Πηγή: http://nar4.wordpress.com/
43 χρόνια από την Αποστασία και τα Ιουλιανά
Το Ιούλιο του 1965 η Αποστασία βουλευτών του Κέντρου με επικεφαλής το Μητσοτάκη έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου και έστρωσε το δρόμο για τη Χούντα. Η λαϊκή αντίσταση, τα Ιουλιανά, οι μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στη συνομωσία οδήγησαν σε οριστική χρεοκοπία το μετεμφυλιακό καθεστώς, το οποίο έβαψε τα χέρια με αίμα για άλλη φορά με τη δολοφονία του φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα από την αστυνομία.
Διαβάστε τη συνέντευξη του αγωνιστή Στέργιου Κατσαρού, μέλος των Λαμπράκηδων εκείνη την περίοδο, την οποία έδωσε στις Αναιρέσεις με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του “Εγώ, ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης” που αναφέρεται και στα γεγονότα της περιόδου.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ: «Για να σπάσει το φράγμα της σιωπής»
Οι Αναιρέσεις έχουν την τιμή να φιλοξενούν το βετεράνο, αλλά ακόμη ενεργό συναγωνιστή Στέργιο Κατσαρό. Αφορμή για τη συζήτηση που ακολουθεί αποτέλεσε η έκδοση του βιβλίου του Στέργιου «ΕΓΩ Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ, Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ» (Εκδόσεις «Μαύρη λίστα», 1999).
Ο Στέργιος Κατσαρός, εργάτης και στέλεχος της ελληνικής Αριστεράς, δίνει τη δική του εκδοχή για τα χρόνια της «θύελλας και της ορμής», από τη δεκαετία του 1960 έως τη μεταπολίτευση. Πιστεύουμε πως πρόκειται για μια σημαντική δουλειά για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί το να γράφουν για την ιστορία του εργατικού κινήματος οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του έχει τη δική του αξία και μια άλλη πολιτιστική διάσταση, ιδιαίτερα σήμερα που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι π.χ. ο εμφύλιος υπήρξε «ανταρσία». Δεύτερο, γιατί συμβάλλει στη συζήτηση για τα κορυφαία ζητήματα της ιστορίας της ελληνικής Αριστεράς.
Ποιο ήταν το κίνητρο γι’ αυτό το βιβλίο, τι σε έσπρωξε μετά από τόσα χρόνια να γράψεις;
Γιατί γενικότερα η εργατική τάξη στην Ελλάδα και ο κλάδος των οικοδόμων έχει να επιδείξει μια σειρά από αγωνιστές οι οποίοι έχουν ένα επίπεδο. Το ότι δεν κατάφεραν να γράψουν κάτι που να μείνει είναι συγκυριακό. Αυτό ήταν ένα κίνητρο για μένα, λίγο πολύ είδα τον εαυτό μου ως μια κατηγορία που αντιπροσώπευε όλο αυτό τον κόσμο που δεν κατάφερε να φτάσει σε ένα υλικό.
Ανήκεις σε μια γενιά που μεγάλωσε στη σκιά της ήττας του εμφυλίου. Η δική μας η γενιά μεγάλωσε στη σκιά της κατάρρευσης. Μας συνδέουν οι ήττες του κομμουνιστικού κινήματος;
Υπάρχουν κάποιες διαφορές. Η γενιά μου γνώρισε την ήττα, αλλά ακόμα μπροστά της είχε ένα όραμα. Ακόμα τα ΚΚ παρουσιάζονταν στα μάτια μας ως ελπίδες. Η σημερινή γενιά σημαδεύτηκε από την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, που εκφυλίστηκε στα μάτια των πλατιών μαζών και των εργατών. Είναι πολύ πιο δύσκολες οι συνθήκες για τη γενιά τη δική σας απ’ ότι τη δική μας. Η ήττα ήταν πιο οδυνηρή για εμάς, μια ήττα στρατιωτική, «με τα όπλα στο χέρι». Οι συνθήκες της γενιάς μου ήταν βάρβαρες, αντιμετωπίζαμε φυλακίσεις, εξορίες, «τυχαίο θάνατο», πράγματα που δεν αντιμετωπίζετε εσείς. Όμως σήμερα, παρουσιάζεται μια έλλειψη προοπτικής και αυτό κάνει πιο δύσκολα τα πράγματα για τη νέα γενιά.
Τι κυρίως πιστεύεις ότι έπαιξε το βασικό ρόλο στην αδυναμία της Αριστεράς της εποχής σου να αδράξει την ευκαιρία; Μιλάμε για μια εποχή που το σύστημα έκανε μια επίθεση στην Αριστερά, στις ιδέες, στην πολιτική, στις αλλαγές του ίδιου του καπιταλισμού κ.λπ. Προφανώς, υπήρχε συνολικά το πρόβλημα για την Αριστερά, πέρα από τη συγκεκριμένη στάση της στην ένοπλη πάλη;
Έτσι έχουν τα πράγματα. Βέβαια, αλλιώς έβλεπε κανείς το ζήτημα το 1964 και αλλιώς το βλέπει σήμερα. Το 1964 βλέπαμε την επανάσταση να προχωράει στις αποικίες, τους Βιετκόνγκ να νικούν, βλέπαμε την Αλγερία και την Κούβα. Υπήρχε μια ισχυρή ΕΣΣΔ που από τη μια ήταν στήριγμα και από την άλλη φρένο για το εργατικό κίνημα. Βλέποντας το Μάη του ‘68 και μια κατάσταση εξέγερσης σε όλο τον κόσμο, πιστεύαμε πως είχε έρθει και ο δικός μας καιρός. Η επίσημη Αριστερά είχε εγκλωβιστεί σε μια ρεφορμιστική λογική κατώτερης ποιότητας ακόμη και από το μετέπειτα ρεφορμισμό του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η τροχοπέδη θα μπορούσε να αρθεί, αν (βέβαια με τα αν δεν γράφεται ιστορία) η πρωτοπορία έσπαζε τα φράγματα της επίσημης Αριστεράς. Ποια θα ήταν τα αποτελέσματα; Θα είχαμε τουλάχιστον μια πρωτοφανή για την εποχή διεύρυνση της δημοκρατίας. Δεν το πετύχαμε αυτό, αλλά άξιζε τον κόπο, όπως και κάθε μάχη αξίζει τον κόπο. Ένα από τα κίνητρα, για να γράψω αυτό το βιβλίο ήταν και το συμπέρασμα του φίλου μου του Μίσιου, το γνωστό «ευτυχώς που δεν νικήσαμε». Δεν είναι έτσι. Μια νίκη του εργατικού, του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα θα επιτάχυνε τα γεγονότα. Δεν είχαμε καμία αυταπάτη πως μια νίκη στην Ελλάδα θα μπορούσε να επηρεάσει τόσο πολύ τις εξελίξεις στην Ευρώπη ή στην Τουρκία, αλλά κάθε βήμα της επανάστασης ήταν ήττα τόσο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού όσο και του παγκόσμιου κέντρου της γραφειοκρατίας που το θεωρούσα εξίσου φραγμό στην εξάπλωση της επανάστασης. Τελικά, πιστεύω πως ο εμφύλιος πόλεμος σε κάθε κοινωνία καταλήγει σε έναν εμφύλιο μέσα στην πρωτοπορία. Αυτό έγινε και στους μπολσεβίκους, και στην Ισπανική επανάσταση, και στο ΕΑΜ με τον Βελουχιώτη. Ένα στοιχείο που μας έσπρωξε σε μεμονωμένες πράξεις βίας ήταν η εκτίμηση ότι εάν τελικά η δικτατορία οδηγήσει σε σύγκρουση, αυτή η σύγκρουση θα μεταφερθεί στο εσωτερικό της Αριστεράς. Ήταν αυτός ο λόγος που, πρόωρα, οδηγηθήκαμε στο να πάρουμε τα όπλα και να προετοιμαστούμε για τον ένοπλο αγώνα που βέβαια δεν ήρθε.
Τελικά η Αριστερά με την τακτική της στα Ιουλιανά και μετέπειτα, όχι μόνο τη δημοκρατία δεν κατάφερε να διευρύνει, αλλά οδηγηθήκαμε στη δικτατορία. Αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά, και με τραγικό τρόπο, πως για να καλυτερεύσει η ζωή των εργαζομένων χρειάζεται η επαναστατική πάλη;
ΣίγουραΨ για παράδειγμα ο Μάης του ‘68 μπορεί να μην κατάφερε την επαναστατική αλλαγή αλλά διέρρηξε δομές δεκαετιών, ανάγκασε την αστική τάξη σε πρωτοφανείς υποχωρήσεις, δημιούργησε μια νέα κατάσταση στη Γαλλία. Αυτό θα μπορούσε να γίνει και στην Ελλάδα. Πιστεύω πως ακόμη και για τις παραμικρές μεταρρυθμίσεις η επαναστατική αποφασιστικότητα είναι το πρωταρχικό. Δες και σήμερα το εργατικό κίνημα με τη λογική που κυριαρχεί δεν μπορεί να κερδίσει τίποτα, άσε που ακόμη και αν κερδίσει κάτι σήμερα, θα το χάσει αύριο.
Έχεις αφιερώσει κάποιες γραμμές του βιβλίου στις μεταμορφώσεις του Σαββόπουλου εκείνης της εποχής. Σήμερα, με αφορμή την υπόθεση του Οτσαλάν και τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, είχαμε μια αφύπνιση του λεγόμενου καλλιτεχνικού κόσμου και της διανόησης στην Ελλάδα. Τι γνώμη έχεις γι’ αυτό;
Πιστεύω ότι υπήρξε ένας αντιιμπεριαλιστικός ξεσηκωμός του ελληνικού λαού με αφορμή αυτά τα γεγονότα. Αυτό βέβαια δεν είναι μόνιμο χαρακτηριστικό των μαζών στη χώρα μας. Είναι απόηχος του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, απόηχος που για διάφορους λόγους είναι ισχυρός στο ελληνικό αριστερό κίνημα. Έπειτα από μια εμπειρία 45 χρόνων στην Αριστερά, πιστεύω ότι ο χώρος των διανοούμενων και των καλλιτεχνών ακολουθεί τις περιόδους του εργατικού κινήματος. Απόσταση στις περιόδους της υποχώρησης, αριστερή μετατόπιση όταν κυριαρχεί το «πεζοδρόμιο». Από τη φύση τους οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι λειτουργούν σαν ένα εκκρεμές ανάμεσα στις επαναστατικές και τις συντηρητικές ιδέες. Αυτό έγινε και στα πρόσφατα γεγονότα. Βέβαια, υπάρχουν και καλλιτέχνες και διανοούμενοι που έχουν σταθερές θέσεις, αλλά είναι ελάχιστοι. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω ότι οι διανοούμενοι δεν μπορούν να καθυποτάξουν τη λαϊκή συνείδηση, όπως άλλωστε ούτε τα ΜΜΕ. Ποιος μεγαλοεκφωνητής θα μπορούσε να πάρει θέση υπέρ των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών, τη στιγμή που η πλειοψηφία του λαού διαφωνούσε;
Στέργιο, τι πιστεύεις ότι χρειάζεται η Αριστερά σε μια εποχή που πολλά αλλάζουν και ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της βίας και της ένοπλης πάλης στους ταξικούς αγώνες;
Το νέο στοιχείο που βλέπω, πέρα από τις αναλύσεις που γίνονται για διάφορα ζητήματα, είναι πως τα δύο μεγάλα ρεύματα του εργατικού κινήματος, η 2η και η 3η Διεθνής, έχουν οριστικά τελειώσει. Από την άλλη πλευρά, ο νεοφιλελευθερισμός δεν πέρασε, ο καπιταλισμός δεν έπεισε πως μπορεί να φτιάξει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο και αυτός είναι ο λόγος που προσπαθεί με την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ να επιβάλει με τα όπλα τη διατήρηση του συστήματος. Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία αντιπροσωπεύει μια καινούργια τακτική του καπιταλισμού, την τακτική της απροκάλυπτης βίας. Αυτό σηματοδοτεί για μένα μια νέα εποχή. Η εποχή της λεγόμενης Νέας Τάξης είναι η εποχή της ένοπλης επέμβασης των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ σε όποιον σηκώνει κεφάλι. Έχουμε μπει σε μια νέα περίοδο ένοπλης επίθεσης του καπιταλισμού. Όποιος θέλει να κλείσει τα μάτια του σε αυτό και να στέλνει υπομνήματα μπορεί να το κάνει, αλλά σε έναν αγώνα χρειάζεται συμμετρία. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάποιος οφείλει να πάρει ένα 45άρι και να παριστάνει το Ζορό.
Η όξυνση του αυταρχισμού στο εσωτερικό είναι κομμάτι αυτής της τακτικής της απροκάλυπτης βίας;
Είναι μια αναλογία αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό. Γι’ αυτό και πρέπει το κίνημα στην Ελλάδα με αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει αυτή την τρομοκρατία. Βέβαια, όσο θα ήταν βλακεία σήμερα στη Βολιβία να κάνεις υπομνήματα, έτσι και στην Ελλάδα θα ήταν να πάρουμε τα όπλα και να βγούμε στους δρόμους. Αλλά η αποφασιστικότητα απέναντι στα ΜΑΤ, το ότι το κίνημα νομιμοποιείται να απαντάει στις ρίψεις δακρυγόνων και στις επιθέσεις πρέπει να είναι δεδομένο. Για την Αριστερά τώρα, η μάχη που πρέπει να δοθεί είναι διπλή, τόσο στο πεδίο των ιδεών, όσο και στο δρόμο. Η θεωρητική δουλειά είναι εξίσου σημαντική με τη δράση στο δρόμο. Η εποχή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και η Αριστερά χρειάζεται μια συνολική κατεύθυνση.
Στέργιο σε ευχαριστούμε.
Εγώ ευχαριστώ. Ξέρεις το βιβλίο το έγραψα για να σπάσει το φράγμα της σιωπής. Δέχτηκα να μιλήσω και στον Κούλογλου και στην Ελευθεροτυπία, αλλά τα θεώρησα ένα βήμα. Σε μια εφημερίδα σαν τη δική σας είναι ευχαρίστησή μου.
Τη συνέντευξη πήρε ο Μιχάλης Παπαμακάριος
Αναιρέσεις, τ. 1 (2η περίοδος), Οκτώβρης 1999
43 χρόνια από την Αποστασία και τα Ιουλιανά
Το Ιούλιο του 1965 η Αποστασία βουλευτών του Κέντρου με επικεφαλής το Μητσοτάκη έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου και έστρωσε το δρόμο για τη Χούντα. Η λαϊκή αντίσταση, τα Ιουλιανά, οι μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στη συνομωσία οδήγησαν σε οριστική χρεοκοπία το μετεμφυλιακό καθεστώς, το οποίο έβαψε τα χέρια με αίμα για άλλη φορά με τη δολοφονία του φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα από την αστυνομία.
Διαβάστε τη συνέντευξη του αγωνιστή Στέργιου Κατσαρού, μέλος των Λαμπράκηδων εκείνη την περίοδο, την οποία έδωσε στις Αναιρέσεις με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του “Εγώ, ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης” που αναφέρεται και στα γεγονότα της περιόδου.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ: «Για να σπάσει το φράγμα της σιωπής»
Οι Αναιρέσεις έχουν την τιμή να φιλοξενούν το βετεράνο, αλλά ακόμη ενεργό συναγωνιστή Στέργιο Κατσαρό. Αφορμή για τη συζήτηση που ακολουθεί αποτέλεσε η έκδοση του βιβλίου του Στέργιου «ΕΓΩ Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ, Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ» (Εκδόσεις «Μαύρη λίστα», 1999).
Ο Στέργιος Κατσαρός, εργάτης και στέλεχος της ελληνικής Αριστεράς, δίνει τη δική του εκδοχή για τα χρόνια της «θύελλας και της ορμής», από τη δεκαετία του 1960 έως τη μεταπολίτευση. Πιστεύουμε πως πρόκειται για μια σημαντική δουλειά για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί το να γράφουν για την ιστορία του εργατικού κινήματος οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του έχει τη δική του αξία και μια άλλη πολιτιστική διάσταση, ιδιαίτερα σήμερα που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι π.χ. ο εμφύλιος υπήρξε «ανταρσία». Δεύτερο, γιατί συμβάλλει στη συζήτηση για τα κορυφαία ζητήματα της ιστορίας της ελληνικής Αριστεράς.
Ποιο ήταν το κίνητρο γι’ αυτό το βιβλίο, τι σε έσπρωξε μετά από τόσα χρόνια να γράψεις;
Γιατί γενικότερα η εργατική τάξη στην Ελλάδα και ο κλάδος των οικοδόμων έχει να επιδείξει μια σειρά από αγωνιστές οι οποίοι έχουν ένα επίπεδο. Το ότι δεν κατάφεραν να γράψουν κάτι που να μείνει είναι συγκυριακό. Αυτό ήταν ένα κίνητρο για μένα, λίγο πολύ είδα τον εαυτό μου ως μια κατηγορία που αντιπροσώπευε όλο αυτό τον κόσμο που δεν κατάφερε να φτάσει σε ένα υλικό.
Ανήκεις σε μια γενιά που μεγάλωσε στη σκιά της ήττας του εμφυλίου. Η δική μας η γενιά μεγάλωσε στη σκιά της κατάρρευσης. Μας συνδέουν οι ήττες του κομμουνιστικού κινήματος;
Υπάρχουν κάποιες διαφορές. Η γενιά μου γνώρισε την ήττα, αλλά ακόμα μπροστά της είχε ένα όραμα. Ακόμα τα ΚΚ παρουσιάζονταν στα μάτια μας ως ελπίδες. Η σημερινή γενιά σημαδεύτηκε από την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, που εκφυλίστηκε στα μάτια των πλατιών μαζών και των εργατών. Είναι πολύ πιο δύσκολες οι συνθήκες για τη γενιά τη δική σας απ’ ότι τη δική μας. Η ήττα ήταν πιο οδυνηρή για εμάς, μια ήττα στρατιωτική, «με τα όπλα στο χέρι». Οι συνθήκες της γενιάς μου ήταν βάρβαρες, αντιμετωπίζαμε φυλακίσεις, εξορίες, «τυχαίο θάνατο», πράγματα που δεν αντιμετωπίζετε εσείς. Όμως σήμερα, παρουσιάζεται μια έλλειψη προοπτικής και αυτό κάνει πιο δύσκολα τα πράγματα για τη νέα γενιά.
Τι κυρίως πιστεύεις ότι έπαιξε το βασικό ρόλο στην αδυναμία της Αριστεράς της εποχής σου να αδράξει την ευκαιρία; Μιλάμε για μια εποχή που το σύστημα έκανε μια επίθεση στην Αριστερά, στις ιδέες, στην πολιτική, στις αλλαγές του ίδιου του καπιταλισμού κ.λπ. Προφανώς, υπήρχε συνολικά το πρόβλημα για την Αριστερά, πέρα από τη συγκεκριμένη στάση της στην ένοπλη πάλη;
Έτσι έχουν τα πράγματα. Βέβαια, αλλιώς έβλεπε κανείς το ζήτημα το 1964 και αλλιώς το βλέπει σήμερα. Το 1964 βλέπαμε την επανάσταση να προχωράει στις αποικίες, τους Βιετκόνγκ να νικούν, βλέπαμε την Αλγερία και την Κούβα. Υπήρχε μια ισχυρή ΕΣΣΔ που από τη μια ήταν στήριγμα και από την άλλη φρένο για το εργατικό κίνημα. Βλέποντας το Μάη του ‘68 και μια κατάσταση εξέγερσης σε όλο τον κόσμο, πιστεύαμε πως είχε έρθει και ο δικός μας καιρός. Η επίσημη Αριστερά είχε εγκλωβιστεί σε μια ρεφορμιστική λογική κατώτερης ποιότητας ακόμη και από το μετέπειτα ρεφορμισμό του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η τροχοπέδη θα μπορούσε να αρθεί, αν (βέβαια με τα αν δεν γράφεται ιστορία) η πρωτοπορία έσπαζε τα φράγματα της επίσημης Αριστεράς. Ποια θα ήταν τα αποτελέσματα; Θα είχαμε τουλάχιστον μια πρωτοφανή για την εποχή διεύρυνση της δημοκρατίας. Δεν το πετύχαμε αυτό, αλλά άξιζε τον κόπο, όπως και κάθε μάχη αξίζει τον κόπο. Ένα από τα κίνητρα, για να γράψω αυτό το βιβλίο ήταν και το συμπέρασμα του φίλου μου του Μίσιου, το γνωστό «ευτυχώς που δεν νικήσαμε». Δεν είναι έτσι. Μια νίκη του εργατικού, του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα θα επιτάχυνε τα γεγονότα. Δεν είχαμε καμία αυταπάτη πως μια νίκη στην Ελλάδα θα μπορούσε να επηρεάσει τόσο πολύ τις εξελίξεις στην Ευρώπη ή στην Τουρκία, αλλά κάθε βήμα της επανάστασης ήταν ήττα τόσο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού όσο και του παγκόσμιου κέντρου της γραφειοκρατίας που το θεωρούσα εξίσου φραγμό στην εξάπλωση της επανάστασης. Τελικά, πιστεύω πως ο εμφύλιος πόλεμος σε κάθε κοινωνία καταλήγει σε έναν εμφύλιο μέσα στην πρωτοπορία. Αυτό έγινε και στους μπολσεβίκους, και στην Ισπανική επανάσταση, και στο ΕΑΜ με τον Βελουχιώτη. Ένα στοιχείο που μας έσπρωξε σε μεμονωμένες πράξεις βίας ήταν η εκτίμηση ότι εάν τελικά η δικτατορία οδηγήσει σε σύγκρουση, αυτή η σύγκρουση θα μεταφερθεί στο εσωτερικό της Αριστεράς. Ήταν αυτός ο λόγος που, πρόωρα, οδηγηθήκαμε στο να πάρουμε τα όπλα και να προετοιμαστούμε για τον ένοπλο αγώνα που βέβαια δεν ήρθε.
Τελικά η Αριστερά με την τακτική της στα Ιουλιανά και μετέπειτα, όχι μόνο τη δημοκρατία δεν κατάφερε να διευρύνει, αλλά οδηγηθήκαμε στη δικτατορία. Αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά, και με τραγικό τρόπο, πως για να καλυτερεύσει η ζωή των εργαζομένων χρειάζεται η επαναστατική πάλη;
ΣίγουραΨ για παράδειγμα ο Μάης του ‘68 μπορεί να μην κατάφερε την επαναστατική αλλαγή αλλά διέρρηξε δομές δεκαετιών, ανάγκασε την αστική τάξη σε πρωτοφανείς υποχωρήσεις, δημιούργησε μια νέα κατάσταση στη Γαλλία. Αυτό θα μπορούσε να γίνει και στην Ελλάδα. Πιστεύω πως ακόμη και για τις παραμικρές μεταρρυθμίσεις η επαναστατική αποφασιστικότητα είναι το πρωταρχικό. Δες και σήμερα το εργατικό κίνημα με τη λογική που κυριαρχεί δεν μπορεί να κερδίσει τίποτα, άσε που ακόμη και αν κερδίσει κάτι σήμερα, θα το χάσει αύριο.
Έχεις αφιερώσει κάποιες γραμμές του βιβλίου στις μεταμορφώσεις του Σαββόπουλου εκείνης της εποχής. Σήμερα, με αφορμή την υπόθεση του Οτσαλάν και τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, είχαμε μια αφύπνιση του λεγόμενου καλλιτεχνικού κόσμου και της διανόησης στην Ελλάδα. Τι γνώμη έχεις γι’ αυτό;
Πιστεύω ότι υπήρξε ένας αντιιμπεριαλιστικός ξεσηκωμός του ελληνικού λαού με αφορμή αυτά τα γεγονότα. Αυτό βέβαια δεν είναι μόνιμο χαρακτηριστικό των μαζών στη χώρα μας. Είναι απόηχος του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, απόηχος που για διάφορους λόγους είναι ισχυρός στο ελληνικό αριστερό κίνημα. Έπειτα από μια εμπειρία 45 χρόνων στην Αριστερά, πιστεύω ότι ο χώρος των διανοούμενων και των καλλιτεχνών ακολουθεί τις περιόδους του εργατικού κινήματος. Απόσταση στις περιόδους της υποχώρησης, αριστερή μετατόπιση όταν κυριαρχεί το «πεζοδρόμιο». Από τη φύση τους οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι λειτουργούν σαν ένα εκκρεμές ανάμεσα στις επαναστατικές και τις συντηρητικές ιδέες. Αυτό έγινε και στα πρόσφατα γεγονότα. Βέβαια, υπάρχουν και καλλιτέχνες και διανοούμενοι που έχουν σταθερές θέσεις, αλλά είναι ελάχιστοι. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω ότι οι διανοούμενοι δεν μπορούν να καθυποτάξουν τη λαϊκή συνείδηση, όπως άλλωστε ούτε τα ΜΜΕ. Ποιος μεγαλοεκφωνητής θα μπορούσε να πάρει θέση υπέρ των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών, τη στιγμή που η πλειοψηφία του λαού διαφωνούσε;
Στέργιο, τι πιστεύεις ότι χρειάζεται η Αριστερά σε μια εποχή που πολλά αλλάζουν και ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της βίας και της ένοπλης πάλης στους ταξικούς αγώνες;
Το νέο στοιχείο που βλέπω, πέρα από τις αναλύσεις που γίνονται για διάφορα ζητήματα, είναι πως τα δύο μεγάλα ρεύματα του εργατικού κινήματος, η 2η και η 3η Διεθνής, έχουν οριστικά τελειώσει. Από την άλλη πλευρά, ο νεοφιλελευθερισμός δεν πέρασε, ο καπιταλισμός δεν έπεισε πως μπορεί να φτιάξει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο και αυτός είναι ο λόγος που προσπαθεί με την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ να επιβάλει με τα όπλα τη διατήρηση του συστήματος. Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία αντιπροσωπεύει μια καινούργια τακτική του καπιταλισμού, την τακτική της απροκάλυπτης βίας. Αυτό σηματοδοτεί για μένα μια νέα εποχή. Η εποχή της λεγόμενης Νέας Τάξης είναι η εποχή της ένοπλης επέμβασης των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ σε όποιον σηκώνει κεφάλι. Έχουμε μπει σε μια νέα περίοδο ένοπλης επίθεσης του καπιταλισμού. Όποιος θέλει να κλείσει τα μάτια του σε αυτό και να στέλνει υπομνήματα μπορεί να το κάνει, αλλά σε έναν αγώνα χρειάζεται συμμετρία. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάποιος οφείλει να πάρει ένα 45άρι και να παριστάνει το Ζορό.
Η όξυνση του αυταρχισμού στο εσωτερικό είναι κομμάτι αυτής της τακτικής της απροκάλυπτης βίας;
Είναι μια αναλογία αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό. Γι’ αυτό και πρέπει το κίνημα στην Ελλάδα με αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει αυτή την τρομοκρατία. Βέβαια, όσο θα ήταν βλακεία σήμερα στη Βολιβία να κάνεις υπομνήματα, έτσι και στην Ελλάδα θα ήταν να πάρουμε τα όπλα και να βγούμε στους δρόμους. Αλλά η αποφασιστικότητα απέναντι στα ΜΑΤ, το ότι το κίνημα νομιμοποιείται να απαντάει στις ρίψεις δακρυγόνων και στις επιθέσεις πρέπει να είναι δεδομένο. Για την Αριστερά τώρα, η μάχη που πρέπει να δοθεί είναι διπλή, τόσο στο πεδίο των ιδεών, όσο και στο δρόμο. Η θεωρητική δουλειά είναι εξίσου σημαντική με τη δράση στο δρόμο. Η εποχή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και η Αριστερά χρειάζεται μια συνολική κατεύθυνση.
Στέργιο σε ευχαριστούμε.
Εγώ ευχαριστώ. Ξέρεις το βιβλίο το έγραψα για να σπάσει το φράγμα της σιωπής. Δέχτηκα να μιλήσω και στον Κούλογλου και στην Ελευθεροτυπία, αλλά τα θεώρησα ένα βήμα. Σε μια εφημερίδα σαν τη δική σας είναι ευχαρίστησή μου.
Τη συνέντευξη πήρε ο Μιχάλης Παπαμακάριος
Αναιρέσεις, τ. 1 (2η περίοδος), Οκτώβρης 1999
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου