«Το 47» και η εργατική αλληλεγγύη- Διαδρομές στην πίσω αυλή της Βαρκελώνης

 

Μια αληθινή ιστορία από την πίσω αυλή της Βαρκελώνης, με vintage χρώμα από τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄70, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη η βραβευμένη με πέντε «Γκόγια» ταινία με τίτλο Το 47 . Θέμα της ο αγώνας των κατοίκων της παραγκούπολης Τόρε Μπαρό για να αποκτήσουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, δρόμους, τρεχούμενο νερό, σχολείο, σταθερή ηλεκτρική σύνδεση κλπ. Η γειτονιά των προχειροφτιαγμένων σπιτιών, που τόσο πολύ μοιάζει με τα δικά μας «αυθαίρετα» στη δυτική Αθήνα και το Πέραμα, διαμορφώθηκε –όπως κι εδώ- τη δεκαετία του ΄50, από διωγμένους αγρότες, είτε από τη φτώχεια, είτε από την αντίδραση.

Κεντρική φιγούρα είναι ο Μανόλο Βιτάλ, γιος εκτελεσμένου από τους Φαλαγγίτες κομμουνιστή, ο οποίος το 1978 εργάζεται ως οδηγός λεωφορείου στη Βαρκελώνη. Η προσπάθειά του να συνδέσει το Τόρε Μπαρό με το δίκτυο συγκοινωνίας της πόλης θα πάρει μια απρόβλεπτη τροπή. Στην πορεία, όμως, η ταινία θα μάς δώσει πολλά ωραία πλάνα για την κατάσταση στην πόλη, την αστυνομοκρατία και το δειλό πέρασμα στον κοινοβουλευτισμό μετά τον θάνατο του Φράνκο, τις ταξικές διακρίσεις και τη δύναμη της συλλογικότητας, μαζί με εργατικούς αγώνες της εποχής. Η ταινία του Καταλανού σκηνοθέτη Μαρσέλ Μπαρένα δεν χάνει το ευχάριστο πνεύμα της, χωρίς να γίνεται γραφική, με τίμημα όμως να μη βαθαίνει. Αλλά ακόμα κι έτσι Το 47 κάνει διαδρομές στις αθέατες όψεις και των πιο λαμπερών μεγαλουπόλεων, δείχνοντας τελικά πως αυτές έχουν κτιστεί με ιδρώτα, αγάπη, αλληλεγγύη κι όνειρα απλών ανθρώπων για ζωή, που οι πλουτοκράτες δεν μπορούν να νιώσουν.