Τα Νέα
Στις χώρες της πρώην σοβιετικής αυτοκρατορίας ενισχύονται εθνικιστικές και διχαστικές πεποιθήσεις, μισαλλόδοξες και εχθρικές προς τις δημοκρατικές αρχές. Στα λάβαρα, νεοναζιστικά σύμβολα ενώνονται με το σφυροδρέπανο εναντίον του κοινού δυτικού εχθρού. Είναι τα αυγά του φιδιού. Με την πτώση της ΕΣΣΔ, διασκορπίστηκαν στην περιοχή που ανήκε στην αυτοκρατορία της Μόσχας.
Ανακαλύφθηκαν από εθνικιστές ιδεολόγους και θρησκευτικούς φονταμενταλιστές και χρησιμοποιήθηκαν για να ενισχύσουν ξενοφοβικούς και ρατσιστικούς μύθους.
Τα αυγά αυτά άρχισαν να εκκολάπτονται φέρνοντας στο φως πολιτικά πλάσματα διπρόσωπα, με δογματικά χαρακτηριστικά από τον μπολσεβικισμό και από φυλετικούς αρχαϊσμούς, επιθετικά, περιφρονητικά έναντι της Ιστορίας, της δημοκρατίας, του ελεύθερου εμπορίου, των ατομικών δικαιωμάτων.
Δεν είναι πλέον εύκολο να εντοπίσεις τα αντισημιτικά και ξενοφοβικά κόμματα, γράφει στην ιταλική «Κοριέρε ντέλα Σέρα» ο Ντάριο Φερτίλιο αναφερόμενος στο «μαύρο κύμα», τους νέους και απειλητικούς εξτρεμισμούς της μετακομμουνιστικής εποχής. Συνασπίζονται υπό την ονομασία Γιόμπικ στην Ουγγαρία, υπό τους καθολικούς φονταμενταλιστές που συγκεντρώθηκαν στον Σύνδεσμο των Οικογενειών στην Πολωνία, τους εθνικιστές του SΝS στη Σλοβακία, το Ντελνικά Στράνα της Τσεχίας (ένα κόμμα που απαγορεύτηκε, όμως είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να επανέλθει με άλλα ρούχα), τους αντιευρωπαίους και αντι-Ρομά του Αtaka στη Βουλγαρία, τους νοσταλγούς της Μεγάλης Ρουμανίας (Ρartidul Romania Μare). Εκ πρώτης όψεως δύσκολα καταλαβαίνει κανείς τι είναι αυτό που κινητοποιεί τους απολογητές της βοσνιακής γενοκτονίας σέρβους οπαδούς του Βόισλαβ Σέσελι· τους κροάτες εξτρεμιστές του ΗSΡ, νοσταλγούς των Ουστάσι, συμμάχων των ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο· τους υποστηρικτές του Εθνικού Μπολσεβικικού Κόμματος του ρώσου συγγραφέα Εντουάρντ Λιμόνοφ που, εκκινώντας από την άκρα αριστερά, έχουν ένα νεοϊμπεριαλιστικό και πανσλαβικό όραμα· τους ουκρανούς οπαδούς του Svoboda και του ηγέτη του, του Ολεχ Τιάγνιμποκ, που θέλει να τελειώνουμε επιτέλους με τους εβραίους και τους «σεξουαλικά διεστραμμένους».
Ολοι αυτοί είναι για την Ευ ρωπαϊκή Ενωση ενοχλητικοί συνοδοιπόροι. Ομως η Ε.Ε. δεν μπορεί να τους αγνοήσει. Διότι ο ριζοσπαστισμός στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη προέρχεται από την κοινή ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου, υπάρχει στις ρίζες ενός αρχαϊκού, προσοβιετικού παρελθόντος, όμως πολλά χαρακτηριστικά του τα κληρονόμησε από τον Κόκκινο Δράκο.
Το υπόβαθρο. Προσωπικότητες του μεγέθους Λούντβιχ φον Μίζες και Φρίντριχ φον Χάγεκ έχουν αναλύσει τις ιδέες των γερμανών σοσιαλιστών στοχαστών όπως ο Βέρνερ Ζόμπαρτ και ο Γιόχαν Πλένγκε, πεπεισμένοι πως η Γερμανία αντιπροσώπευε ένα σύστημα ανώτερο και πιο προχωρημένο σε σχέση με τις αγγλοσαξονικές δημοκρατίες «των καταστηματαρχών». Οι θεωρίες τους αποτέλεσαν έδαφος γόνιμο για την ανάπτυξη της ολοκληρωτικής εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας: η άρνηση του αστικού ατομικισμού, της ηθικής των «εμπόρων» και των ατομικών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με τη ρομαντική νοσταλγία για ένα ηθικά «υγιές» παρελθόν έστρωσαν τον δρόμο στον χιτλερισμό. Ομως, σύμφωνα με τον συλλογισμό του Χάγεκ, ο τελευταίος συναντήθηκε στη συνέχεια με τον μπολσεβίκο εχθρό σ΄ ένα κοινό έδαφος: αμφότεροι πρεσβεύουν μια ανώτερη και σωτήρια γνώση την οποία οφείλει κανείς να αποκτήσει, την πίστη στον ηγέτη και στην κυριαρχία του κόμματος, την υποταγή της δικαστικής εξουσίας και την αδιάκοπη χρήση της προπαγάνδας, τον έλεγχο επί της ιδιωτικής ζωής και το αυστηρό μονοπώλιο στην εκπαίδευση, την πανταχού παρουσία της μυστικής αστυνομίας, τη δίωξη των αντιπολιτευομένων, τον εγκλεισμό, βασανισμό και εξόντωση των «αντικειμενικών» εχθρών. Διαφορετικός ήταν μόνον ο εχθρός: η κατώτερη φυλή ή το κατώτερο έθνος από τη μια πλευρά, η αστική τάξη και οι αντιδραστικοί σύμμαχοί της από την άλλη.
Τα αυγά αυτά άρχισαν να εκκολάπτονται φέρνοντας στο φως πολιτικά πλάσματα διπρόσωπα, με δογματικά χαρακτηριστικά από τον μπολσεβικισμό και από φυλετικούς αρχαϊσμούς, επιθετικά, περιφρονητικά έναντι της Ιστορίας, της δημοκρατίας, του ελεύθερου εμπορίου, των ατομικών δικαιωμάτων.
Δεν είναι πλέον εύκολο να εντοπίσεις τα αντισημιτικά και ξενοφοβικά κόμματα, γράφει στην ιταλική «Κοριέρε ντέλα Σέρα» ο Ντάριο Φερτίλιο αναφερόμενος στο «μαύρο κύμα», τους νέους και απειλητικούς εξτρεμισμούς της μετακομμουνιστικής εποχής. Συνασπίζονται υπό την ονομασία Γιόμπικ στην Ουγγαρία, υπό τους καθολικούς φονταμενταλιστές που συγκεντρώθηκαν στον Σύνδεσμο των Οικογενειών στην Πολωνία, τους εθνικιστές του SΝS στη Σλοβακία, το Ντελνικά Στράνα της Τσεχίας (ένα κόμμα που απαγορεύτηκε, όμως είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να επανέλθει με άλλα ρούχα), τους αντιευρωπαίους και αντι-Ρομά του Αtaka στη Βουλγαρία, τους νοσταλγούς της Μεγάλης Ρουμανίας (Ρartidul Romania Μare). Εκ πρώτης όψεως δύσκολα καταλαβαίνει κανείς τι είναι αυτό που κινητοποιεί τους απολογητές της βοσνιακής γενοκτονίας σέρβους οπαδούς του Βόισλαβ Σέσελι· τους κροάτες εξτρεμιστές του ΗSΡ, νοσταλγούς των Ουστάσι, συμμάχων των ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο· τους υποστηρικτές του Εθνικού Μπολσεβικικού Κόμματος του ρώσου συγγραφέα Εντουάρντ Λιμόνοφ που, εκκινώντας από την άκρα αριστερά, έχουν ένα νεοϊμπεριαλιστικό και πανσλαβικό όραμα· τους ουκρανούς οπαδούς του Svoboda και του ηγέτη του, του Ολεχ Τιάγνιμποκ, που θέλει να τελειώνουμε επιτέλους με τους εβραίους και τους «σεξουαλικά διεστραμμένους».
Ολοι αυτοί είναι για την Ευ ρωπαϊκή Ενωση ενοχλητικοί συνοδοιπόροι. Ομως η Ε.Ε. δεν μπορεί να τους αγνοήσει. Διότι ο ριζοσπαστισμός στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη προέρχεται από την κοινή ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου, υπάρχει στις ρίζες ενός αρχαϊκού, προσοβιετικού παρελθόντος, όμως πολλά χαρακτηριστικά του τα κληρονόμησε από τον Κόκκινο Δράκο.
Το υπόβαθρο. Προσωπικότητες του μεγέθους Λούντβιχ φον Μίζες και Φρίντριχ φον Χάγεκ έχουν αναλύσει τις ιδέες των γερμανών σοσιαλιστών στοχαστών όπως ο Βέρνερ Ζόμπαρτ και ο Γιόχαν Πλένγκε, πεπεισμένοι πως η Γερμανία αντιπροσώπευε ένα σύστημα ανώτερο και πιο προχωρημένο σε σχέση με τις αγγλοσαξονικές δημοκρατίες «των καταστηματαρχών». Οι θεωρίες τους αποτέλεσαν έδαφος γόνιμο για την ανάπτυξη της ολοκληρωτικής εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας: η άρνηση του αστικού ατομικισμού, της ηθικής των «εμπόρων» και των ατομικών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με τη ρομαντική νοσταλγία για ένα ηθικά «υγιές» παρελθόν έστρωσαν τον δρόμο στον χιτλερισμό. Ομως, σύμφωνα με τον συλλογισμό του Χάγεκ, ο τελευταίος συναντήθηκε στη συνέχεια με τον μπολσεβίκο εχθρό σ΄ ένα κοινό έδαφος: αμφότεροι πρεσβεύουν μια ανώτερη και σωτήρια γνώση την οποία οφείλει κανείς να αποκτήσει, την πίστη στον ηγέτη και στην κυριαρχία του κόμματος, την υποταγή της δικαστικής εξουσίας και την αδιάκοπη χρήση της προπαγάνδας, τον έλεγχο επί της ιδιωτικής ζωής και το αυστηρό μονοπώλιο στην εκπαίδευση, την πανταχού παρουσία της μυστικής αστυνομίας, τη δίωξη των αντιπολιτευομένων, τον εγκλεισμό, βασανισμό και εξόντωση των «αντικειμενικών» εχθρών. Διαφορετικός ήταν μόνον ο εχθρός: η κατώτερη φυλή ή το κατώτερο έθνος από τη μια πλευρά, η αστική τάξη και οι αντιδραστικοί σύμμαχοί της από την άλλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου