Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Τα σύνορα και ο ρόλος τους

Πήραμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή από το Γιώργο Δαμασκηνάκη.
Δεσμευόμαστε ότι θα προχωρήσουμε σε ένα γύρο διαλόγου για τα ζητήματα του σύγχρονου κράτους και την σχέση μεταξύ έθνους-κράτους και παγκοσμιοποίησης.
Επίσης παρουσιάζουμε μια σύντομη τοποθέτηση της ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗΣ στα ζητήματα που θέτει ο συναγωνιστής.

Μιλώντας σε δημοσιογράφους ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker, την Δευτέρα που μας πέρασε: Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το αντίδοτο στην άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη.
Επίσης είπε: «Πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στον εθνικισμό, έχουμε το καθήκον να μην ακολουθήσουμε τους λαϊκιστές, αλλά να εμποδίσουμε τη λεωφόρο των λαϊκιστών."
Και κατέληξε : «Τα σύνορα είναι η χειρότερη εφεύρεση που έγινε ποτέ από τους πολιτικούς". Η αλληλεγγύη πρέπει να δοθεί στους πρόσφυγες και τα παιδιά τους, πρόσθεσε.
Γιατί άραγε το είπε αυτό ο Γιούνκερ; Τί αντιπροσωπεύουν για τα συμφέροντα που εκπροσωπεί τα σύνορα; Ένα όραμα της αριστεράς ήταν επίσης η κατάργηση των συνόρων. 

Υπάρχει δηλαδή κοινός τόπος όπου συναντιούνται οι επιδιώξεις των τεχνοκρατών της ΕΕ και της αριστεράς; Τί θέση είχαν πάρει άραγε οι παλιοί αριστεροί, οι παλιοί κομμουνιστές πάνω σ αυτό το θέμα; 

Την περίοδο της κατοχής, κυκλοφορούσε ένας ψεύτικος Ριζοσπάστης απο την Κομαντατούρ, με σκοπό να αποπροσανατολίσει το διαλυμένο απο τον Μεταξά ΚΚΕ και γενικότερα το αντιστασιακό κίνημα. (Μάλιστα ο μόνος τρόπος για να αναγνωριστεί άν ήταν ο πραγματικός ή ο γερμανικός ριζοσπάστης ήταν η ποιότητα του χαρτιού.) Η θέση του ήταν περίπου η εξής: Μέσα απο την κατάσταση μιας ενοποιημένης Ευρώπης, μέσα απο την κατάργηση των συνόρων, μπορούσε πλέον να κτιστεί ένα ενιαίο εργατικό κίνημα που θα εργαστεί προς την κατεύθυνση του κομμουνισμού,  πέρα απο τα κράτη. Η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν σκεπτική. Στην υπόλοιπη ευρώπη υπήρχαν οι θεωρητικοί της αριστεράς, Σπινέλλι κλπ που θεωρούσαν ότι η ενωμένη πλέον εκ των πραγμάτων ευρώπη είναι προς μια κατεύθυνση που βολεύει το κομμουνιστικό κίνημα, πιστεύοντας ότι στο μέλλον, θα ηττηθεί ο φασισμός και θα μπορέσει ο κομμουνισμός να υπερισχύσει. Αυτοί ήταν οι αντιφασίστες "του μέλλοντος" ενώ οι πραγματικοί αντιφασίστες έδιναν την μάχη στις χώρες τους εναντίον των Γερμανών. Τα γραπτά αυτών των μελλοντικών αντιφασιστών χρησιμοποιήθηκαν δεόντως απο την γερμανική προπαγάνδα. 

Παρ όλα αυτά η ηγεσία του ΚΚΕ τότε έκρινε ότι ο αγώνας είναι εθνικοαπελευθερωτικός και ότι πρέπει να δοθεί μάχη.

Είναι η αγάπη για τον τόπο του καθ ενός εθνικισμός; Η πίστη για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, η κατάργηση των συνόρων, ο κοσμοπολιτισμός είναι ο αντίποδας;

Τα παρακάτω δέν είναι δικά μου, αλλά δέν αναφέρω την πηγή, προς το παρόν, για να διαβαστούν  και να αναρωτηθούμε για την ορθότητά τους.

"Ο εθνικισμός ισοδυναμεί με τον επεκτατισμό των συμφερόντων της κρατούσας τάξης ενός έθνους σε βάρος του λαού εντός της χώρας και σε βάρος των άλλων εθνών. Κι επομένως ο εθνικισμός είναι η άρνηση του έθνους, η κατάλυση του έθνους, δηλαδή του κοινού δικαιώματος όλων και κυρίως της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών να διαμορφώνουν το κράτος εντός της εθνικής επικράτειας με βάση τα πιο θεμελιώδη και ζωτικά συμφέροντά τους.

Κοσμοπολιτισμός είναι η άρνηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των εθνών, της αυτοδιάθεσης των πολιτών εντός της εθνικής τους επικράτειας. Είναι στην ουσία και στην πράξη η άλλη όψη του εθνικισμού. Υπήρξε εξαρχής η ιδεολογία του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Το δικαίωμα του πολιτισμένου να εκπολιτίσει - όπως αυτός ορίζει τον πολιτισμό - με τη βία, την ανοιχτή ή συγκεκαλυμμένη επέμβαση και τον πόλεμο τα βάρβαρα έθνη.

Σ' ένα κόσμο όπου βασιλεύουν οι κατακτητικοί μηχανισμοί της παγκόσμιας διακυβέρνησης που οδηγούν ακόμη και σε ολοκληρωτική διάλυση χώρες, λαούς και έθνη, το να ταυτίζει κανείς την εθνική κυριαρχία με τον εθνικισμό, να καλεί τα έθνη που βρίσκονται υπό καθεστώς υποτέλειας να ξεχάσουν την συγκεκριμένη τους εθνικότητα και θέση, να "υπερβούν τις εθνικές διαφορές" και τα λοιπά, αυτό δεν είναι διεθνισμός, δεν είναι τίποτε άλλο από κήρυγμα υποταγής στο ζυγό, μια άθλια προσπάθεια να δικαιολογηθεί και να διαιωνιστεί η κυριαρχία του κατακτητή κάτω απ' τον μανδύα του διεθνισμού.

Όσο για τα σύνορα, μόνο κατακτητές και αποικιοκράτες μπορούν να μιλούν τόσο απαξιωτικά. Τα σύνορα καθορίζουν δικαιοδοσίες. Η διατήρηση των συνόρων είναι το δικαίωμα δημιουργίας και άσκησης δικαίου εντός της εθνικής επικράτειας. Με πηγή τον ίδιο το λαό και το έθνος που ασκεί κυριαρχία στην επικράτεια. Είναι ο μόνος τρόπος για έναν λαό και τους πολίτες ενός έθνους να διεκδικήσουν το δικαίωμα να αποφασίζουν σχετικά με το νόμο.


Το έθνος-κράτος πραγματώνει μια τέτοια αξίωση. Επιδιώκει τη δικαιοδοσία σε συγκεκριμένη επικράτεια. Εμμέσως πλην σαφώς, το εθνικό κράτος αναγνωρίζει επίσης ότι οι άλλες χώρες είναι εκτός δικαιοδοσίας του. Μπορούν και έχουν το δικαίωμα στη δημιουργία του δικού τους δικαίου πάνω στο δικό τους έδαφος. Τα σύνορα λοιπόν λειτουργούν με δύο τρόπους, και ενώ παρέχουν στο έθνος-κράτος αποκλειστική δικαιοδοσία, μπορούν επίσης να περιορίσουν τις αξιώσεις του μόνο στην καθορισμένη εδαφική επικράτεια.
Να γιατί ποτέ οι αυτοκρατορίες δεν αναγνώριζαν σύνορα. Τα θεωρούσαν πάντα ως πρόσκαιρη επινόηση των πολιτικών. Όπως ακριβώς λέει κι ο Γιούνγκερ. Γιατί πολύ απλά δεν αναγνώριζαν ποτέ το δικαίωμα στο σύνολο των πολιτών ενός έθνους να έχουν την αποκλειστικότητα της δικαιοδοσίας στην επικράτειάς τους. Ούτε αναγνώριζαν ποτέ ότι πηγή όλων των εξουσιών και όλου του δικαίου σε μια επικράτεια οφείλει να είναι ο λαός. 

Η υπερεθνικότητα και η πολυπολιτισμικότητα υπονομεύουν την ιδέα της αποκλειστικής δικαιοδοσίας ανά επικράτεια. Στο όνομα της καταπολέμησης του εθνικισμού δίνεται σε υπερεθνικά όργανα η εξουσία να καταλύσουν ή να υπονομεύσουν τα εθνικά σύνορα και να παρακάμψουν τις εδαφικές διευθετήσεις του κράτους έθνους.

Με τον τρόπο αυτό, τα σύνορα γίνονται όλο και πιο διάτρητα για τα υπερεθνικά συμφέροντα των ισχυρών. Η πολυπολιτισμικότητα, εν τω μεταξύ, όχι μόνο απονομιμοποιεί τα σύνορα του κράτους έθνους αποδυναμώνοντας τη συλλογική ταυτότητα των ανθρώπων που ζουν στη συγκεκριμένη εθνική επικράτεια, αλλά ενθαρρύνει επίσης τις διάφορες μειονοτικές και θρησκευτικές ομάδες να επικαλεσθούν κανόνες πέρα από τα σύνορα του κράτους έθνους, υπονομεύοντας έτσι την ίδια την ιδέα της αποκλειστικής δικαιοδοσίας.
Δεν είναι τυχαίο που με πρόσχημα τη θρησκεία και την προστασία των μειονοτήτων, ή εθνικοτήτων, ξεκίνησαν οι πιο καταστροφικοί πόλεμοι κατάκτησης και επέκτασης των ισχυρών στο ευρωπαϊκό έδαφος τουλάχιστον από τον 15ο αιώνα μέχρι σήμερα.
Οι υπερεθνικοί μηχανισμοί και η πολυπολιτισμικότητα είναι συνεπώς αντίθετες προς την εθνική κυριαρχία και τα σύνορα που αυτή συνεπάγεται. Οι υπερεθνικοί μηχανισμοί αποσυνθέτουν την έννοια της κυριαρχίας, και έτσι προκαλούν την σταδιακή κατάργηση των συνόρων από το εξωτερικό. Ενώ η πολυπολιτισμικότητα αποδυναμώνει την εθνική ταυτότητα, τον εθνισμό ενός λαού και των πολιτών μιας χώρας κι έτσι απονομιμοποιεί την ύπαρξή των συνόρων εντελώς από το εσωτερικό.
Να γιατί ο Γιούνγκερ επικαλείται τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως πολυπολιτισμικό φαινόμενο κι όχι ως προϊόν καταστροφής των εθνικών κρατών και των πατρίδων απ' όπου προέρχονται αυτές οι πληθυσμιακές ροές. Αυτός είναι κι ο λόγος που ο Γιούνγκερ και η παρέα του μπορεί να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους πρόσφυγες, αλλά επουδενί δεν θέλουν να εφαρμόσουν τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις και πρωτόκολλα, οι οποίες στηρίζονται στο σεβασμό της εθνικής επικράτειας.
Ο στόχος ήταν και παραμένει ένας. Να στερηθούν οι λαοί την αποκλειστική δικαιοδοσία στη χώρα τους, που τους εξασφαλίζουν τα σύνορα της εθνικής επικράτειας. Έτσι η δικαιοδοσία μεταφέρεται σε υπερεθνικούς μηχανισμούς εξουσίας μακριά από κάθε έννοια δημοκρατικής ή άλλης νομιμοποίησης. Όπως συμβαίνει σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση."


Πιθανότητα επιτυχίας, προτεραιότητες, βήματα, εφικτότητα της αυτονομίας.

Απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει πόλεις κράτη, αυτοκρατορίες, έθνη κράτη, τεχνητά κράτη,  με διαφορετικούς νόμους, δίκαιο, το κάθε ένα ή η κάθε μία. Δέν έχει υπάρξει ποτέ στον κόσμο ένα ενιαίο κράτος, με ενιαίους νόμους και ενιαίο δίκαιο. 

Ακόμα και σήμερα, που με την παγκοσμιοποίηση όλα τείνουν  να ομογενοποιηθούν, και το κεφάλαιο προσπαθεί να εισβάλλει σε κάθε γωνιά και να καταργήσει τις παρθένες μέχρι εκείνη τη στιγμή "νησίδες" που αποτελούν τα κράτη, με τα σύνορα και τους νόμους τους, δέν έχει καταφέρει να εισχωρήσει παρ όλη την οικονομική πίεση παντού.


Είναι επομένως πιό λογικό να υποθέσουμε ότι είναι πιό εύκολο, πιό πιθανό, να μπορούν  τοπικά να υπάρχουν περιοχές όπου οι κάτοικοι θεσπίζουν τους δικούς τους νόμους, απο το να υπάρξει μια ενιαία ή ευρύτατα διαδεδομένη κατάσταση, με πανομοιότυπη νομοθεσία, μια αυτοκρατορία, ή μια οικονομική και νομική ενοποίηση μεγάλων περιοχών του πλανήτη.

Δηλαδή είναι πιό ουτοπικό να περιμένουμε ότι μια πολιτική κατάσταση θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί παγκόσμια παρά τοπικά. Ο κομμουνισμός ως τέτοια πολιτική κατάσταση, παρόλη την καταστροφή του ΒΠΠ και το ότι οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αμέσως μετά τον πόλεμο ήταν αριστερές, είχαν συμμετοχή κομμουνιστών (αλλα και πολλές παγκόσμια, στην Λατινική Αμερική και την Ασία),  δέν κατάφερε να επικρατήσει εξαιτίας της αντίστασης που πρόταξε η οικονομική ελίτ, και εσωτερικών τους θεμάτων που δέν επιλύθηκαν. Είναι λοιπόν πιό ουτοπικό να περιμένουμε ότι μια τέτοια επαναστατική κατάσταση θα μπορέσει να εξαπλωθεί παγκόσμια παρά να μπορέσει να εδραιωθεί τοπικά, πράγμα που, έχει ήδη γίνει.

Το Αθηναϊκό μοντέλο διακυβέρνησης, μιμήθηκαν και άλλες πόλεις της αρχαιότητας. Τέτοιες πόλεις, συνήψαν συμμαχίες στρατιωτικές και εμπορικές. Ποτέ στην ιστορία σκλάβοι , που να ζούσαν σε απομακρυσμένες περιοχές δέν ενώθηκαν για να διεκδικήσουν ελευθερία. Οι τέτοιες εξεγέρσεις γινόταν τοπικά, χωρίς οργάνωση, χωρίς συνεργασίες χωρίς στρατηγική. Μόνο ελεύθεροι λαοί συνεργάζονται. Πρέπει να κερδίσεις, να κατακτήσεις την ελευθερία σου, για να κατανοήσεις την ανάγκη και του άλλου λαού για αυτό. Τότε μπορείς να αποφασίσεις να βοηθήσεις και να συνεργαστείς.

Για να πετύχεις ένα ευρύτερο στόχο ειρήνης, ευημερίας, δημοκρατίας, πρέπει να τα έχεις ήδη κατακτήσει στον τόπο σου. Να γίνεις ενδεχομένως και το παράδειγμα. Να αποφασίζεις εσύ για την τύχη σου, τις συνεργασίες σου, τις συμμαχίες σου. Να μπορείς να έχεις όχι μια εξαρτημένη εξωτερική πολιτική εμπορικά ή πολιτικά ή σε επίπεδο στρατιωτικής συμμαχίας, αλλα μια πολυδιάστατη. Τα έχεις με όλους καλά, σε ισορροπία, δέν είσαι υποτελής, ούτε υποχρεωμένος σε κανένα αποκλειστικά, όπως έχει συμβεί τώρα με την ΕΕ. (Εμπορικές συμφωνίες με βάση την αμοιβαία ωφέλεια, χωρίς μεσάζοντες.) Ποτέ η Ελλάδα στην ιστορία της δέν κατάφερε να το κάνει αυτό, όντας απο την γέννησή της εξαρτημένη με δάνεια απο τους Αγγλους, τους Γάλλους, τους Αμερικανούς, μια αποικία χρέους, με τοποθετημένους βασιλείς, με εθελόδουλες, εξαρτημένες κυβερνήσεις. Φτάσαμε στην βρύση να πιούμε νερό και κατα την απελευθέρωση απο τους Τούρκους και απο του Γερμανούς και δέν το καταφέραμε. 

Σήμερα ζούμε τηρουμένων κάποιων αναλογιών θέλω να πιστεύω, παρόμοια προεπαναστατική περίοδο. Ζυμώνονται οι συνθήκες. Η κοινωνία έχει φάει πολλά χαστούκια και πολλή τρομοκρατία, έχει δεχθεί την αδυναμία του καθ ενός ξεχωριστά απέναντι στην οργανωμένη καταστολή του κράτους, καταστολή που συμβαίνει είτε με φυσικό και οικονομικό τρόπο, ΜΑΤ και φτωχοποίηση, είτε με πολιτικό ή παραπολιτικό τρόπο, συνδικαλιστές και κόμματα που δρούν πυροσβεστικά, αποτρεπτικά, την ίδια στιγμή που τα πολιτικά κόμματα σε όλο το πολιτικό, εντός του κοινοβουλίου φάσμα, της Χρυσής Αυγής (εννοείται) αλλα και του ΚΚΕ συμπεριλαμβανόμενου, έχουν υποταχθεί στην εξωτερική δύναμη της οικονομικής ολιγαρχίας που ασκείται μέσω της ΕΕ , θεωρούν και λένε ότι η χώρα δέν μπορεί να ξεφύγει τώρα πλέον, δέν παράγει, δέν συμφέρει το λαό. Αυτά έχουν δηλωθεί ρητά και απο τον Κουτασούμπα και απο τον Μιχαλολιάκο.
 
Η παγκόσμια χειραφέτηση για την οποία μιλάει η αριστερά έρχεται πολύ αργότερα, σε επόμενα βήματα, άγνωστο εάν ποτέ όχι ολοκληρώσεις αλλα έστω ξεκινήσεις προς τα εκεί. Δέν ξεκινάς με σημαία αυτήν, όταν βρίσκεσαι υπο κατοχή, όπως αυτή τη στιγμή βρίσκεται η χώρα μας. Ξεκινάς με προτάγματα εθνικής ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας.

Υπάρχουν σήμερα χώρες ανεξάρτητες που ασκούν δική τους ανεξάρτητη πολιτική; Βέβαια. Όλες εκτός αυτές της Ευρωπαϊκής ένωσης, και αυτές που παραμένουν αποικίες. Ας μήν πάμε μακριά και ας αναζητήσουμε επιτυχημένα μοντέλα. Η Νορβηγία η Σουηδία ποτέ δέν υπέστησαν τις πολιτικές του φιλελευθερισμού, λέξη εξωραϊσμένη που δέν έχει καμία σχέση με την ετοιμολογία της και την αρχική της χρήση. Ο Ισλανδικός λαός πέταξε απο πάνω του το φορτίο του χρέους που πήγαν να του μεταβιβάσουν προκειμένου οι ιδιωτικές τράπεζες της Ευρώπης να μήν υποστούν ζημιές. Οχι μόνο δέν έπαθε τίποτα αλλά έχει την καλύτερη πορεία από τότε, χωρίς ανεργία, με ικανοποιητικούς μισθούς.

Γιώργος Δαμασκηνάκης

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ
Το κείμενο ανοίγει στρατηγικά ζητήματα και διαφωνίες, επομένως θα διευκρινίζουμε σε τί διαφοροποιούμαστε.

1. Για τα περί ''κατοχής'' της Ελλάδας

Στη Γαλλία, στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα και αλλού, έχουμε μέτρα σκληρών εργατικών αναδιαρθρώσεων. Όχι γιατί αυτές οι τρεις χώρες βρίσκονται ''υπό κατοχή''. Έχουμε παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, με επίκεντρο των δυτικοκεντρικό, γερασμένο καπιταλισμό, έχουμε επίθεση από το κεφάλαιο στην εργασία παντού με διαφορετικές ταχύτητες, έχουμε πρόβλεψη από ΔΝΤ, ΟΟΣΑ και άλλους φορείς ότι η κρίση θα κρατήσει 50 τουλάχιστον χρόνο. Για μας η Ελλάδα είναι σε μια ενδιάμεση παγκόσμια θέση, περιφέρεια στην Ε.Ε, κέντρο στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια όπου έχει ιμπεριαλιστικό ρόλο. Ακριβώς επειδή η Ελλάδα είναι περιφέρεια της Ε.Ε, μπορεί να παίζει τον ιμπεριαλιστικό-κεντρικό της ρόλο στη ζώνη των δικών της συμφερόντων. Το ελληνικό κράτος έχει στρατό, αστυνομία, σύγχρονες υποδομές, και παρά τη σημαντική οικονομική υποβάθμισή του, δεν βρίσκεται ''υπό κατοχή των ξένων'', αλλά υπηρετεί την ελληνική άρχουσα τάξη. Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής αστικής τάξης, που βασίζεται στο εφοπλιστικό, το φαρμακευτικό, το κατασκευαστικό, το τουριστικό κεφάλαιο και των τομέα των υπηρεσιών, με υψηλό μορφωμένο εργατικό δυναμικό (όσο και αν έχει μεταναστεύσει ήδη), δεν αναιρεί πως η χώρα αυτή δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία ''αποικία''. Οι κοινωνικοί αγώνες που δόθηκαν στα χρόνια του Μνημονίου ήταν πρώτα και κύρια αγώνες ενάντια στην ντόπια ηγεσία του κεφαλαίου, η οποία στήριζε τις Μνημονιακές κυβερνήσεις για το δικό της συμφέρον, παρά τις αντιφάσεις μιας ασταθούς, σε μεταβαλλόμενο οικονομικό περιβάλλον, πολιτικής. 

2. Σύνορα-Κρατική Κυριαρχία

Δεν επιδιώκουμε την άμεση αναίρεση εθνοτικές ομάδες, που θα συγχωνευθούν μόνο με την αλλαγή των υλικών συνθηκών, τη δημιουργία μιας κοινής ζωής στη βάση συμφερόντων που συγκλίνουν βαθιά, εκ των πραγμάτων πάνω σε μια άλλη παραγωγική βάση. Δεν αρνούμαστε τις οριοθετήσεις πολιτισμών, εθνοτικών ομάδων, λαών, αλλά και δεν τις ταυτίζουμε κάθε οριοθέτηση με τα κλειστά κρατικά σύνορα. Θέλουμε την ελεύθερη διέλευση των ατόμων όπου αυτά επιθυμούν, όπως αυτά κινούνται από περιφέρεια σε περιφέρεια στο εσωτερικό μιας χώρας, μολονότι αυτές οι περιφέρειες διακρίνονται, αποκλίνουν στους νόμους, τα ήθη και τα έθιμα. 

3. '''Λαϊκή Κυριαρχία''

Θέλουμε μια πολυεθνική κυριαρχία μιας συμπολιτείας των λαών. Όλοι οι άνθρωποι έχει αποδειχθεί πως κατάγονται από την ίδια πατρίδα, τη Γη, και συγκεκριμένα από μια περιοχή μεταξύ Ασίας και Αφρικής. Θέλουμε κυρίαρχους λαούς, αλλά όλα τα θέματα δεν λύνονται τοπικά ή σε εθνικό επίπεδο λόγω της κλίμακάς τους. Και στο εσωτερικό μιας χώρας υπάρχει τοπική, περιφερειακή, εθνική αρμοδιότητα. Επομένως, αρνούμαστε το ψεύτικο δίπολο ''κοσμοπολιτισμός ή εθνικισμός'', γιατί ήδη, εκ των πραγμάτων, ''εθνοκρατική κυριαρχία'' σημαίνει συγκυριαρχία εθνών-κρατών σε σημαντικά ζητήματα που τα υπερβαίνουν, από τον καθορισμό των συνόρων μέχρι το περιβάλλον και την παγκόσμια οικονομία. 

Άρα, θέλουμε ένα καταμερισμό αρμοδιοτήτων στους τόπους των ανθρώπων ανάλογα με τη κλίμακα και στη βάση της κοινής ιδιοκτησίας κλπ. Κοσμοπολιτική πολυεθνική κυριαρχία για τα μεγάλα ζητήματα της ανθρωπότητας, με εκλεγμένους αντιπροσώπους στη βάση μιας κοινωνικοποιημένης τεχνολογίας, και περιφερειακές και τοπικές αρμοδιότητες για μικρότερης σημασίας ζητήματα. Το να αποφασίζουμε εμείς για την τύχη μας, επομένως, δεν ταυτίζεται με το ''εθνικό επίπεδο''. Η τύχη μας πλέον παίζεται και σε τοπικό και σε ηπειρωτικό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν αποφασίζουμε μόνο για το ''εθνικό επίπεδο'', τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα να ζήσουμε αξιοπρεπώς. 

Και αν ακόμα πιστεύαμε κάτι τέτοιο, σε ένα ήδη συγκροτημένο έθνος-κράτος, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι, πρώτα και κύρια, ο εχθρός-λαός όταν κινδυνεύει να διεκδικήσει παραπάνω από όσα του επιτρέπουν οι αφέντες του τόπου του. Κάθε έθνος-κράτος προϋποθέτει την εσωτερική άμυνα/ασφάλεια απέναντι σε αυτόν τον εχθρό-λαό, αποκαλύπτοντας ότι δεν υπάρχει ταυτότητα κοινωνικών-ταξικών συμφερόντων στο εσωτερικό του. Δεν αποφασίζουμε ''εμείς'' σε εθνικό επίπεδο για το κόψιμο των μισθών, τα νομίσματα, τις συντάξεις, ώστε ''εμείς'' να χάνουμε την ''εθνική μας κυριαρχία'', που τάχα κάποτε είχαμε, από τους ξένους. 

4. ''Ρεαλισμός''

Το μόνο ρεαλιστικό για μας, είναι σε Ελλάδα και Τουρκία, σε διαφορετικές γειτονιές του κόσμου, οι μισθωτοί, οι νέοι, οι συνταξιούχοι, να συνειδητοποιήσουν πως ο εχθρός τους είναι κοινός. Είναι το κεφάλαιο και τα κράτη του. Πιστεύουμε πως, όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό, είναι πολύ πιο ρεαλιστικό από κάθε ελπίδα ανάκτησης μιας χαμένης εθνικής κυριαρχίας.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου