ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΙΛΙΑΡΗ

Η ΓΑΛΗΝΗ ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΤΗΚΕ

Η μοίρα του πολεμικού ανταποκριτή: όχι μόνο να προσπαθείς να πείσεις τον κάθε χαρτογιακά προϊστάμενο για την ανάγκη αποστολής στα πεδία των μαχών, όπου η εμπειρία και η καπατσοσύνη είναι συχνά οι μόνοι συνοδοί, αλλά η επιστροφή να συνοδεύεται από την «προσωρινή αναγνώριση», για να ακολουθήσει ο παραγκωνισμός και η περιθωριοποίηση, μέχρι η επόμενη ανάφλεξη να ρίξει εκ νέου νερό στο μύλο της ατέρμονης αυτής διαδικασίας.

Από τη μια μεριά, διαπλεκόμενα συμφέροντα, δημοσιογράφοι-εκδότες-μιντιάρχες-ντίβες του τετριμμένου και από την άλλη μεριά, το κυνήγι της είδησης, η υπηρέτηση της ανάγκης για πραγματική πληροφόρηση από ανυπότακτους ανθρώπους, που ρισκάρουν την ζωή τους…

Σε αυτό το έργο, πρωταγωνιστής υπήρξε και ο Γ.Κοίλιαρης.

Όπως αναφέρεται και στον πρόλογο του βιβλιου του:

Όλα αυτά, την αποκατάσταση του συνειδητού δημοσιογράφου-πολεμικού ανταποκριτή, την αντικειμενικότητα του, την ουδετερότητα του όπως την χαρακτηρίζει ο Κοίλιαρης απέναντι στις αντιμαχόμενες παρατάξεις (πόσες φορές δεν του ζητούν να πάρει και αυτός το όπλο για να αυτοπροστατευθεί κι αυτός πεισματικά αρνείται)- όλα αυτά αποκαθιστούν το κύρος του προγονικού μάρτυρα απέναντι στα μαρτύρια των άλλων».

Έχουμε την τιμή να παρουσιάσουμε μερικά επεισόδια από το περίφημο ταξίδι της ζωής του!

ΛΙΒΑΝΟΣ 1981

Εκεί άρχισαν όλα. Απρίλιο του 1981, ο Γιώργος θα ακολουθήσει την συμβουλή του ποιητή-συγγραφέα «ρε συ, αν ήμουν στη θέση σου, θα πήγαινα στο Λίβανο», αφού ο διευθυντής της εφημερίδας που εργάζονταν για δύο χρόνια «υπό δοκιμή», «άμισθος», «το παιδί για όλες τις δουλειές» απεφάνθη: «Αγόρι μου, δεν κάνεις για δημοσιογράφος. Ασχολήσου με κάτι άλλο, όσο είναι καιρός».

Στα γραφεία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης άρχισε το ταξίδι του πολεμικού ανταποκριτή.

Από τη μια μεριά οι φιλοϊσραηλινοί Λιβανέζοι με τον σύγχρονο οπλισμό, τα ισραηλινά τανκς και οι κανονιοφόροι που βομβαρδίζουν αλύπητα. Από την άλλη, οι Παλαιστίνιοι μαχητές και πρόσφυγες. «Στα σκοτεινά καταφύγια περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους οι πρόσφυγες. Μια ζωή που ζυμώνονταν καθημερινά με τον κίνδυνο και τη φτώχεια. Όμως δεν λιγοψυχούσαν. Είχαν ένα ακατανόητο κουράγιο και την ελπίδα τους δεν μπορούσαν να τη σβήσουν οι βόμβες».

Για το Γιώργο η πρώτη εμπειρία χρωματίζεται από την σύγκρουση μουσουλμάνων-χριστιανών, τις αποστολές αυτοκτονίας, αλλά και την περιπετειώδη σύλληψη από τους Παλαιστινίους που τον κατηγορούν για κατασκοπεία υπέρ των Ισραηλινών. Παρόλα αυτά, θα απελευθερωθεί και θα φυγαδευτεί στο αεροδρόμιο της Δαμασκού.

Όμως «η απόφαση να γυρίσω στο Λίβανο είχε καρφωθεί στο μυαλό μου μόλις πάτησα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού». Ο Φαρούκ, τον υποδέχεται και του εξομολογείται: «Το ήξερα ότι θα γύριζες πίσω. Έχεις μέσα σου ένα διάβολο που δε σ’ αφήνει σε ησυχία. Καλώς ήρθες»

Η απίστευτη θέληση του εξασφαλίζει συνέντευξη του Αραφάτ που τον υποδέχεται λέγοντας του «Ώστε εσύ είσαι ο ανυπόμονος Έλληνας;». Επίσης όμως αποκαλυπτικό είναι και το επεισόδιο που αποδεικνύει ότι για χάρη αμερικανικού τηλεοπτικού συνεργείου, η εκεχειρία θα παραβιαστεί και θα ξεσπάσει σκληρή μάχη στην Πράσινη Ζώνη».

Καθώς αποπειράται να πάρει συνέντευξη από τον Τζεμαγιέλ, ηγέτη των χριστιανών θα πέσει πάνω σε Έλληνες Μισθοφόρους που πολεμούν στο πλευρό των τελευταίων. Φυσικά, η αναγνώριση τους όχι μόνο ακυρώνει την επαφή, αλλά γίνεται αιτία να διατυπωθούν απειλές εναντίον του. Λίγο αργότερα, θα διαπιστώσει ότι πλήθος ξένων εθελοντών μεταξύ των οποίων και Έλληνες πολεμούν στο πλευρό των Παλαιστινίων.

Ενώ οι Ισραηλινοί βομβαρδισμοί σκορπούν τον όλεθρο με τις αμερικανικές βόμβες, τα νιάτα της Παλαιστίνης χάνονται για την Ελευθερία, ενώ ο φόβος της αραβικής προδοσίας ελλοχεύει.

Κατά τη διάρκεια ενός αιφνιδιαστικού βομβαρδισμού, θα τραυματιστεί σοβαρά, ενώ σκέψεις περνούν από το μυαλό του: «Προσπάθησα να κουνήσω τα χέρια μου, τα πόδια μου. Τίποτα. Ένα αναφιλητό τράνταξε το στήθος μου. Από τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν δάκρυα. Όχι ανάπηρος, καλύτερα νεκρός»!

ΝΑΓΚΟΡΝΟ ΚΑΡΑΜΠΑΧ, 1993

Συνοδεύοντας μια ομάδα Αρμενίων κομάντος, όλοι τους βετεράνοι του Αφγανιστάν που μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ ήρθαν να πολεμήσουν για την Αρμενία, φτάνει διαμέσου αντιαεροπορικών πυρών στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Εκτιμά ότι «με ποτάμια αίματος έχουν πληρώσει και οι δύο πλευρές το καπρίτσιο του Στάλιν να ενσωματώσει τον αρμενικό θύλακα στο Αζερμπαϊτζάν».

Από μια περιπολία θα επιστρέψουν οι Αρμένιοι κομάντος με πολεμικά λάφυρα δύο G3 Made in Turkey και ταυτότητες Τούρκων αξιωματικών, αποδείξεις της τουρκικής εμπλοκής στην σύγκρουση.

Αργότερα θα φτάσει στο Στεπανακέρτ, το παλιό θέρετρο των ισχυρών της ΕΣΣΔ, που έχει καταστραφεί. Θα συνοδεύσει μια ομάδα 14 Αρμενίων, με επικεφαλής τον Λοχαγό Σπάρτακο, σε φυλάκιο της πρώτης γραμμής, ενώ σύντομα θα εκδηλωθεί γενική επίθεση των Αζέρων.

Θα ζήσει από πρώτο χέρι όλη τη βαναυσότητα του πολέμου καθώς οι περικυκλωμένοι Αρμένιοι δέχονται τις επανειλημμένες επιθέσεις των Αζέρων. Του προτείνουν να εξοπλιστεί, αλλά αυτός αρνείται εξαιτίας της δημοσιογραφικής του ιδιότητας. Η απάντηση είναι αφοπλιστική «Αυτό να το πεις στον Αζέρο που θα πατάει την σκανδάλη. Θα ήθελα πολύ να ακούσω την απάντηση του. Ιδιαίτερα αν μάθουν ότι είσαι Έλληνας. Κοίτα, βλάκα, αν φας μια σφαίρα και πεθάνεις, να υπολογίζεις τον εαυτό σου τυχερό. Γιατί αν σε πιάσουνε αιχμάλωτο, θα κάνεις πολλές ώρες να πεθάνεις. Θα εύχεσαι να είχες τινάξει τα μυαλά σου στον αέρα».

Μια αντεπίθεση των Αρμενίων θα αλλάξει το ρου της μάχης προκαλώντας την συντριβή των Αζέρων. Όμως ο Γιώργος θα εκδηλώσει και πάλι την ανθρωπιά του και το ταξικό του κριτήριο, παρατηρώντας τα πτώματα αυτών που μέχρι πριν από λίγο τον απειλούσαν με θάνατο: «Κοίταξα τον “εχθρό”. Ήταν αυτοί που με είχαν κάνει να φοβηθώ, να κλάψω. Ήταν αυτοί που ήθελαν να με σκοτώσουν. Φορούσαν ίδιες στολές με αυτές που φορούσαν και οι Αρμένιοι, λασπωμένες, κουρελιασμένες. Κάποιοι ήταν αμούστακα παλικάρια, άλλοι τριαντάρηδες, με βρώμικα γένια, κορμιά βουτηγμένα στο αίμα. Ήταν οι άνθρωποι που είχα μισήσει, είχα ευχηθεί να πεθάνουν εκείνες τις ατελείωτες ώρες του βομβαρδισμού».

Και ενώ οι καταγγελίες των Αρμενίων περί αζερικών βιαιοτήτων έχουν χαραχτεί στο μυαλό του, μπροστά του κείτονται τα πτώματα τριών Αζέρων αιχμαλώτων που εκτελέστηκαν άνανδρα. «Σε λίγες μέρες, σε κάποιο φτωχόσπιτο του Αζερμπαϊτζάν θα έφτανε γράμμα: Ο σύζυγος σας, ο γιος σας αγνοείται…»

Την ουσία όμως του πολέμου αποκαλύπτει ο μαυραγορίτης και μαφιόζος που ζει μέσα στην χλιδή, κάνει επίδειξη του πλούτου και της δύναμης του, ενώ ο λαός πεινά.

ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ, 1992

Σκοπός του ταξιδιού αυτού ήταν η άνοδος στο βουνό με τους αντάρτες του ΡΚΚ και στη συνέχεια η επίσκεψη του Κουρδιστάν εντός Ιράκ. Πρώτος σταθμός του ταξιδιού, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Τουρκικής Ασφάλειας ήταν το Ντιγιαρμπακίρ. Μια πόλη 400000 κατοίκων που έφτασε τα 4000000 εξαιτίας των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του Τουρκικού Στρατού-Στρατοχωροφυλακής. Τρομοκρατημένοι πρόσφυγες ζουν σε άθλιες συνθήκες, ενώ καταδότες και επίσημες κατασταλτικές τουρκικές αρχές απειλούν την ελευθερία, αξιοπρέπεια και ζωή τους ανά πάσα στιγμή.

Επιλέγοντας να ταξιδεύσει στο Ιράκ γίνεται μάρτυρας της παραβίασης του Εμπάργκο που έχει επιβληθεί στο Ιράκ, καθώς τουρκικά φορτηγά μεταφέρουν τρόφιμα που ανταλλάσουν με πετρέλαιο. Περνώντας τα σύνορα μπαίνει στο Ιρακινό Κουρδιστάν μια περιοχή που δοκιμάζεται από τις συγκρούσεις μεταξύ των Κούρδων (του Ιράκ) οπαδών των Μπαρζανί-Ταλαμπανί ή όταν ενωμένοι οι τελευταίοι αγωνίζονται εναντίον του ΡΚΚ ή του Σαντάμ. Συχνά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τους εκμεταλλεύτηκαν, αφήνοντας τους (1988, 1991) αβοήθητους στην εκδικητική μανία του Σαντάμ Χουσεΐν.

Με τεράστιες δυσκολίες καταφέρνει να συναντήσει αντάρτες του ΡΚΚ, να ζήσει λίγες μέρες μαζί τους και να πληροφορηθεί από πρώτο χέρι τον σκοπό του αγώνα τους, που δεν είναι άλλος από τη λύση του Κουρδικού ζητήματος, όχι με στρατιωτικά μέσα, αλλά επιβάλλοντας στην Τουρκία να επιδιώξει πολιτική λύση. Επίσης, συνοδεύει αντάρτες του ΡΚΚ σε μια επίθεση τους εναντίον μιας τουρκικής στρατιωτικής βάσης.

Στην επιστροφή του επιλέγει να ταξιδεύσει ξανά, να επισκεφτεί την Ιμπρίλ και την Σουλεϊμανίγια, τις δύο σημαντικότερες πόλεις του Κουρδιστάν, για να δει από πρώτο χέρι τη ζωή και τα προβλήματα των Κούρδων. Το δράμα των προσφύγων είναι απερίγραπτο, ενώ ο θάνατος παραμονεύσει, με πιο ευάλωτα τα παιδιά. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μαθαίνουν για την τουρκική εισβολή στο Ιρακινό Κουρδιστάν και για την κοινή επίθεση με τους Κούρδους του Μπαρζανί εναντίον του ΡΚΚ.

Όταν γυρνά στην Τουρκία η ΜΙΤ τον ανακρίνει. Σε συνάντηση του με εκπρόσωπο του Πράσινου Κόμματος Γερμανίας, γνωστή για τους αγώνες της υπέρ των Κούρδων, πληροφορείται ότι παραλίγο να την απαγάγουν, ενώ οι αρχές ασφαλείας του έχουν στήσει παγίδα, επειδή τον υποπτεύονται ότι συνάντησε τους αντάρτες του ΡΚΚ.. Αποφασίζει έντρομος την άμεση επιστροφή του στην Αθήνα.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ, 1991

Παρά την αρχική αισιοδοξία ότι δεν πρόκειται να γίνει συμμαχική επίθεση, η αποτυχία της διπλωματίας οδηγεί σε πόλεμο. Ο Κοίλιαρης ξεκινά το ταξίδι για Βαγδάτη έχοντας ως ενδιάμεσους σταθμούς την Κύπρο, Ιορδανία, ενώ καθοδόν φτάνει η είδηση της επίθεσης. Μόνο το CNN και ένας Ισπανός δημοσιογράφος μένουν πίσω στη βομβαρδισμένη Βαγδάτη. Στο Αμάν διασταυρώνονται δύο αντίθετα ποτάμια: της προσφυγιάς των Αράβων προσφύγων από το Ιράκ, μεταξύ των οποίων πολλοί Αιγύπτιοι-Παλαιστίνιοι εργάτες και των δυτικών δημοσιογράφων που κάνουν τα πάντα για να εισέλθουν στο Ιράκ.

Πληροφορείται ότι μια ομάδα Παλαιστίνιων και Μαροκινών γιατρών θα πάει στη Βαγδάτη και επιχειρεί να παρουσιαστεί ως γιατρός για να μπει στο Ιράκ. Τα καταφέρνει και φτάνει στη βομβαρδισμένη Βαγδάτη όπου οι κάτοικοι περνούν δραματικές ώρες. Οι παράπλευρες απώλειες πολλαπλασιάζονται ενώ έντονη είναι η αίσθηση ότι οι Δυτικοί έστησαν παγίδα στον Σαντάμ για να τον σύρουν σε πόλεμο με σκοπό να καταστρέψουν την πιο ισχυρή πολεμική μηχανή του αραβικού κόσμου.

Τραγική η κατάσταση στο νοσοκομείο της Βαγδάτης που επισκέπτεται. Τεράστιος ο αριθμός των θυμάτων, περιορισμένο το προσωπικό, ενώ φάρμακα και υλικά εξαντλούνται. Ενώ το καθεστώς δίνει παραστάσεις πολεμικής ετοιμότητας, οι συνθήκες χειροτερεύουν, οι ελλείψεις είναι δραματικές και η εγκληματικότητα αυξάνεται.

Σε μια αεροπορική επιδρομή, ο συνοδός και φίλος του Γ.Κοίλιαρη σκοτώνεται, κάτι για το οποίο ο ίδιος θεωρεί ότι φέρει μερίδιο της ευθύνης. Γεγονός που επισπεύδει την επιστροφή του στην Ελλάδα.

ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΕΣ ΤΟΥ ΖΑΓΚΑΖΙΓΚ, 1992

Αίγυπτος. «Τρεις Έλληνες ναυτικοί στις φυλακές της Αιγύπτου. Θανατοποινίτες για ναρκωτικά. Ένα πλοίο γεμάτο χασίς. Ο πλοίαρχος, Κύπριος, κάρφωσε και εξαφανίστηκε».

Ενώ η ελληνική κυβέρνηση καθησυχάζει, πληροφορώντας ότι πιθανολογείται αμνήστευση εξαιτίας των παρεμβάσεων της, οι ναυτικοί παραμένουν για μήνες φυλακισμένοι στις φυλακές κάτεργα του Ζαγκαζίγκ, 250 χιλιόμετρα από την Αλεξάνδρεια. Επιτρέπεται να τους δουν μόνο οι επίσημες προξενικές αρχές και ιερείς.

Ο Γ.Κοίλιαρης κάνει ότι του περνά από το χέρι για να τους επισκεφτεί, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Κάποιος Έλληνας, στο ξενοδοχείο που διαμένει, του συστήνει να συναντήσει το Γιάννη, «που έχει διασυνδέσεις με την αστυνομία και τις φυλακές. Είναι περίεργος άνθρωπος και οι δουλείες του ακόμη πιο περίεργες».

Ο περίφημος Γιάννης κινείται με το δικό του τρόπο, για να διαπιστώσει άμεσα και αυτός ότι η επίσκεψη δημοσιογράφου στις συγκεκριμένες φυλακές είναι αδύνατες. Μόνο ιερέας μπορεί να μπει.

Ο Κοίλιαρης αποφασίσει να μεταμφιεστεί σε ιερέα προκειμένου να συναντήσει τους φυλακισμένους. Το ρίσκο τεράστιο και η απειλή να καταντήσει και αυτός κατάδικος επικρέμεται πάνω από το κεφάλι του.

Ο Γιώργος τελικά θα τα καταφέρει. Θα μπει στη φυλακή ως ιερέας, θα συνομιλήσει μαζί τους, καταφέρνοντας να εξασφαλίσει μια μοναδική ανταπόκριση από το θάλαμο των θανατοποινιτών, με αντίτιμο την προσωρινή σύλληψη και τον ξυλοδαρμό του από τη διοίκηση της φυλακής.

Η παρέμβαση του Γιάννη αποσοβεί το ενδεχόμενο οδυνηρότερων συνεπειών και εξασφαλίζει την απελευθέρωση του.

ΒΟΣΝΙΑ, 1991-1996

Ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι σε κρίσιμες θέσεις, που κατευθύνουν την κοινή γνώμη και διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα, οι οποίοι αμφισβητούν τον καίριο ρόλο της Γερμανίας και συνολικά της Ε.Ε. στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, μεταθέτοντας τις ευθύνες στον εθνικισμό, κυρίως στον σερβικό μεγαλοϊδεατισμό.

Χωρίς να αποσοβούμε την παράμετρο αυτή, πιστεύουμε και εμείς ότι ο ρόλος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα της Γερμανίας, στο αιματοκύλισμα του Γιουγκοσλαβικού λαού, υπήρξε καθοριστικός.

Για μια κόμη φορά, ο Γ.Κοίλιαρης, αφού διαπληκτίστηκε με τους προϊσταμένους του που υποτιμούσαν την πολεμική σύγκρουση στα Βαλκάνια, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή.

Η συνάντηση του όμως με έναν παλαίμαχο Γερμανό πολεμικό ανταποκριτή του αποκάλυψε το πραγματικό μέγεθος της παρασκηνιακής γερμανικής εμπλοκής, ξεδιπλώνοντας τον μίτο της Αριάδνης, που ξεκινά από τους Φαλαγγίτες του Λιβάνου για να καταλήξει στις ακτές τις Αδριατικής. Το παρακάτω απόσπασμα του διαλόγου τους, που προηγήθηκε της αποκάλυψης μεταφοράς γερμανικού εξοπλισμού με νταλίκες-ψυγεία στην Κροατία, της οποίας τα φωτογραφικά ντοκουμέντα καταστράφηκαν από τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες είναι διαφωτιστικό:

«Η Γερμανία και το Βατικανό προσπαθούν να επεκτείνουν την επιρροή τους στη Σλοβενία και την Κροατία, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες άργησαν να μπουν στο παιχνίδι και τώρα μόλις ξύπνησαν. Αυτή την στιγμή γίνεται μια τεράστια προσπάθεια από τη Γερμανία και το Βατικανό για να προμηθεύσουν όπλα τους Σλοβένους και τους Κροάτες. Πριν από λίγους μήνες βρήκα σε ένα λιμάνι στο Μαυροβούνιο εφτά πλοία γεμάτα όπλα. Από πιστόλια μέχρι ελικόπτερα. Είχαν αγοραστεί από τη χριστιανική μιλίτσια του Λιβάνου και είχαν προορισμό τη Σλοβενία. Μέρος ή ολόκληρο το ποσό για την αγορά των όπλων διατέθηκε από το Βατικανό και τη Γερμανία. Ο σλοβενικός και ο κροατικός στρατός εκπαιδεύονται από δεκάδες Γερμανούς αξιωματικούς. Ορισμένοι από αυτούς σκοτώθηκαν πρόσφατα στην Κροατία κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού από σερβικά αεροπλάνα. Τα πράγματα έχουν μπλέξει και δε βλέπω λύση».

Δυστυχώς, οι προβλέψεις του Γερμανού δημοσιογράφου επαληθεύτηκαν, αφήνοντας σε πολλά χείλη τον χαρακτηρισμό του για τους πολεμοκάπηλους πολιτικούς και στρατιωτικούς συμπατριώτες του:

«Γαμημένοι Ναζήδες».

ΒΟΥΚΟΒΑΡ, 1992

Στο βιβλίο, απέναντι από το σχετικό ρεπορτάζ, υπάρχει μια φωτογραφία της περιόδου (1996) των Γ.Κοίλιαρη, Π.Παπαγιωτόπουλου και μιας ομάδας Ελλήνων εθελοντών που πολεμούσαν στο πλευρό των Σέρβων, για τους οποίους όμως δεν υπάρχει καμιά άλλη αναφορά.

Οι περιγραφές των μαχών αλλά και των βιαιοτήτων είναι συγκλονιστικές. Στο κολάζ θρησκειών και εθνοτήτων της Βοσνίας, όταν την συνύπαρξη διαδέχτηκε το εθνικιστικό μίσος και η διάθεση εκδίκησης, πλέον «είναι πολύ εύκολο να πεθάνεις στη Βοσνία». Και φυσικά οι σφαίρες δεν έχουν προτιμήσεις. Οι πρωτόγνωρες μέχρι τότε απώλειες δημοσιογράφων είναι μια σαφή απόδειξη.

Τα ποτάμια της προσφυγιάς αποτελούν ομολογία εθνοκάθαρσης, ενώ τα σπίτια χωρίς σκεπές είναι στοιχείο των κρατικών μηχανισμών που έδρασαν σχεδιασμένα. Σπίτι χωρίς σκεπή δεν μπορεί να κατοικηθεί. «Όταν οι αντίπαλες παρατάξεις καταλάμβαναν ένα χωριό, έριχναν δυναμίτη στα σπίτια για να πέσουν οι στέγες».

Ο πόλεμος όμως γέρνει προς την πλευρά των Σερβοβοσνίων, καθώς από την έναρξη της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, οι Σέρβοι έλεγξαν τον Ομοσπονδιακό Στρατό. Ο Κοίλιαρης καταγράφει ότι «η υπεροχή των Σερβοβοσνίων και οι νίκες τους απέναντι στους μουσουλμάνους και τους Κροάτες είχαν ανησυχήσει τη Δύση. Πολλοί μιλούσαν για στρατιωτική επέμβαση. Ανώτατος αξιωματούχος της σερβοβοσνιακής κυβέρνησης, που συνάντησα στο Βελιγράδι, φοβόταν πως τις αμέσως επόμενες μέρες θα εκδηλωνόταν προβοκάτσια στην Τούζλα ή στο Σεράγεβο».

Σε δύο μέρες έσκασε η βόμβα στο Σεράγεβο…

ΒΟΣΝΙΑ, 1996

Όσο και αν το βιβλίο του Γιώργου διαπερνά η αίσθηση της «ελληνοσερβικής φιλίας» καθώς είναι αρκετά τα στιγμιότυπα εκδήλωσης θερμών συναισθημάτων των Σέρβων απέναντι στους Έλληνες δημοσιογράφους, όμως ο δημοσιογράφος θα δείξει και τα εγκλήματα της άλλης πλευράς. Αυτά καταγράφει στο ταξίδι του σε ένα μουσουλμανικό χωριό έξω από το Ζβόρνικ. Ο θάνατος, η λεηλασία, η καταστροφή κυριαρχούν παντού «Στην άκρη του χωριού ήταν το νεκροταφείο. Οι περισσότερες ταφόπλακες σπασμένες. Στην πλατεία ο μιναρές και το τζαμί ήταν ένας άμορφος σωρός από πέτρες. Το μίσος δε γνωρίζει θρησκείες και χρώματα».

ΤΙΤΛΟΣ:Η ΓΑΛΗΝΗ ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΤΗΚΕ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΙΒΑΝΙ-«ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ»

ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΝΟΕΜΒΡΗΣ

από το οπισθόφυλλο

Στο βιβλίο του φίλου μου Γιώργου Κοίλιαρη εμπλέκονται με

Θαυμαστό τρόπο τα πάντα: Πολυτεχνείο, 17Ν, μυστικές

Υπηρεσίες, πράκτορες της Μοσάντ και των ΗΠΑ, σ’ ένα

Αμάλγαμα που θα το ζήλευε ένας Ζεράρ ντε Βιλιέ.

Η κοφτή γραφή του Κοίλιαρη εξυπηρετεί απόλυτα τη δράση.

Η δράση γίνεται φράση και τα’ ανάποδο.

Το μοντάζ, πάλι, του βιβλίου είναι κι αυτό συναρπαστικό,

σαν μια ταινία του Βερνέιγ.

Τώρα, ο συγγραφέας πέρασε στο μυθιστόρημα, που ξέρω

ότι δούλεψε πολλά χρόνια.

Η τελική του μορφή, που κρατάτε τώρα στα χέρια σας,

είναι εκείνη που συμπυκνώνει καλύτερα τα προτερήματα

του συγγραφέα: όχι πολλή ψυχολογική ανάλυση, δράση αλλά

με υπόστρωμα ιδεολογικό και παρουσίαση χαρακτήρων

υπαινικτικά, ώστε να συμπληρώσει ο αναγνώστης με τη

φαντασία του όσα «ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται».

Βασίλης Βασιλικός

ΤΙΤΛΟΣ: ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΝΟΕΜΒΡΗΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΟΙΛΙΑΡΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΙΘΗΡ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ Γ.ΚΟΙΛΙΑΡΗ

1.ΕΦΥΓΕ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ (ανακοίνωση ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ)

Γαμώτο. Για μια ακόμη φορά η λαϊκή ρήση επαληθεύτηκε.

Ο Γιώργος, ο σύντροφος, ο αγωνιστής, ο φίλος δεν θα είναι πια ανάμεσα μας.

Δε θα μοιράζεται μαζί μας τις μοναδικές του εμπειρίες από τα μέτωπα του πολέμου, αλλά και από τους δρόμους των κοινωνικών αγώνων. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους τσακωμούς του με τους εκάστοτε επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων όταν καταστέλλονταν βάναυσα οι φοιτητικές πορείες και οι εργατικοί αγώνες.

Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού ο Γιώργος ήταν ένας από τους 1158 συμβασιούχους της ΕΡΤ Α.Ε. που τόσο επί ΠΑΣΟΚ όσο και επί ΝΔ επέβαλαν καθεστώς εργασιακής ομηρίας και άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης. Ας αφήσουμε για τον Παναγόπουλο, πρόεδρο της ΕΡΤ Α.Ε. τα μεγάλα λόγια και τον ανέξοδο συναισθηματισμό των Δημοσίων Σχέσεων.

Βλέπεις ο Γιώργος δεν ήταν μόνο ο πραγματικά μαχόμενος δημοσιογράφος που αναλαμβάνοντας το ρίσκο βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή, αλλά είχε τις αξίες και την κοσμοθεωρία που του επέτρεπαν να βλέπει την πραγματικότητα και να μην ενσωματώνεται. Να καταγράφει την εισβολή και την κατοχή όχι ως παιχνίδι σε play station, αλλά στην πραγματική του διάσταση, με αθώους νεκρούς, ορφανά παιδιά, αρρώστους από απεμπλουτισμένο ουράνιο, ποτάμια προσφυγιάς, ιμπεριαλιστικά και αστικά συμφέροντα.

Και όλα αυτά να γίνονται χωρίς να μεταφράζονται σε πλούτο, καριέρα, γνωριμίες. Αλλά πάντα ανθρώπινα, ζεστά και φιλικά να τα μοιράζεται σε συντροφιές, σε εκδηλώσεις και σε παρεμβάσεις του αντιπολεμικού κινήματος.

Σε μια παρόμοια εκδήλωση σταθήκαμε τυχεροί να τον έχουμε μαζί μας.

Ήταν 28/3/08, στην εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Ανακατατάξεις και πόλεμοι στην σκιά των Ιμπεριαλιστικών Ανταγωνισμών και Εθνοτικών Αντιθέσεων» όπου ο Γιώργος συγκλόνισε το ακροατήριο περιγράφοντας το ατελείωτο δράμα του Ιρακινού και Αφγανικού λαού, την απάνθρωπη καθημερινότητα του αναλώσιμου Αμερικάνου μισθοφόρου στρατολογημένου από την «καθυστερημένη αμερικάνικη επαρχία» και τα γκέτο των μεγαλουπόλεων, αλλά και την αδιέξοδη φονταμενταλιστική επιλογή του έφηβου Ταλιμπάν.

Βλέπεις για το Γιώργο η ζωή δεν ήταν άσπρο-μαύρο, ο κόσμος δεν χωρίζονταν σε καλούς-κακούς. Με το χαρακτηριστικό ταξικό του κριτήριο, με τη μοναδική του νεανικότητα ο Γιώργος θα καταδικάσει την ισραηλινή καταστολή της Παλαιστινιακής Εξέγερσης, αλλά θα διαπιστώσει ότι τα τρελαμένα παιδαρέλια της 2ης Ιντιφάντα αμφισβητούν και το Παλαιστινιακό κατεστημένο, σε αυτή την εθνικοαπελευθερωτική και κοινωνική τους εξέγερση.

Έχοντας περάσει από την ΚΝΕ, θα αναγνωρίσει και αυτός τα ολέθρια λάθη στη θεωρία-στρατηγική-τακτική-πολιτική του κομμουνιστικού κινήματος που οδήγησαν διεθνώς στην οδυνηρή Περεστρόικα και στην ελληνική συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και θα αποχωρήσει.

Η επαγγελματική του διαδρομή διασχίζει το Λίβανο, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το Κουρδιστάν, τον Περσικό Κόλπο, την Αίγυπτο, τη Βοσνία, το Βούκοβαρ, τη Βοσνία, το Ιράκ, όπου είναι ο πρώτος Έλληνας που ταξιδεύει εκεί μετά την παράνομη επίθεση ΗΠΑ-Βρετανίας (2003), το Αφγανιστάν. Στο τελευταίο ταξίδι του εκεί, το τζιπ ανατρέπεται στα περίχωρα της Καμπούλ και ο βαρύς τραυματισμός θα αποβεί μοιραίος.

Ο Γιώργος όμως ΖΕΙ μέσα από το έργο του, τις μνήμες μας, την προσωπική του παρακαταθήκη για τους αγώνες του λαού μας. Μια παρακαταθήκη που συμπεριλαμβάνει και δύο βιβλία, τη «ΓΑΛΗΝΗ ΠΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΤΗΚΕ» και τον «ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΝΟΕΜΒΡΗ», ενδεικτικά των ενδιαφερόντων και των προβληματισμών του.

Καλό ταξίδι Γιώργο.

Νοέμβρη φεύγεις και συ, «Κομματιάζοντας τη Γαλήνη»….

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

2.ΖΗΤΕΙΤΑΙ …ΘΑΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΙΛΙΑΡΗ

«Η δημοσιογραφία είναι οικογένεια, μάνα, πατέρας, αδελφός, παιδί. Γι’ αυτό αξίζει πάντα να παλεύεις και να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή»! Αυτό επεσήμαινε πάντα στα νέα παιδιά ο έμπειρος δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής της ΕΡΤ Γιώργος Κοίλιαρης, ο οποίος θυσίαζε τα πάντα για τη μεγάλη του αγάπη, την ενημέρωση!

Για είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή, πανέτοιμος κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες για να βγάλει το ρεπορτάζ. Και μέχρι τώρα τα κατάφερνε… Η μοίρα όμως του επεφύλασσε άσχημο παιχνίδι στην αποστολή του στο Αφγανιστάν. Στις 9 Οκτωβρίου, κάτω από αδιευκρίνιστες και περίεργες συνθήκες, το όχημά του ανετράπη έξω από την Καμπούλ, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι και στον αυχένα.

Οταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Καμπούλ -ύστερα από πολύωρη διαδρομή από το σημείο του τραυματισμού- οι γιατροί διαπίστωσαν ότι ήταν σε ιδιαίτερα άσχημη κατάσταση, η οποία είχε επιβαρυνθεί και από την πολύωρη καθυστέρηση μεταφοράς του. Υπό τη συνεχή παρουσία ελληνικού κλιμακίου, γιατρού και εκπροσώπων της ελληνικής δύναμης στο Αφγανιστάν και την άμεση συνδρομή της αφγανικής κυβέρνησης, παρασχέθηκε η επείγουσα ιατρική υποστήριξη και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Από εκεί τον παρέλαβε πριν από τέσσερις ημέρες αεροσκάφος C-130, το οποίο και τον μετέφερε πίσω στην πατρίδα.

Ο 52χρονος δημοσιογράφος παραμένει όλες αυτές τις ημέρες σε καταστολή στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΚΑΤ και όλοι προσεύχονται για ένα θαύμα.

Σύμφωνα με τους γιατρούς, η περίπτωσή του κρίνεται ιδιαίτερα δύσκολη καθώς το τραύμα στον αυχένα και στην σπονδυλική στήλη μπορεί να του αλλάξει όλη του τη ζωή!

Στο πλευρό του βρίσκονται συνεχώς συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοί του, οι οποίοι προσεύχονται τόσο για τον ίδιο όσο και για την ηλικιωμένη μητέρα του, την οποία πάντα φρόντιζε με πολλή αγάπη.

Ο Γιώργος Κοίλιαρης, που γεννήθηκε το 1956, έχει σπουδάσει ιστορία, φιλοσοφία, μοντέρνες τέχνες στο Πανεπιστήμιο Νιούκαστλ της Βρετανίας και έχει εργαστεί στις εφημερίδες «Tα Nέα», «Eλευθεροτυπία», «Eλεύθερος Tύπος», «Bραδυνή», «Αδέσμευτος Τύπος» (Μήτση), «Πρώτη», «Eπικαιρότητα», στους ραδιοσταθμούς Flash και το ΣΚΑΪ και στα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια.

Τα τελευταία χρόνια εργάζεται στις ειδήσεις της ΝΕΤ, ενώ έχει κάνει και πολλές πολεμικές ανταποκρίσεις (ανταποκριτής στο Λίβανο, το Kουρδιστάν, την Tουρκία, τον Πόλεμο του Kόλπου, τη Bοσνία, το Nαγκόρνο Kαραμπάχ, το Tσαντ, το Iσραήλ, τη Pουμανία, τη Γεωργία). Στο Αφγανιστάν είχε βρεθεί κι άλλες φορές, ενώ πρόσφατα είχε παρουσιάσει και ένα σχετικό ντοκιμαντέρ από την τηλεόραση της ΝΕΤ.

3. ΡΕΠΟΡΤΕΡ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Η δυστυχία του να είσαι πολεμικός ανταποκριτής στην Ελλάδα!... Γιατί αν πάθεις κάτι εκεί που βρίσκεσαι, είσαι άτυχος διπλά. Πρώτα επειδή κάτι άσχημο σου συνέβη στις έτσι κι αλλιώς επικίνδυνες συνθήκες εργασίας σου. Υστερα, επειδή όποιος επίσημος μηχανισμός υφίσταται επί τόπου ή εκεί κοντά από τη χώρα σου είτε διαθέτει αντανακλαστικά απελπιστικά αργά, είτε δηλώνει «αναρμόδιος» είτε, αφού βρεθούν οι «συναρμόδιοι», μέχρι να συνεννοηθούν και να αναλάβουν δράση, πολύτιμος χρόνος χάνεται σε βάρος της σωματικής σου ακεραιότητας, ακόμα και των πιθανοτήτων της ίδιας σου της επιβίωσης.

Πολεμικός ανταποκριτής με... μπλοκάκι

Ο Γιώργος Κοίλιαρης, ο συνάδελφός μας της ΝΕΤ που κηδεύτηκε χθες στις 15.00 στο νεκροταφείο Ζωγράφου, μας το υπενθύμισε αυτό με τον πλέον τραγικό τρόπο: ολοκλήρωσε την τελευταία του αποστολή -στο Αφγανιστάν- νωρίς το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στην εντατική του ΚΑΤ όπου νοσηλευόταν βαρύτατα τραυματισμένος. Ομως, το πρώτο βήμα αυτού του τραγικού, στερνού ταξιδιού το είχε κάνει λίγο μετά το μεσημέρι της Τετάρτης 8 Οκτωβρίου, σε ένα τροχαίο δυστύχημα στο βορειοανατολικό Αφγανιστάν, πεντέμισι ώρες δρόμο από την Καμπούλ. Δρόμο ορεινό, κακοτράχαλο. Στον δρόμο για το Νουριστάν, το αλλοτινό Καφιριστάν, τον τόπο που ενέπνευσε τον Ράντγιαρντ Κίπλινγκ να γράψει το «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς».

Χθες, στην κηδεία του, κυριολεκτικά χόρεψαν οι κροκόδειλοι. Η ΕΡΤ, που όσο ζούσε κι έτρεχε τον είχε με μπλοκάκι κι όχι με σύμβαση, άρα χωρίς ασφάλιση και εκτός έδρας, του έκανε την κηδεία. Και, ως είθισται, ακούστηκαν και οι πομπώδεις για την περίσταση επικήδειες ομιλίες για «αυταπάρνηση, ανθρωπισμό, επαγγελματική τιμιότητα», που πήγαιναν ασορτί με τα συνήθη στεφάνια κυβέρνησης και κομμάτων. Αλλά...

Θα ζούσε άραγε σήμερα ο Γιώργος Κοίλιαρης εάν ήταν Αμερικανός, Βρετανός, Γερμανός, Καναδός ή Γάλλος δημοσιογράφος; Θα ζούσε εάν έσπευδε στρατιωτικό ελικόπτερο της ISAF, της πολυεθνικής ΝΑΤΟϊκής δύναμης που είναι κράτος εν κράτει στο Αφγανιστάν, για να τον μεταφέρει ταχύτατα σε ασφαλή νοσοκομειακή στρατιωτική εγκατάσταση, αν όχι από τον τόπο του δυστυχήματος, από το πρώτο ντόπιο επαρχιακό νοσοκομείο με τα ανεπαρκέστατα μέσα, όπου είχαν φροντίσει να τον μεταφέρουν οι Αφγανοί συνοδοί του; Θα ζούσε εάν, όπως όλα πλέον σαφώς καταδεικνύουν, η ISAF, στην οποία και η Ελλάδα ως γνωστόν συμμετέχει, τέτοια «προνομιακή» μεταχείριση δεν επιφυλάσσει πλέον παρά μόνο για τους embeded -τους ενσωματωμένους σε στρατιωτική δύναμη δημοσιογράφους-, επειδή δεν θέλουν πια ανεξάρτητους ανθρώπους των ΜΜΕ εκεί; Δύσκολο να ειπωθεί.

Ας μείνουμε λοιπόν στα γεγονότα. Και θα επικαλεστούμε επίσημες πηγές. Σχετικά εμπιστευτικά έγγραφα από το ελληνικό Πεντάγωνο, καθώς και επώνυμες απαντήσεις στα ερωτήματά μας από τη στρατιωτική ηγεσία, ανώτατους και ανώτερους αξιωματούχους. Ιδού το χρονικό:

* 8/10, ώρα 17.00 (14.30 ώρα Ελλάδας): Ο Ναμπίλ, ο Αφγανός διερμηνέας του στρατοπέδου της Ελληνικής Δύναμης Αφγανιστάν (ΤΕΣΑΦ) ενημερώνει τον διοικητή, αντισυνταγματάρχη Δημήτρη Γλυμή, ότι ο Κοίλιαρης και ο Αφγανός οδηγός του έπεσαν θύματα τροχαίου ατυχήματος στην επαρχία Λαγκχμάν, νότια του Νουριστάν, όταν το αυτοκίνητό τους βγήκε από τον δρόμο, στην προσπάθεια να αποφύγει μετωπική σύγκρουση με φορτηγό. Ο διερμηνέας είχε ειδοποιηθεί τηλεφωνικά από έναν από τους δύο ένοπλους Νουριστανούς που συνόδευαν για ασφάλεια από επιθέσεις ληστών τη μικρή φάλαγγα, αποτελούμενη από δύο ακόμα μικρά φορτηγά φορτωμένα εφόδια: ήταν ανθρωπιστική βοήθεια από τον Δήμο Αθηναίων που, μαζί με τον Κοίλιαρη, είχε μεταφερθεί μέσω Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων με ελληνικό και ιταλικό C-130. Το υλικό είχε αποθηκευτεί για δύο μέρες στο στρατόπεδο του ΤΕΣΑΦ μέχρι να βρεθούν οχήματα μεταφοράς. Το πρωί, αφού πρόσθεσαν και οι Ελληνες στρατιωτικοί τη δική τους συνεισφορά, είχαν αναχωρήσει τα τρία οχήματα από το στρατόπεδο. Ο διερμηνέας μεταφέρει επίσης στον διοικητή ό,τι άλλο είχε ακούσει: ότι Κοίλιαρης και οδηγός είχαν μεταφερθεί σοβαρά τραυματισμένοι σε κλινική της επαρχίας Λαγκχμάν για πρώτες βοήθειες και από εκεί, διαδρομή προς τα πίσω, στο νοσοκομείο της Τζαλαλαμπάντ, της κοντινότερης μεγάλης πόλης (επαρχία Νανγκαρχάρ).

* 9/10, ώρα 13.00 (10.30 ώρα Ελλάδας): Ασθενοφόρο του νοσοκομείου της Τζαλαλαμπάντ (που αδυνατεί να χειριστεί τόσο σοβαρά τραύματα) διακομίζει τον Κοίλιαρη (με έναν από τους Αφγανούς συνοδούς του) στο (πολιτικό) νοσοκομείο Wazir Akbar Khan της Καμπούλ. Οι γιατροί αρνούνται να τον δεχτούν επικαλούμενοι ανεπάρκεια κατάλληλου νοσοκομειακού εξοπλισμού για τόσο σοβαρή περίπτωση. Τον παραπέμπουν σε άλλο νοσοκομείο, υποστηριζόμενο από ιταλική μη κυβερνητική οργάνωση. Οι Ιταλοί τον διώχνουν, «διότι δεν υπήρχε μαζί του Ελληνας συνοδός ή έστω αίτημα από την ελληνική πλευρά». Πίσω το ασθενοφόρο στο πρώτο νοσοκομείο, ενώ ειδοποιείται (ξανά μέσω του διερμηνέα) ο διοικητής.

Ο διοικητής, που έχει ειδοποιήσει σχετικά το ΓΕΕΘΑ, παίρνει εντολή από τον Α' υπαρχηγό ΓΕΕΘΑ, αντιναύαρχο Δημήτρη Ελευσινιώτη, να πάει «με τον γιατρό της μονάδας και ανάλογο προσωπικό ασφαλείας» στο νοσοκομείο. Λίγο πριν ξεκινήσουν από το στρατόπεδο, με νέα ενημέρωση από τον διερμηνέα προκύπτει ότι «ο τραυματίας διακομίζεται στο Ebnisena Emergency Hospital». Ξανά επαφή του διοικητή με την ηγεσία του ΓΕΕΘΑ «και δόθηκε η πρωτοβουλία ενεργειών στον διοικητή της μονάδας, προκειμένου το απόσπασμα να μεταβεί με ασφάλεια στο νοσοκομείο που βρισκόταν ο Ελληνας δημοσιογράφος». Τους μεταφέρει, ντυμένους με πολιτικά, ο διερμηνέας με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο.

Οταν φτάνει πια εκεί ο διοικητής, αντικρίζει την εξής εικόνα: τον Κοίλιαρη αναίσθητο στο προαύλιο, μέσα στο ασθενοφόρο, και τους Αφγανούς γιατρούς να αρνούνται την εισαγωγή του εάν δεν τους προκαταβληθεί χρηματικό αντίτιμο για νοσήλια -ούτε λίγο ούτε πολύ μπαχτσίσι!!! Και μάλιστα σε νοσοκομείο που έχει ευεργετηθεί από ελληνική ανθρωπιστική βοήθεια!!! Να μην αναφέρουμε καν τους περίπου 2.000 Αφγανούς ασθενείς όλων των ηλικιών που είχε εξυπηρετήσει όσο λειτουργούσε στην Καμπούλ το ελληνικό στρατιωτικό νοσοκομείο εκστρατείας... Ο διοικητής, ύστερα από παζάρια, έβγαλε από την τσέπη του και πλήρωσε στο νοσοκομείο 800 $ ΗΠΑ για να εισαχθεί και να εξεταστεί ο Κοίλιαρης και να διανυκτερεύσει σε κλίνη της εντατικής.

* 10/10: Η οδύσσεια συνεχίζεται. Αξονικός τομογράφος δεν υπάρχει στο νοσοκομείο. Νέα άδεια εξόδου από το στρατόπεδο του διοικητή και νέα μετακίνηση με ασθενοφόρο μέσα στην Καμπούλ για τον Κοίλιαρη. Του γίνεται αξονική τομογραφία σε ιδιωτική κλινική και ξανά πίσω στο κρατικό αφγανικό νοσοκομείο. Στις 21.00 (18.30 ώρα Ελλάδας) ο διοικητής του ΤΕΣΑΦ ενημερώνεται από τον Αφγανό επικεφαλής πανεπιστημιακό γιατρό της εντατικής για την κατάσταση του Κοίλιαρη: θλαστικό θραύσμα κεφαλής (είχε γίνει συρραφή), διάσειση με κάκωση αυχένα, πάρεση κάτω άκρων από μερική ρήξη νωτιαίου μυελού στην αυχενική χώρα, ασθενής δυνατότητα ομιλίας, αλλά μη ικανοποιητική επικοινωνία με το περιβάλλον. Και συνέστησε άμεση αεροδιακομιδή στην Ελλάδα καθώς το αφγανικό νοσοκομείο «δεν έχει τη δυνατότητα να παράσχει καμία περαιτέρω περίθαλψη».

Επειτα από συντονισμένες ενέργειες των υπουργείων Εξωτερικών, Αμυνας, Υγείας και του ΕΚΑΒ, ο Γιώργος Κοίλιαρης αερομεταφέρεται στην Ελλάδα με ενδιάμεσο σταθμό νοσοκομείο του Αμπού Ντάμπι. Φτάνει στην Αθήνα με ελληνικό C-130 τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας 13 Οκτωβρίου, πάνω από πέντε μέρες μετά το δυστύχημα. Παρά τη σχετική απαγόρευση επίσημης ενημέρωσης από τον υπουργό Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλο (άραγε γιατί;), οι πληροφορίες από το ΚΑΤ αναφέρουν πλήρη τετραπληγία και χαμηλό προσδόκιμο επιβίωσης για τον Κοίλιαρη, ο οποίος βρισκόταν συνεχώς σε καταστολή και μηχανική υποστήριξη. Η καρδιά του θα άντεχε να χτυπά 39 ακόμα μέρες.

Από όσα μας ειπώθηκαν στη διάρκεια της έρευνάς μας, σκόπιμο να παραθέσουμε τα εξής:

- Αντισυνταγματάρχης Δημήτρης Γλυμής, διοικητής ΤΕΣΑΦ: «Εκανα το καθήκον μου ως Ελληνας στρατιωτικός και ως άνθρωπος, εξαντλώντας κάθε διαθέσιμο περιθώριο ανθρωπισμού».

- Υποστράτηγος Παναγιώτης Δροσινόπουλος, διευθυντής υγειονομικού ΓΕΕΘΑ: «Σε σοβαρούς τραυματισμούς του νωτιαίου μυελού και του κεντρικού νευρικού συστήματος όπως αυτός, εάν τυχόν γινόταν ταχύτερα η μεταφορά ίσως να αντιμετωπίζαμε μόνο μία παραπληγία».

- Στρατηγός Δημήτρης Γράψας, αρχηγός ΓΕΕΘΑ: «Ουδεμία επίσημη επαφή από πλευράς ΕΡΤ προς εμάς υπήρξε, τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής 10 Οκτωβρίου». *

4. ΚΑΤΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ (ΖΩΖΕΤΑ ΜΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ)

Χθες ο Γιώργος Κοίλιαρης έβαλε την τελευταία τελεία. Πριν ενάμιση μήνα, έσπασε τον αυχένα του σε «τροχαίο» δυστύχημα, κατά τη διάρκεια δημοσιογραφικής αποστολής στο Αφγανιστάν. Αν είχε πέσει θύμα μάχης ή βομβιστικής επίθεσης, θα ήταν πρώτη είδηση. Ήταν όμως ένα «συνηθισμένο» δυστύχημα χωρίς «ενημερωτική αξία». Γιατί το συζητάμε;

54 ετών, ο Κοίλιαρης παρέμενε ρεπόρτερ και μετείχε συχνά σε αποστολές. Κάποιοι ήδη τον βλέπουν κάπως ιδεαλιστικά, σαν αγωνιστή που έπεσε υπέρ της ενημέρωσης. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι δεν ήταν ικανός να χτυπήσει υψηλότερες θέσεις γραφείου. Θέσεις όπου ο αυχένας πάλι υποφέρει αλλά κρατιέται τελικά στητός με μια γραβάτα. Γνώμες είναι κι οι δυο. Κι από γνώμες πήξαμε.

Στα θέματα όμως πόσοι πάνε; Κι ακόμη περισσότερο, πόσοι τα βρίσκουν; Πόσοι πενηντάρηδες εμφανίζονται στην πρώτη γραμμή του ρεπορτάζ; Όχι του «χάι» πολιτικού αλλά του ελεύθερου; Μήπως το ρεπορτάζ έχει γίνει απλώς η αναγκαία «λάντζα» πριν την τιμητική καριέρα του σφουγγοκωλάριου σε κάποιο «ντεσκ» ή του «παραθυράκια»; Μήπως συνηθίσαμε όλοι να βλέπουμε τους ρεπόρτερ σαν μικρά παιδιά με μεγάλα μικρόφωνα και αντιμετωπίζουμε ως «γραφικούς» τους μεγάλους ανθρώπους που κυνηγάνε τα θέματα σαν τα μικρά παιδιά;

Τελικά, ποιος βγάζει σήμερα ειδήσεις; Τις πρωτογενείς ειδήσεις, όχι τα σχόλια, τις απόψεις και το παρασκήνιο. Την είδηση που επιβεβαιώνεται και ανακοινώνεται. Με ακρίβεια. Με στοιχεία. Με κότσια. Ας θυμηθούμε λίγο ότι αυτό είναι η δημοσιογραφία στην ουσία της. Ποιος κάνει σήμερα δημοσιογραφία λοιπόν;

Την τηλεόραση την ξεχνάμε. Το σπορ των αποστολών και των ρεπορτάζ, οι κάμερες στους δρόμους και τα «λινκ» έχουν κόστος. Λες και όσοι μιλούν κάθε βράδυ στα παράθυρα, σε μονοθεματικά δελτία που παίζουν χαλασμένο τηλέφωνο δεν έχουν… Καθένας τους αμείβεται όσο δέκα ρεπόρτερ μαζί. Κι όλοι μαζί δεν λένε μια είδηση. Αναλύουν, ρωτούν, υπαινίσσονται, προκαλούν, σχολιάζουν, προκαταβάλλουν. Είδηση όμως δεν λένε.

Μεγάλο ποσοστό της «εγχώριας παραγωγής» ειδήσεων γίνεται από τις εφημερίδες. Με τον πρωινό τύπο υπό μάλης συσκέπτονται στα κανάλια για να διαμορφώσουν το δελτίο των 8. Κάνουν το μονόστηλο συζήτηση και το κουνούπι ελέφαντα.

Όμως, από τις ειδήσεις αυτές πολλές «εισάγονται» ως πρώτη ύλη από τα πρακτορεία και «συσκευάζονται εν Ελλάδι» με το περιτύλιγμα κάθε μέσου. Πράγμα που σημαίνει ότι το «χονδρεμπόριο» ειδήσεων και η συνεπαγόμενη μείωση των ανταποκριτών σε μακρινά μέρη, πλήττουν τον πλουραλισμό της ενημέρωσης. Όλοι «ψωνίζουν» από το ίδιο «μαγαζί».

Στα «ντόπια προϊόντα» τώρα, πολλά θέματα βγαίνουν… «τηλεφωνικά» γιατί οι συντάκτες «το κάνουν και στο χώρο τους». Πόσοι δεν πάνε στις συνεντεύξεις τύπου μόνο στο τέλος για να πάρουν τα «καλούδια»; Πόσοι δεν αρκούνται στα δελτία τύπου; Πόσοι δεν κάνουν τραστ που καλύπτουν εκ περιτροπής ένα θέμα συμφωνώντας εκ των προτέρων για την είδηση; Πόσοι δεν πωλούν εκδούλευση σε οργανισμούς των οποίων το γραφείο τύπου κρατούν ως δεύτερη (ή μάλλον ως κύρια) δουλειά; Κοινότοπες διαπιστώσεις

Έστω κι έτσι, παραμένουμε στη φάση κατά την οποία οι ειδήσεις σπανίζουν αλλά κι εκείνοι που τις διαβάζουν ή έστω τις ακούνε στο ραδιόφωνο, σπανίζουν ακόμη περισσότερο…

Το μεγαλύτερο ενημερωτικό ραδιόφωνο το ακούνε σήμερα λιγότεροι από 2 στους 10. Άλλα δυο ακούγονται από 4 στους 100. Οι αθλητικές εφημερίδες πουλάνε περισσότερα φύλλα από τις πολιτικές. Όσο για τα bloggs, ακόμα και τα δημοσιογραφικά, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι φέρνουν την ανατροπή στις ειδήσεις; Τα πιο πολλά αρκούνται σε καταγγελίες υπό τη σκέπη της ανωνυμίας. Την είδηση την περιμένουν από τους άλλους. Κι οι άλλοι το ίδιο…

Κι όλοι μαζί, εντός κι εκτός δικτύων, μηρυκάζουμε απόψεις επί παντός επιστητού.

Σχολιάζουμε αυτούς που σχολιάζουν αυτά που κάποιος ισχυρίζεται ότι συμβαίνουν. Ξεχνάμε αυτούς που τα βιώνουν και δίνουν έστω κατά λάθος τη ζωή τους μήπως κι ενδιαφερθούμε να μάθουμε τι γίνεται στον κόσμο.

Οικτίρουμε τα χάλια της ενημέρωσης την οποία εμείς απαξιώνουμε. Και, φυσικά, θεωρούμε ότι η γνώμη μας πρέπει να γίνει… η «κοινή γνώμη».

Υπάρχει όμως κι αυτή η φλεγματική βρετανική παροιμία με τις γνώμες που όλοι έχουν από μία. Ας κοιτάμε λίγο και τι βγαίνει όταν τη λέμε. Πρώτη απ’ όλους η γράφουσα…

5. Η ΣΠΗΛΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΚΟΡΠΙΟΥΣ

Δημοσίευση στο περιοδικό ΕΝΑ, τεύχος 25, 20/6/1985

Σε μια μικρή σπηλιά, στην «Τρύπα της Γιώργαινας», οι κάτοικοι του Δαφνιού Λακωνίας στήριξαν την τουριστική ανάπτυξη του χωριού τους.

Το μικρό στόμιο-πηγάδι έχασκε σαν ανοιχτό στόμα, έτοιμο να καταβροχθίσει την ολιγομελή ομάδα που ετοιμαζόταν μεθοδικά. Καθισμένοι τριγύρω στα βράχια, πέντε-έξι ντόπιοι κοίταζαν περίεργα.

Τα σχοινιά βγαίνουν από τα σακίδια και εξετάζονται προσεκτικά. Στοιβάζονται μαζί με τα καρφιά και τους κρίκους. Ελέγχονται οι φακοί πάνω στα κράνη. Ο ένας μετά τον άλλον, φοράνε τις πλαστικές φόρμες. Τα σύνεργα μοιράζονται. Ο Τάσος, ο φωτογράφος μας, κάνει έναν τελευταίο έλεγχο στις φωτογραφικές μηχανές. Ο Κώστας πλησιάζει το βράχο στο στόμιο του πηγαδιού, καρφώνει ένα καρφί με κρίκο και περνάει το σχοινί. Το δοκιμάζει. Αρχίζει να κατεβαίνει. Σε λίγο το σκοτάδι τον έχει καταπιεί.

Το χωριό Δαφνί βρίσκεται σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από τη Σπάρτη. Μεγάλο χωριό, σχεδόν χίλιοι κάτοικοι.

«Εδώ έχει δουλειά για όλους. Οι νέοι μας δεν ξενιτεύονται» λένε με περηφάνια οι χωρικοί. Όμως δεν φτάνει μόνο αυτό. Θέλουν το χωριό να αποκτήσει την κίνηση που τους λείπει. Να έρθει ο τουρισμός, αυτή η πλανεύτρα Κίρκη, που με το μαγικό ραβδί μπορεί να τα αλλάξει όλα.

Τα σπήλαια του Δυρού άλλαξαν τον τρόπο ζωής των κατοίκων της περιοχής όπου βρέθηκαν. Στην «Τρύπα της Γιώργαινας» έχουν στηρίξει τις δικές τους ελπίδες οι κάτοικοι του Δαφνιού. Η σπηλιά βρίσκεται 3 περίπου χιλιόμετρα από το Δαφνί. Ο θρύλος τη θέλει κρησφύγετο της λησταρχίνας Γιώργαινας Παρθύμου, όπου έκρυβε και τα «λάφυρα» της εργασίας της.

Το μεγαλύτερο μέρος του σπηλαίου ερευνήθηκε για πρώτη φορά το 1973 από την Άννα Πετροχείλου. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν οι δαιμόνιοι νεαροί της περιοχής……που οπλισμένοι μόνο με φακούς και πολλή θέληση, άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν τη σπηλιά, προσπαθώντας να προχωρήσουν όσο γίνεται πιο βαθιά. Κάποιες περίεργες ιστορίες άρχισαν να διαδίδονται από στόμα σε στόμα. Ιστορίες που μιλούσαν για υπόγειες λίμνες, για οστά, για νερά που κοχλάζουν, για μυρωδιές από θειάφι…….και για τους σκορπιούς που έβρισκες σε κάθε βήμα.

Τα παραπάνω «ανατριχιαστικά» έφτασαν στα αυτιά του «ΕΝΑ», που με τη σειρά του τα μεταβίβασε στο ΣΠΕΛΕΟ (Σπηλαιολογικός Ελληνικός Ερευνητικός Όμιλος). Την ομάδα του ΣΠΕΛΕΟ που θα έκανε την εξερεύνηση του σπηλαίου, αποτελούσαν οι : Κώστας Ζούπης, Σπύρος Γεωργίου, Γιώργος Λάγκης και Νίκος Βουτυρόπουλος. Σε αυτούς τους τέσσερις έμπειρους σπηλαιολόγους στήριξαν οι άνθρωποι του «ΕΝΑ» τις ελπίδες του για να δουν ξανά το φως του ήλιου, τρεις ολόκληρες ώρες μετά την κατάβαση.

«Ο ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ….»

Ο Κώστας έχει ήδη κατεβεί στο πάτο της τρύπας και φωνάζει για τον επόμενο:« Να προσέξεις το μαύρο σκορπιό στη σχισμή του βράχου δεξιά….»

Ο μικροσκοπικός «οικοδεσπότης» έχει βγει να μας προϋπαντήσει. Αν και οι τύποι πρέπει να τηρούνται στη προκειμένη περίπτωση προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τη «χειραψία».

Σε λίγα λεπτά, οι σπηλαιολόγοι έχουν κατεβεί. Μαζί τους και οι τρεις ντόπιοι νεαροί που μας συνόδευαν. Οι φακοί από τα κράνη φωτίζουν μια αίθουσα κατηφορική. Οι σταλακτίτες που έχουν αναπτυχθεί, είναι μικροί και οι περισσότεροι καταστραμμένοι.

Προχωράμε αργά. Μια φωνή προειδοποιεί για δυο ακόμα σκορπιούς. Σε κάποια στομάχια, οι πεταλούδες αρχίζουν και πάλι να φτερουγίζουν.

Μια καταβόθρα, βάθους τεσσάρων μέτρων, μας κατεβάζει, όχι χωρίς κόπο, στο δεύτερο όροφο του σπηλαίου. Οι φακοί μας αποκαλύπτουν ένα μικρό θάλαμο γεμάτο σταλαγμίτες και σταλακτίτες. Το έδαφος γίνεται ολοένα και πιο κατηφορικό, ενώ η λάσπη σε κάνει να γλιστράς σε κάθε βήμα. Τα σχοινιά γίνονται απαραίτητα. Η προειδοποίηση «προσοχή σκορπιός» αρχίζει να γίνεται μονότονη.

Μπροστά μας τώρα ορθώνεται ένας τοίχος, ύψους τεσσάρων περίπου μέτρων. Την αναρρίχηση δυσκολεύει το γεγονός ότι οι μπότες μας έχουν γίνει ασήκωτες από τη λάσπη.

Στη κορυφή του τοίχου ένα μικρό άνοιγμα οδηγεί βαθύτερα στη σπηλιά. Η σχισμή είναι μικρή και για αρκετή ώρα προχωράμε έρποντας. Οι σταλαγμίτες που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας κάνουν το πέρασμα ακόμα πιο δύσκολο. Πολλές φορές τα κράνη θα αποδειχτούν σωτήρια.

Ο θάλαμος που ανοίγεται μπροστά μας στο τέλος του περάσματος, είναι πραγματικά πανέμορφος. Σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε κάθε σχήμα και μέγεθος, ορθώνονται μπροστά μας. Η κατάβαση είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Ολόκληρος ο τοίχος είναι καλυμμένος από ένα παχύ στρώμα λάσπης. Ένα μικρό στραβοπάτημα θα σε στείλει αρκετά μέτρα κάτω και τα αποτελέσματα θα είναι λίαν επώδυνα.

Κάποια στιγμή, το φανάρι του γράφοντος έσβησε και τα πάντα γύρω του βυθίστηκαν στο σκοτάδι. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα που διακατείχαν εκείνη τη στιγμή το συντάκτη, δύσκολα μπορούν να περιγραφούν με λέξεις. Η φιλική φωνή του Γιώργου και τα χέρια του που έφτιαξαν αμέσως το φακό, επανέφεραν τα πράγματα στη τάξη.

Σε πολλά σημεία, τα περάσματα ήταν εξαιρετικά στενά. Το σώμα έπρεπε να συρθεί, να σχηματίσει κάθε είδους γωνιά, για να περάσει. Και η φωνή από μπροστά να σε ειδοποιεί κάθε λίγο «προσοχή, σκορπιός». Σε κάποιο σημείο της διαδρομής σταματήσαμε να ξεκουραστούμε. Μοιράστηκαν καραμέλες και οι πιο θεριακλήδες άναψαν τσιγάρο. Η προσοχή μας συγκεντρώθηκε σε έναν σκορπιό που αναπαυόταν σε μια σχισμή του βράχου. Ήταν γύρω στα 8 εκατοστά (ποτέ δεν μου πέρασε η ιδέα να τον μετρήσω με το χέρι), μαύρος στο χρώμα και…….σνομπ. Και ο πλέον ευσυνείδητος ιεροεξεταστής θα χλόμιαζε αν άκουγε τις ιδέες που ειπώθηκαν σχετικά με το μέλλον του «οικοδεσπότη»…. Τελικά, επικράτησαν οι ψυχραιμότεροι και συνεχίσαμε το…έρπειν.

Προσπαθούσαμε να βρούμε τη λίμνη. Περάσαμε δύο ακόμα αίθουσες με σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Διπλωμένοι στα δύο, φτάσαμε στο σημείο που έπρεπε να βρίσκεται η λίμνη. Προσεκτικά, μυρίσαμε τον αέρα. Δεν υπήρχε μυρωδιά θειαφιού. Το νερό που υποτίθεται ότι θα βρίσκαμε, δεν κόχλαζε. Δεν υπήρχε καν νερό. Ελαφρά απογοητευμένοι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Συρθήκαμε, διπλωθήκαμε ανεβοκατεβήκαμε και όχι χωρίς ανακούφιση είδαμε και πάλι το φως του ήλιου να μπαίνει από το στόμιο. Χαιρετήσαμε τους «οικοδεσπότες» μας, σκαρφαλώσαμε το πηγάδι και η ησυχία ξαναγύρισε στη «Τρύπα της Γιώργαινας».

Γιώργος Κοίλιαρης.

6. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ, ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Γιώργος Κοίλιαρης (1955 - 15 Νοεμβρίου 2008) άρχισε την δημοσιογραφική του σταδιοδρομία το 1979 κι υπήρξε συνεργάτης γνωστών εφημερίδων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών. Τα τελευταία χρόνια της καριέρας του διακρίθηκε ως πολεμικός ανταποκριτής. Μετά τον τραυματισμό του στο Αφγανιστάν σε τροχαίο υπό συνθήκες που παρέμειναν αδιευκρίνιστες, στην διάρκεια ανθρωπιστικής αποστολής, τον Οκτώβριο του 2008, μεταφέρθηκε για νοσηλεία στο Άμπου Ντάμπι και κατόπιν στην Αθήνα, όπου απεβίωσε το Νοέμβριο του 2008.

Επαγγελματική δραστηριότητα

Ο Γιώργος Κοίλιαρης είχε σπουδάσει Ιστορία της Σύγχρονης Τέχνης στην Πολυτεχνική Σχολή του Νιούκασλ της Βρετανίας. Ξεκίνησε την δημοσιογραφική του καριέρα ως ελεύθερος ρεπόρτερ στην εφημερίδα Τα Νέα το Νοέμβριο του 1979. Στη συνέχεια εργάστηκε στις εφημερίδες Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Ελεύθερος Τύπος, Πρώτη, Βραδυνή, Αλήθεια, Νίκη, αλλά και στους ραδιοσταθμούς Flash και ΣΚΑΪ. Το τελευταίο διάστημα εργαζόταν στη ΝΕΤ, για την οποία έκανε πολεμικές ανταποκρίσεις

Τελευταία αποστολή

Ως πολεμικός ανταποκριτής είχε βρεθεί πολλές φορές σε εμπόλεμες ζώνες, όπως αυτές της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, του Ιράκ, της Βοσνίας, του Ναγκόρνο Καραμπάχ, της Γεωργίας, του Σουδάν, του Αφγανιστάν. Κατά την διαμονή του σε ορεινά χωριά του Βορειοανατολικού Αφγανιστάν, είχε ευαισθητοποιηθεί από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης του ντόπιου πληθυσμού (χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επαρκή ρουχισμό, τροφή και εκπαίδευση), ο οποίος μάλιστα μιλούσε γλωσσικό ιδίωμα με αρχαιοελληνικά στοιχεία και ισχυριζόταν ότι κατάγεται από τον Μέγα Αλέξανδρο. Εκτός δημοσιογραφικής αποστολής, ο Κοίλιαρης επέστρεψε στην περιοχή για να μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια, έχοντας δηλώσει πριν την αναχώρησή του για την Καμπούλ στον συνάδελφό του Φώτη Καφαράκη: «Αυτή τη φορά δεν πάω για δουλειά, πάω για την ψυχή μου». Το πρωί της Πέμπτης 9 Οκτωβρίου το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ανετράπη από άγνωστη αιτία, με αποτέλεσμα ο δημοσιογράφος να τραυματιστεί σοβαρά σε κεφάλι και αυχένα. [2] Υπέκυψε στα τραύματά του την 15η Νοεμβρίου 2008 στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου ΚΑΤ και κηδεύτηκε την Τρίτη 18η στο νεκροταφείο Ζωγράφου.

Συγγραφικό έργο

Ο Γιώργος Κοίλιαρης υπήρξε συγγραφέας δύο βιβλίων: μιας δημοσιογραφικής αναψηλάφησης του Κουρδικού προβλήματος και της Τουρκίας με τίτλο Η Γαλήνη Κομματιάστηκε (εκδ. Λιβάνης-Νέα Σύνορα, Αθήνα 1997)· κι ενός αστυνομικού μυθιστορήματος με τίτλο Αδιέξοδος Νοέμβρης (εκδ. Κωστέα-Γείτονα, Αθήνα 2003).

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΙΛΙΑΡΗ

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ

Ταξίδι μακρινό σαν Αλεξανδρειανό

αγέρι της φωτιάς στα φύλλα της καρδιάς, χαμίνι,

και μόνη στο σκαρί σαν το θαμπό γυαλί

η έγνοια σου η τρελή εκείνη.

Αντίο, φίλε αγέρα μου, χρυσή καδένα της Περγάμου

δροσό νεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου.

Γελούσες μέχρι χτες τα μάτια γιορτές

καΐκια στα νερά με τα πανιά φτερά σαν την ειρήνη

Μα τώρα σκοτεινά δεμένα τα πανιά

στενάζει η γειτονιά και κλαίει η λησμονιά εκείνη.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΙΛΙΑΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος.

Και είναι σαν να τρέχεις δίπλα μας στις διαδηλώσεις.

Προσπαθώντας να προφυλαχτείς πρόχειρα από τις σφαίρες που πέφτουν με αμείωτο ρυθμό σε Αφρική, Μέση Ανατολή και Αφγανιστάν.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Σε σκεφτόμαστε να σπεύδεις για την είδηση αλαφιασμένος, απροστάτευτος, κακοπληρωμένος, αβόλευτος.

Πάντα όμως με ενδιαφέρον, αγωνία και ανθρωπιά για τα παιδιά του πολέμου, τα αθώα θύματα στην Καμπούλ, στη Λωρίδα της Γάζας, στα Βαλκάνια, στον Καύκασο, για όλους αυτούς, που κάποιοι στις ειδήσεις των 8, θα ονομάσουν «Παράπλευρες Απώλειες».

Όλα αυτά ένα χρόνο τώρα σου έλειψαν.

Και μας έλειψες.

Για κάτι όμως ξέρουμε καλά ότι πραγματικά μας ζηλεύεις.

Για την Εξέγερση του Δεκέμβρη.

Και για τους Δεκέμβρηδες που έρχονται..

Ακόμη και έτσι όμως, δεν μας κρατάς κακία.

Αντίθετα μας εύχεσαι:

«Γεια σας, πάντα τέτοια…»

Θέλοντας να τιμήσουμε τον σύντροφο και συναγωνιστή Γιώργο, το μάχιμο δημοσιογράφο που υπεράσπισε έμπρακτα τα πιστεύω του, και φεύγοντας μας άφησε μια πολύτιμη παρακαταθήκη, αναδημοσιεύουμε ορισμένα αντιπροσωπευτικά άρθρα και ανακοινώσεις.

Επίσης, θέλοντας να γνωρίσουμε καλύτερα τον άνθρωπο και μαχόμενο δημοσιογράφο Γιώργο Κοίλιαρη, στρεφόμαστε στο συγγραφικό του έργο, τα δύο το βιβλία, που διαβάσαμε και επιχειρούμε να παρουσιάσουμε.