17 Νοεμβρίου 1973… Νύχτα που σημάδεψε τη χώρα. Η εισβολή του άρματος μάχης στο Πολυτεχνείου είναι εικόνα εμβληματική. Το militaire.gr δημοσιεύει την κατάθεση του αρχηγού πληρώματος του άρματος μάχης που μπήκε στο Πολυτεχνείο. Υπίλαρχος Μιχάλης Γουνελάς. Η κατάθεσή του συμπεριλαμβάνεται στους τόμους που κυκλοφόρησαν μετά στα μέσα της δεκαετίας του 70, με τίτλο “Οι Δίκες της Χούντας” , από τις εκδόσεις “Δημοκρατικοί Καιροί”.
Χρησιμοποιούμε ακριβώς τα λόγια του, δυστυχώς δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε στην αντιγραφή την γραμματική της εποχής που είχε περισπωμένες, δασείες και οξείες . Ο Γουνελάς δίνει φυσικά τη δική του εκδοχή. Είναι όμως συγκλονιστική η περιγραφή του μόλις το άρμα μάχης βρέθηκε αντιμέτωπο με μια φοιτήτρια! Λέει πως τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. Τον κοίταξε στα ματιά και φώναξε “δολοφόνοι”. Ήταν η Πέπη Ρηγοπούλου που τραυματίστηκε σοβαρά.
Από την απολογία του προκύπτει ότι το αρχικό σχέδιο προέβλεπε την εισβολή τριών αρμάτων μάχης στο Πολυτεχνείο. Τελικά μόνο το δικό του μπήκε.
Ο Γουνελάς στις απαντήσεις που έδωσε σε ερωτήσεις δικαστών επιβεβαιώνει -όχι πως χρειάζεται- την ύπαρξη θυμάτων. Επικαλείται τι του είπε αστυνομικός γι΄ αυτό το θέμα ότα ετοιμαζόταν να μπει στο Πολυτεχνείο.
Η κατάθεση του Υπίλαρχου Μ.Γουνελά:
“Διετύπωσα ωρισμένες αντιρρήσεις ως προς την μέθοδον να ανοιγή η πύλη. Διεπίστωσα, όμως, πως αν και η μέθοδος δεν είναι πλέον ενδεδειγμένη θα απεσοβούντο πολλοί κίνδυνοι. Προέβην εις εκτίμησην της καταστάσεως και κατέληξα εις το συμπέρασμα ότι οι φοιτητές και οι εργάτες ήταν καταδικασμένοι σε αποτυχία και η συνέχιση της υποθέσεως θα ωδηγήσει σε αιματοχυσία. Η κίνησή των έπασχε από μία ασθένεια επαναστατικής λογοκοπίας με εντατικά και μεθυστικά συνθήματα τα οποία δεν είχαν αντίκρυσμα.
Δεν είχαν ληφθεί από αυτούς υπ΄ όψιν οι συνθήκες και η συσχέτιση της δυνάμεως των αντιπάλων.Δηλαδή οι φοιτητές και εργάτες από την μια μεριά και η κυβέρνηση και τα όργανά της από την άλλη. Δεν μπορούσε να υπάρξει άλλο αποτέλεσμα εκτός από μία άσκοπη αιματοχυσία που θα επακολουθούσε. Το συμπέρασμα αυτό με έκανε να πεισθώ πως η πύλη πρέπει να πέση. Αυτά, βέβαια, σε συσχετισμό με την διαταγή που μου έδωσε ο Γιοβάνης. Αλλά η διαταγή και μόνη δεν θα ήταν αρκετή. Είχα εκτελέσει εις το παρελθόν και άλλες διαταγές, όχι διότι επιέσθην για ενέργειες σχετικές με το καθεστώς εκείνο και για ό,τι το διαδέχθηκε…
Προ αυτής της καταστάσεως ευρέθην προ του διλήμματος να εκτελέσω ο ίδιος την επιχείρηση διότι ήμουν ο περισσότερο έμπειρος. Ο αρχιλοχίας ήτο μόνο τεχνικός και η άρνησή μου να ρίξω εγώ την πύλη δεν θα προσέθετε όφελος, αλλά θα έκανε γενικώτερο κακό.
Έπρεπε λοιπόν να προχωρήσω εις την κατάρριψη της πύλης με όσο το δυνατόν την αποφυγή της υπάρξεως θυμάτων. Πράγμα το οποίον και έπραξα.
Τόσο οι διαταγές του κ.Γιοβάνη όσο και τα λεγόμενα από όλους τους εκεί αστυνομικούς , μου άφηναν τότε την εντύπωση πως ο ρόλος μας (του στρατού) ήταν διαιτητικός μεταξύ της διαμάχης των φοιτητών και της αστυνομίας. Υπήρχαν και διαβεβαιώσεις ότι κανείς από τους εγκλείστους δεν θα συλληφθή ή θα κακοποιηθή. Τα άρματα ήσαν στη θέση τους και από τότε που μου εδόθη η διαταγή μέχρι που την υλοποίησα περάσανε περίπου 20 λεπτά. Μπορώ να σας πω τις ενέργειες που έκανα στο χρονικό αυτό διάστημα που μεσολάβησε. Πήγα στα τρία άρματα που ήσαν στην Πατησίων και Τοσίτσα και στους άλλους άνδρες του ουλαμού μου και τους είπα πως η αρχική διαταγή να μπουν τρία άρματα στο Πολυτεχνείο ήταν άκυρος. Πέρασαν 10 τουλάχιστον λεπτά από τότε που έγινε η ειδοποίηση προς τους φοιτητάς πως θα παραβιασθή η πύλη”.
ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΤΟΥΣ
“Έδωσα οδηγίες στον οδηγό και στους λοιπούς του πληρώματος. Έστρεψα το πυροβόλο προς τα πίσω , ώστε να μην επιδράση το επί σκοπώ πυροβόλο δυσμενώς ψυχολογικά επί των φοιτητών. Ακόμη για να μην πάθη καμμία ζημιά το πυροβόλο. Φόρεσα τα μέσα τηλεπικοινωνίας με τους άνδρες του πληρώματος και έκανα έλεγχο της λειτουργίας των. Έκανα με νεύματα σήμα προς τους παρισταμένους αξιωματικούς. Ο ψηλός ταγματάρχης των ΛΟΚ μου έκανε νεύμα πως όλα είναι εντάξει, να προχωρήσω. Εκινήθην με την ελάχιστη δυνατή ταχύτητα που θα μπορούσαμε να κινηθούμε. Άλλωστε η απόσταση ήταν ελαχίστη.Έγιναν τέτοιοι συνδυασμοί στο κιβώτιο ταχυτήτων, ώστε το άρμα να εκινήθη με 9 χιλιόμετρα την ώρα και με λιγώτερο. Ο οδηγός είχε κλείσει τη θυρίδα του κατόπιν εντολής μου μήπως κανένα σίδερο μπη μέσα στο άρμα.Η οδήγηση ήταν πολύ προσεκτική γιατί το πλάτος του άρματος ήτο σχεδόν ίδιο με την πόρτα.Δεν έπρεπε να υπάρχει ταχύτης ,διότι οι συγκρούσεις και οι πλέον ομαλές του άρματος προκαλούν ατυχήματα στο προσωπικό του.Ο φωτισμός ήτο άπλετος.Ο προβολέας του άρματος ήταν βέβαια προς τα πίσω,αλλά υπήρχαν φώτα πολλά.Δεν υπήρχε κανείς μπροστά. Υπήρχαν 4-5 αλλά δεξιά και αριστερά. Με κραυγές δικές μου και από τον τηλεβόα ελέγετο ότι η Πύλη θα παραβιασθή. Η Πύλη άρχισε να πέφτει. Δεν περίμενα πως θα πέσουν και οι κολώνες που στήριζαν την πόρτα.Βέβαια δεν περίμενα να σπάσουν οι αλυσίδες που είχαν δέσει την πόρτα,αλλά περίμενα να σπάσουν οι στροφείς στηρίξεως.
ΣΤΑΜΑΤΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕ
“Πέφτοντας η πύλη, από τους ευρισκομένους στο βάθος φοιτητές αποσπάσθηκε μια κοπέλλα.Έδωσα εντολή να σταματήση το άρμα. Η κοπέλα προχωρούσε για να διαμαρτυρηθή.Δεν μπορούσαν να δώσω διαταγή να κάνει όπισθεν το άρμα γιατί θα κατεπατούντο οι στρατιώτες των ΛΟΚ που έμπαιναν πλέον στο Πολυτεχνείο από το άνοιγμα.Διαμαρτύρετο η κοπέλλα με φωνές και προχωρούσε προς το άρμα.
Διεσταυρώθησαν τα βλέμματά μας και η κοπέλα μου είπε: Δολοφόνε, δολοφόνοι, κάτι τέτοιο.
Προσπαθούσα,να σταματήσω το άρμα που χτυπούσε επάνω στο αυτοκίνητο που ήταν πίσω από την πύλη. Τότε έπεσε ή εκσφενδονίσθηκε ένα αντικείμενο που είχαν πίσω από τη πύλη αρκετά μακριά από το κιγκλίδωμα και δεξιά.Ίσως να την κτύπησε και λαμαρίνα από το αυτοκίνητο που είχε συντριβεί. Εν ριπή οφθαλμού πετάχθηκαν 10-15 φοιτητές και πήραν την κοπέλλα. Δεν μπορούσαν να κάνω πίσω γιατί θα πατούσε το άρμα τους λοκατζήδες που έμπαιναν. Ήταν και το αυτοκίνητο καταπατημένο και υπήρχε κίνδυνος αναφλέξεως της βενζίνας και εγώ προχώρησα,δεν μπορούσα να κάνω αλλοιώς.
Την τραυματισμένη φοιτήτρια Ρηγοπούλου πήγα και την είδα στο Πολυτεχνείο .Είχε χτυπήσει στη μέση.Την περιποιείτο ένας ανθυπίατρος των καταδρομών.
Ο Υπίλαρχος Γουνελάς απάντησε σε ερωτήσεις των δικαστών. Απ΄ αυτές προκύπτει πως υπήρχαν αντιρρήσεις από αστυνομικούς για την εισβολή του άρματος μάχης.Όταν ρώτησε γιατί του απάντησαν: “Μα ήδη υπάρχουν θύματα”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου