Έγκλημα στο Σωτηρία: Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες γιατρών και νοσηλευτών στο Documento
Γιατροί που κάθε πρωί χρεώνονται ονοµαστικά τις μετρημένες μάσκες λες και είναι στον στρατό και τους χρεώνουν όπλα. Και στο τέλος μιας επίπονης ημέρας, όταν αποσύρονται για λίγο από τα χαρακώµατα, πρέπει να αναφέρουν στη διοίκηση πόσες μάσκες ξοδεύτηκαν και αν υπάρχει επάρκεια για να ξαναριχτούν την επομένη στη μάχη.
Επιμέλεια: Κατερίνα Κατή
Ρεπορτάζ: Αντιγόνη Μιχοπούλου, Βαγγέλης Τριάντης, Βασίλης Ανδριανόπουλος, Μάριος Αραβαντινός, Δανάη Κισκήρα-Μπαρτζώκα, Μάκης Νοδάρος, Νίκος Σπυρόπουλος
Νοσηλευτικό προσωπικό που μπαίνει στα τμήματα ενός τρομακτικά αόρατου εχθρού, του κορονοϊού, με απλές χειρουργικές μάσκες επειδή δεν έχει μάσκες υψηλής προστασίας. Οι ήρωες της δηµόσιας υγείας που ράβουν μόνοι τους πάνινες μάσκες, αγοράζουν αυτές που χρησιμοποιούν οι κηπουροί για να κόβουν τον χλοοτάπητα και βάζουν από μέσα φίλτρα απορροφητήρα και φίλτρα καφέ. Κι αν δεν έχουν γάντια, τους λένε… δεν πειράζει, να πλένετε καλά τα χέρια σας αν δεν έχουν αρκετές μάσκες… να φοράνε την ίδια όλη την ημέρα.
Ναι, κυρίες και κύριοι αναγνώστες, αυτά και άλλα χειρότερα διαδραµατίζονται τις ηµέρες του κορονοϊού στα δηµόσια νοσοκοµεία µας. Αυτές και ακόµη χειρότερες είναι οι συνθήκες, για τις οποίες δεν έχουµε ιδέα ούτε καν οι πιο υποψιασµένοι από εµάς, κάτω από τις οποίες ζητάµε από γιατρούς και νοσηλευτές να πολεµήσουν τον εχθρό σώζοντας τις δικές µας ζωές και θέτοντας σε κίνδυνο τις δικές τους. Δεν έχουµε ιδέα ότι πολεµάνε χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους ούτε τα στοιχειώδη πολεµοφόδια για έναν εχθρό που πλέον χτυπάει από τα µέσα την πρώτη µας γραµµή: τα αθωράκιστα δηµόσια νοσοκοµεία. ∆εν έχουµε ιδέα επειδή εµείς «µένουµε σπίτι» και παρακολουθούµε όλη την ηµέρα αποσβολωµένοι τις επικοινωνιακές καµπάνιες του ενοχικού σπόρου της ατοµικής ευθύνης.
Ενός σπόρου που ριζώνει µέρα µε τη µέρα γερά µέσα µας, γιγαντώνοντας το δέντρο µιας αποπροσανατολιστικής εικονικής πραγµατικότητας. Για να µη βρούµε, λοβοτοµηµένοι γαρ, τον δρόµο προς το δάσος της τεράστιας κρατικής ευθύνης. Για να µείνει στο απυρόβλητο και να είναι πολυχρονεµένη η κυβέρνηση των τραγικών ολιγωριών και λαθών. Η κυβέρνηση που δεν έχει να αγοράσει µάσκες για γιατρούς και νοσηλευτές, αδυνατεί να τους προστατεύσει κάνοντάς τους το σωτήριο τεστ, δεν επιτάσσει αλλά χρυσοπληρώνει αντιδραστήρια και ΜΕΘ των ιδιωτών την ίδια ώρα που τα νοσοκοµεία αναφοράς µετατρέπονται σε νοσοκοµεία διασποράς. Με µια κουρτίνα µόνο να χωρίζει, σε χώρο επειγόντων περιστατικών, τους ύποπτους για Covid-19 από τους υπόλοιπους ασθενείς.
Λοιπόν, τι λέτε; Θέλετε να µάθετε την αλήθεια για την κατάσταση των δηµόσιων νοσοκοµείων της χώρας τις ηµέρες του κορονοϊού; ∆εν θα σας την πούµε εµείς. Τη λένε εδώ οι ίδιοι οι γιατροί και νοσηλευτές, οι πραγµατικοί άριστοι, αυτοί που επέλεξαν να υπηρετήσουν µε χίλια προβλήµατα και µε µισθούς ντροπής τη δωρεάν δηµόσια υγεία. Θα σας τη µεταφέρουν µέσα από τις σελίδες του Documento που ξέρει τι σηµαίνει άνισος αγώνας και τους έδωσε βήµα και χώρο για να γράψουν οι ίδιοι µε τις αφηγήσεις τους το ρεπορτάζ ίσως της πιο δύσκολης αποστολής της επιστηµονικής τους διαδροµής. Αφουγκραστείτε αυτούς που την επέτειο της 25ης Μαρτίου ο πρωθυπουργός, παραβλέποντας τα σκοτεινά σηµεία της ιστορικής αναγωγής, αποκάλεσε οπλαρχηγούς της σύγχρονης επανάστασης. Οπλαρχηγοί γυµνοί από πολεµοφόδια –και όχι µόνο– και τότε και τώρα. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές µας είναι πολύ θυµωµένοι. Γιατί «δεν θέλουµε χειροκροτήµατα και µεγαλοστοµίες. Θέλουµε να έχουµε µάσκες υψηλής προστασίας όταν πιάνουµε δουλειά, αδιάβροχες ολόσωµες φόρµες, πλαστικά γυαλιά χειρουργείου».
Για «να πολεµήσουµε ως ήρωες και όχι ως µάρτυρες», γιατί «άλλο οι ήρωες και άλλο οι άοπλοι µάρτυρες που πάνε για θυσία». Διαβάστε τους.
Έγκλημα στο Σωτηρία, κανείς δεν ξέρει πού είναι ο καθαρός και πού ο ακάθαρτος χώρος
Το κτίριο που επιλέχθηκε για να γίνει κτίριο του κορονοϊού στο Σωτηρία είναι ένα σάπιο κτίριο στο οποίοι οι νοσηλευτές δεν έχουν ούτε δικό τους χώρο για διάλειμμα. Καθόμαστε στο μπαλκόνι, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε πια αν βήχουμε από κορονοϊό ή από κρύωμα. Τα αποδυτήρια των νοσηλευτών και τα εφημερεία των γιατρών βρίσκονται σε έναν χώρο άμεσα συνδεδεμένο με την κλινική. Οι πόρτες απέναντι από τα αποδυτήρια και τα εφημερεία είναι πόρτες ασθενών με κορονοϊό. Οταν έχεις τα αποδυτήρια τόσο κοντά σε θάλαμο ασθενή που είναι μεταδοτικός δεν περιορίζεις την εξάπλωση ούτε προστατεύεσαι.
Δεν οριοθετήθηκαν χώροι που οφείλουν να υπάρχουν σε μια κλινική για την προετοιμασία και την καθαριότητα των αντικειμένων. Ψάχναμε να βρούμε πού θα κάνουμε το μπόχουμ, που είναι ο χώρος όπου μπαίνουν σφουγγαρίστρες, βρόμικα σεντόνια, μια τεράστια λεκάνη που πετάς όλα τα ακάθαρτα και δεν καταλήγουν στον υδροφόρο ορίζοντα. Εχει συγκεκριμένο αποχετευτικό εκεί, πετάς μολυσματικά υγρά, ούρα, ορούς, φάρμακα. Εμείς δεν έχουμε τέτοιο. Κάναμε χώρο για ακάθαρτα το μπάνιο των ΑμεΑ για να μπορούμε να δουλεύουμε.
Εικόνα αρχείου
Το προσωπικό στελεχώθηκε από τέσσερα διαφορετικά νοσοκομεία και δεν έγινε σωστά. Εμένα με πήραν μια Δευτέρα από το τμήμα μου και μου ανακοίνωσαν ότι τώρα πάω στον κορονοϊό, τελείως απρόσωπα, χωρίς καμία εξήγηση ή περαιτέρω ενημέρωση. Η μόνη εκπαίδευση που πήρα ήταν πώς να βάλω και πώς να βγάλω τη στολή μου, που ακόμη κι αυτές οι οδηγίες ήταν συγκεχυμένες. Δεν ξέρουμε ακόμη• γδυνόμαστε μέσα στο δωμάτιο; Εξω από το δωμάτιο; Είναι στη διακριτική ευχέ-ρεια του κάθε νοσηλευτή. Κοιτάμε να μη χαλάμε δεύτερη μάσκα. Σε κάθε βάρδια τις μετράμε. Ε-χουμε βήχα από τη μάσκα. Δεν γίνεται να είσαι με την ίδια μάσκα για δύο ώρες και να βλέπεις 20 ασθενείς. Την πρώτη μέρα που είδα αρχικά στις ειδήσεις για τα χειροκροτήματα και μετά τα άκουσα έξω από το σπίτι μου, βγήκα στο μπαλκόνι μου και έκλαψα. Την επόμενη μέρα έκλαψα ξανά, γιατί δεν είχαμε προσωπικό, δεν είχαμε οργάνωση, δεν είχαμε τα απαραίτητα. Το θέμα δεν είναι αν οι νοσηλευτές βάζουν πλάτη ή δεν βάζουν. Τι να τα κάνω τα χειροκροτήματα όταν βγαίνω στον δρόμο και βλέπω τον κόσμο να φοράει μάσκες FFP3 τις οποίες εμείς που ερχόμαστε κάθε μέρα α-ντιμέτωποι με τον ιό δεν έχουμε γιατί υπάρχει έλλειψη; Μιλώντας με συναδέλφους από άλλα νοσο-κομεία με πληροφόρησαν για ενέργειες που έχουν γίνει σε ανάλογα τμήματα. Οταν είδα στον διά-δρομο τον άνθρωπο που μας έκανε την εκπαίδευση από το τμήμα λοιμώξεων, στάθηκα και του μί-λησα. Ημουν ντυμένη με τον εξοπλισμό καθώς μόλις είχα βγει από ασθενή με κορονοϊό και πήγαινα στον επόμενο. Του ζήτησα να οριοθετήσει τον χώρο του διαδρόμου σε ακάθαρτο και καθαρό με μια κόκκινη γραμμή –όπως σε άλλα νοσοκομεία– και να ενημερωθούν όλοι για το τι είναι καθαρός και ακάθαρτος χώρος. Πού βγάζουμε τα μέτρα προστασίας και πού δεν τα βγάζουμε. Η απάντηση που πήρα ήταν ότι αν παρατηρήσω κάποιον συνάδελφό μου να κάνει λάθος, να απευθυνθώ στον προϊ-στάμενό μου και τόνισε μάλιστα πως κάτι τέτοιο δεν θεωρείται κάρφωμα, ενώ για τον διαχωρισμό του χώρου είπε ότι ο καθένας μας έχει την ατομική του ευθύνη να λειτουργεί σωστά και να γνωρίζει ποιος είναι ο καθαρός και o ακάθαρτος χώρος. Κανένας υπεύθυνος δεν αναλαμβάνει ευθύνες και εμείς όλοι προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη με τις φοβίες μας, είναι πολύ πιεστικό. Η κούραση που δημιουργείται, όχι απαραίτητα από την ίδια τη δουλειά αλλά από τον φόβο και την ανασφάλεια, δεν μπορεί να μετρηθεί.
Μ.Κ. - Νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο Σωτηρία (τα στοιχεία της στη διάθεση της εφημερίδας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου