη τα κράτη μέλη της υποχρεούνται να:
 Καταστρέψουν οποιαδήποτε αποθέματα χημικών όπλων διαθέτουν κυρίως παλαιάς τεχνολογίας π.χ. αέριο μουστάρδας, δακρυγόνα
 Να σεβαστούν τις αποφάσεις της συνθήκης σύμφωνα με τις οποίες απαγορεύεται η ανάπτυξη και η παραγωγή χημικών όπλων καθώς επίσης η δημιουργία αποθεματικών και η προώθησή τους με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Απαγορεύεται η χρήση χημικών όπλων καθώς επίσης και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που σαν σκοπό έχουν τη χρήση τους.
 Τα κράτη μέλη πρέπει να έχουν υπόψη τους τις εξελίξεις πάνω στον τομέα της έρευνας και ανάπτυξης, ούτως ώστε αν αναπτυχθούν τα χημικά όπλα περαιτέρω, να μπορέσουν να παρέμβουν και να τα καταστρέψουν.
 Κατόπιν επιθυμίας των κρατών-μελών δεν απαγορεύεται το ελεύθερο εμπόριο χημικών προϊόντων μεταξύ τους
 Τα κράτη-μέλη έχουν εποπτικό ρόλο, ούτως ώστε να διασφαλίζεται η παγκόσμια ειρήνη. Οφείλουν να επιτηρούν τις άλλες χώρες (κράτη μέλη και μη) και να προάγουν την ιδέα του χημικού αφοπλισμού.

Η επιτροπή σαφώς και κατέβαλλε προσπάθειες, προκειμένου να εκδοθούν οι παραπάνω αποφάσεις, απέτυχε όμως να προσδιορίσει τα βιοχημικά όπλα και το ρόλο τους. Αφετέρου οι όροι αυτοί δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα δεσμευτικοί, για να μην πούμε πως οι ήδη υπάρχουσες “γκρίζες ζώνες”, οι οποίες προέκυψαν από την πρώτη συνθήκη, διευρύνονται. Η δεύτερη αναθεώρηση, η οποία έλαβε χώρα το 2008, απέτυχε ξανά να δεσμεύσει περαιτέρω τις χώρες μέλη της συνθήκης, ειδικά τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, οι οποίες, όπως φαίνεται, συνεχίζουν να δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην έρευνα και την ανάπτυξη των βιοχημικών όπλων.
Ο Malcolm Dando, καθηγητής διεθνούς ασφαλείας στο τμήμα ειρηνευτικών σπουδών του πανεπιστημίου του Bradford, είναι υπέρμαχος (μεταξύ άλλων) της ευρείας εφαρμογής της συνθήκης (CWC). Δυστυχώς όμως ο Dando, καθώς και όλοι οι διακεκριμένοι επιστήμονες που προσπαθούν να μετριάσουν την έρευνα και την ανάπτυξη των χημικών όπλων, φαίνεται πως απευθύνονται σε “ώτα μη ακουόντων”. Ο ταγματάρχης Ernest Harper του σώματος πεζοναυτών των ΗΠΑ, σχολιάζοντας την CWC δηλώνει : “ το άρθρο Ι(5), ενώ φαίνεται απλό και σαφές, είναι στην πραγματικότητα, σκόπιμα γραμμένο με τέτοιον τρόπο, ώστε να δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με τα πεδία εφαρμογής της συνθήκης”. Εξηγεί περαιτέρω πως : “..Όταν οι ΗΠΑ εισήλθαν στη συνθήκη, είχαν ήδη μετονομάσει τα χημικά τους όπλα σε Ανεπτυγμένους Παράγοντες Ελέγχου Εξεγέρσεων…”. Στους ίδιους τόνους, ο David Fidler δηλώνει: “…οι ηθικές αρχές, οι οποίες βρίσκονται πίσω από τους κανόνες του πολέμου, έχουν παραμείνει σχεδόν αμετάβλητες ανά τους αιώνες. Συνεπώς και πάντα σύμφωνα με τους διεθνείς νόμους, δεν υπάρχει λόγος να διαχωρίζονται θανατηφόρα από μη θανατηφόρα όπλα, διότι οι διεθνείς αρχές πρέπει να είναι εφαρμόσιμες σε κάθε περίπτωση όπλου (θανατηφόρου ή μη)…”. Η αλήθεια είναι, πως η συνθήκη επιτρέπει τη χρήση τέτοιου είδους όπλων μόνο στην περίπτωση καταστολής εξεγέρσεων (κανόνας δηλαδή “κομμένος και ραμμένος” στα μέτρα των “αντιδραστικών” ως προς τη συνθήκη, ΗΠΑ). Με την ελαστικότητα, όμως, με την οποία αντιμετωπίζεται, ενδεχομένως στο μέλλον, να είναι αδύνατον να διαχωρίσει κανείς εξεγέρσεις από γενικευμένες εξεγέρσεις-πραγματικές συνθήκες μάχης (υπό αυτές τις συνθήκες το που τελειώνει μια εξέγερση και που αρχίζει ένας πόλεμος θα ήταν ένα πεδίο ομιχλώδες ακόμα και για τον ίδιο τον Clausewitz, αν υποθέσουμε πως ξαναζούσε και ξαναέγραφε το “Περί Πολέμου”).
Ο παράγοντας βιοηθική υπεισέρχεται, αναγκαστικά, στην περίπτωση των βιοχημικών όπλων. Αν θέλει να εξετάσει κάποιος αν όντως υπάρχει ηθικό υπόβαθρο πίσω από την κατασκευή αυτών των όπλων, θα πρέπει να αναλογιστεί ενδεχόμενες μελλοντικές συνέπειες. Η όλη φιλοσοφία κατασκευής, βασίζεται στην πρόκληση συμπτωμάτων καταπράυνσης, αφενός ή υπερδιέγερσης (και μετέπειτα καταπράυνσης) αφετέρου. Έτσι σε μια υποθετική περίπτωση εξέγερσης, μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα Βαρβιτουρικά,Βενζοδιαζεπίνες, αντικαταθλιπτικά κτλ, προκειμένου να βγουν εκτός μάχης οι εξεγερθέντες. Οι αγωνιστές χολοκυστοκινίνης, εκτός από την αδιαμφισβήτητη δυνατότητα εφαρμογής τους σε εξεγέρσεις, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στο πεδίο της μάχης, σπέρνοντας πανικό στους εχθρούς.
Το υποτυπώδες αυτό βιοηθικό υπόβαθρο, το οποίο υπάρχει “για τα μάτια του κόσμου” είναι πολύ ρομαντικό για να είναι αληθινό. Σαφώς και η περαιτέρω ανάπτυξη, στο πεδίο που εξετάζεται, θα αποτελέσει μελλοντικό κίνητρο χρησιμοποίησης των βιοχημικών όπλων “δια πάσαν νόσον”, δεδομένου του ότι οι άνθρωποι γενικότερα ακόμα δεν έχουν κατανοήσει (πόσο μάλλον εμπεδώσει) την έννοια του μέτρου. Συγκεκριμένα, ο κίνδυνος της απόκτηση των όπλων από τρομοκρατικές οργανώσεις πλανάται πάνω από την ανθρωπότητα και είναι ίδιας φύσης με τον κίνδυνο διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Ήδη η ανθρωπότητα έζησε μια πυρηνική “ομπρέλα” (και ακόμα τη ζει εφόσον υπάρχουν χώρες που απειλούν άλλες με πυρηνικό όλεθρο) δεν χρειάζεται να ζήσει και μια βιοχημική. Ο καθηγητής Matthew Meselson του πανεπιστημίου του Harvard δηλώνει: “…καθώς συνεχίζεται η πρόοδος και επεκτείνονται οι δυνατότητές τροποποίησης βασικών βιολογικών διεργασιών, σύντομα θα είμαστε σε θέση όχι μόνο να αφανίζουμε τη ζωή την ίδια, αλλά και να τη χειραγωγούμε στα επίπεδα της εκμάθησης, της ανάπτυξης, της αναπαραγωγής και της κληρονομικότητας…”. Συνεχίζει λέγοντας: “… Ένας κόσμος, στον οποίο όλες αυτές οι δυνατότητες θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν για εχθρικούς σκοπούς, θα ήταν ένας κόσμος, στον οποίο η ίδια η φύση (δόγμα) της σύγκρουσης θα είχε αλλάξει. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, θα μπορούσαν να υπάρξουν ευκαιρίες “άνευ προηγουμένου” εφαρμογής βίας, εξαναγκασμού, καταπίεσης ή ακόμα και υποδούλωσης…”. Στην υποθετική περίπτωση που χρησιμοποιούνταν τα καταπραϋντικά στο ευρύ κοινό, τα αποτελέσματα θα ποίκιλλαν. Όπως προειπώθηκε, το ιδανικό βιοχημικό όπλο θα πρέπει να επιφέρει ανάλογα συμπτώματα σε άτομα παρεμφερούς σωματικού βάρους και ηλικίας. Στην περίπτωση όμως μιας εξέγερσης, οι εξεγερθέντες ενδεχομένως να μην έχουν όλοι τον ίδιο σωματότυπο και ηλικία. Συνεπώς, ενδεχομένως να είχαν τις εξής εκδηλώσεις, κατόπιν χρήσης καταπραυντικών από τις αστυνομικές δυνάμεις:
 Υπνηλία, αίσθημα κόπωσης, ζάλη, ναυτία, έμετος
 Ενδεχόμενη υπερπαραγωγή ουσιών, διεγερτικών για το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα όπως η Ντοπαμίνη, η ακετυλοχολίνη κτλ, σαν αποτέλεσμα έκθεσης σε ειδικούς ανταγωνιστές επαναπρόσληψης Σεροτονίνης (SSRIs). Αυτό θα συνέβαινε, λόγω “ομοιοστατικού συναγερμού” , ο οποίος προκειμένου να αναιρέσει την επερχόμενη μεταβολή στις συγκεντρώσεις Σεροτονίνης, θα υπερπαρήγαγε τις ουσίες που αναφέρθηκαν.
 Πιθανή καρδιοαναπνευστική κάμψη ακόμα και κατόπιν χορήγησης αντιδότου.
 Μακροχρόνια επιβράδυνση των συνειδησιακών λειτουργιών.
 Αδιαφορία, απάθεια, συναισθηματική αδράνεια, διαταραχές στον ύπνο, κυκλοθυμία.
 Μείωση σεξουαλικής δραστηριότητας και πάσης φύσεως σεξουαλικά προβλήματα (επιβράδυνση κατά τη διάρκεια της εκσπερμάτισης, στυτική δυσλειτουργία κτλ).
 Πιθανά συμπτώματα εθισμού πάσης φύσεως.
 Πιθανές αλλαγές σε δομές του DNA (γονιδιακές μεταλλάξεις).
 Μεταβολικές ανωμαλίες.
 Επιπτώσεις στην κυτταρική διαίρεση-δημιουργία όγκων.

Στην περίπτωση χρήσης αγωνιστών χολοκυστοκινίνης, στα παραπάνω συμπτώματα προστίθενται: κρίσεις πανικού, φοβικά σύνδρομα, αυξημένο άγχος, σκέψεις που ανακυκλώνονται, πιθανή εμφάνιση σχιζοφρένειας αν τα άτομα είναι γενετικά επιρρεπή (ακόμα και αν δεν είναι, οι γονιδιακές μεταλλάξεις που θα προκύψουν κατόπιν έκθεσης τους στα χημικά, θα καταστήσουν τις γενεές, που θα ακολουθήσουν, επιρρεπείς).
Αντί επιλόγου: Εξελικτική πίεση σε επίπεδο γονιδίων-Ο απώτερος σκοπός(;)
Οι σημερινές δυτικές κοινωνίες απαρτίζονται από ανθρώπους, οι οποίοι πάσχουν σε μεγάλο βαθμό από καταθλιπτικά, φοβικά και άλλα σύνδρομα (περίπου 350 εκατομμύρια άνθρωποι στον δυτικό κόσμο πάσχουν από κατάθλιψη). Νέα σύνδρομα, όπως το μετατραυματικό στρες, τα οποία προέκυψαν σχετικά πρόσφατα, προβληματίζουν τόσο τους ερευνητές όσο και τους γιατρούς. Συγκεκριμένα, το μετατραυματικό στρες εμφανίζεται κατόπιν ισχυρής συναισθηματικής πίεσης (σε έναν πόλεμο για παράδειγμα, γι’αυτό άλλωστε έχει ονομαστεί και σαν σύνδρομο των Βοσνίων προσφύγων) και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η ξαφνική έξαρσή τους στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.
Σε ένα υποθετικό σενάριο χρήσης καταπραϋντικών σε επίπεδο πληθυσμών, ακόμα και με την αφορμή εξεγέρσεων ή διαδηλώσεων, τα βιοχημικά όπλα θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη συμμόρφωση των πολιτών, ούτως ώστε οι τελευταίοι να παραμένουν αδιάφοροι απέναντι στα γεγονότα τα οποία συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο, να μειώσουν τις αντιδράσεις τους και γενικά “να ρίξουν τους τόνους”. Εξάλλου, τα βιοχημικά όπλα είναι άμεσα συνδεδεμένα με τους περιβαλλοντικούς παράγοντες, “έκ τών ών ούκ άνευ”. Το “υποθετικό” αυτό σενάριο το βιώνουμε καθημερινά, ζώντας σε μια εποχή που το λεγόμενο “mind control” εφαρμόζεται ευρέως, οι πολίτες όμως αδυνατούν να αντιδράσουν τόσο σε αυτό, όσο και στις εξελίξεις που μας περικυκλώνουν. Ο κυριότερος από τους λόγους, που οδήγησαν το Edgewood Arsenal, καθώς και όλους τους στρατιωτικούς και μη οργανισμούς, που μετείχαν στην έρευνα ανάπτυξης και παραγωγής βιολογικών όπλων, να κοινοποιήσουν, έστω και εν μέρει, τα αποτελέσματα των ερευνών τους, ήταν η κοινή γνώμη. Όπως γράφει ο Zbigniew Brzezinski (πρώην σύμβουλος επί θεμάτων εθνικής ασφάλειας ΗΠΑ) στο βιβλίο του (Η Δεύτερη Ευκαιρία: Τρεις Πρόεδροι και η Κρίση της Αμερικανικής Υπερδύναμης): “…Η μη νομιμοποιημένη ισχύς είναι εγγενώς πιο αδύναμη, διότι η χρήση της απαιτεί μεγαλύτερο καταναγκασμό για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα…”. Με την κοινή γνώμη πεπεισμένη, πως τα βιοχημικά όπλα αποτελούν μέσα (μεταξύ άλλων) πάταξης της τρομοκρατίας και διασφάλισης της παγκόσμιας ειρήνης, οι έρευνες, καθώς επίσης και η παραγωγή, συνεχίζονται απτόητες.
Τέλος, το γεγονός για το οποίο οφείλουμε να προβληματιστούμε όλοι, είναι η γονιδιακή πίεση που ασκούν τα βιοχημικά όπλα, γεγονός το οποίο καθιστά τη χρήση τους το ίδιο εγκληματική με μια υποθετική χρήση ενός υποθετικού μηχανισμού (όπλου) που θα παρενέβαινε στις τεκτονικές πλάκες. Ομοίως, τα βιοχημικά όπλα προκαλούν μεσοπρόθεσμα έναν συνειδησιακό σεισμό, μακροπρόθεσμα, δε, επεμβαίνουν, έμμεσα, στη γονιδιακή σύσταση των μετέπειτα γενεών. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως ορισμένα άτομα έχουν αναπτύξει ήδη αντίσταση στη Σερτραλίνη. Αυτό ήταν αναμενόμενο, καθώς ο συνεχής βομβαρδισμός του οργανισμού από μία ουσία, έχει σαν αποτέλεσμα, ο οργανισμός να αποκτήσει ένα είδος ανοσίας στην ουσία αυτή. Ίσως τα γονίδιά μας να “επιλέγουν” τον τρόπο με τον οποίο θα αναστρέψουν τα συμπτώματα μιας ασθένειας, όπως η κατάθλιψη. Μήπως τελικά η ανάπτυξη των βιοχημικών όπλων αποσκοπεί αφενός στην εγκαθίδρυση μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, αφετέρου στην προαγωγή του λεγόμενου singularity (μοναδικότητα), έννοια η οποία έχει συνδεθεί με έναν “ορίζοντα γεγονότων” πέρα από τον οποίο, καμία πρόβλεψη δεν μπορεί να γίνει σχετικά με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους; Στη διάσκεψη μοναδικότητας, η οποία έλαβε χώρα στο Stanford, συζητήθηκαν θέματα, όπως αυτό της εξέλιξής μας σε ένα ανώτερο είδος, καθώς επίσης και η συγκυριαρχία του ανώτερου αυτού είδους με την Τεχνητή Νοημοσύνη (ΑΙ). Ίσως τελικά στο μέλλον να ακούσουμε ρήσεις ανάλογες με αυτήν του Sir Ian McKellen, ο οποίος υποδύθηκε τον μεταλλαγμένο “Magneto” στην ταινία X-Men και απευθυνόμενος σε πλήθος υπερανθρώπων διατύπωσε το εξής: “…Επιθυμούν να μας θεραπεύσουν, ενώ εγώ λέω, πως εμείς είμαστε η θεραπεία…”

Βιβλιογραφία
(1) Pearson G.S. et al: Strengthening the Chemical Weapons Convention First CWC Review Conference Paper No 4, The Danger to the Chemical Weapons Convention from Incapacitating Chemicals: March 2003
(2) Wheelis M: “Nonlethal” Chemical Weapons: A Faustian Bargain, Issues in Science and Technology (March 2003)
(3) Dando M.: Scientific and technological change and the future of the CWC: the problem of non-lethal weapons
(4) Davison N.: “Off the Rocker” and “On the floor”: The Continued Development of Biochemical Incapacitating Weapons, Bradford Science and Technology Report No8 (2007)
(5) Federation of American Scientists Working Group on Biological Weapons: “Chemical Incapacitating Weapons Are Not Non Lethal”
(6) Simpson M, “Armed And Amorous”, The Guardian (2007)
(7) US Military Pondered Love Not War: The BBC News (2005)
(8) Θέματα και ορισμοί από την Wikipedia
(9) http://www.genome.duke.edu/press/news/11-16-2004/
(10) http://cwc2008.org/
(11) www.zoloft.com
(12) http://sss.stanford.edu/


Επιπρόσθετα κείμενα

Dubrovka 2002/Beslan 2004: Κρίσεις Ομηρείας
Στις 23/10 2002 50 Τσετσένοι κατέλαβαν το θέατρο Dubrovka της Μόσχας, αιχμαλωτίζοντας 850 ανθρώπους. Τα αιτήματά τους ήταν η απόσυρση των ρωσικών δυνάμεων από τα εδάφη της Τσετσενίας και η λήξη του δεύτερου Τσετσενικού πολέμου. Μετά από δυόμιση μέρες πολιορκίας και ένα “Njet” του Κρεμλίνου, οι ρωσικές ειδικές δυνάμεις Osnaz διέσπειραν φεντανύλη σε αέρια μορφή μέσα από τον εξαερισμό του θεάτρου σκοτώνοντας τους τρομοκράτες και πολλούς από τους ομήρους.
Την 1η Σεπτεμβρίου 2004, ομοίως, Τσετσένοι τρομοκράτες κατέλαβαν το σχολείο νούμερο ένα στο Beslan της Βόρειας Οσετίας, κρατώντας ομήρους κυρίως παιδιά. Τα αιτήματά τους ήταν ίδιας φύσεως με εκείνα των Τσετσένων, που κατέλαβαν το Dubrovka. Παρόλο, που ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουμε λεπτομερώς το σχέδιο επέμβασης των Σπετσναζ (ειδικών δυνάμεων), εικάζεται πως ξαναχρησιμοποιήθηκε η φεντανύλη, μόνο που αυτή τη φορά οι όμηροι είχαν λάβει το αντίδοτο (ναλοξόν) πριν την επέμβαση. Η επέμβαση των Σπετσναζ κόστισε τη ζωή σε πολλά παιδιά-ομήρους, σε τέτοιο βαθμό ώστε η κρίση ομηρείας του Beslan χαρακτηρίσθηκε ως μακελειό του Beslan.

Νευρώνες
Οι νευρώνες ή αλλιώς νευρικά κύτταρα, είναι ηλεκτρικά διεγειρόμενα κύτταρα, υπεύθυνα για τη διαβίβαση της νευρικής ώσης (πληροφορίες στη μορφή ηλεκτρικής ενέργειας). Αποτελούνται από το σώμα, στο οποίο λαμβάνουν χώρα όλες οι φυσιολογικές κυτταρικές διεργασίες, τους δενδρίτες (παρακλάδια των νευρώνων υπεύθυνα για τη συλλογή των πληροφοριών) και τον άξονα ή νευροάξονα , ο οποίος μεταφέρει τη νευρική ώση μακριά από το σώμα. Στην κατάληξη του άξονα δημιουργούνται οι συνάψεις, χώροι στους οποίους η ανταλλαγή της νευρικής ώσης, από τον ένα νευρώνα στον άλλο, λαμβάνει χώρα. Σε αυτά τα σημεία η ηλεκτρική ενέργεια μετατρέπεται σε χημική (με τη μορφή νευροδιαβιβαστών).

Από το αέριο μουστάρδας στη χρήση καταπραϋντικών
Το αέριο μουστάρδας παρασκευάστηκε για πρώτη φορά το 1822 από τον Μ. Depretz και τροποποιήθηκε το 1886 από τον Alfred Niemann, πρωτοπόρο στη χημεία της κοκαΐνης. Πρόκειται για ένα τοξικό αέριο που χρησιμοποιήθηκε εκτενώς κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Επίσης χρησιμοποιήθηκε από τους Βρετανούς εναντίον του κόκκινου στρατού το 1919, από τους Ιταλούς στη Λιβύη το 1930 και από τους Ιρακινούς εναντίον του Ιρανικού στρατού κατά την περίοδο 1983-1988. Η χρήση αερίου μουστάρδας απαγορεύτηκε από τη συνθήκη μη διασποράς χημικών όπλων το 1993.
Τα βιοχημικά όπλα ασκούν καταπραϋντική δράση και δεν έχουν τα ίδια αποτελέσματα με το αέριο μουστάρδας. Βεβαίως τα αποτελέσματα της χρήσης τους κατά τη διάρκεια της κρίσης στο θέατρο της Μόσχας, καταδεικνύουν το αντίθετο, εφόσον το ποσοστό των θυμάτων ανήλθε στο 17% περίπου. Η χρήση των ουσιών αυτών σε αέρια μορφή τα καθιστά επικίνδυνα καθότι η δόση κάθε άλλο παρά ελεγχόμενη είναι. Συνεπώς για τη χρησιμοποίηση τους επιβάλλονται διαφορετικοί τρόποι διασποράς, πιθανώς και εξειδικευμένα οπλικά συστήματα.


*Ο Αλέξανδρος Μπούφεσης είναι συγγραφέας του ιστορικού μυθιστορήματος «Οι Θεοί του Πολέμου, το χρονικό δύο ηρώων και μιας εισβολής», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη στην Ελλάδα και στην Αμερική από τον οίκο Nimble Books LLC 

onalert.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου