«Πρόκειται για ένα γεγονός που τραυματίζει τη δημοκρατία. Η
δημοκρατία, όμως, θωρακίζεται ακόμη περισσότερο και φυσικά δεν απειλείται»
Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Όλγα Γεροβασίλη
Ελληνική
Δημοκρατία: όταν παράγεις περισσότερους βομβαρδισμούς από όσους μπορείς να
καταναλώσεις
Μια βόμβα στον ΣΚΑΙ, 100
βόμβες στη Συρία και στην Υεμένη.
Αυτός είναι ο πρόσφατος απολογισμός των βομβαρδισμών της Ελληνικής Δημοκρατίας και των συμμάχων της.
Είμαστε σίγουροι και σίγουρες λοιπόν, όπως η υπουργός Όλγα Γεροβασίλη, πως η Ελληνική Δημοκρατία δεν απειλείται από τον βομβαρδισμό στον τηλεοπτικό σταθμό αλλά, αντίθετα αξιοποιώντας το γεγονός αυτό προχωράει στη αποτελεσματικότερη θωράκισή της και μάλιστα, παράγει περισσότερες βόμβες από όσες καταναλώνει, ή καλύτερα, συμμετέχει σε περισσότερες επιθέσεις βομβαρδισμών από τους βομβαρδισμούς που δέχεται. Η κατανόηση βέβαια αυτής της συνθήκης προϋποθέτει ότι κανείς/καμία αντιλαμβάνεται πως αυτό που ονομάζουμε δημοκρατία και ‘‘δημοκρατική τάξη πραγμάτων’’ δεν είναι τίποτα άλλο από διαφορετικές εκδοχές – άλλες πιο έντονες, άλλες πιο ήπιες η συγκαλυμμένες- του συμπλέγματος των συστημάτων κυριαρχίας στη σύγχρονη μορφή τους (πατριαρχία, εθνικισμος, καπιταλισμός) που εξαπολύουν μέσα από την ενίσχυση και συνεχή αναμόρφωση των συστημάτων άμυνας/ασφάλειας των εθνών-κρατών και των δι-εθνών ολοκληρώσεων τους (‘‘κεντρικών ή περιφερειακών’’), ένα όλο και πιο αναβαθμισμένο πόλεμο ενάντια στο σύγχρονο πολυεθνικό προλεταριάτο και τους/τις καταπιεσμένους/ες-αποκλεισμένους/ες. Αυτό μαρτυρά η «ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τη πολλαπλή συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε …ειρηνευτικές αποστολές εκτός συνόρων με το πολεμικό του ναυτικό[1], τη βάση της Σούδας από όπου ξεκινούν όλο και συχνότερα «ειρηνευτικοί» βομβαρδισμοί, όπως απέναντι στη Συρία[2], την πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία[3], που βομβαρδίζει νοσοκομεία και αμάχους στην Υεμένη[4]. Στα ενδιάμεσα διαστήματα, έχουμε και Έλληνες διπλωμάτων που εμπλέκονται σε εμπόριο παιδικών οργάνων, όπως δήλωσε ο Κοτζιάς, εθνικά και δημοκρατικά υπερήφανος που αυτός προσωπικά οδήγησε κάποιους από αυτούς σε δικαστική καταδίκη![5]
Αυτός είναι ο πρόσφατος απολογισμός των βομβαρδισμών της Ελληνικής Δημοκρατίας και των συμμάχων της.
Είμαστε σίγουροι και σίγουρες λοιπόν, όπως η υπουργός Όλγα Γεροβασίλη, πως η Ελληνική Δημοκρατία δεν απειλείται από τον βομβαρδισμό στον τηλεοπτικό σταθμό αλλά, αντίθετα αξιοποιώντας το γεγονός αυτό προχωράει στη αποτελεσματικότερη θωράκισή της και μάλιστα, παράγει περισσότερες βόμβες από όσες καταναλώνει, ή καλύτερα, συμμετέχει σε περισσότερες επιθέσεις βομβαρδισμών από τους βομβαρδισμούς που δέχεται. Η κατανόηση βέβαια αυτής της συνθήκης προϋποθέτει ότι κανείς/καμία αντιλαμβάνεται πως αυτό που ονομάζουμε δημοκρατία και ‘‘δημοκρατική τάξη πραγμάτων’’ δεν είναι τίποτα άλλο από διαφορετικές εκδοχές – άλλες πιο έντονες, άλλες πιο ήπιες η συγκαλυμμένες- του συμπλέγματος των συστημάτων κυριαρχίας στη σύγχρονη μορφή τους (πατριαρχία, εθνικισμος, καπιταλισμός) που εξαπολύουν μέσα από την ενίσχυση και συνεχή αναμόρφωση των συστημάτων άμυνας/ασφάλειας των εθνών-κρατών και των δι-εθνών ολοκληρώσεων τους (‘‘κεντρικών ή περιφερειακών’’), ένα όλο και πιο αναβαθμισμένο πόλεμο ενάντια στο σύγχρονο πολυεθνικό προλεταριάτο και τους/τις καταπιεσμένους/ες-αποκλεισμένους/ες. Αυτό μαρτυρά η «ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τη πολλαπλή συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε …ειρηνευτικές αποστολές εκτός συνόρων με το πολεμικό του ναυτικό[1], τη βάση της Σούδας από όπου ξεκινούν όλο και συχνότερα «ειρηνευτικοί» βομβαρδισμοί, όπως απέναντι στη Συρία[2], την πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία[3], που βομβαρδίζει νοσοκομεία και αμάχους στην Υεμένη[4]. Στα ενδιάμεσα διαστήματα, έχουμε και Έλληνες διπλωμάτων που εμπλέκονται σε εμπόριο παιδικών οργάνων, όπως δήλωσε ο Κοτζιάς, εθνικά και δημοκρατικά υπερήφανος που αυτός προσωπικά οδήγησε κάποιους από αυτούς σε δικαστική καταδίκη![5]
Γιατί να απειλείται λοιπόν
η Ελληνική Δημοκρατία από έναν βομβαρδισμό στον ΣΚΑΙ, όταν ο βομβαρδισμός αυτός
επιτρέπει σε τόσους και τόσους δολοφόνους, serial killer συνοριοφύλακες
και ανθρωποφύλακες, φασίστες, διεφθαρμένους, μαχαιροβγάλτες, αδίστακτους
εργοδότες και επιχειρηματίες, να υπερασπίζονται όλοι αυτοί την Ελληνική
Δημοκρατία, αυτό το τόσο ειρηνικό και υπέροχο πολίτευμα στο οποίο όλοι τους
ανήκουν; Οι δράστες, ειπώθηκε στα ΜΜΕ σε όλους τους τόνους, φρόντισαν να
πραγματοποιήσουν δύο προειδοποιητικά τηλεφωνήματα, έδωσαν στην αστυνομία το
περιθώριο να εκκενώσει την γύρω περιοχή, προκαλώντας μόνο υλικές ζημιές. Ποιό
περιθώριο όμως δόθηκε στον Αλέξη Γρηγορόπουλο, τον Παύλο Φύσσα, τον Σακχάτ
Λουκμάν, τον Petrit Zifle, τον Ζακ Κωστόπουλο, την Ελένη από τη Ρόδο, ώστε να
γλιτώσουν από όλους αυτούς τους ευυπόληπτους Έλληνες πολίτες αυτής της
Ελληνικής Δημοκρατίας; Ποιό προειδοποιητικό τηλεφώνημα πραγματοποιήθηκε στις
τρεις γυναίκες στον Έβρο που μαχαιρώθηκαν από μαχαίρι στρατιωτικού τύπου? Ποια
προειδοποίηση προηγήθηκε του πνιγμού στο Αιγαίο των προσφύγων και των
μεταναστών/μεταναστριών, εκτός από τα «μηνύματα αποτροπής» που έχει ομολογήσει
ο κ.Βίτσας πως τα Hot Spot στα
νησιά στέλνουν, τρομοκρατώντας τα θύματα του πολέμου που γλίτωσαν τον θάνατο
εκεί, για να τον βρουν τελικά εδώ;
Σιγά μην Κλάψω, η
βόμβα θα έπεσε για το ποδόσφαιρο
·
Μια φορά και έναν καιρό, ο ΣΚΑΙ μετέδωσε μια είδηση:
τον Παύλο Φύσσα οι ναζί τον έφαγαν για το ποδόσφαιρο, τα οπαδικά, διαφωνίες,
χουλιγκανισμοί, τέτοια. Τότε ο ΣΚΑΙ δεν έχυσε κανένα αντιφασιστικό δάκρυ. Για
αυτό και εμείς δεν κλάψαμε για την επίθεση στον ΣΚΑΙ, ούτε για τη «Δημοκρατία»
με αφορμή αυτό. Και δεν μας ανησυχεί, γιατί δεν αφορά τη ζωή μας, μας ανησυχούν
και μας εξοργίζουν περισσότερο άδικες επιθέσεις βίας που οργανώνονται από τους
επίσημους θεσμούς, και έχουν πραγματικά θύματα, νεκρούς και νεκρές. Μάλλον, ο
μόνος τρόπος με τον οποίο ο ΣΚΑΙ εμπλέκεται στη ζωή μας, και άρα, δυστυχώς, μας
αφορά, είναι το χυδαίο ψέμα, η συστηματική παραπληροφόρηση και το ακραίο μίσος
προς τους/τις φτωχούς/ες, τους/τις καταπιεσμένους/ες και τους κοινωνικούς
αγώνες, που σου προκαλεί βουητό στα αυτιά και εμετό, απαιτώντας άμεση
θεραπευτική χαλάρωση με μουσική, τέχνες και ανθρώπους που αγαπάς, και κινήματα
που απαντούν στην εργοδοτική ξεφτίλα και τον εθνικιστικό πολεμικό πυρετό. Δεν
μας ανησυχεί η επίθεση στον ΣΚΑΙ, γιατί δεν νιώθουμε στοχοποιημένοι/ες από
αυτούς που την έκαναν, αντίθετα, μας ανησυχεί ιδιαίτερα όλος αυτός ο «πόλεμος
κατά της τρομοκρατίας» που εξαπολύουν στοχοποιώντας όποιον και όποια τολμήσει
να ασκήσει αυτοάμυνα και βία απέναντι στη βία της αστυνομίας, μας εξαγριώνει η
συστράτευση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, της Ν.Δ και όλου του κεντρικού πολιτικού συστήματος
με τον κοινωνικό πόλεμο για τα κέρδη λίγων, που έχει πολύ πραγματικά θύματα τα
χτυπημένα σώματα καταπιεσμένων, των «εχθρών της δημοκρατίας»: εργάτες/τριες,
απεργοί εθνοπροδότες ή θρασύτατοι/ες εργαζόμενοι/ες που τρώνε ξύλο από αφεντικά
και μπράβους γιατί διεκδικούν τα δικαιώματά τους, έκφυλοι/ες, gay, bi
και λεσβίες, σεξεργάτριες και σεξεργάτες που κυνηγιούνται και διαπομπεύονται
γιατί μολύνουν τους ‘‘ευυπόλυπτους/ες’’ πολίτες/τιδες, Αλβανοί, Μακεδόνες,
μουσουλμάνοι και μουσουλμάνες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να δεχτούν την
επίθεση κάθε ευσυνείδητου υπερασπιστή της εθνικής δημοκρατίας απέναντι στους
ξένους.
Εθνική Δημοκρατία για
επιχειρηματικά ιδιωτικά συμφέροντα
Όλα τα χρόνια των έντονων κοινωνικών
συγκρούσεων, 2008-2012 που δίχασαν την ελληνική κοινωνία έχουν πια περάσει, οι μαζικές
συγκρούσεις πληθυσμών με την αστυνομία και με τον κρατικό μηχανισμό,
συμπεριλαμβανομένου του μηχανισμού προπαγάνδας των ΜΜΕ στο σήμερα μοιάζουν παρελθόν.
Φυσικά δεν έχουν σταματήσει οι αγώνες
των καταπιεσμένων. Από τις δεκάδες κινητοποιήσεις των προσφύγων τα
τελευταία χρόνια, τους μικρούς και μεγαλύτερους εργατικούς αγώνες, (βλ. COSCO)
πράξεις μαχητικής αντεκδίκησης κατά της εργοδοτικής τρομοκρατίας (βλ. υπόθεση PIZZA MAFIOZO) τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις σε γειτονιές,
πορείες ενάντια στην έμφυλη/σεξιστική βία. Όλοι αυτοί οι αγώνες βρίσκουν
απέναντί τους τον μπαμπούλα της «Δημοκρατίας». Ο μετασχηματισμός του αφηρημένου
αιτήματος για “δημοκρατία” σε ένα “πιο δημοκρατικό” Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, όλη
αυτή η πλούσια εμπειρία εξέγερσης και αντι-εξέγερσης αποκρυσταλλώθηκε τελικά
στην ωμή καθημερινότητα των χώρων δουλειάς, και στους κρατικούς θεσμούς. Στην ωμή
καθημερινότητα μιας Εθνικής Ενότητας που στήνεται στη βάση των εθνοκαθάρσεων,
των πτωμάτων, των χτυπημάτων, των πολέμων και των βομβαρδισμών, στη βάση του
ρατσισμού και των κερδών σε Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή. Όμως,
τι είναι και τι θέλει η ελληνική Δημοκρατία το 2018, και τη νέα χρονιά, το
2019.
·
Βγαίνουμε από τα Μνημόνια-έρχεται η ανάπτυξη.
·
Σβήνουμε το εργατικό κίνημα τσακίζοντας οποιαδήποτε κοινωνική
διαμαρτυρία που ξεπερνάει το όριο μιας -εποικοδομητικής- κριτικής προς τους
θεσμούς.
·
Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε τους "εθνικούς
στόχους"
Μετά τη κρίση του 2008 και μετά το τελευταίο
«Μνημόνιο», οι «εθνικοί στόχοι» εξυπηρετούνται λιγότερο ή περισσότερο, και σε
αυτό συμφωνούν από την Χρυσή Αυγή μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ. Με πολλαπλασιασμό των
πολεμικών βάσεων, εμβάθυνση των σχέσεων με ΗΠΑ και ταχεία οικοδόμηση του
επιχειρηματικού άξονα άμυνας/ασφάλειας (δηλαδή επίθεσης) Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου-Αιγύπτου,
με το βλέμμα στραμμένο στα Βαλκάνια, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή. Με την
ανάληψη από το ελληνικό κράτος της ευθύνης αεράμυνας άλλων βαλκανικών χωρών. Με
επεκτατικές κινήσεις του ελληνικού κράτους στο Αιγαίο, που διακηρύσσει τη
μονομερή επέκταση των θαλάσσιων συνόρων του στα 12 μίλια και την ανακήρυξη ΑΟΖ
200 μιλίων. Την ίδια ώρα όλων αυτών των μονομερών ενεργειών, ο ΣΚΑΙ και τα άλλα
κανάλια μας ζαλίζουν με τις «τουρκικές παραβιάσεις» και την «τουρκική
προκλητικότητα, όταν η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος στον κόσμο που έχει σύνορα
10 μίλια στον αέρα και 6 στη θάλασσα, όταν
η Ελλάδα με προστάτη τις ΗΠΑ και με όχημα την ελληνοκυπριακή δημοκρατία απαιτεί
να κάνει κουμάντο στην εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου απέναντι στην Τουρκία. Για
να μπορέσει να επιτευχθεί η εξωτερική επιθετικότητα, απαιτείται η εμπέδωση μιας
εθνικής ενότητας η οποία τρέφει τον ελληνικό εθνικισμό και προωθεί την απομάκρυνση περιττών ή «εν
δυνάμει εχθρικών» πληθυσμών. Την ίδια ώρα που πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες
πνίγονται στο Αιγαίο και τον Έβρο ή εγκλείονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,
ηρωοποιείτε ο Κατσίφας, γίνονται καταλήψεις σε σχολεία για «εθνικά θέματα» και
Λέσχες Εφέδρων παρελαύνουν, κάνοντας το μιλιταρισμό και τον εκφασισμό
καθημερινά φαινόμενα.
Απέναντι σε
αυτήν την κατάσταση, όλα τα κομμάτια της κοινωνίας έχουν δύο επιλογές.
Ή θα
μπουν στον εθνικό διάλογο συζητώντας, εποικοδομητικά, ποιός είναι ο καλύτερος
τρόπος επίτευξης της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, πως θα μπορέσει να
ευημερήσει ο ελληνικός καπιταλισμός, πώς θα κάνει τους σωστούς πολέμους
σκοτώνοντας τους σωστούς αθώους (Σύριους, Αφγανούς, Μακεδόνες, όχι ευρωπαίους
και αμερικανούς) ή θα αντιταχθούν στους
εθνικούς, ιδιωτικούς, καπιταλιστικούς και πολιτικούς στόχους, και στην περίφημη
«Δημοκρατία» τους.
Αν είναι τρομοκρατία ένα σακίδιο με εκρηκτικές
ύλες αφημένο κατόπιν προειδοποίησης στην είσοδο ενός μιντιακού πυλώνα
υπεράσπισης των στόχων της δημοκρατίας μας τότε οι χιλιάδες βομβαρδισμοί και
δολοφονίες της δημοκρατία μας τι είναι;
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ
ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου