Δυστυχώς, στα 21 χρόνια δράσης
του ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ δεν ήταν λίγες οι φορές που η
αυτοκτονία, ο πόνος και το δράμα των γονιών, των φίλων και των συναδέλφων σημάδεψε
την απόπειρα μας να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του Φαντάρου Πολίτη με Στολή.
Η απώλεια κάθε φόρα του συνάδελφου
τροφοδοτούσε την οργή και αγανάκτηση εξαιτίας του Παραλόγου τη Θητεία, ύγραινε
τα μάτια στη θύμηση του παλικαριού που έφυγε τόσο άδικα, αλλά και μπροστά στο
Γολγοθά των οικείων του. Και δεν χρειάζονται πολλά για να εξηγήσουμε τι σημαίνουν
όλα αυτά…
Κάθε φορά λοιπόν όχι μόνο
απαιτείται να σπάσεις τα Στεγανά του Στρατού που πρέπει να διαφυλάξει το Γόητρο
του στρατιωτικού κατεστημένου και του εκάστοτε Υπουργού, για να καταφέρουμε να
αναδείξουμε –πάντα στο μέτρο του δυνατού και με συναίσθηση των δυσκολιών-τι έφταιξε.
Τι όπλισε το χέρι του άτυχου παλικαριού…