Τα Νέα
Βράδιαζε. Οι διάδρομοι του νοσοκομείου ηρεμούσαν σιγά σιγά. Από τις ανοιχτές πόρτες γυναίκες και άνδρες με επιδέσμους στα μάτια χαλάρωναν «ακουμπώντας» στα ενθαρρυντικά λόγια των συγγενών τους. Η πόρτα των Νατζάφι ήταν η μόνη κλειστή. Τρίκλινο δωμάτιο, λούτρινα ζωάκια και στη γωνία τρεις αφίσες με τη φωτογραφία του Χαμιντουλά κυκλωμένες με το μαύρο του θανάτου.
O Μοχάμεντ μου συστήνει τη γυναίκα του και επιστρέφει στο γράψιμο. «Συνεχώς γράφει», μου ψιθυρίζει ο Γιονούς Μοχαμεντί, ο μεταφραστής. Η Ζαχρά αναστενάζει. Σιγανά όμως. Η μικρή Φερστέ δεν ξέρει ότι ο αδελφός της έχει χαθεί και νομίζει ότι η στενοχώρια των γονιών της είναι μόνο για τα δικά της τραύματα. «Κάνουμε αγώνα μήπως σώσουμε τουλάχιστον το ένα μάτι», μου λέει η μητέρα της και μου κάνει νόημα να βγούμε στο μπαλκόνι. Η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ- «η Ελληνίδα που μας βοηθάει» - είχε έρθει στο μεταξύ για συμπαράσταση, φέρνοντας ένα μεγάλο παγωτό χωνάκι όπως της είχε ζητήσει η μικρή.
«Μακάρι να πέθαινα εγώ», ξεσπάει η Ζαχρά κλείνοντας πίσω της την μπαλκονόπορτα. Βγάζει λυγμούς, αλλά μόλις που δακρύζει. «Δεκαπέντε μέρες τώρα μόνο κλαίει, στέρεψε», λέει σχεδόν αυστηρά ο άνδρας της. Από κάτω το προαύλιο είναι σχεδόν έρημο. Μια γριά από το δίπλα μπαλκόνι παραξενεύεται που ήρθα στο νοσοκομείο «για τους Αφγανούς». «Μουσουλμάνοι δεν είναι;», με ρωτάει δήθεν αθώα. Είναι φανερό ότι αυτή η δολοφονία 15χρονου δεν έχει μεγάλο κοινό. Ούτε αφίσες ούτε διαδηλώσεις, ούτε μπλοκ ούτε μαθητές να φωνάζουν.
Τι έγινε λοιπόν εκείνη τη βράδια;
Τι να γίνει; Φύγαμε από το Αφγανιστάν για να γλιτώσουμε από τους Ταλιμπάν και ο θάνατος μάς βρήκε στην Αθήνα.
Θέλετε να μου πείτε πώς ακριβώς έγινε;
Κάναμε τη βραδινή προσευχή και βγήκαμε μια βόλτα προς τον Αγιο Παντελεήμονα. Γυρνώντας προς το σπίτι το κοριτσάκι μου είδε αυτή την τσάντα, την άνοιξε και φώναξε τον αδελφό της. Πήγα και εγώ προς το μέρος της. Είχε πάνω πάνω ένα ρολόι. Ο γιος μου σαν παιδί άρχισε να το περιεργάζεται. Τους είπα: «Αφήστε το και πάμε να φύγουμε». Εκανα ένα βήμα και έγινε η έκρηξη.
Πόσο κοντά ήσασταν δηλαδή όταν έγινε η έκρηξη;
Μαζί ήμασταν. Ο γιος μου την είχε στα χέρια του, η κόρη μου δίπλα του και εγώ ένα βήμα μακρύτερα. Δεν ξέρω πώς σώθηκα. Επρεπε να γινόμουν κομμάτια, όπως το αγόρι μου.
Τι ρολόι ήταν;Σαν και αυτά που βάζουμε στα κομοδίνα μας;
Ναι, ένα τέτοιο μεγάλο ρολόι ήταν.
Είχατε περάσει και άλλες φορές από το ίδιο σημείο;
Μα, αυτός ήταν δρόμος μας. Καθημερινά περνούσαμε από εκεί.
Ο κόσμος στην Ελλάδα πώς σας φερόταν; Σας κοιτούσαν παράξενα στον δρόμο;
Η γειτονιά ήταν πολύ φιλική μαζί μας. Δεν έχω κανένα παράπονο. Ηθελα να εγκατασταθούμε μόνιμα εδώ. Αλλά όταν προσπαθήσαμε να στείλουμε τα παιδιά στο σχολείο και αντιμετωπίσαμε δυσκολίες, τότε είπα στον άνδρα μου ότι θέλω να φύγουμε για κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης. Αλλά ο άνδρας μου διαφώνησε. Τα παιδιά δεν είχαν πάει ποτέ σχολείο;
Στο Αφγανιστάν δεν είχαν δικαίωμα να πάνε σχολείο. Το ίδιο και στο Ιράν που πήγαμε μετά. Οταν ήρθαμε στην Ελλάδα, το μοναδικό μου όνειρο ήταν να μπορέσουν τα παιδιά μου να πάνε σχολείο. Αλλά περνούσε ο καιρός και αυτό δεν γινόταν.
Ενα συγγνώμη απ΄ αυτούς τους ανθρώπους που έβαλαν τη βόμβα, θα σας ανακούφιζε καθόλου;
Δεν μπορώ να τους συγχωρήσω. Το παιδί μου ήταν αθώο και αυτοί που έβαλαν τη βόμβα εγκληματίες. Εγινε κομμάτια μπρος στα μάτια μου. Το είδα! Πώς λοιπόν μπορώ να συγχωρήσω αυτό τον άνθρωπο ό,τι κι αν μου πει;
Εσείς πού χτυπήσατε;
Εχει χτυπηθεί άσχημα το χέρι μου. Το δάχτυλό μου είχε γεμίσει με ξένα κομμάτια. Πλαστικά, σίδερα, όλα αυτά ήταν μέσα. Και λίγο στο πρόσωπο και στα πόδια, αλλά τίποτα σοβαρό.
Στη μικρή πότε θα το πείτε;
Είμαι απελπισμένη. Πραγματικά δεν ξέρω πώς να της το πω. Χρειάζομαι τη βοήθεια ψυχολόγου. Της λέω ότι ο Χαμιντουλά είναι στο σπίτι και δεν τον αφήνουν να έρθει στο νοσοκομείο. Είπαμε με τον άνδρα μου να μην της πούμε τίποτα, μέχρι να κλείσουν οι πληγές.
Ο γιατροί τι λένε;
Οτι το ένα μάτι δυστυχώς το χάσαμε. Για το αριστερό, μας είχαν πει ότι θα γίνουν δύο επεμβάσεις. Η μία έγινε ήδη. Οι γιατροί είπαν ότι πήγε καλά, αλλά δεν μας έχουν πει ξεκάθαρα ποιο είναι το αποτέλεσμα. Πρέπει να μείνετε δυνατή πάντως για να τη βοηθήσετε. Να μη σας ακούει συνεχώς να κλαίτε.
Αυτό προσπαθώ. Αλλά έχασα το παιδί μου και η λύπη είναι τόσο μεγάλη που δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Θέλω όμως να μεταφέρετε ένα μήνυμά σε όποιον πιστεύετε ότι μπορεί να κάνει κάτι. Τώρα χρειάζομαι τη βοήθεια των γιατρών και μετά των Αρχών. Θα βγω από ΄δω και δεν έχω σπίτι.
Ο Αρχιεπίσκοπος δεσμεύτηκε ότι θα σας βρει σπίτι και η Εκκλησία θα αναλάβει τη σίτισή σας.
Τους ευχαριστώ πολύ, αλλά το σπίτι που λέει ότι θα μας δώσει η Εκ κλησία είναι στην Πεντέλη. Το κορίτσι μου όμως πρέπει να έρχεται συνεχώς στο νοσοκομείο. Πώς θα γίνει αυτό; Και δεν υπάρχει ούτε ένας συμπατριώτης μου εκεί κοντά. Με ποιους θα μιλάω, ποιος θα με βοηθήσει αν τύχει κάτι; Κι έπειτα θα ήθελα να μείνω κοντά στο σημείο που σκότωσαν τον γιο μου. Να πηγαίνω καθημερινά να ανάβω ένα κεράκι για το παιδί μου.
Ας πούμε ότι το πρόβλημα του σπιτιού θα λυθεί, τι άλλο ζητάτε;
Να μου δώσουν την άδεια και να γίνω πολίτης αυτής της χώρας. Να μπορώ να κυκλοφορώ χωρίς φόβο. Να μπορώ να ταξιδέψω. Να πάω να δω τα παιδιά μου στη Νορβηγία. Είναι τόσο μεγάλος ο πόνος μου, που θα πεθάνω αλλιώς.
Τι όνειρα έχετε για τη μικρή;
Τώρα; Να γίνει καλά το μάτι της. Να βρει το φως της. Αυτή είναι η μοναδική μου ελπίδα. Να πάει σχολείο, να μπορεί να τρέχει και να παίζει με τα άλλα παιδιά.
Στο Αφγανιστάν θα γυρίσετε ποτέ;
Αυτή είναι η πατρίδα μου, θέλω πολύ να πάω να δω πώς είναι, αλλά δεν θέλω να ζήσω εκεί.
Οχι μόνο δάκρυα για τη Φερστέ
Ηξανθιά κούκλα δεν φεύγει ούτε στιγμή από το πλευρό και την αγκαλιά της Φερστέ. Το ελληνικό κράτος όμως το σκέφτεται αν θα αγκαλιάσει τη μικρή Αφγανή. Ολοι αναγνωρίζουν ότι τη χτύπησε η βόμβα των τρομοκρατών, ο νόμος όμως αναγνωρίζει ως θύματα τρομοκρατίας μόνο τους έλληνες πολίτες (και όχι τους παράνομους πρόσφυγες!). Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης υποσχέθηκε ότι η γραφειοκρατία δεν θα σταθεί εμπόδιο για τη βοήθεια στη Φερστέ, μέχρι τότε όμως όσοι θέλουν μπορούν να καταθέσουν ένα ποσό στον λογαριασμό της οικογένειας στην Εθνική Τράπεζα. Αριθμός Λογαριασμού 129/341635-64 Νajafi Μohammad Ιsa Μirza Ηose.
«Αλ Κάιντα, Ταλιμπάν ή τρομοκράτης εδώ στην Αθήνα, δεν έχει διαφορά»
Ηπρώτη συνάντησή μας ήταν έξω από το νοσοκομείο, στη Μεσογείων. Για 10 λεπτά μόνο θα άφηνε τη Ζαχρά και τη Φερστέ για να κανονίσουμε με λεπτομέρειες την επίσκεψή μου στο δωμάτιο που νοσηλεύεται η μικρή. Την ψυχραιμία του ο Μοχάμεντ δεν την έχασε ούτε στο νεκροτομείο. Από την αρχή στέκεται σαν αετός πάνω από την φωλιά του. Ακόμα και τις επισκέψεις των γιατρών σημειώνει στα χαρτιά του. Το βλέμμα του όση ώρα μιλάμε παίζει ανάμεσα σε μένα και το βάθος του δρόμου. Λες και αναζητούσε την άκρη αυτής της περιπέτειας. Στο Γκάζνι του Αφγανιστάν ήταν δάσκαλος, οι Ταλιμπάν δεν ήθελαν την εκπαίδευση των κοριτσιών και ο Μοχάμεντ φυγάδευσε σιγά σιγά τα εφτά παιδιά του, πούλησε ό,τι είχε κι έφυγε. Την πρώτη φορά που κοιμήθηκε στην Ελλάδα ήταν στο περιβόητο στρατόπεδο προσφύγων της Παγανής στη Λέσβο.
Μετά στην Αθήνα δεν κατάφερε να φτάσει ούτε μέχρι το γκισέ για να καταθέσει την αίτηση ασύλου. «Να φύγουμε να πάμε αλλού» τον παρακαλούσε η Ζαχρά. Στην Αυστραλία, που είναι η μια κόρη τους ή στο Ιράν, που είναι παντρεμένες άλλες δύο ή στη Νορβηγία, που είναι οι δυο μεγάλοι γιοι τους.
Γιατί έφυγες από το Αφγανιστάν;
Δεν μπορούσα να ζήσω στη χώρα μου. Οι Ταλιμπάν θεωρούν τη φυλή μου, τους Χαζαραλά, άθεους. Και οι άθεοι πρέπει να σκοτώνονται.
Δεν είσθε φανατικοί όπως αυτοί;
Καθόλου φανατικοί. Είμαστε η φυλή που θέλει τον διάλογο και την ηρεμία. Εμείς θέλουμε μια κυβέρνηση για όλο το Αφγανιστάν.
Ποια ήταν όμως η αφορμή για να φύγετε;
Στην περιοχή δεν υπήρχε σχολείο για τα κορίτσια. Το έφτιαξα εγώ- ο πατέρας μου είχε φτιάξει και αυτός δύο σχολείακαι γι΄ αυτό ήμουν καταδικασμένος από τους Ταλιμπάν. Με απειλούσαν ότι θα με σκοτώσουν. Γι΄ αυτό πέρασα παράνομα στο Ιράν.
Ιράν, Τουρκία, Μυτιλήνη;
Αυτό είναι το δρομολόγιο. Στη Μυτιλήνη μάς έπιασε η αστυνομία και μας έβαλε σε ένα στρατόπεδο, σαν φυλακή ήταν. Οι γυναίκες χωριστά, οι άντρες χωριστά, ακόμα και οι ανήλικοι αλλού. Μας πήραν δακτυλικά αποτυπώματα. Ούτε δικηγόρο είδαμε, ούτε μεταφραστή, τίποτα.
Επειτα από πόσο καιρό σας άφησαν;
Επειτα από 13 μέρες. Εκεί γίνονται καθημερινά διαδηλώσεις. Οι πρόσφυγες φωνάζουν, καίνε στρώματα και οι αρχές αναγκάζονται να αφήνουν κάθε μέρα και λίγους. Ασυλο είχαμε ζητήσει;
Στην Αθήνα προσπάθησα αμέσως. Πήγα στο Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και πήρα παραπεμπτικό και μετά στο Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Εκεί ήταν τόσος κόσμος που ούτε με άφησαν να μπω μέσα να δώσω το αίτημα ασύλου. Οσες φορές και να πήγα η κατάσταση ήταν ίδια.
Δουλειά;
Πού να βρεθεί; Εδώ δεν παίρνουν τους νέους, εγώ σε τέτοια ηλικία και χωρίς χαρτιά πού να βρω δουλειά;
Και πώς ζούσατε;
Είχαμε λεφτά για ένα κομμάτι ψωμί. Και στο Ιράν είχα δυο οικογένειες υπό την προστασία μου. Μπορώ να σας δείξω και τα επίσημα χαρτιά. Είχα δικά μου λεφτά. Εδώ δεν ήρθα για δουλειά, διωκόμουν από τις αρχές στη χώρα μου. Ηρθα για να βρω άσυλο.
Πιστεύεις στο «οφθαλμό αντί
οφθαλμού»;
Για τους ενόχους; Πιστεύω ότι η τιμωρία τους πρέπει να είναι σύμφωνη με τους κανόνες της ελληνικής Δικαιοσύνης, τους διεθνείς κανόνες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι, οι φασίστες.
Φασίστες;
Οταν σκοτώνεις ανθρώπους, τι είσαι; Αλ Κάιντα, Ταλιμπάν ή τρομοκράτης εδώ στην Αθήνα δεν έχει διαφορά. Οταν ο στόχος είναι ο άνθρωπος, είσαι τρομοκράτης.
Οι μεγάλοι σας γιοι πώς βρέθηκαν στη Νορβηγία;
Εδώ ήταν, αλλά δεν τους έδιναν ούτε πιστοποιητικά γεννήσεως για τα παιδιά τους, απογοητεύτηκαν κι έφυγαν για τη Νορβηγία.
Ανακοινώσατε την ίδρυση ενός φιλανθρωπικού ιδρύματος με το όνομα του γιου σας.
Ναι, το έκανα για να ανταποδώσω τη στήριξη του κόσμου που στέκεται δίπλα μου. Το Χαμιντουλλά, το όνομα του γιου μου, να μείνει ζωντανό και να βοηθήσουμε όσα περισσότερα παιδιά θύματα βίας σε όλο τον κόσμο.
Τι γράφετε συνεχώς;
Ολα αυτά που παρακολουθώ, κρατάω σημειώσεις. Και θα ήθελα να δω από κοντά τον Πρωθυπουργό και τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη να τους πω πόσο πραγματικά υποφέρουν οι συμπατριώτες μας εδώ. Και να κάνουν ό,τι μπορούν για να συλληφθούν οι δολοφόνοι του γιου μου. Ακούω ότι κάποιοι που βάζαν βόμβες συνελήφθησαν και αυτό είναι μια ανακούφιση για μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου