Η απελπισία ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των ενηλίκων. «Δεν ανησυχώ για μένα, ανησυχώ για τα παιδιά. Ξυπνάνε και κλαίνε και αναρωτιούνται τι συνέβη. Τι να τους πω, δεν μπορούν να καταλάβουν τον πόλεμο» λέει μια μητέρα.

Ο φόβος στα πρόσωπα των πολιτών που ακούνε τους βομβαρδισμούς και τις σειρήνες δεν μπορεί να καλυφθεί. «Πού να πάω; Πείτε μου σας παρακαλώ. Προς τα πού να τρέξω; Θεέ μου!» λέει μία γυναίκα.