Τα Νέα
του Δ.ΔΑΜΙΑΝΟΥ
«Η μαντίλα που φορώ από 13 ετών είναι προσωπική μου επιλογή και ποτέ δεν με έκανε να αισθανθώ μειονεκτικά απέναντι στις συμμαθήτριές μου. Αποτελεί στοιχείο της θρησκευτικής μου ταυτότητας και αναδεικνύει έναν συγκεκριμένο κώδικα αξιών που με καθοδηγεί στη ζωή μου».
«Η μαντίλα που φορώ από 13 ετών είναι προσωπική μου επιλογή και ποτέ δεν με έκανε να αισθανθώ μειονεκτικά απέναντι στις συμμαθήτριές μου. Αποτελεί στοιχείο της θρησκευτικής μου ταυτότητας και αναδεικνύει έναν συγκεκριμένο κώδικα αξιών που με καθοδηγεί στη ζωή μου».
Η 19χρονη Εσρά από την Κομοτηνή πέρυσι αποφοίτησε από το μειονοτικό Γυμνάσιο- Λύκειο «Τζελάλ Μπαγιάρ» και πλέον φοιτά στη Σχολή Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου της Αδριανούπολης στην Τουρκία. Ήταν μία από τις πρώτες μαθήτριες του μειονοτικού Γυμνασίου- Λυκείου της Κομοτηνής που κάθησε στα θρανία φορώντας την ισλαμική μαντίλα, πράγμα που έως πριν από λίγα χρόνια εθεωρείτο αδιανόητο. Σήμερα πάνω από σαράντα μαθήτριες φορούν μαντίλα, και αυτή η αλλαγή, όπως εκτιμάται στους κόλπους της μουσουλμανικής μειονότητας, αποτυπώνει τόσο τις κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται εντός της όσο και την ώσμωση με τις εξελίξεις στον διεθνή περίγυρο. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Τουρκία, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες - με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της Γαλλίαςοι μουσουλμάνες μαθήτριες στην Ελλάδα δεν έχουν κανέναν περιορισμό στις επιλογές τους. Βγάζει τη μαντίλα στην είσοδο
Η Εσρά είχε επιλέξει αρχικά να γραφτεί στο δημόσιο Γυμνάσιο παρακολουθώντας τα μαθήματα όπως κάθε άλλο παιδί στην Ελλάδα, μετά το Δημοτικό. «Όταν γράφτηκα στο δημόσιο σχολείο κανείς δεν με ενόχλησε για το γεγονός ότι φορούσα τη μαντίλα. Από την άλλη όμως, όταν αποφάσισα να συνεχίσω στο μειονοτικό Γυμνάσιο, δέχτηκα κάποιες ενοχλήσεις από τη σχολική εφορεία αλλά και ορισμένους καθηγητές για την εμφάνισή μου. Τους απάντησα ότι η εμφάνισή μου είναι δικαίωμά μου και δεν το διαπραγματεύομαι», σημειώνει η Εσρά. Κι αν στην Κομοτηνή η επιλογή της έγινε σεβαστή, στο Πανεπιστήμιο της Αδριανούπολης, ως πρωτοετής φοιτήτρια πλέον, αναγκάζεται να βγάζει τη μαντίλα στην είσοδο, αφού δεν επιτρέπεται να τη φορά. «Θεωρώ ότι αυτό καταπιέζει την ελεύθερη βούλησή μου, όμως αυτός είναι ο νόμος και τον σέβομαι», λέει.
Αναφέρει ότι το 2004 υπήρχαν μόνο τέσσερα κορίτσια που φορούσαν μαντίλα στο σχολείο, ενώ ένα χρόνο πριν, όταν αποφοίτησε, αυτές ξεπερνούσαν τις 35. «Καμία συμμαθήτριά μου δεν με ξεχώρισε για το γεγονός ότι φορούσα μαντίλα. Στην αρχή φοβόμουνα ότι θα με αντιμετώπιζαν με απαξία οι συμμαθητές και κάποιοι ίσως και να με απομόνωναν, πράγμα που τελικά δεν συνέβη. Ο τρόπος του ντυσίματός μου δεν με κάνει να ζω έξω από την εποχή μου. Βγαίνω έξω, έχω την κοινωνική μου ζωή, έχω τις φιλίες μου. Τηρώ όμως και τις αρχές της θρησκείας, χωρίς να βιώνω αντιφατικά συναισθήματα. Θέλω να κάνω καριέρα, να γίνω νηπιαγωγός και να προσφέρω στον κοινωνικό μου περίγυρο. Πιστεύω ότι η γυναίκα του 21ου αιώνα με ή χωρίς μαντίλα θα έχει έτσι κι αλλιώς πρωταγωνιστικό ρόλο».
Στοιχείο της παράδοσής μας
Στον αντίποδα της Εσρά, η Αϊφέ είναι μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασίου στο «Τζελάλ Μπαγιάρ», αλλά χωρίς μαντίλα, χωρίς ιδιαίτερες θρησκευτικές αναφορές στην καθημερινότητά της. «Η μαντίλα είναι στοιχείο της παράδοσής μας», λέει, «γι΄ αυτό και τη φοράνε οι γιαγιάδες μας. Δεν μπορεί να χαρακτηρίζει τις νέες γενιές των ανθρώπων και είναι στοιχείο συντηρητικής αντίληψης για τη ζωή και την κοινωνία. Δεν την αποδέχομαι, αλλά δεν απορρίπτω την παρέα με συμμαθήτριές μου που την επιλέγουν. Τον άνθρωπο άλλωστε δεν τον χαρακτηρίζει ο τρόπος που ντύνεται αλλά ο τρόπος που σκέφτεται και ενεργεί», λέει και καταλήγει: «Πριν από λίγα χρόνια στο σχολείο δεν υπήρχαν τόσες μαντίλες, αλλά από τη στιγμή που την επιλέγουν όσες την επιλέγουν είναι δικό τους θέμα. Αρκεί να είναι προϊόν ελεύθερης βούλησης και όχι οικογενειακής πίεσης».
Η Εσρά είχε επιλέξει αρχικά να γραφτεί στο δημόσιο Γυμνάσιο παρακολουθώντας τα μαθήματα όπως κάθε άλλο παιδί στην Ελλάδα, μετά το Δημοτικό. «Όταν γράφτηκα στο δημόσιο σχολείο κανείς δεν με ενόχλησε για το γεγονός ότι φορούσα τη μαντίλα. Από την άλλη όμως, όταν αποφάσισα να συνεχίσω στο μειονοτικό Γυμνάσιο, δέχτηκα κάποιες ενοχλήσεις από τη σχολική εφορεία αλλά και ορισμένους καθηγητές για την εμφάνισή μου. Τους απάντησα ότι η εμφάνισή μου είναι δικαίωμά μου και δεν το διαπραγματεύομαι», σημειώνει η Εσρά. Κι αν στην Κομοτηνή η επιλογή της έγινε σεβαστή, στο Πανεπιστήμιο της Αδριανούπολης, ως πρωτοετής φοιτήτρια πλέον, αναγκάζεται να βγάζει τη μαντίλα στην είσοδο, αφού δεν επιτρέπεται να τη φορά. «Θεωρώ ότι αυτό καταπιέζει την ελεύθερη βούλησή μου, όμως αυτός είναι ο νόμος και τον σέβομαι», λέει.
Αναφέρει ότι το 2004 υπήρχαν μόνο τέσσερα κορίτσια που φορούσαν μαντίλα στο σχολείο, ενώ ένα χρόνο πριν, όταν αποφοίτησε, αυτές ξεπερνούσαν τις 35. «Καμία συμμαθήτριά μου δεν με ξεχώρισε για το γεγονός ότι φορούσα μαντίλα. Στην αρχή φοβόμουνα ότι θα με αντιμετώπιζαν με απαξία οι συμμαθητές και κάποιοι ίσως και να με απομόνωναν, πράγμα που τελικά δεν συνέβη. Ο τρόπος του ντυσίματός μου δεν με κάνει να ζω έξω από την εποχή μου. Βγαίνω έξω, έχω την κοινωνική μου ζωή, έχω τις φιλίες μου. Τηρώ όμως και τις αρχές της θρησκείας, χωρίς να βιώνω αντιφατικά συναισθήματα. Θέλω να κάνω καριέρα, να γίνω νηπιαγωγός και να προσφέρω στον κοινωνικό μου περίγυρο. Πιστεύω ότι η γυναίκα του 21ου αιώνα με ή χωρίς μαντίλα θα έχει έτσι κι αλλιώς πρωταγωνιστικό ρόλο».
Στοιχείο της παράδοσής μας
Στον αντίποδα της Εσρά, η Αϊφέ είναι μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασίου στο «Τζελάλ Μπαγιάρ», αλλά χωρίς μαντίλα, χωρίς ιδιαίτερες θρησκευτικές αναφορές στην καθημερινότητά της. «Η μαντίλα είναι στοιχείο της παράδοσής μας», λέει, «γι΄ αυτό και τη φοράνε οι γιαγιάδες μας. Δεν μπορεί να χαρακτηρίζει τις νέες γενιές των ανθρώπων και είναι στοιχείο συντηρητικής αντίληψης για τη ζωή και την κοινωνία. Δεν την αποδέχομαι, αλλά δεν απορρίπτω την παρέα με συμμαθήτριές μου που την επιλέγουν. Τον άνθρωπο άλλωστε δεν τον χαρακτηρίζει ο τρόπος που ντύνεται αλλά ο τρόπος που σκέφτεται και ενεργεί», λέει και καταλήγει: «Πριν από λίγα χρόνια στο σχολείο δεν υπήρχαν τόσες μαντίλες, αλλά από τη στιγμή που την επιλέγουν όσες την επιλέγουν είναι δικό τους θέμα. Αρκεί να είναι προϊόν ελεύθερης βούλησης και όχι οικογενειακής πίεσης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου