ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ: ΤΟ «ΚΑΜΑΡΙ» ΤΗΣ «ΔΙΚΑΙΗΣ» ΘΗΤΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ

Ο Ναύσταθμος Σαλαμίνας βρίσκεται σε κατάσταση μίνι πολιορκίας! Όχι από τον «εξωτερικό» (sic!) εχθρό αλλά από τον εσωτερικό (και πάλι sic, αν και περιγράφει την πραγματικότητα). Μιλάμε για τον αποσυντονισμό και τη σύγχυση που επέφερε η μείωση των μετατάξεων, τουλάχιστον για την 09Α ΕΣΣΟ (τη σειρά που παρουσιάστηκε το Φεβρουάριο 2009)! Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, πως είναι δυνατόν η (σχετική πάντα) «κατάργηση» της πιο ακραίας μορφής πελατειακών σχέσεων στις ένοπλες δυνάμεις για τους έφεδρους να οδηγήσει σε καταστάσεις «εκτάκτου ανάγκης» ένα ολόκληρο στρατόπεδο. Το Ναυτικό όμως, ως σώμα, είναι πλήρως προσαρμοσμένο στις ανάγκες των βυσμάτων και των πελατειακών σχέσεων, σε τέτοιο βαθμό που η νέα κατάσταση έχει φέρει τα πάνω κάτω. Η κατάσταση είναι πραγματικά για γέλια για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή – για κλάματα όμως για την ίδια την κατάσταση στο ναυτικό (αν και κανείς δε δείχνει να ντρέπεται).

Είχαν συνηθίσει σε μεγάλους αριθμούς στρατεύσιμων με αποτέλεσμα και οι υπηρεσίες να βγαίνουν άνετα αλλά και να εξυπηρετούνται τα εκάστοτε βύσματα και να εμφανίζονται αραιά και που. Η ριζική μείωση των μετατάξεων αντιμετωπίζεται με αμηχανία. Φυσικά, τα εκάστοτε βύσματα εξακολουθούν να έρχονται αραιά και που. Την κατάσταση καλούνται να συμμαζέψουν - όπως συνηθίζεται - οι ναύτες που δεν έχουν καθόλου βύσμα ή (τα λεγόμενα) μικρά βύσματα. Αυτοί που είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη» για να καταφέρουν να μπουν στη «γη της επαγγελίας» (έτσι τους λέγανε) του ναυτικού, αλλά ούτε καν «ξάδερφο» για να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν στο κυνήγι της εικονικής θητείας τα μεγάλα βύσματα – τα «καμάρια» της show biz, των γόνων πολιτικών, επιχειρηματιών κοκ.

Άλλωστε, στο Ναυτικό βρίσκεται σε απόλυτη ισχύ ο νόμος της ζούγκλας – ούτε καν της κοινωνίας («που είναι άδικη») όπως ορισμένοι αξιωματικοί προσπαθούν να υποστηρίξουν - κατά τον οποίον ο μεγάλος τρώει τον μικρό και ο «δυνατός» τον αδύναμο, απλά επειδή μπορεί και έχει τις πλάτες να το κάνει. Σε τελική ανάλυση, προκρίνεται ο κανόνας του ατομικού δρόμου και του «φτιαξίματος» σε μια κατάσταση, όπου (υποτίθεται πως) υπάρχουν συλλογικά συμφέροντα και ως τέτοια θα έπρεπε να διεκδικούνται από το σύνολο των στρατεύσιμων.

Όμως το μονοπάτι του βύσματος σημαίνει «φτιάξιμο» για τον έναν και χώσιμο για τους άλλους. Αυτός που παίρνει τηλέφωνο το μέσο για να κανονίσει να βγαίνει διαρκώς ή να μην κάνει σκοπιές κτλ, αυτομάτως δυσχεραίνει την καθημερινότητα του διπλανού του και του πετά τις ευθύνες που ο ίδιος άνομα απέφυγε. Οι δουλειές και οι αγγαρείες υπάρχουν και όποιος τις αποφεύγει, τις φορτώνει (με πολύ χειρότερους όρους) στους υπολοίπους.

Αντίστοιχο είναι και το χυδαίο και άκρως προκλητικό παρακάτω παράδειγμα. Υπάρχει η υπηρεσία «Διεύθυνση Διοικήσεως», στην οποία οι στρατεύσιμοι γενικά κάνουν τα πάντα. Ήτοι φυλάκια, μαγειρεία, καθαρισμούς, αγήματα κ.α. Η υπηρεσία, σε γενικές γραμμές, είναι 1-2, δηλαδή μια μέρα μέσα και υπηρεσία και 2 μέρες πρωινή εργασία και έξοδο το μεσημέρι. Ένα βιώσιμο δηλαδή πρόγραμμα με όρους θητείας όπως θα έπρεπε περίπου να είναι και για τους συναδέλφους μας στο στρατό ξηράς - που έχουν πολύ χειρότερους όρους και αντιμετωπίζουν πολύ πιο σημαντικά καθημερινά προβλήματα επιβίωσης.

Όταν για το συνάδελφο του στρατού ξηράς είναι άγνωστη η έννοια του off (δηλαδή της προφορικής άδειας από το στρατόπεδο), τείνει να του γίνει άγνωστη λέξη ακόμα και η έξοδος και βολοδέρνει μέσα για συνεχείς μέρες (10, 15 ή και πολύ παραπάνω), είναι πραγματικά αηδία να υπάρχουν υπηρεσίες όπως το ΑΒ Πάρος και το ΑΒ Ίος, «καβατζωτικές» (έτσι τις λένε και μερικοί αξιωματικοί!) θέσεις με 8 και 5 βάρδιες ανά μήνα και με 22 και 25 off αντίστοιχα αντίστοιχα!! Και μάλιστα ούτε καν σε αγήματα πηγαίνουν, ούτε (φυσικά τα παιδιά) στα μαγειρεία. Κοινώς, κουράζονται πολύ τα καημένα και για αυτό τα ξεκουράζουν…

Από τη μια συνάδελφοί μας του στρατού βολοδέρνουν στις σκοπιές και τα σύνορα, κάνουν διπλές υπηρεσίες, τους πρήζουν και τους τρέχουν μέχρι εξοντώσεως οι καραβανάδες. Οι αυτοκτονίες στο στρατό κάνουν δυσθεώρητα ρεκόρ κάθε τρίμηνο, αποκαλύπτοντας μια όλο και πιο δολοφονική θητεία. Υπάρχουν ακόμα και ναύτες που «λερώνουν» τα χέρια τους μέσα στην καθημερινότητα και την ταλαιπωρία της θητείας και κάνουν τα προβλεπόμενα σε υπηρεσίες και εργασίες, εκτελώντας ένα πρόγραμμα που – ακόμα κι έτσι – φαντάζει «παράδεισος για όσους συναδέλφους ζουν την πραγματική «έρημο» της θητείας στο στρατό ξηράς.

Και από την άλλη, βύσματα που απλά επισκέπτονται το Σώμα, έ, κάθονται και κανένα βραδάκι μέσα για την παρεούλα (με DVD, τηλεόραση και όλα τα comfort εννοείται – αντάλλαγμα που μας κάνουν τη χάρη με τόσο μεγάλες θυσίες)…

Μονάχα για να τους φτύσεις αξίζουν. Κυρίως όμως τους «περήφανους» αξιωματικούς μας – του «τιμημένου» ναυτικού – που δουλειά τους είναι να εξυπηρετούν τα «παιδιά» του Μεϊμαράκη, τα «πράσινα και γαλάζια» βύσματα (αν και η συνδιαλλαγή, η ρουφιανιά και το «βόλεμα» δεν έχουν χρώμα), και (στα ανώτερα κλιμάκια) να αποφασίζουν πόσες φρεγάτες θα πάνε στη Σομαλία και ποια πλοία θα περιπολούν στη Μέση Ανατολή και τις διεθνείς ασκήσεις του ΝΑΤΟ.

Ντροπή και οργή μας γεμίζει το αξιοθρήνητο σύστημα του ναυτικού - και του ελληνικού στρατού γενικότερα - που παράγει και διαιωνίζει τις ανισότητες μέσα στη θητεία, όπου κάποιοι μονίμως «χώνονται» και άλλοι μονίμως «τη σκαπουλάρουν». Και δεν πρέπει να λοιδορεί κανείς τους «καβατζωμένους», να ήθελε να είναι στη θέση τους•αλλά να καταλάβει πως τέτοιες διακρίσεις δυσκολεύουν την θητεία του, ή συντελούν στο να μετατρέπεται σε κόλαση, και να προσπαθεί να τις αναδείξει και να τις καταργήσει. Μονάχα έτσι είναι εφικτή μια σχετικά δικαιότερη και σχετικά πιο ανθρώπινη θητεία για όλους.

ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΥΣΤΑΘΜΟ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ