ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΞΑΝΑ ΟΙ ΙΡΛΑΝΔΟΙ

tanea.gr

Καθώς η οικονομική κρίση χτύπησε σκληρά τη χώρα τους, οι Ιρλανδοί παίρνουν και πάλι τον δρόμο της ξενιτιάς. Για πρώτη φορά έπειτα από 14 χρόνια, το μεταναστευτικό ισοζύγιο έγινε αρνητικό.

Μόνο που αυτή τη φορά μπορούν να φύγουν οι πιο ευνοημένοι.

O Τζον Κιν, η γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά έχουν προγραμματίσει την αναχώρησή τους για τις 11 Μαρτίου, με προορισμό το Μπρίσμπεϊν. Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, για τον ήλιο της Αυστραλίας, μακριά από τον γκρίζο ουρανό της Ιρλανδίας, τους αφερέγγυους πελάτες και τις μισοτελειωμένες οικοδομές. Τη δεκαετία του 1960 ο πατέρας του Τζον είχε μεταναστεύσει στη Βρετανία για να εργαστεί σε εργοστάσιο. Στις αρχές του 1990, τρία από τα αδέρφια του εγκαταστάθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο ίδιος είχε πιστέψει στη χώρα του. Αφού πέρασε μερικά χρόνια στο εξωτερικό, επέστρεψε γιατί «τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά». Έστησε μια επιχείρηση, έκανε οικογένεια, αγόρασε κι ένα σπίτι. Αλλά τώρα, στα 29 του, πρέπει να αφήσει πίσω του αυτή τη ζωή.

Η Ιρλανδία ήταν κατ΄ εξοχήν χώρα μεταναστών. Τα τελευταία χρόνια, όμως, ο «κέλτικος τίγρης» με τα 4,5 εκατομμύρια κατοίκους, είχε γίνει γη της επαγγελίας για άλλους μετανάστες. Οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες της χώρας έψαχναν δυνατά μυαλά και ο κατασκευαστικός τομέας δυνατά μπράτσα. Το έτος- ορόσημο ήταν το 1996. Για πρώτη φορά εκείνοι που έμπαιναν στην Ιρλανδία ήταν περισσότεροι από όσους έφευγαν. Οι πιο πολλοί μετανάστες ήταν από την Ανατολική Ευρώπη, κυρίως την Πολωνία και τις Βαλτικές Χώρες.

Χρεώθηκε στις τράπεζες

Ο Τζον Κιν έστησε μιαν επιχείρηση με πλακάκια. Ήταν η εποχή, όχι και πολύ μακρινή, που σχεδόν όλοι οι Ιρλανδοί αγόραζαν σπίτια. Οι τράπεζες δάνειζαν εύκολα χωρίς καν να ζητούν εγγυήσεις, οι κατασκευαστές και οι μεσίτες έκαναν χρυσές δουλειές. Πολύ γρήγορα, η επιχείρηση του Τζον απέκτησε έξι υπαλλήλους. Όπως πολλοί συμπατριώτες του, χρεώθηκε κι εκείνος στις τράπεζες για να αποκτήσει ένα σπίτι κοντά στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου. Δεν πρόκειται για τίποτε σπουδαίο, 330.000 ευρώ για δύο δωμάτια κι ένα μεγάλο μπαλκόνι. Τρία χρόνια αργότερα, οι τράπεζες δεν δανείζουν πια, η αγορά ακινήτων έχει παγώσει. Υπολογίζεται ότι σε ολόκληρη την Ιρλανδία υπάρχουν 621 οικοδομές- φαντάσματα (ghost estates), όπου περισσότερα από τα μισά σπίτια είναι άδεια ή μισοτελειωμένα.

Το «ιρλανδικό θαύμα» κατέρρευσε πολύ γρήγορα. Η κρίση στον κατασκευαστικό τομέα ξέσπασε το 2008 και τον επόμενο χρόνο ο Τζον δυσκολευόταν να εισπράξει τα χρωστούμενα από τους πελάτες του. Ο ίδιος αναγκάστηκε να απολύσει τέσσερις από τους έξι υπαλλήλους του· τη δουλειά της έχασε και η γυναίκα του που εργαζόταν ως αεροσυνοδός. Ενας από τους φίλους του ο οποίος δραστηριοποιούνταν επίσης στον κατασκευαστικό τομέα έφυγε για τις ΗΠΑ, άλλος για την Κεντρική Ασία.

Σήμερα πρέπει να έχουν και πτυχία

ΕΠΕΙΤΑ από 14 χρόνια, το μεταναστευτικό ισοζύγιο ανατράπηκε και πάλι.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ανάμεσα στον Απρίλιο του 2009 και τον Απρίλιο του 2010, ο αριθμός των αναχωρήσεων αναμένεται να ξεπεράσει κατά 40.000 των αριθμό των αφίξεων. Οι Πολωνοί επιστρέφουν στην πατρίδα τους και οι Ιρλανδοί αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Μόνο που η Βρετανία και οι ΗΠΑ δεν προσφέρουν πλέον δουλειές όπως τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Μένουν ο Καναδάς και η Αυστραλία. Αλλά και οι δύο αυτές χώρες δεν δέχονται μετανάστες χωρίς αξιόλογα προσόντα. Κάποτε, ο Ιρλανδός μετανάστης ήταν φτωχός. Σήμερα πρέπει να είναι εφοδιασμένος με τίτλους σπουδών.