Πηγή: www.tvxs.gr
Πριν από ακριβώς 10 χρόνια, 50.000 διαδηλωτές από διαφορετικές μεριές του κόσμου και του ιδεολογικού φάσματος συγκεντρώθηκαν στο Σιάτλ των ΗΠΑ και έστειλαν τους αντιπροσώπους του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου πίσω στα ξενοδοχεία τους.
Στα τέλη Νοεμβρίου του 1999, το Σιάτλ των Ηνωμένων Πολιτειών αποτέλεσε το θέατρο τετραήμερο μαζικών διαδηλώσεων και πολυποίκιλων κινηματικών δράσεων, ενάντια στον 3ο γύρο διαπραγματεύσεων του ΠΟΕ για διεύρυνση και επιτάχυνση της διαδικασίας οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Οι κινητοποιήσεις, που έμειναν γνωστές με το όνομα "Μάχη του Σιάτλ" (Battle in Seattle), αποτέλεσαν μία από τις πρώτες και εντυπωσιακότερες εμφανίσεις του 'κινήματος κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης' (anti-globalization movement), αλλά και μια από τις εντυπωσιακότερες εμφανίσεις της αστυνομίας, με πάνω από 600 συλλήψεις, και πυρ με πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα και σπρέι πιπεριού κατά των διαδηλωτών.
Ειδικά στις 30 Νοεμβρίου, υπολογίζεται ότι 50.000 –άλλες πηγές θέλουν έως και 100.000- διαδηλωτές και δεκάδες ομάδων και οργανώσεων κατέβηκαν στο δρόμο (και από τον αναπτυσσόμενο κόσμο), ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο διαδήλωσης κατά διεθνούς Διάσκεψης στις ΗΠΑ, και αφήνοντας πλούσια κληρονομιά –σε οργανωσιακές δομές, συλλογική συνείδηση, στο Σιάτλ 1999 γεννήθηκε επίσης και το Indymedia κλπ.—για τις μετέπειτα διεθνείς διασκέψεις (Πράγα 2000, ενάντια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη Παγκόσμια Τράπεζα, Μαϊάμι 2003 ενάντια στη Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών Αμερικής κ.ο.κ).
Οι συνομιλίες του ΠΟΕ κατέρρευσαν χωρίς να παρθεί ούτε μία απόφαση σε εκείνη τη Διάσκεψη.
Συντονισμός, Οργάνωση και Στρατηγικές
Παρόλο που το κίνημα που έδρασε στο Σιάτλ το 1999 υπήρξε ετερόκλητο, τόσο στις δράσεις όσο και ως προς το ιδεολογικό υπόβαθρο, εντούτοις βρήκε στο πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής το μοχλό συσπείρωσής του, και στο διαδίκτυο το μέσο συντονισμού του.
Η οργάνωση των διαδηλώσεων είχε αρχίσει μήνες πριν από το Νοέμβριο του 1999, κυρίως μέσω Διαδικτύου ανάμεσα σε τοπικές, εθνικές και διεθνείς οργανώσεις. Διαδικτυακές λίστες διανομής με κεντρική την StopWTORound επέτρεπαν σε πλήθος κόσμου από κάθε άκρη του κινήματος να έρχεται σε επαφή με ολόκληρο το κίνημα και να βάζει το όνομα του σε πιο εξειδικευμένες λίστες. Πολλοί οργανισμοί όπως το Focus on the Global South στην Μπανγκόγκ ή το International Centre for Sustainable Trade and Development στη Γενεύη δημοσίευαν συχνά δελτία πληροφοριών πάνω στη Διάσκεψη, ενώ πολλοί φίλοι του κινήματος δημοσίευαν ειδήσεις. Συχνά δελτία προέρχονταν και από τα εθνικά αντι-ΠΟΕ κινήματα στην Ευρώπη, Καναδά, Αυστραλία, ΗΠΑ και Ινδία και λιγότερο συχνά από τα εθνικά κινήματα σε Αφρική, Λατινική Αμερική και Ασία.
Το Νοέμβριο του 1999 λοιπόν το Σιάτλ φιλοξένησε από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (για την προστασία του καταναλωτή, με εστίαση στα εργασιακά δικαιώματα, οικολογικές κλπ.) και εργατικά συνδικάτα (συμπεριλαμβανομένης και της αμερικανικής ομοσπονδίας AFL-CIO) μέχρι ομάδες φοιτητών και μαθητών, θρησκευτικές ομάδες (όπως η Jubilee 2000), καθώς και ανεξάρτητες συλλογικότητες Πολλές από τις ομάδες αυτές εναντιώνονταν συγκεκριμένα στις πολιτικές του ΠΟΕ (ελεύθερο εμπόριο) και άλλες προωθούσαν αντι-καπιταλιστική ή οικολογική ατζέντα, ή εστίαζαν στα εργασιακά δικαιώματα, ή στο χάσμα Βορρά – Νότου.
Αρκετές ΜΚΟ συμμετείχαν στις διαδηλώσεις με εκπαιδευτικά δρώμενα και συνεντεύξεις Τύπου. Η ομοσπονδία AFL-CIO, οργάνωσε μια μεγάλη συγκέντρωση στο Κεντρικό πάρκο του Σιάτλ και από εκεί πορεία προς το συνεδριακό κέντρο. Άλλες ομάδες προχώρησαν σε στρατηγικές γενικευμένης απείθειας, street parties, φεστιβάλ και παρεμβάσεων. Κάποιοι από τους διαδηλωτές ακολούθησαν πιο συγκρουσιακές τακτικές, σπάζοντας τις τζαμαρίες καταστημάτων πολυεθνικών στο κέντρο της πόλης --ανάμεσα στις οποίες μεγάλοι χρηματοοικονομικοί κολοσσοί (τράπεζες και επενδυτικές), καθώς και η GAP, η Old navy, τα Starbucks, τα McDonalds, η Levi's, οι οποίες έχουν επανειλημμένα κατηγορηθεί για την ανάθεση της παραγωγής τους σε εργοστάσια και φυτείες του εξωτερικού με άθλιες εργασιακές συνθήκες (sweatshops) και την ευθύνη τους για τεράστιες οικολογικές καταστροφές.
30 Νοεμβρίου
Στις 7 το πρωί της Τρίτης 30 Νοεμβρίου 1999 οι χαλαρά συντονισμένες μέσω του δικτύου Direct Action Network ομάδες, προχώρησαν σε ξαφνικά μπλοκαρίσματα κεντρικών αρτηριών διακόπτοντας την κυκλοφορία από και προς το Συνεδριακό Κέντρο, όπου η Διάσκεψη θα πραγματοποιούνταν. Εκατοντάδες ακτιβιστών, διαδηλωτές από τον αναπτυσσόμενο κόσμο, μαθητές, φοιτητές, καλλιτέχνες κρατώντας πολύχρωμες κούκλες και μαριονέτες, τμήματα του μπλακ μπλοκ κατέφθασαν από διαφορετικά σημεία της πόλης και μπλόκαραν τις 13 κύριες οδούς που περικύκλωναν το συνέδριο.
Υπό την πίεση του ΠΟΕ και του δημάρχου του Σιάτλ, Πολ Σελ, ώστε να ανοίξουν οι δρόμοι για να περάσουν οι αντιπρόσωποι, το Αστυνομικό Τμήμα του Σιάτλ και η Εθνική Φρουρά επέβαλαν κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, "ζώνη μη-διαμαρτυρίας" που εκτεινόταν σε 50 οικοδομικά τετράγωνα, μαζικές συλλήψεις, ρίψη δακρυγόνων, και χρήση πλαστικών σφαιρών κατά των διαδηλωτών, πολλοί εκ των οποίων βρίσκονταν σε καθιστική διαμαρτυρία. Εκατοντάδες διαδηλωτών συνελήφθησαν, ενώ πολλοί τραυματίστηκαν.
Η εναρκτήρια συνεδρίαση της συνδιάσκεψης των συναντήσεων καθυστέρησε λόγω των διαδηλώσεων και η αστυνομία δε μπόρεσε παρά μόνο το απόγευμα της ίδιας μέρας να εκκενώσει τους δρόμους.
Στις 16 Ιανουαρίου του 2004 η πόλη του Σιάτλ κατέληξε σε συμβιβασμό με τους 157 διαδηλωτές που είχαν συλληφθεί έξω από τη "ζώνη μη-διαμαρτυρίας", δίνοντάς τους αποζημίωση 250.000 δολαρίων. Και στις 30 Ιανουαρίου, το ομοσπονδιακό δικαστήριο βρήκε την πόλη του Σιάτλ ένοχη για παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων των διαδηλωτών που συνελήφθησαν χωρίς στοιχεία και όρισε αποζημίωση 1 εκατ. δολαρίων.
Πριν από ακριβώς 10 χρόνια, 50.000 διαδηλωτές από διαφορετικές μεριές του κόσμου και του ιδεολογικού φάσματος συγκεντρώθηκαν στο Σιάτλ των ΗΠΑ και έστειλαν τους αντιπροσώπους του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου πίσω στα ξενοδοχεία τους.
Στα τέλη Νοεμβρίου του 1999, το Σιάτλ των Ηνωμένων Πολιτειών αποτέλεσε το θέατρο τετραήμερο μαζικών διαδηλώσεων και πολυποίκιλων κινηματικών δράσεων, ενάντια στον 3ο γύρο διαπραγματεύσεων του ΠΟΕ για διεύρυνση και επιτάχυνση της διαδικασίας οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Οι κινητοποιήσεις, που έμειναν γνωστές με το όνομα "Μάχη του Σιάτλ" (Battle in Seattle), αποτέλεσαν μία από τις πρώτες και εντυπωσιακότερες εμφανίσεις του 'κινήματος κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης' (anti-globalization movement), αλλά και μια από τις εντυπωσιακότερες εμφανίσεις της αστυνομίας, με πάνω από 600 συλλήψεις, και πυρ με πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα και σπρέι πιπεριού κατά των διαδηλωτών.
Ειδικά στις 30 Νοεμβρίου, υπολογίζεται ότι 50.000 –άλλες πηγές θέλουν έως και 100.000- διαδηλωτές και δεκάδες ομάδων και οργανώσεων κατέβηκαν στο δρόμο (και από τον αναπτυσσόμενο κόσμο), ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο διαδήλωσης κατά διεθνούς Διάσκεψης στις ΗΠΑ, και αφήνοντας πλούσια κληρονομιά –σε οργανωσιακές δομές, συλλογική συνείδηση, στο Σιάτλ 1999 γεννήθηκε επίσης και το Indymedia κλπ.—για τις μετέπειτα διεθνείς διασκέψεις (Πράγα 2000, ενάντια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη Παγκόσμια Τράπεζα, Μαϊάμι 2003 ενάντια στη Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών Αμερικής κ.ο.κ).
Οι συνομιλίες του ΠΟΕ κατέρρευσαν χωρίς να παρθεί ούτε μία απόφαση σε εκείνη τη Διάσκεψη.
Συντονισμός, Οργάνωση και Στρατηγικές
Παρόλο που το κίνημα που έδρασε στο Σιάτλ το 1999 υπήρξε ετερόκλητο, τόσο στις δράσεις όσο και ως προς το ιδεολογικό υπόβαθρο, εντούτοις βρήκε στο πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής το μοχλό συσπείρωσής του, και στο διαδίκτυο το μέσο συντονισμού του.
Η οργάνωση των διαδηλώσεων είχε αρχίσει μήνες πριν από το Νοέμβριο του 1999, κυρίως μέσω Διαδικτύου ανάμεσα σε τοπικές, εθνικές και διεθνείς οργανώσεις. Διαδικτυακές λίστες διανομής με κεντρική την StopWTORound επέτρεπαν σε πλήθος κόσμου από κάθε άκρη του κινήματος να έρχεται σε επαφή με ολόκληρο το κίνημα και να βάζει το όνομα του σε πιο εξειδικευμένες λίστες. Πολλοί οργανισμοί όπως το Focus on the Global South στην Μπανγκόγκ ή το International Centre for Sustainable Trade and Development στη Γενεύη δημοσίευαν συχνά δελτία πληροφοριών πάνω στη Διάσκεψη, ενώ πολλοί φίλοι του κινήματος δημοσίευαν ειδήσεις. Συχνά δελτία προέρχονταν και από τα εθνικά αντι-ΠΟΕ κινήματα στην Ευρώπη, Καναδά, Αυστραλία, ΗΠΑ και Ινδία και λιγότερο συχνά από τα εθνικά κινήματα σε Αφρική, Λατινική Αμερική και Ασία.
Το Νοέμβριο του 1999 λοιπόν το Σιάτλ φιλοξένησε από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (για την προστασία του καταναλωτή, με εστίαση στα εργασιακά δικαιώματα, οικολογικές κλπ.) και εργατικά συνδικάτα (συμπεριλαμβανομένης και της αμερικανικής ομοσπονδίας AFL-CIO) μέχρι ομάδες φοιτητών και μαθητών, θρησκευτικές ομάδες (όπως η Jubilee 2000), καθώς και ανεξάρτητες συλλογικότητες Πολλές από τις ομάδες αυτές εναντιώνονταν συγκεκριμένα στις πολιτικές του ΠΟΕ (ελεύθερο εμπόριο) και άλλες προωθούσαν αντι-καπιταλιστική ή οικολογική ατζέντα, ή εστίαζαν στα εργασιακά δικαιώματα, ή στο χάσμα Βορρά – Νότου.
Αρκετές ΜΚΟ συμμετείχαν στις διαδηλώσεις με εκπαιδευτικά δρώμενα και συνεντεύξεις Τύπου. Η ομοσπονδία AFL-CIO, οργάνωσε μια μεγάλη συγκέντρωση στο Κεντρικό πάρκο του Σιάτλ και από εκεί πορεία προς το συνεδριακό κέντρο. Άλλες ομάδες προχώρησαν σε στρατηγικές γενικευμένης απείθειας, street parties, φεστιβάλ και παρεμβάσεων. Κάποιοι από τους διαδηλωτές ακολούθησαν πιο συγκρουσιακές τακτικές, σπάζοντας τις τζαμαρίες καταστημάτων πολυεθνικών στο κέντρο της πόλης --ανάμεσα στις οποίες μεγάλοι χρηματοοικονομικοί κολοσσοί (τράπεζες και επενδυτικές), καθώς και η GAP, η Old navy, τα Starbucks, τα McDonalds, η Levi's, οι οποίες έχουν επανειλημμένα κατηγορηθεί για την ανάθεση της παραγωγής τους σε εργοστάσια και φυτείες του εξωτερικού με άθλιες εργασιακές συνθήκες (sweatshops) και την ευθύνη τους για τεράστιες οικολογικές καταστροφές.
30 Νοεμβρίου
Στις 7 το πρωί της Τρίτης 30 Νοεμβρίου 1999 οι χαλαρά συντονισμένες μέσω του δικτύου Direct Action Network ομάδες, προχώρησαν σε ξαφνικά μπλοκαρίσματα κεντρικών αρτηριών διακόπτοντας την κυκλοφορία από και προς το Συνεδριακό Κέντρο, όπου η Διάσκεψη θα πραγματοποιούνταν. Εκατοντάδες ακτιβιστών, διαδηλωτές από τον αναπτυσσόμενο κόσμο, μαθητές, φοιτητές, καλλιτέχνες κρατώντας πολύχρωμες κούκλες και μαριονέτες, τμήματα του μπλακ μπλοκ κατέφθασαν από διαφορετικά σημεία της πόλης και μπλόκαραν τις 13 κύριες οδούς που περικύκλωναν το συνέδριο.
Υπό την πίεση του ΠΟΕ και του δημάρχου του Σιάτλ, Πολ Σελ, ώστε να ανοίξουν οι δρόμοι για να περάσουν οι αντιπρόσωποι, το Αστυνομικό Τμήμα του Σιάτλ και η Εθνική Φρουρά επέβαλαν κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, "ζώνη μη-διαμαρτυρίας" που εκτεινόταν σε 50 οικοδομικά τετράγωνα, μαζικές συλλήψεις, ρίψη δακρυγόνων, και χρήση πλαστικών σφαιρών κατά των διαδηλωτών, πολλοί εκ των οποίων βρίσκονταν σε καθιστική διαμαρτυρία. Εκατοντάδες διαδηλωτών συνελήφθησαν, ενώ πολλοί τραυματίστηκαν.
Η εναρκτήρια συνεδρίαση της συνδιάσκεψης των συναντήσεων καθυστέρησε λόγω των διαδηλώσεων και η αστυνομία δε μπόρεσε παρά μόνο το απόγευμα της ίδιας μέρας να εκκενώσει τους δρόμους.
Στις 16 Ιανουαρίου του 2004 η πόλη του Σιάτλ κατέληξε σε συμβιβασμό με τους 157 διαδηλωτές που είχαν συλληφθεί έξω από τη "ζώνη μη-διαμαρτυρίας", δίνοντάς τους αποζημίωση 250.000 δολαρίων. Και στις 30 Ιανουαρίου, το ομοσπονδιακό δικαστήριο βρήκε την πόλη του Σιάτλ ένοχη για παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων των διαδηλωτών που συνελήφθησαν χωρίς στοιχεία και όρισε αποζημίωση 1 εκατ. δολαρίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου