Όταν πλησιάζαμε στη Σύμη, κρατούσα τον αδερφό μου από το χέρι και του είπα, επιτέλους τα καταφέραμε, εξομολογείται η αδερφή του άτυχου νέου - Τώρα που έχασα τον αδερφό μου, δεν έχω κανένα λόγο να συνεχίσω αυτό το ταξίδι πια, λέει η Σάρα από το Ιράκ.
«Ονειρευόμασταν ότι θα πάμε στην Ευρώπη, θα σπουδάζαμε, θα δουλεύαμε σκληρά και στο τέλος θα τα καταφέρναμε. Όταν πλησιάζαμε στη Σύμη, κρατούσα τον αδερφό μου από το χέρι και του είπα, επιτέλους τα καταφέραμε. Μέχρι που μας σταμάτησαν οι λιμενικοί.
Λίγα λεπτά αργότερα, είδα τον αδερφό μου να πέφτει νεκρός μπροστά στα μάτια μου. Τώρα που έχασα τον αδερφό μου, δεν έχω κανένα λόγο να συνεχίσω αυτό το ταξίδι πια. Μαζί με τη σορό του θα γυρίσω και εγώ πίσω», αυτά είναι τα πρώτα λόγια της 17χρονης Σάρας από το Ιράκ που έχασε τον αδερφό της από πυροβόλο όπλο στη Σύμη κατά την εμπλοκή Ελλήνων λιμενικών και Τούρκων διακινητών στις 29 Αυγούστου.
Θέμα ωρών είναι η επιστροφή της σορού του άτυχου νέου στο Ιράκ. Εδώ σταματάει και το δικό της ταξίδι καθώς μαζί με το σύζυγό της και έναν θείο τους, αποφάσισαν να συνοδεύσουν τη σορό του 17χρονου νέου στην πατρίδα τους και να μείνουν εκεί, μετά τον άδικο θάνατο του αδερφού της. Εδωσαν όλα τους τα χρήματα στους διακινητές και τα εισιτήριά τους θα καλυφθούν από την πρεσβεία του Ιράκ που βρίσκεται στην Αθήνα μαζί με τη βοήθεια των ελληνικών τοπικών αρχών της Ρόδου.
Η ιστορία του 17χρονου Αμίρ δεν διαφέρει σε τίποτα από την ιστορία κάθε νέου μετανάστη που εγκαταλείπει την πατρίδα του για να βρεθεί σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, για αυτούς στη «Γη της Επαγγελίας», για να ζήσουν μια ανθρώπινη ζωή. Ο προορισμός των περισσοτέρων μεταναστών είναι κυρίως η Γερμανία ή η Σουηδία, δηλαδή χώρες που έχουν ανάγκη από εργατικά χέρια. Κάποιοι θέλουν να σώσουν τη ζωή τους και να γλιτώσουν από τον πόλεμο. Κάποιοι άλλοι ζητούν απλώς μια καλύτερη ζωή μακριά από την ανέχεια και τη φτώχεια αλλά και το συντηρητισμό που έχουν οι μουσουλμανικές χώρες.
Ο 17χρονος Ιρακινός, που έκανε όνειρα για τη ζωή του ήθελε να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του, εκείνο του πολιτικού μηχανικού. Μαζί με την συνομήλικη αδερφή του, τον άντρα της και έναν θείο τους, αφού πλήρωσαν αδρά τους διακινητές, επιβιβάστηκαν μαζί με περίπου 90 μετανάστες σε ένα τουριστικό τουρκικό σκάφος για να φτάσουν σε ελληνικό έδαφος. Ανάμεσα τους υπήρχαν και 17 ανήλικα παιδιά.
«Αφήσαμε πίσω μας τους γονείς μας και δυο μικρότερες αδερφές. Νομίζαμε ότι μια μέρα θα τους τηλεφωνούσαμε από κάποια χώρα της Ευρώπης και θα τους ενημερώναμε ότι όλα πήγαν καλά, ότι είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Αντί αυτού, έμαθαν ότι ο γιος τους που πριν από δέκα ημέρες ήταν στην αγκαλιά τους, σήμερα είναι νεκρός. Πώς θα αντέξουμε τόση θλίψη;», λέει η 17χρονη Σάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου