TVXS
Επτά χρόνια συμπληρώνονται από την έναρξη του πολέμου στο Ιράκ, πόλεμος που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από ένα εκατομμύριο Ιρακινούς και σε τουλάχιστον 4.704 στρατιώτες (Αμερικανούς, Βρετανούς κα), σύμφωνα με το icasualties.org. Χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν το Σάββατο στους δρόμους της Ουάσιγκτον ενώ η Ιρακινή φεμινίστρια Yanar Mohammed μιλά στο Democracy Now και τονίζει ότι για τους Ιρακινούς πολίτες η πολιτική Ομπάμα δεν διαφέρει από την πολιτική του Μπους.
«Στο εσωτερικό του Ιράκ, ένας πολίτης, ένας πολίτης στο Ιράκ, μια γυναίκα στο Ιράκ, ένας εργαζόμενος ή ακόμη και ένας αξιωματούχος, δεν είδε καμία απολύτως διαφορά. Δεν αισθανθήκαμε κάτι να αλλάζει. Οι άνθρωποι έχουν εξαντληθεί οικονομικά και δεν υπάρχει μεγάλη ελπίδα ότι κάτι πολύ καλό θα μπορούσε να συμβεί σύντομα. Υπάρχουν ελπίδες ότι ίσως σε μακροπρόθεσμη βάση θα μπορούσαμε – με τους αγώνες μας θα μπορούσαμε να καταφέρουμε κάτι, αλλά προς το παρόν, η ακραία ιδιωτικοποίηση του Ιράκ, τα έσοδα από το πετρέλαιο που πηγαίνουν σε μέρη που δεν γνωρίζουμε πού είναι, το 80% ανεργία των γυναικών του Ιράκ, η ακραία φτώχεια που ωθεί τις γυναίκες στο trafficking και την πορνεία, δημιουργούν μια κατάσταση συντριπτική. Είναι πολύ δύσκολο για μένα να έχω ένα σαφές όραμα τώρα», τονίζει η Yanar Mohammed. -Παρακάτω ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη της στα αγγλικά ενώ αργότερα θα είναι διαθέσιμη και στα ελληνικά-
Χθες, χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ. Καθώς ο Εθνικός Μαραθώνιος των διαδηλωτών έφθασε στην πόλη, διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν μετά το μεσημέρι έξω από το Λευκό Οίκο, κρατώντας πλακάτ με συνθήματα για το τεράστιο κόστος του πολέμου σε χρήμα και ανθρώπινες ζωές, και καταδικάζοντας τη χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών για την εξόντωση εχθρών των ΗΠΑ.
Διαδηλωτές μετέφεραν φέρετρα με τις σημαίες του Ιράκ και του Αφγανιστάν, που συμβόλιζαν τους θανάτους αμάχων από τους πολέμους στις δύο χώρες.
«Οι πολιτικές του Ομπάμα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν είναι εξ ίσου εγκληματικές με εκείνες του Μπους», είπε ο Μάθις Σιρού, 26 ετών, μέλος της οργάνωσης Βετεράνοι του Πολέμου του Ιράκ Κατά του Πολέμου, αναφερόμενος στη συνέχιση των συγκρούσεων στα δύο αυτά μέτωπα που άνοιξε η προηγούμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ. «Η μηχανή των ΗΠΑ παράγει πόλεμο ανεξαρτήτως του ποιος είναι πρόεδρος. Σκοτώνουμε αθώους», πρόσθεσε.
Επίσης, ο Λάρι Σάιβερσον, 61 ετών, κρατούσε μια φωτογραφία του γιου του, Μπράντεν, ο οποίος έχει σταλεί στο Αφγανιστάν. «Είμαι εδώ για να θυμίσω στους Αμερικανούς ότι δυο πόλεμοι συνεχίζονται», είπε.
Παρά την πολύχρωμη, θορυβώδη διαδήλωση, ελάχιστη σημασία δόθηκε από τα περισσότερα ΜΜΕ στη χώρα, τα οποία ανέφεραν το γεγονός εν τάχει, και επικεντρώθηκαν στη σημερινή ψηφοφορία στη Βουλή των Αντιπροσώπων που θα κρίνει εάν θα εγκριθεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ομπάμα για την μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας.
Δείτε: Ένα βίντεο εξηγεί πως ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ
Το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση Μπους ξεκίνησε έναν πόλεμο κυνηγώντας μια χίμαιρα είναι τουλάχιστον σαθρό. Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν έγινε ούτε για την πάταξη της παγκόσμιας τρομοκρατίας, ούτε για τα όπλα μαζικής καταστροφής, ούτε για τον εκδημοκρατισμό του Αραβικού κόσμου. Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν έγινε καν για το Ιράκ. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ήταν μια υπόθεση πετρελαίου, η διαχείριση των ενεργειακών πόρων, όμως, είναι μόνο μια μικρή πτυχή του ζητήματος. Πραγματικός στόχος των ΗΠΑ μάλλον ήταν η ανάδυση τους σε παγκόσμια αυτοκρατορία και το Ιράκ ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για την επικράτηση του «Νέου Αμερικανικού Αιώνα».
Η μεγάλη ληστεία του Ιράκ
Χορό «βρώμικων» εκατομμυρίων δολαρίων γύρω από την ανοικοδόμηση του Ιράκ έχουν ανακαλύψει οι αμερικανικές Αρχές, οι οποίες συνειδητοποίησαν ότι ο ουσιαστικά ανύπαρκτος έλεγχος των κονδυλίων επέτρεψε τη διασπάθιση τεράστιων ποσών που πήγαν σε μίζες και έφτασαν να σπαταλώνται σε πληρωμές δανείων, χρεών σε καζίνο ακόμα και σε πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις. Του Θοδωρή Κανέλλου από την «Ελευθεροτυπία».
Οι αμερικανικές Αρχές βρήκαν ανθρώπους που έστελναν δεκάδες χιλιάδες δολάρια από το Ιράκ στον εαυτό τους ή που έφευγαν από το Ιράκ με τις βαλίτσες γεμάτες δολάρια. Σε άλλες περιπτώσεις, εκατομμυρίων δολαρίων, οι μεταβιβάσεις γίνονταν με ηλεκτρονικό τρόπο. Οι ύποπτοι με τα χρήματα αγόραζαν BMW, τεράστια «Χάμερ» και κοσμήματα ή ξεπλήρωναν χρέη σε καζίνο. Οπως γράφει η εφημερίδα «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», κάποιοι προσπάθησαν να κρύψουν τα χρήματα σε λογαριασμούς σε Γκάνα, Ελβετία, Ολλανδία και Βρετανία, ενώ άλλοι απλώς έκρυβαν τα χρήματα σε χρηματοκιβώτια στα σπίτια τους.
Δεκάδες καταδίκες από το 2003
Ηδη έχουν απαγγελθεί δεκάδες κατηγορίες και έχουν εκδοθεί δικαστικές αποφάσεις επί δεκάδων περιπτώσεων από το 2003, μετά την εισβολή. Ωστόσο, οι νέες περιπτώσεις επιβεβαιώνουν, κατά τους ερευνητές, ότι πολλοί περισσότεροι Αμερικανοί κατάφεραν να πάρουν τεράστιες μίζες, επειδή δεν υπάρχει έλεγχος στα κονδύλια που δίδονται για το Ιράκ.
Το ρεπορτάζ της εφημερίδας αποφεύγει συστηματικά να αναφέρει ονόματα ανθρώπων που πήραν μίζες. Το πρόγραμμα ανοικοδόμησης του Ιράκ ανέρχεται σε 150 δισεκατομμύρια δολάρια. Από αυτά τα 53 έχουν διατεθεί με αποφάσεις του Κογκρέσου. Τα άλλα είναι από διεθνείς δωρεές και από χρήματα του Ιράκ. Γύρω από αυτό το ποσό έχει στηθεί ένας απίστευτος χορός δωροδοκιών και προμηθειών. Το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών έχει από πέρυσι το καλοκαίρι αρχίσει συστηματικό έλεγχο των συναλλαγών που έχουν γίνει με τη συμμετοχή στρατιωτικών, δημοσίων υπαλλήλων και υπεργολάβων. Τον περασμένο μήνα άρχισε έρευνα και για τα χρήματα που δίδονται στο Αφγανιστάν.
Εξονυχιστικούς έλεγχοι
Η υπηρεσία του υπουργείου που έχει αναλάβει τον έλεγχο, η FINCENT, κάνει εξονυχιστικούς ελέγχους, ιατροδικαστικού τύπου, ψάχνοντας βήμα βήμα όλες τις συναλλαγές γύρω από την ανοικοδόμηση. Εκτιμάται ότι θα ανακαλυφτούν πολύ περισσότερες περιπτώσεις από το τέλος του χρόνου, όταν οι έρευνες θα επεκταθούν σε περισσότερα σημεία των ΗΠΑ. Μέχρι στιγμής έχουν απαγγελθεί κατηγορίες για 36 περιπτώσεις και έχουν εκδοθεί 27 καταδικαστικές αποφάσεις για απάτη. Οι καταδίκες ανεβαίνουν στις 58 αν προστεθούν και περιπτώσεις ελέγχου από υπηρεσίες του υπουργείου Δικαιοσύνης. Την περασμένη εβδομάδα ανοίχτηκαν 52 νέες υποθέσεις.
Οι ύποπτοι στην αρχή αρνούνται κάθε ευθύνη. Κάποιοι παραδέχονται αμέσως ότι πήραν μικρές μίζες, οι οποίες μετά αποδεικνύονται μεγάλες. Ενας ύποπτος βοήθησε αμέσως τους ανακριτές. Μόλις του χτύπησαν την πόστα και του συστήθηκαν, τους απάντησε: «Σας περίμενα».
Η συνέντευξη της Yanar Mohammed στο Democracy Now
-Παρακάτω ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη της στα αγγλικά ενώ αργότερα θα είναι διαθέσιμη και στα ελληνικά-
JUAN GONZALEZ: Today marks the seventh anniversary of the US-led invasion of Iraq. On March 19, 2003, the United States began dropping bombs on Baghdad as thousands of US forces poured across Iraq’s borders. Seven years later, the occupation continues. In that time, over 4,300 American soldiers have died. Many thousands more have been wounded. As many as 650,000 Iraqis have been killed, with the number of wounded unknown.
Meanwhile, Iraq is suffering the worst refugee crisis in the world today. According to the United Nations, more than 4.2 million Iraqis have fled the country, many of them to neighboring Jordan and Syria. Another 1.9 million are internally displaced.
And seven years after the invasion, the US occupation of Iraq continues. Last month, the top US commander in Iraq, General Ray Odierno, said the US is preparing contingency plans to delay the withdrawal of all combat forces in Iraq if violence or political instability increases in the aftermath of this month’s parliamentary elections. Under President Obama’s current band, the US has vowed to cut the number of troops in Iraq in half, to 50,000, by August. A full withdrawal is scheduled to occur by the end of 2011.
AMY GOODMAN: Well, to mark the seventh anniversary, we turn to a perspective rarely heard in the US media: an Iraqi woman living in Baghdad. Yanar Mohammed is president of the Organization of Women’s Freedom in Iraq. I reached her by phone yesterday in Baghdad and began by asking her to describe the situation in Iraq seven years after the US invasion of her country.
YANAR MOHAMMED: The situation now, after the end of seven years of invasion, is at a point where we have many questions at hand. The first one is we are waiting now every day for the final result of the elections. And there is some competition between the Prime Minister’s list and Iyad Allawi’s and other groups. But mainly they are mostly the same groups that had started off in the first place. The other side of the issue, which not many people are talking about, is the economic agenda in Iraq, the privatization, the heavy privatization, that’s happened in Iraq in the last two years, where tens of thousands of workers have been laid off, with no work to go to, with no social insurance to support them, while in the same time there is an economic agenda of supporting foreign investment in a way where there is protection for foreign investment, but there is no labor law, no unemployment insurance for people. And in the same time, we are being surprised by the Ministry of Finance telling the Iraqis that we need to have a loan from the World Bank, which will put the Iraq policies under such pressure, and it is a surprise to everybody because the revenues of oil are so high that we do not really need a loan from the World Bank. So, economically, it’s a rollercoaster here in Iraq—privatization, no security for the working class, much investment for multinational countries, and, in the same time, a democracy which has brought forward groups which are transformations of the first political forces that started off with militias, but now they are politicians and they are sitting in the Green Zone. So it’s a very strange scene that we are in Iraq now. High poverty among women, very high poverty, especially among the millions of population, the millions of widows of war and orphans of war, who do not have sufficient social insurance to support them. And there are no social programs to tell us what to do with these millions who do not have a place to go or a economy to support them. And in the same time, the oil law has been signed already, big investment for foreign companies. We do not have any promises of a good labor law. And the Constitution has established a state of inequality for women. There is an article in the Constitution, Article number 41, which has cancelled, almost cancelled for good, the civil rights, the minimal civil rights which women had under Saddam, under what was called the personal status law. And it is these civil rights are being substituted with Islamic sharia and other religious laws that are of minorities in Iraq.
There is a quota for ethnicities, according to ethnic groups, some for Christians, some for other religions, for Assyrians. And this was a message to the Iraqis that representations are upon religions, upon sectarian lines and upon ethnicities, and not upon political affiliations. So it’s finally, after eight years, the Bush’s agenda of representing the Iraqis upon very backward representations has become a reality. And it’s a very bad form of democracy that we have to live in in Iraq. The ethnicities has grouped us all upon ethnic lines, and it only—such a situation needs only a little bit of sparkling to start a civil war anytime, could happen anytime.
AMY GOODMAN: Yanar Mohammed, can you compare the war under Bush and under the current president, Obama?
YANAR MOHAMMED: Inside Iraq, a citizen, a citizen inside Iraq, a woman in Iraq, or a worker or even an official, you would absolutely see no difference. We did not feel any difference inside here. People are so exhausted economically that there isn’t much hope that something very good could happen soon. There are hopes that maybe on the long run we could—our struggles could get us something, but for the time being, the extreme privatization of Iraq, the oil revenues that go to places we don’t know where they are, 80 percent unemployment among the women of Iraq, the extreme poverty that’s pushing women to being trafficked and prostituted, it’s all a situation that’s overwhelming. It would be hard for me to have a very clear vision right now. We just want to have some relative security to us to organize our ranks for the coming times. And we are optimistic that if the American—if the US Army leaves us, we may be able to have the dynamics of the people and to make the wheels go the other way around to the way that will help us have—claim our resources again, our oil again, and our lives again.
AMY GOODMAN: Yanar Mohammed, president of the Organization of Women’s Freedom in Iraq. We were speaking to her in Baghdad. When we come back, we’ll go to Cindy Sheehan in Washington, DC.
Χθες, χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ. Καθώς ο Εθνικός Μαραθώνιος των διαδηλωτών έφθασε στην πόλη, διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν μετά το μεσημέρι έξω από το Λευκό Οίκο, κρατώντας πλακάτ με συνθήματα για το τεράστιο κόστος του πολέμου σε χρήμα και ανθρώπινες ζωές, και καταδικάζοντας τη χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών για την εξόντωση εχθρών των ΗΠΑ.
Διαδηλωτές μετέφεραν φέρετρα με τις σημαίες του Ιράκ και του Αφγανιστάν, που συμβόλιζαν τους θανάτους αμάχων από τους πολέμους στις δύο χώρες.
«Οι πολιτικές του Ομπάμα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν είναι εξ ίσου εγκληματικές με εκείνες του Μπους», είπε ο Μάθις Σιρού, 26 ετών, μέλος της οργάνωσης Βετεράνοι του Πολέμου του Ιράκ Κατά του Πολέμου, αναφερόμενος στη συνέχιση των συγκρούσεων στα δύο αυτά μέτωπα που άνοιξε η προηγούμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ. «Η μηχανή των ΗΠΑ παράγει πόλεμο ανεξαρτήτως του ποιος είναι πρόεδρος. Σκοτώνουμε αθώους», πρόσθεσε.
Επίσης, ο Λάρι Σάιβερσον, 61 ετών, κρατούσε μια φωτογραφία του γιου του, Μπράντεν, ο οποίος έχει σταλεί στο Αφγανιστάν. «Είμαι εδώ για να θυμίσω στους Αμερικανούς ότι δυο πόλεμοι συνεχίζονται», είπε.
Παρά την πολύχρωμη, θορυβώδη διαδήλωση, ελάχιστη σημασία δόθηκε από τα περισσότερα ΜΜΕ στη χώρα, τα οποία ανέφεραν το γεγονός εν τάχει, και επικεντρώθηκαν στη σημερινή ψηφοφορία στη Βουλή των Αντιπροσώπων που θα κρίνει εάν θα εγκριθεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ομπάμα για την μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας.
Δείτε: Ένα βίντεο εξηγεί πως ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ
Το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση Μπους ξεκίνησε έναν πόλεμο κυνηγώντας μια χίμαιρα είναι τουλάχιστον σαθρό. Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν έγινε ούτε για την πάταξη της παγκόσμιας τρομοκρατίας, ούτε για τα όπλα μαζικής καταστροφής, ούτε για τον εκδημοκρατισμό του Αραβικού κόσμου. Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν έγινε καν για το Ιράκ. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ήταν μια υπόθεση πετρελαίου, η διαχείριση των ενεργειακών πόρων, όμως, είναι μόνο μια μικρή πτυχή του ζητήματος. Πραγματικός στόχος των ΗΠΑ μάλλον ήταν η ανάδυση τους σε παγκόσμια αυτοκρατορία και το Ιράκ ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για την επικράτηση του «Νέου Αμερικανικού Αιώνα».
Η μεγάλη ληστεία του Ιράκ
Χορό «βρώμικων» εκατομμυρίων δολαρίων γύρω από την ανοικοδόμηση του Ιράκ έχουν ανακαλύψει οι αμερικανικές Αρχές, οι οποίες συνειδητοποίησαν ότι ο ουσιαστικά ανύπαρκτος έλεγχος των κονδυλίων επέτρεψε τη διασπάθιση τεράστιων ποσών που πήγαν σε μίζες και έφτασαν να σπαταλώνται σε πληρωμές δανείων, χρεών σε καζίνο ακόμα και σε πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις. Του Θοδωρή Κανέλλου από την «Ελευθεροτυπία».
Οι αμερικανικές Αρχές βρήκαν ανθρώπους που έστελναν δεκάδες χιλιάδες δολάρια από το Ιράκ στον εαυτό τους ή που έφευγαν από το Ιράκ με τις βαλίτσες γεμάτες δολάρια. Σε άλλες περιπτώσεις, εκατομμυρίων δολαρίων, οι μεταβιβάσεις γίνονταν με ηλεκτρονικό τρόπο. Οι ύποπτοι με τα χρήματα αγόραζαν BMW, τεράστια «Χάμερ» και κοσμήματα ή ξεπλήρωναν χρέη σε καζίνο. Οπως γράφει η εφημερίδα «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», κάποιοι προσπάθησαν να κρύψουν τα χρήματα σε λογαριασμούς σε Γκάνα, Ελβετία, Ολλανδία και Βρετανία, ενώ άλλοι απλώς έκρυβαν τα χρήματα σε χρηματοκιβώτια στα σπίτια τους.
Δεκάδες καταδίκες από το 2003
Ηδη έχουν απαγγελθεί δεκάδες κατηγορίες και έχουν εκδοθεί δικαστικές αποφάσεις επί δεκάδων περιπτώσεων από το 2003, μετά την εισβολή. Ωστόσο, οι νέες περιπτώσεις επιβεβαιώνουν, κατά τους ερευνητές, ότι πολλοί περισσότεροι Αμερικανοί κατάφεραν να πάρουν τεράστιες μίζες, επειδή δεν υπάρχει έλεγχος στα κονδύλια που δίδονται για το Ιράκ.
Το ρεπορτάζ της εφημερίδας αποφεύγει συστηματικά να αναφέρει ονόματα ανθρώπων που πήραν μίζες. Το πρόγραμμα ανοικοδόμησης του Ιράκ ανέρχεται σε 150 δισεκατομμύρια δολάρια. Από αυτά τα 53 έχουν διατεθεί με αποφάσεις του Κογκρέσου. Τα άλλα είναι από διεθνείς δωρεές και από χρήματα του Ιράκ. Γύρω από αυτό το ποσό έχει στηθεί ένας απίστευτος χορός δωροδοκιών και προμηθειών. Το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών έχει από πέρυσι το καλοκαίρι αρχίσει συστηματικό έλεγχο των συναλλαγών που έχουν γίνει με τη συμμετοχή στρατιωτικών, δημοσίων υπαλλήλων και υπεργολάβων. Τον περασμένο μήνα άρχισε έρευνα και για τα χρήματα που δίδονται στο Αφγανιστάν.
Εξονυχιστικούς έλεγχοι
Η υπηρεσία του υπουργείου που έχει αναλάβει τον έλεγχο, η FINCENT, κάνει εξονυχιστικούς ελέγχους, ιατροδικαστικού τύπου, ψάχνοντας βήμα βήμα όλες τις συναλλαγές γύρω από την ανοικοδόμηση. Εκτιμάται ότι θα ανακαλυφτούν πολύ περισσότερες περιπτώσεις από το τέλος του χρόνου, όταν οι έρευνες θα επεκταθούν σε περισσότερα σημεία των ΗΠΑ. Μέχρι στιγμής έχουν απαγγελθεί κατηγορίες για 36 περιπτώσεις και έχουν εκδοθεί 27 καταδικαστικές αποφάσεις για απάτη. Οι καταδίκες ανεβαίνουν στις 58 αν προστεθούν και περιπτώσεις ελέγχου από υπηρεσίες του υπουργείου Δικαιοσύνης. Την περασμένη εβδομάδα ανοίχτηκαν 52 νέες υποθέσεις.
Οι ύποπτοι στην αρχή αρνούνται κάθε ευθύνη. Κάποιοι παραδέχονται αμέσως ότι πήραν μικρές μίζες, οι οποίες μετά αποδεικνύονται μεγάλες. Ενας ύποπτος βοήθησε αμέσως τους ανακριτές. Μόλις του χτύπησαν την πόστα και του συστήθηκαν, τους απάντησε: «Σας περίμενα».
Η συνέντευξη της Yanar Mohammed στο Democracy Now
-Παρακάτω ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη της στα αγγλικά ενώ αργότερα θα είναι διαθέσιμη και στα ελληνικά-
JUAN GONZALEZ: Today marks the seventh anniversary of the US-led invasion of Iraq. On March 19, 2003, the United States began dropping bombs on Baghdad as thousands of US forces poured across Iraq’s borders. Seven years later, the occupation continues. In that time, over 4,300 American soldiers have died. Many thousands more have been wounded. As many as 650,000 Iraqis have been killed, with the number of wounded unknown.
Meanwhile, Iraq is suffering the worst refugee crisis in the world today. According to the United Nations, more than 4.2 million Iraqis have fled the country, many of them to neighboring Jordan and Syria. Another 1.9 million are internally displaced.
And seven years after the invasion, the US occupation of Iraq continues. Last month, the top US commander in Iraq, General Ray Odierno, said the US is preparing contingency plans to delay the withdrawal of all combat forces in Iraq if violence or political instability increases in the aftermath of this month’s parliamentary elections. Under President Obama’s current band, the US has vowed to cut the number of troops in Iraq in half, to 50,000, by August. A full withdrawal is scheduled to occur by the end of 2011.
AMY GOODMAN: Well, to mark the seventh anniversary, we turn to a perspective rarely heard in the US media: an Iraqi woman living in Baghdad. Yanar Mohammed is president of the Organization of Women’s Freedom in Iraq. I reached her by phone yesterday in Baghdad and began by asking her to describe the situation in Iraq seven years after the US invasion of her country.
YANAR MOHAMMED: The situation now, after the end of seven years of invasion, is at a point where we have many questions at hand. The first one is we are waiting now every day for the final result of the elections. And there is some competition between the Prime Minister’s list and Iyad Allawi’s and other groups. But mainly they are mostly the same groups that had started off in the first place. The other side of the issue, which not many people are talking about, is the economic agenda in Iraq, the privatization, the heavy privatization, that’s happened in Iraq in the last two years, where tens of thousands of workers have been laid off, with no work to go to, with no social insurance to support them, while in the same time there is an economic agenda of supporting foreign investment in a way where there is protection for foreign investment, but there is no labor law, no unemployment insurance for people. And in the same time, we are being surprised by the Ministry of Finance telling the Iraqis that we need to have a loan from the World Bank, which will put the Iraq policies under such pressure, and it is a surprise to everybody because the revenues of oil are so high that we do not really need a loan from the World Bank. So, economically, it’s a rollercoaster here in Iraq—privatization, no security for the working class, much investment for multinational countries, and, in the same time, a democracy which has brought forward groups which are transformations of the first political forces that started off with militias, but now they are politicians and they are sitting in the Green Zone. So it’s a very strange scene that we are in Iraq now. High poverty among women, very high poverty, especially among the millions of population, the millions of widows of war and orphans of war, who do not have sufficient social insurance to support them. And there are no social programs to tell us what to do with these millions who do not have a place to go or a economy to support them. And in the same time, the oil law has been signed already, big investment for foreign companies. We do not have any promises of a good labor law. And the Constitution has established a state of inequality for women. There is an article in the Constitution, Article number 41, which has cancelled, almost cancelled for good, the civil rights, the minimal civil rights which women had under Saddam, under what was called the personal status law. And it is these civil rights are being substituted with Islamic sharia and other religious laws that are of minorities in Iraq.
There is a quota for ethnicities, according to ethnic groups, some for Christians, some for other religions, for Assyrians. And this was a message to the Iraqis that representations are upon religions, upon sectarian lines and upon ethnicities, and not upon political affiliations. So it’s finally, after eight years, the Bush’s agenda of representing the Iraqis upon very backward representations has become a reality. And it’s a very bad form of democracy that we have to live in in Iraq. The ethnicities has grouped us all upon ethnic lines, and it only—such a situation needs only a little bit of sparkling to start a civil war anytime, could happen anytime.
AMY GOODMAN: Yanar Mohammed, can you compare the war under Bush and under the current president, Obama?
YANAR MOHAMMED: Inside Iraq, a citizen, a citizen inside Iraq, a woman in Iraq, or a worker or even an official, you would absolutely see no difference. We did not feel any difference inside here. People are so exhausted economically that there isn’t much hope that something very good could happen soon. There are hopes that maybe on the long run we could—our struggles could get us something, but for the time being, the extreme privatization of Iraq, the oil revenues that go to places we don’t know where they are, 80 percent unemployment among the women of Iraq, the extreme poverty that’s pushing women to being trafficked and prostituted, it’s all a situation that’s overwhelming. It would be hard for me to have a very clear vision right now. We just want to have some relative security to us to organize our ranks for the coming times. And we are optimistic that if the American—if the US Army leaves us, we may be able to have the dynamics of the people and to make the wheels go the other way around to the way that will help us have—claim our resources again, our oil again, and our lives again.
AMY GOODMAN: Yanar Mohammed, president of the Organization of Women’s Freedom in Iraq. We were speaking to her in Baghdad. When we come back, we’ll go to Cindy Sheehan in Washington, DC.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου