Για δεύτερη φορά, ο εισαγγελέας έθεσε βέτο στην απόφαση του Συμβουλίου Φυλακής για τη χορήγηση στον Δ. Κουφοντίνα της κανονικής άδειας που δικαιούται. Ως απάντηση, ο Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας. Και όπως πάντα, το θέμα απασχόλησε και απασχολεί όλα τα κανάλια, και σχεδόν όλους τους πολίτες της χώρας, που καλούνται να τοποθετηθούν με τη συνείδηση, την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία τους, απέναντι στο γεγονός αυτό. Η υπόθεση του Κουφοντίνα, πάντοτε ανακαλεί μια μεγάλη αλήθεια, που την θυμηθήκαμε ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια, μολονότι η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ τη βύθισε για λίγο στη λήθη: η κοινωνία είναι διαιρεμένη, οι αντιλήψεις για το δίκαιο και το άδικο είναι διαφορετικές, το "αίσθημα δικαίου" των πολλών είναι πεδίο αντιπαράθεσης και κατασκευάζεται συνεχώς, κοινωνικά και πολιτικά.
Και ένας πρωτοετής φοιτητής νομικής, μπορεί να αντιληφθεί ότι ο Κουφοντίνας πληροί τις νόμιμες προϋποθέσεις να λάβει την άδεια, σε βαθμό που οι προσπάθειες βαρυσήμαντων εκπροσώπων της ελληνικής δικαστικής εξουσίας, ώστε να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, γίνονται όλο και πιο γελοίες. Ο επίτιμος εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς υποστήριξε μάλιστα πως το άρ. 55 του Σωφρονιστικού Κώδικα παρέχει δικαίωμα άδειας σε όσους εκτίουν ποινή ισόβιας κάθειρξης, «για τις περιπτώσεις, όμως, επιβολής πλειόνων της μιας ποινών ισοβίου καθείρξεως, η διάταξη του άρθρου 55 ουδέν ορίζει, όπερ σημαίνει ότι στις περιπτώσεις αυτές κρίνει και αποδέχεται ότι δεν πρέπει να χορηγείται τακτική άδεια». Το πώς αυθαιρετεί, με νομικούς όρους, και ο συγκεκριμένος δικαστικός λειτουργός και η δικαστική εξουσία συνολικά στην περίπτωση του Κουφοντίνα, το έχει δείξει πειστικά σε άρθρο της η Άντα Ψαρρά με τίτλο "αυθαίρετες ερμηνείες και σκοπιμότητες σε βάρος της ισονομίας".
Η τοποθέτηση του Κουφοντίνα, που ξεκίνησε απεργία πείνας, πως οι εκπρόσωποι της δικαστικής εξουσίας ''δεν λειτούργησαν ως δικαστές δημοκρατίας, αλλά ως πρωτοδίκες εμφυλίου", οφείλει να προβληματίσει καθένα και καθεμιά, ανεξάρτητα από τη διαφωνία και την εναντίωση προς τη δράση του. Άλλωστε, η επίσημη δικαιοσύνη αξιώνει πως απλώς "εφαρμόζει τους Νόμους" αμερόληπτα και ουδέτερα απέναντι σε κάθε πολίτη της χώρας, όποιες και αν είναι οι θέσεις του και οι πράξεις του, κρίνοντας σύμφωνα με τους νόμους και τα νομολογιακά κεκτημένα. Ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε πως η δικαστική εξουσία δεν είναι ουδέτερη, αλλά μεροληπτεί-αυτό το νόημα έχει η αναφορά στους "πρωτοδίκες εμφυλίου πολέμου", αντί τους πρωτοδίκες μιας αφηρημένης "δημοκρατίας". Η μεροληψία της δικαστικής εξουσίας δεν είναι παρά έκφραση της μεροληψίας στην κοινωνία, που χωρίζεται σε πλούσιους και φτωχούς, κυρίαρχους και καταπιεσμένους. Η μεροληψία ειδικά της ελληνικής δικαστικής εξουσίας, που ξεκινά από τις πρώτες ενέργειες των αστυνομικών και καταλήγει στις δικαστικές αποφάσεις και τους όρους εκτέλεσης των ποινών, έχει αποδειχθεί με κάθε τρόπο τα τελευταία χρόνια: Ο Θεοφίλου, Ηριάννα, ο Περικλής, όχι απλά προφυλακίστηκαν άδικα και εκδικητικά, αλλά πήραν και αποζημίωση (βλ. εδώ και εδώ) για την άδικη προφυλάκισή τους από τη δικαιοσύνη-όχι πως μπορεί να διορθωθεί, φυσικά, ένα τέτοιο "λάθος" της δικαιοσύνης. Το σκάνδαλο της δολοφονίας του Ζάκ Κωστόπουλου, στο οποίο αστυνομία και δικαστική εξουσία έχουν δείξει αποδεδειγμένη απροθυμία να αποδώσουν δικαιοσύνη, το σκάνδαλο της αρχικής αποφυλάκισης του Αριστείδη Φλώρου ή του παραδικαστικού κυκλώματος, η συνεχής αθώωση αστυνομικών και μεγαλοεπιχειρηματιών για εγκλήματά τους, όλα αυτά δείχνουν τη μεροληψία της ελληνικής δικαιοσύνης, που κρίνει με δύο μέτρα και δύο σταθμά τους πολίτες που ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και τάξεις. Και όταν η ελληνική δικαιοσύνη εξαντλεί την αυστηρότητά της στην εφαρμογή του Νόμου, ενώ σε άλλες περιπτώσεις έχει δείξει φοβερή ανοχή απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα των μεγάλων συμφερόντων, τότε το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό: Καθαρίστρια, μητέρα 13 παιδιών, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 8 χρόνων, επειδή παραποίησε το απολυτήριο λυκείου ώστε να δείχνει πως τελείωσε το 1980, και όχι το 1981. Ένας ηλικιωμένος καστανάς συνελήφθη από την αστυνομία γιατί δεν είχε ταμειακή μηχανή. Μια γιαγιά πουλούσε παντόφλες στη λαϊκή αγορά και συνελήφθη από την αστυνομία.
Γνωρίζουμε, άλλωστε πως ο Κορκονέας, ο δολοφονός του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δεν θα είχε καταδικαστεί αν δεν υπήρχε μεγάλη κοινωνική αντίδραση, και πως ήταν ο πρώτος αστυνομικός που τιμωρήθηκε πρωτοδίκως με ισόβια για δολοφονία του Αλέξη. Και πως ο Τζουλιάν Άσανζ, που αποκάλυψε μέσω των Wikileaks εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ, συνελήφθη και διώκεται ως ο μεγαλύτερος εγκληματίας.
Η θεωρία του δικαίου μας λέει πως εκτός από το τυπικό σύνταγμα, υπάρχει και το υλικό σύνταγμα: η ερμηνεία της έννομης τάξης που καθορίζεται από τα κοινωνικά κεκτημένα, τις οικονομικές, θεσμικές, ιστορικές συνθήκες. Έτσι το Μνημόνιο κρίθηκε συνταγματικό, το σύστημα των Νόμων ερμηνεύεται όπως συμφέρει τους κυρίαρχους, οι κρατικοί πόλεμοι τάχα δεν φέρνουν εγκλήματα πολέμου, αλλά την "επικράτηση της ειρήνης και της δημοκρατίας".
Τα τελευταία χρόνια φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα ότι ο τρόπος με τον οποίο το κράτος και το κεφάλαιο εδραιώνουν και υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους αναβαθμίζεται συνεχώς και έχει υπερβεί τα κλασικά πλαίσια της καταστολής της μορφής “δράση-αντίδραση”. Στο σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν οι κλασικές πρακτικές βίαιης καταστολής οποιασδήποτε διεκδίκησης του κινήματος, ωστόσο όλο και πιο σημαντική για την κυρίαρχη τάξη είναι η δημιουργία ενός πλαισίου ασφάλειας/ελέγχου για την υπεράσπιση-διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Από το 2001 και μετά, με τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” ουσιαστικά αλλάζει το τι θεωρείται κυρίαρχα απειλή από την πλευρά του κράτους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φτάνουμε σήμερα κάθε κίνηση/πράξη ακόμα και διακήρυξη/λόγος που στρέφεται ενάντια στην κυριαρχία και στα συμφέροντα του κεφαλαίου και να χαρακτηρίζεται ως «τρομοκρατία».
Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να πετύχει τα εξής. Πρώτον, οτιδήποτε παρεμποδίζει τα συμφέροντά του να θεωρείται τρομοκρατία και να εξοντώνεται. Δεύτερον, δημιουργεί ένα κοινωνικό περιβάλλον το οποίο ανακόπτει οποιαδήποτε χειραφετητική τάση των εργαζομένων και της πληττόμενης πλειοψηφίας που τείνει να βγει εκτός των επιτρεπτών πλαισίων που ορίζει το κράτος.
Δηλαδή, το πρότυπο του σύγχρονου πολίτη δεν αρκεί απλά να μην αμφισβητεί με κανέναν τρόπο την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων αλλά πρέπει να συμβάλλει ενεργά στην υπεράσπισή της. Πρέπει οι ίδιοι οι πολίτες να μετατραπούν σε ένα ιδιότυπο “σώμα ασφαλείας” που θα απομονώνει , θα περιθωριοποιεί τις δυνητικές απειλές και θα δημιουργεί ένα τοξικό περιβάλλον στο οποίο καμία πράξη εναντίωσης στο κράτος και το κεφάλαιο δεν θα είναι βιώσιμη.
Θα πρέπει να θεωρήσουμε πως η μη χορήγηση άδειας στον Κουφοντίνα, ενάντια στις διατάξεις του Νόμου αλλά με τρόπο που συμφωνεί με τις αντιλήψεις και τις επιδιώξεις της κυρίαρχης δικαστικής εξουσίας, έχει το χαρακτήρα ενός κοινωνικού πειράματος. Ένα κοινωνικό πείραμα που δοκιμάζει αντιδράσεις, καταδικάζει συγκεκριμένες κατηγορίες πράξεων και φρονημάτων με τρόπο που δεν αντιστοιχεί στο υπάρχον νομικό πλαίσιο, προετοιμάζει το έδαφος για το τί θα ακολουθήσει. Πρέπει να είμαστε σίγουροι πως, σε συνθήκες κοινωνικής αστάθειας, κάθε προσπάθεια των εργαζομένων και των καταπιεσμένων να απαντήσουν με τη βία στη βία που δέχονται καθημερινά, θα βρει απέναντί τους τη δικαστική εξουσία αμείλικτη, επιλεκτική ως προς την εφαρμογή των Νόμων και την εγγύηση των δικαιωμάτων, μεροληπτική υπέρ του κόσμου των επιχειρηματιών και των πολιτικών αρχηγών.
Την ώρα που η ασυλία βουλευτών, αστυνομικών, δικαστικών είναι δεδομένη, δεν υπάρχει κανένα νομικό καταφύγιο για τον φτωχό που κλέβει για να ζήσει, για τον απεργό που απεργεί για να αντιδράσει στη μείωση του μισθού του, για το μετανάστη και τη μετανάστρια που κλείνει την εθνική οδό ζητώντας ελάχιστα δικαιώματα πολίτη.
Για όλους αυτούς τους λόγους, είμαστε υπέρ της χορήγησης άδειας στο Δημήτρη Κουφοντίνα, και υπέρ της συμμετοχής σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Θέλουμε δικαιώματα για τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες, είμαστε ενάντια στη μεροληψία της κυρίαρχης δικαστικής εξουσίας, ενάντια σε κάθε πρόφαση και σε κάθε μέθοδο που βελτιστοποιεί τις κατασταλτικές μεθόδους του ελληνικού κράτους στον κοινωνικό πόλεμο.
Θεωρούμε μάλιστα πως πρέπει να υπάρξει μια ευρύτερη κοινωνικοπολιτική πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των φυλακισμένων, που θα ξεφεύγει από τα επιμέρους πρόσωπα, στο πλαίσιο ενός αντιπολεμικού, διεθνιστικού συντονισμού που αντιλαμβάνεται πως ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τη στοχοποίηση κάθε μορφής άρνησης και αντίστασης απέναντι στις πολεμικές επιχειρήσεις του καπιταλιστικού κόσμου.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου