ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑΡΑΚΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΩΝ ΜΥΘΕΥΜΑΤΩΝ
Η προσπάθεια του εθνικιστικού αστικού μπλοκ να πείσει την κοινωνική πλειοψηφία για τους κινδύνους που ελλοχεύουν εναντίον του «Ελληνισμού» εξαιτίας του Νέο-Οθωμανικού φαντάσματος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, επέβαλε την συγγραφή του εν λόγω πονήματος.
Το εξώφυλλο του ιστορικοπολιτικού μυθιστορήματος κοσμεί ο πίνακας «Μέγας Αλέξανδρος και Παύλος Μελάς» του Νίκου Εγγονόπουλου, ώστε κατευθείαν ο αναγνώστης να μπαίνει στο νόημα. Ιστορική συνέχεια του «Ελληνισμού» μέσα στους αιώνες και παράδοση της πολεμικής σκυτάλης από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο στους Μακεδονομάχους, του χθες και του σήμερα. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!
Μια Ελλάδα που σύμφωνα με τον συγγραφέα βρίσκεται ηττημένη μετά από έναν σύντομο ελληνοτουρκικό πόλεμο 24 ωρών. Το πανικόβλητο Επιτελείο έδωσε γρήγορα την εντολή παράδοσης, ενώ μεγάλο τμήμα των επιτελών είχε φροντίσει να φύγει, μετακινούμενο στην έδρα του Νατοϊκού στρατηγείου στην Νάπολη, με την έναρξη των εχθροπραξιών. Παραίτηση και διάθεση οπισθοχώρησης υπήρξαν βασικοί παράμετροι της τουρκικής προέλασης.
Ηττημένες, Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία σύρθηκαν σε μια ταπεινωτική συνθήκη που επικύρωσαν οι ξένοι προστάτες, ΗΠΑ-Ε.Ε. Το παράδειγμα του Κοσσυφοπεδίου επαναλήφθηκε με τον «Ελληνισμό» να υφίσταται την απώλεια των νησιών του Βορείου Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, την τυπική του επικυριαρχία στη Δυτική Θράκη που βρέθηκε υπό τη διοίκηση αξιωματούχου του ΟΗΕ. Η Κύπρος διχοτομήθηκε οριστικά με το βόρειο τμήμα να ενσωματώνεται στην Τουρκία και το νότιο αφοπλίστηκε. Μια κυβέρνηση ανδρεικέλων επιβλήθηκε στην Αθήνα, αποτελούμενη από τους συμβιβασμένους των δύο πολιτικών άκρων.
Ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να παρουσιάσει το δόγμα του Νεο-Οθωμανισμού, απειλή εναντίον του «Ελληνισμού» διατυπωμένη από το 1978 (Οζάλ), η οποία κρίνει ότι δεν αντιμετωπίζεται με τη δέουσα σοβαρότητα από την συμβιβασμένη ελληνική ελίτ, παρά το γεγονός ότι κρύβει ξεκάθαρους επεκτατικούς στόχους και φιλοδοξία ελέγχου ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου. Τέλος αυτής της διαδρομής θεωρεί ότι είναι η μετατροπή της Ελλάδας-Δημοκρατίας της Κύπρου σε Νεο-Οθωμανικά Προτεκτοράτα.
Ο Γ.Παπαγιαννόπουλος θεωρεί αυτό το σενάριο καταστροφικό για τον «Ελληνισμό» αφού την απώλεια εδαφών θα ακολουθούσε ο αφελληνισμός, εξαιτίας της τουρκικής επικυριαρχίας και περιγράφει ένα περιβάλλον παρακμής και κατάπτωσης.
Η ξεκάθαρη πρόθεση του συγγραφέα είναι να μιλήσει για το παρόν, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Μέσω αλληγοριών και συμβολισμών καταγγέλλει τις κυβερνήσεις Σημίτη και όσους ακολουθούν τον ίδιο δρόμο, την Ελληνοτουρκική Φιλία, τις πολιτικές προσέγγισης διαμέσου κοινωνικών σχέσεων και οικονομικής συνεργασίας, ενώ επικρίνει την εμμονή στην ελληνική υποστήριξη στη διαδικασία εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε.
Εκτιμά ότι οι πολιτικές δυνάμεις πλέον διαχωρίζονται και γεωγραφικά, όπου στην Αθήνα βρίσκονται οι δυνάμεις της Διακυβέρνησης και της υποταγμένης διαχείρισης, ενώ στη Θεσσαλονίκη εντοπίζονται πλέον οι δυνάμεις της Αντίστασης. Προκαλεί απορία το μένος του εναντίον του Σημίτη, ενώ δε λείπουν και οι βαρείς χαρακτηρισμοί εναντίον της Ντ.Μπακογιάννη (Γελαδερή), του Κ.Μητσοτάκη (Ψεύτη) και των Κ.Λαλιώτη, Δ.Λαμπράκη (Δολιανίτης ο Δόλιος). Οι συμβολισμοί του είναι παραπάνω από ξεκάθαροι….
Η περιγραφή των πολιτικών σχηματισμών που κυριαρχούν στον μεταπολεμικό κόσμο αποκαλύπτουν την εκτίμηση του συγγραφέα για τις διεργασίες που διενεργούνται σήμερα μεταξύ των κομμάτων, αλλά και τους ρατσιστικούς, εθνικιστικούς του φόβους προ του «κινδύνου» πολιτικής εκπροσώπησης των μειονοτικών πληθυσμών της Ελλάδας.
Το εν λόγω πόνημα περιφέρει τους «φόβους» για την ελληνική εθνική συνείδηση που ανέδειξε το εθνικιστικό μπλοκ κοντράροντας το Βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Μπροστά στα μάτια του αναγνώστη ανοίγεται η προσπάθεια του συγγραφέα «να την πει» σε αντιεθνικιστές διανοούμενους και στην διεθνιστική εργατική αριστερά (φυσικά και στον Α.Γαβριηλίδη που τόλμησε να ασκήσει κριτική σε Ρίτσο, Θεοδωράκη, Ελύτη και Σβορώνο).
Πρόκειται για ένα βιβλιαράκι αχταρμά εθνικιστικών-πολεμοκάπηλων και θρησκόληπτων προσεγγίσεων (επιτίθεται στους Αλβανούς–Κοσσοβάρους και μη, στους Σκοπιανούς εθνικιστές που εποφθαλμιούν τη «Μακεδονία μας», αλλά και στις όποιες διαθέσεις συμβιβασμού, χρησιμοποιώντας το Ζουράριο μότο «Όταν παραχωρείς λέξεις, παραχωρείς έδαφος»). Που αμφισβητεί το Διαφωτισμό, επιτίθεται στις επιστημονικές-ιστορικές απόψεις που εκτιμούν ότι «οι Νεοέλληνες ήταν προϊόν του Κράτους Έθνους που προέκυψε μετά την Επανάσταση του 1821, αποτέλεσμα δυτικής επιρροής και του γαλλικού Διαφωτισμού, που δεν έχει σχέση με καμιά παλιγγενεσία ενός δήθεν προϋπάρχοντος έθνους».
Υπερασπίζει με σφοδρότητα την ιστορική συνέχεια του «Ελληνισμού», μιλά για το ελληνικό Βυζάντιο που δέχτηκε τη διπλή επίθεση Δυτικών και Οθωμανών, βρίσκοντας την ευκαιρία να εκφράσει ένα σύγχρονο Αντιδυτικισμό υπερασπιζόμενος την επιρροή της Ανατολής, για την οποία νοιώθει αποστροφή, εμπλουτισμένη με μια απέχθεια για τους Εβραίους, που πολλαπλά καταγγέλλει και δυσφημεί.
Το ερώτημα του πώς επιτέλους διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται η ταυτότητα του σύγχρονου Νεοέλληνα, μένει αναπάντητο, αφού δεν αρκούν τα εθνικιστικά φίμωτρα! Η πολεμική του έναντι των Εβραίων, που φτάνει στα όρια της εξύβρισης, δε μπορεί να κρύψει και τα ζηλόφθονα εφαλτήρια για το πώς αυτοί διατηρούν την όποια ιδιαιτερότητα τους (την τόσο συντηρητική) μέσα στο χυλό της παγκοσμιοποίησης.
Ποιες όμως είναι οι υγιείς δυνάμεις του έθνους που θα αποτινάξουν του ζυγό από τους προαιώνιους εχθρούς της φυλής Τούρκους και Εβραίους, θα μας απαλλάξουν από τους υποτακτικούς, που τους πρέπει ως τιμωρία ο θάνατος;
Μα φυσικά οι βόρειοι κάτοικοι αυτής της χώρας, ιδιαίτερα οι πρόσφυγες του 22΄και οι απόγονοι τους. Αυτοί έζησαν την τουρκική εκδικητικότητα, είδαν τα δημιουργήματα τους να καταστρέφονται από τους «απολίτιστους» του Κεμάλ, έγιναν πρόσφυγες σε μια ξένη γη. Για τα λόγο αυτό απαιτείται μια «Πατριωτική Συμμαχία» όλων των δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων που συστρατεύονται στις έννοιες του «αγώνα, του καθήκοντος, της Δίκαιης κοινωνίας, της Ιδεολογίας». Που παίρνουν δύναμη «ενθυμούμενοι την αναγκαστική προσφυγιά, τους προγόνους μας, τον ελληνισμό, την πίστη».
Την «Πατριωτική Συμμαχία» απαρτίζουν δυνάμεις που προέρχονται από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, το «παλαιό-Πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και το ΔΗΚΚΙ, μια μειοψηφία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, ένα τμήμα ορθοδόξων Χριστιανών συντηρητικής προέλευσης, αλλά εξαιρετικής διαύγειας (Παπαθεμελής, Ψωμιάδης, Ζουράρης, μητροπολίτης Άνθμος κλπ), από ανένταχτους αριστερούς (βλέπε δημοσιογραφικές πένες της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ-ΕΘΝΟΥΣ-Κόσμου του Επενδυτή) και από το ρεύμα των ιδεών του περιοδικού ΑΡΔΗΝ και συναφών εντύπων». Άραγε φταίει ο ΙΟΣ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας που βγαίνει και τους ξεμπροστιάζει!
Ο συγγραφέας έχει ανάγκη την εθνική ανάταση και για αυτό επανειλημμένα θα στραφεί στο παρελθόν και συχνά θα εκφράσει τη βαθύτατη συμπάθεια του για τον Ε.Βενιζέλο, τον πολιτικό «που πολλαπλασίασε την Ελλάδα», φορτώνοντας όλο το βάρος της μικρασιατικής εκστρατείας στους Βασιλικούς και τις Ξένες Δυνάμεις.
Ο «Άγιος Λευτεράκης», όπως τον ονομάζει, ποτέ δε θα απολογηθεί για την ιμπεριαλιστική του πολιτική, που αρχικά επιβλήθηκε στον λαό από τα όπλα της Αντάντ, έφτιαξε στρατό που η πειθαρχία στην πολιτική του εξασφαλίστηκε με εκτελέσεις φαντάρων και στελεχών, κάνοντας επίδειξη της διάθεσης ικανοποίησης των αναγκών των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων μέσω της συμμετοχής του στην Ουκρανική Εκστρατεία, για να αποβιβαστεί αργότερα στη Μικρά Ασία ως χωροφύλακας της Αντάντ και τοποτηρητής της Αγγλίας, ελπίζοντας ότι έτσι θα ενσωμάτωνε την «Αιολική γη».
Συνέπεια των αδιεξόδων της δικής του τυχοδιωκτικής πολιτικής υπήρξαν τόσο η προέλαση του ελληνικού στρατού μέχρι την Άγκυρα, όσο και οι ωμότητες του εις βάρος του μουσουλμανικού πληθυσμού. Αυτοί υπήρξαν βασικοί όροι ανάπτυξης του τουρκικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, που πέταξε στη θάλασσα το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, σφάζοντας ταυτόχρονα δεκάδες χιλιάδες χριστιανούς, οδηγώντας στην προσφυγιά πολλαπλάσιους. Η πολιτική Βενιζέλου επέφερε τελικά την εθνοκάθαρση, με πολεμικά μέσα και τη διπλωματία, και στις δύο ακτές του Αιγαίου.
Όμως, ο Γ.Παπαγιαννόπουλος βαυκαλίζεται ενθυμούμενος μόνο τα περασμένα μεγαλεία, γίνεται Απολογητής του Ελληνικού Μεγαλοϊδεατισμού που έπνιξε στο αίμα τους λαούς του Αιγαίου, ενώ η περιγραφή των τουρκικών εγκλημάτων συντελεί στην απόδειξη της διαχρονικής βαρβαρότητας των Τούρκων!
Η επιλεκτική και ανιστόρητη προσέγγιση του ιστορικού παρελθόντος, που υπηρετεί τις ανάγκες των εθνικιστικών δοξασιών αποκαλύπτεται ολόπλευρα μέσα από την τοποθέτηση του Γ.Παπαγιαννόπουλου για τους εμφύλιους πολέμους που κατατρέχουν τον Ελληνισμό. Έχει ανάγκη να μιλήσει για τους εμφυλίους μεταξύ των Ελλήνων «από την εποχή του Τρωικού πολέμου ακόμα». Και συνεχίζει «Εμφύλιος ξανά, και ξανά και ξανά, από την εμφάνιση των πρώτων Ελλήνων σε τούτη την γη, και πάντα και εις τους Αιώνας των Αιώνων, αυτοκαταστροφικοί, θερμόαιμοι, χωρίς περίσκεψη. Και ύστερα φταίνε οι άλλοι…καλά να πάθουμε».
Η μεγάλη καρδιά του «Πασόκου Πατριώτη» χωρά όλους και όλα. Βεβαίως, αφού παραχαράξει το αγωνιστικό παρελθόν, αφοπλίζοντας τις νοηματοδοτήσεις του χθες από το εκρηκτικό φορτίο της ταξικής πάλης, θα επιχειρήσει την ενσωμάτωση του στα κελεύσματα της τρέχουσας αστικής πολιτικής. Στην συγκεκριμένη περίπτωση με τον εθνικιστικό τρόπο που επιθυμεί ο συγγραφέας.
Πρώτος διδάξας φυσικά ο ίδιος ο ιδρυτής του, Α.Παπανδρέου, που αφού απαλλοτρίωσε όλους τις ιστορικές στιγμές της αντίστασης και του αγώνα, στιγμές που ανήκουν στον ανώνυμο πρωταγωνιστή λαό, αφού ο αστικός κόσμος με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Αντίστασης εναντίον του τριπλού κατακτητή στην καλύτερη των περιπτώσεων απείχε, όρισε τον εχθρό (Δεξιά), την ανάγκη του Κινήματος (Αλλαγή) και ενσωμάτωσε τη δυναμική της Μεταπολίτευσης στον ψευδεπίγραφο σοσιαλιστικό λαϊκισμό του, εξυπηρετώντας τις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της (Ούτε από το ΝΑΤΟ βγήκε, ούτε από την ΕΟΚ και οι Βάσεις έμειναν ενώ υπόσχονταν ότι θα φύγουν…).
Ταυτόχρονα, για το ΠΑΣΟΚ, ο εθνικιστικός λόγος ήταν πάντα διέξοδος από τα εμπόδια που δημιουργούσαν η οργή και η αγανάκτηση εξαιτίας της αντεργατικής του πολιτικής, ενώ οι εθνικιστικές κορώνες και οι τσαμπουκάδες του 1987 οδήγησαν στην συνδιαλλαγή του Νταβός..
Γυρνούμε λοιπόν την πλάτη στον εθνικιστή, λαϊκιστή συγγραφέα Γ.Παπαγιαννόπουλο, που μεταξύ άλλων επιχείρησε να διαστρεβλώσει την σύγχρονη ιστορία, παρουσιάζοντας ως κουτσομπολιό μεσημεριανής εκπομπής την σύγκρουση μεταξύ Ανδρέα Παπανδρέου και Μίκυ Θεοδωράκη με επίδικο την ηγεσία και το περιεχόμενο του Αντιδικτατορικού Αγώνα.
ΥΣΠΕΡΟΓΡΑΦΟ
Γιώργο Παπαγιαννόπουλε, ο θρύλος του Άρη δεν μένει ζωντανός μόνο γιατί ηγήθηκε με το όπλο στο χέρι της Αντίστασης, αλλά κυρίως γιατί δεν παρέδωσε αυτό το όπλο στη Βάρκιζα, που έσυραν την Αριστερά οι «φιλότιμες, κοπιαστικές» προσπάθειες των Άγγλων και του Γ.Παπανδρέου με τις συμφωνίες του Λιβάνου-Καζέρτας, που αποσκοπούσαν στον Αφοπλισμό της Αριστεράς και του κόσμου του Αγώνα.
Ο Άρης Βελουχιώτης στην κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα προσπάθησε να πείσει ότι η Αριστερά και οι εργατικές – αγροτικές μάζες που είχαν απελευθερώσει με το αίμα τους την Ελλάδα, έπρεπε να κρατήσουν την εξουσία…
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437
Diktiospartakos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου