Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη
Αχ, βαχ! Εκεί όπου κάποτε τραγουδούσαν ο Πάριος και η Μαρινέλλα (Μέγαρο Μουσικής), τώρα οι Συριζαίοι παρουσιάζουν τα βιβλία τους...
«Σήμερα είναι μια πολύ ιδιαίτερη μέρα». Ετσι ξεκίνησε την ομιλία του στα Ψαρά ο Πάνος Καμμένος· και όταν ένας υπουργός ξεκινά έτσι μια δημόσια ομιλία, περιμένεις ότι αναφέρεται σε κάτι κοινό και συλλογικό, το οποίο είναι και ο λόγος της γιορτής. Οχι όμως ο Π. Καμμένος, ο οποίος συνέχισε: «Εχω συμπληρώσει 30 χρόνια στην πολιτική ζωή με τη βοήθεια της Παναγίας και την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Μπορώ να σας πω ότι αν σταματούσε σήμερα η πολιτική μου καριέρα, θα ήμουν ευτυχής γι’ αυτή εδώ την εκδήλωση».
Η εκδήλωση στα Ψαρά, την οποία ο υπουργός θεωρεί κορυφαία στιγμή της τριακονταετούς σταδιοδρομίας του (εξελέγη το 1993, αλλά προσθέτει στην τριακονταετία και τα χρόνια της ΟΝΝΕΔ), ήταν η μεταφορά στο νησί των οστών της Μπουμπουλίνας, της καρδιάς του Μιαούλη και της καρδιάς του Κανάρη – τα μεν οστά σε ένα παραλληλόγραμμο ξύλινο κουτί, οι δε καρδιές σε σκεύη που έμοιαζαν με αμφορείς. Εκτός από μακάβριο, όλο αυτό το σκηνικό ήταν φτηνό και, νομίζω, ασεβέστατο προς τους εθνικούς ήρωες. Δεν έχω ακούσει, αλλά ούτε και φαντάζομαι σε άλλες χώρες να μεταφέρουν από δω κι από κει την καρδιά του Ουέλινγκτον, του Ουάσινγκτον, του Ναπολέοντα (αν υπάρχουν) για φιέστες με δήθεν εθνική αφορμή και σκοπιμότητα πολιτική.
Οτι η εκδήλωση είχε τον χαρακτήρα σόου, το αποκαλύπτει και ο τρόπος με τον οποίο ο υπουργός ευχαρίστησε τους συντελεστές της παραγωγής: «Οι ήρωες είναι σήμερα εδώ χάρη στην ευγενική προσφορά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, του Ιστορικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Υδρας και του Μουσείου των Σπετσών, που ιδιαίτερα τους ευχαριστούμε». Μόνο που ο ένας από τους ήρωες, δηλαδή η καρδιά του Κανάρη, φυλάσσεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, όχι στο Αρχαιολογικό. Αλλά τι ιστορικό και τι αρχαιολογικό; Σιγά τη διαφορά! Παρακάτω θα ακολουθήσουν χειρότερες συγχύσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ο υπουργός ήταν πανευτυχής που βρισκόταν «στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη», με εκπροσώπους των Σπετσών και της Υδρας και, όπως το έθεσε χαριτωμένα, «όλων εκείνων που συνευρέθησαν για την απελευθέρωση του έθνους». Συνεύρεση μπορεί να υπήρξε· έρωτας, όμως, δεν είμαι βέβαιος ότι υπήρξε. Διότι του διέφυγε η ειρωνεία ότι, παρά τις εκκλήσεις των Ψαριανών ενόψει των τουρκικών προθέσεων, Υδραίοι και Σπετσιώτες δεν συνέδραμαν στον αγώνα τους όταν οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο νησί, επειδή λόγω του θανάτου του λόρδου Μπάιρον δεν είχε ακόμη εκταμιευθεί το αγγλικό δάνειο και δεν είχαν πληρωθεί από την κυβέρνηση. (Υπ’ όψιν ότι το ίδιο έκαναν και με το πολιορκούμενο Μεσολόγγι. Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν! Αυτό έπρεπε να είναι το motto κάτω από το εθνόσημο...)
Δεν μπορώ να γνωρίζω τον λόγο, ίσως να ήταν η συγκίνηση, πάντως ο υπουργός έδειχνε σε πλήρη πνευματική σύγχυση. Μιλούσε για τους νεκρούς σαν να ήσαν ζωντανοί και παρόντες – θύμιζε καλόγερο του Μεσαίωνα που εκθείαζε την πραμάτεια του από λείψανα αγίων. Επίσης προσωποποιούσε τα στοιχεία της φύσης: «Η θάλασσα και ο Ελληνας έχουν συμβιώσει μαζί για αιώνες. Σεβόμαστε τη θάλασσα και η θάλασσα παράλληλα σέβεται την πατρίδα». Κάποιες αναφορές του έδειχναν ότι η αντίληψή του για την ιστορία της χώρας περιορίζεται μόνο στα τελευταία εβδομήντα χρόνια: «Η Ελλάδα κατοικείται από ένα έθνος το οποίο δεν σήκωσε ποτέ στη πλάτη του ζυγό». Ελεγε και πράγματα εντελώς ακατάληπτα, όπως: «Ελπίζω τα παιδιά μας να μη ζήσουν την οικονομική κρίση που έζησε η δική μας γενιά και τα μικρά μας παιδιά». Τι ήθελε να πει;
Ολα αυτά, όμως, ήσαν πταίσματα μπροστά στα όσα ακολούθησαν: «Είμαστε σε μια στιγμή της ιστορίας του έθνους που η πατρίδα μας μεγαλώνει. Πολύ σύντομα θα επεκταθούν τα χωρικά μας ύδατα, με την αναγνώριση της ΑΟΖ, την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου και η πατρίδα μας θα περάσει σε μια καινούργια εποχή». Εδώ συγχέει τρία πράγματα: τα χωρικά ύδατα, την ανακήρυξη της ΑΟΖ και την εκμετάλλευση της ΑΟΖ. Πώς γίνεται υπουργός Αμυνας να μπερδεύει χωρικά ύδατα και ΑΟΖ; Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε, για κάποιον ο οποίος μπερδεύει ιστορία με θρησκεία και υδρογονάθρακες με υδατάνθρακες. Και, πέραν αυτού, αν θέλει επέκταση των χωρικών υδάτων, μπορεί και χωρίς ΑΟΖ. Τα επεκτείνει αύριο στα 12 μίλια και μετά, με την άνεσή μας, «συντρίβουμε» τους Τούρκους που θα μας κηρύξουν τον πόλεμο, όπως ο ίδιος έχει πει. Εδειχνε, επίσης, να βρίσκεται κάπου στο μέλλον (στο 2050;), αν κρίνω από αναφορές όπως η παρακάτω: «Βγαίνουμε από την οικονομική κρίση και παράλληλα η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα παραγωγό φυσικού αερίου και ίσως αργότερα και πετρελαίου. Αυτό συμβαίνει χάρη στο γεγονός ότι κράτησαν γερά οι Ενοπλές μας Δυνάμεις και το Πολεμικό μας Ναυτικό».
Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να είναι υπουργός Αμυνας και μάλιστα σε τόσο κρίσιμη περίσταση; Βεβαίως είναι! Να λέμε μάλιστα πάλι καλά που δεν είναι και πρωθυπουργός. Αυτός ο άνθρωπος διεκδικεί σήμερα και αύριο από το ΝΑΤΟ το ένα από τα δύο νέα στρατηγεία της Συμμαχίας (επιτελεία επιπέδου Στρατιάς), τα οποία διεκδικούν επίσης η Ρουμανία και η Τουρκία. Παρότι το υπουργείο ξύπνησε την τελευταία στιγμή (μόλις στις 23 Μαΐου, έπειτα από ερώτηση της Ν.Δ.) είμαι βέβαιος ότι ο Π. Καμμένος θα τα καταφέρει να φέρει στην Ελλάδα και τα δύο στρατηγεία. Ελπίζω να έβαλε στις αποσκευές του την καρδιά του Κανάρη. Οι ιθύνοντες του ΝΑΤΟ ασφαλώς θα συγκινηθούν και θα ενδώσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου