Πέθανε ο συνθέτης Ένιο Μορικόνε

Πέθανε ο Ιταλός συνθέτης Ένιο Μορικόνε, μετέδωσε το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ANSA.

O Ένιο Μο­ρι­κό­νε, η απλό­τη­τα της μου­σι­κής του τον έκανε ιδιαί­τε­ρο

ΑΠΟ ΗΡΑ­ΚΛΗΣ ΚΑ­ΚΑ­ΒΑ­ΝΗΣ 
Ένα κείμενο του 2018

Ο Ενιο Μο­ρι­κό­νε , θρύ­λος στην ιστο­ρία της κι­νη­μα­το­γρα­φι­κής μου­σι­κής, είναι γέν­νη­μα θρέμ­μα της Ρώμης (10/11/1928). Τα πρώτα βή­μα­τα στο χώρο τα έκανε με μι­κρές συν­θέ­σεις για ρα­διο­φω­νι­κές και τη­λε­ο­πτι­κές εκ­πο­μπές του δι­κτύ­ου RAI. Αυτή ήταν η αρχή για τη συ­νερ­γα­σία του με τη δι­σκο­γρα­φι­κή εται­ρία RCA, για την οποία μέσα σε 8 χρό­νια (1956-1967) δια­σκεύ­α­σε 500 τρα­γού­δια. Στο χώρο της κι­νη­μα­το­γρα­φι­κής μου­σι­κής όμως κα­θιε­ρώ­θη­κε.

Ennio Morricone - The Best of Ennio Morricone - Greatest Hits (HD Audio)

Το όνομα του Ένιο Μο­ρι­κό­νε έχει κα­τα­γρα­φεί στη συλ­λο­γι­κή μνήμη των σι­νε­φίλ, και όχι μόνο, μαζί με εκεί­νο του σκη­νο­θέ­τη Σέρ­τζιο Λεόνε, με τον οποίο πριν συ­νερ­γα­στούν σε πλή­θος διά­ση­μες ται­νί­ες, όπως «Ο καλός, ο κακός και ο άσχη­μος», «Για μια χού­φτα δο­λά­ρια», «Κά­πο­τε στη Δύση» και «Μο­νο­μα­χία στο Ελ Πάσο», υπήρ­ξαν συμ­μα­θη­τές σε σχο­λείο της γε­νέ­τει­ράς τους, της Ρώμης. «Στο σχο­λείο δεν ήμα­σταν φίλοι, αλλά γί­να­με αμέ­σως όταν συ­να­ντη­θή­κα­με στη δε­κα­ε­τία του ΄60», έλεγε πρό­σφα­τα σε συ­νέ­ντευ­ξή του ο θρυ­λι­κός συν­θέ­της.

Οι συ­νερ­γα­σί­ες του με τον Σέρ­τζιο Λεόνε ήταν αυτές που του απέ­φε­ραν την πα­γκό­σμια ανα­γνώ­ρι­ση και που οδή­γη­σαν σκη­νο­θέ­τες όπως οι Πα­ζο­λί­νι, Μπερ­το­λού­τσι, Στό­ουν, Πάλμα και Τζου­ζέ­πε Τορ­να­τό­ρε να τον εμπι­στευ­τούν στη μου­σι­κή επέν­δυ­ση των έργων τους.

Στα σχε­δόν 60 χρό­νια της στα­διο­δρο­μί­ας του έγρα­ψε τη μου­σι­κή για σχε­δόν 450 ται­νί­ες κο­ρυ­φαί­ων σκη­νο­θε­τών όπως του Μπράιαν ντε Πάλμα «Οι αδιά­φθο­ροι», του Ρόμαν Πο­λάν­σκι «Φρά­ντικ» ή του Τζιου­ζέ­πε Τορ­να­τό­ρε «Σι­νε­μά ο Πα­ρά­δει­σος», «Ο θρύ­λος του πια­νί­στα στον ωκε­α­νό». Σήμα κα­τα­τε­θέν του η απλό­τη­τα της μου­σι­κής του.

Έγρα­ψε μου­σι­κή για διά­ση­μα γου­έ­στερν χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ήχους από δεί­κτες ρο­λο­γιού, ουρ­λια­χτά κο­γιότ, πυ­ρο­βο­λι­σμούς και μα­στί­για. Για τον Ένιο Μο­ρι­κό­νε κάθε νότα έχει λόγο ύπαρ­ξης. Κι όπως λέει «δεν αντέ­χω τα λάθη». Η μου­σι­κή του απο­τε­λεί πλέον αυ­τό­νο­μη τέχνη. Όποιος την ακού­σει δεν χρειά­ζε­ται πια να δει την ται­νία. Και, συ­νή­θως, δεν ξεχνά πια ποτέ το βα­σι­κό μου­σι­κό θέμα.

Παρά τις άπει­ρες δια­κρί­σεις το Όσκαρ άρ­γη­σε. Το 2007 ο Μο­ρι­κό­νε τι­μή­θη­κε για τη συ­νο­λι­κή προ­σφο­ρά του στον κι­νη­μα­το­γρά­φο. Εννέα χρό­νια αρ­γό­τε­ρα ήρθε επι­τέ­λους η κο­ρυ­φαία διά­κρι­ση για τη μου­σι­κή μιας και μο­να­δι­κής ται­νί­ας. Για την ται­νία «Οι μι­ση­τοί οκτώ». Το πε­ρα­σμέ­νο κα­λο­καί­ρι ο Ένιο Μο­ρι­κό­νε ερω­τη­θείς για το Όσκαρ δή­λω­σε ότι: «Πί­στευα πάντα ότι το αξίζω. Όλοι γνώ­ρι­ζαν ότι το άξιζα». Παρά τις στε­νές του σχέ­σεις με γνω­στούς και διά­ση­μους σκη­νο­θέ­τες του Χό­λι­γουντ, δεν εγκα­τα­στά­θη­κε ποτέ στις ΗΠΑ ούτε έμαθε αγ­γλι­κά. «Και από ό,τι φαί­νε­ται, λέει αστειευό­με­νος, δεν πρό­κει­ται να το κάνω τώρα στα γε­ρά­μα­τα».

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια ο Ένιο Μο­ρι­κό­νε στα­μά­τη­σε να συν­θέ­τει. Εξα­κο­λου­θεί ωστό­σο να δίνει συ­ναυ­λί­ες αν και πά­τη­σε τα 90.

https://atexnos.gr