ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΨΜ
Ο Νασίμ Αλάτρας είναι πάνω από όλα σύντροφος. Από νωρίς, όταν ήταν νεαρός φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, η πορεία του στο κίνημα συνδέθηκε με κοινούς αγώνες για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του Παλαιστινιακού λαού, ανεξάρτητα βεβαίως τις κατά καιρούς διαφωνίες και αντιθέσεις. Η αδιάκοπη, επομένως, αγωνιστική στάση μας, η αγωνία μας για το μέλλον του πολύπαθου λαού, που με συγκλονιστικό τρόπο, διαμέσου των ανεπανάληπτων εξεγέρσεών του, απαίτησε την Απελευθέρωσή του από τη διπλή σκλαβιά, της ιμπεριαλιστικής ισραηλινής κατοχής και της αστικής κυριαρχίας, μας υποχρεώνει να σταθούμε κριτικά απέναντι στο έργο του.
Στεκόμαστε συντροφικά απέναντι στο βιβλίο του Νασίμ «ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΑΙΤΙΕΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ. Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟ 1917». Με πλέριο τρόπο θα εκθέσουμε τις απόψεις μας, θα μιλήσουμε αληθινά, ασκώντας ανοικτή κριτική σε απόψεις που θεωρούμε ότι αποτελούν αποτελέσματα του παγκοσμίως δυσμενούς συσχετισμού δύναμης μεταξύ των δυνάμεων κεφαλαίου- εργασίας, αλλά ταυτόχρονα αιτίες της ήττας της αριστεράς και της απελευθερωτικής προοπτικής.
Στο βιβλίο του Νασίμ επιχειρείται μια ανάδειξη των διαχρονικών αιτιών της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή από ιδεολογικές αφετηρίες που τείνουν να ταυτιστούν με εθνικιστικές θέσεις, ενώ καταλήγουν αντικειμενικά να συγκλίνουν με πολιτικές απόψεις απολογητικές του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι για τον αριστερό συγγραφέα προορισμός του αγώνα των Παλαιστινίων είναι ένα αστικό κράτος, «ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος: κράτος με δικό του στρατό, αεροπορία και ναυτική δύναμη. Η υπόθεση ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος είναι εντέλει υπόθεση μόνο της ένοπλης αντίστασης Αράβων και Παλαιστινίων».
Ας μας επιτρέψει, όμως, ο Νασίμ να προσθέσουμε ότι τα σπέρματα ενός Παλαιστινιακού αστικού κράτους, με ηγέτη μάλιστα τον Αραφάτ, προκάλεσαν, εξαιτίας της διαφθοράς και καταπίεσής του, αλλά και της απεμπόλησης των απελευθερωτικών στόχων (Συμφωνία του Όσλο), την έκρηξη της Δεύτερης Ιντιφάντα που στράφηκε ενάντια στη διπλή κατοχή. Επίσης, ότι σημαντικοί παράμετροι της απελευθερωτικής πάλης του Παλαιστινιακού λαού είναι το παγκόσμιο κίνημα και το εβραϊκό κίνημα ειρήνης. Απαράβατος ,όμως, όρος για την νίκη του αγώνα είναι εκτός από την αντίσταση, η κοινή πάλη των εργαζομένων, Παλαιστίνιων και Εβραίων. Ας δούμε επομένως αν η εθνικιστική και φονταμενταλιστική προσέγγιση συμβάλλει ή δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια σε αυτή την προοπτική.
Ο Αλάτρας πιστεύει ότι στη μακρόχρονη διαμάχη στη Μέση Ανατολή, σημαντικότατο ρόλο παίζει η θρησκευτική αντίθεση μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών. Ξεκινώντας να απαντήσει στους μύθους της Βίβλου, που γίνονται πολιτική ανά τους αιώνες από τους κατακτητές των Σταυροφοριών, τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους Σιωνιστές που επιδίωξαν τον σχηματισμό αποικίας, καθώς σωστά υποστηρίζει ότι «το σχέδιο μετατροπής της Παλαιστίνης σε εβραϊκό κράτος δεν είναι παρά ένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο ίδρυσης προτεκτοράτου στον αραβικό κόσμο», καταλήγει να χρησιμοποιεί δόγματα που εμφανίστηκαν και στην ελληνική πολιτική σκηνή με αφορμή το «όνομα της Μακεδονίας».
Ουσιαστικά το έργο του αποπνέει την αντίληψη «αυτή η γη ήταν πάντα δική μας», αφού η Παλαιστίνη έχει ιστορία 7.000 χρόνων (και όχι 3.000 όπως ισχυρίζονται οι Εβραίοι), ανήκει στους Παλαιστίνιους, που κατάγονται από τους Φιλισταίους και τους Χαναναίους. Με αυτό τον αντιεπιστημονικό τρόπο αρνείται τους όρους οικοδόμησης εθνικής συνείδησης ως ιστορική διαδικασία, αλλά κυρίως αρνείται να αναζητήσει τους όρους κοινής συμβίωσης των δύο λαών. Τεράστια αντίφαση αποκαλύπτεται όταν επικαλείται τον εβραίο ιστορικό Γιαχόντα Μπάουερ, που κρίνοντας την σιωνιστική οικονομική πολιτική έως το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζοντας ως βασική την αντίθεση μεταξύ των εισαγόμενων κεφαλαίων και των υπόλοιπων αναγκαίων πόρων που απαιτούνταν για το σύνολο των επενδυτικών προγραμμάτων, κατέληγε: «Το δανειακό σύστημα κατέρρευσε, υπήρχαν ενδείξεις για μεγάλη ανεργία και η κατασκευαστική δραστηριότητα υποχώρησε δραματικά. Τόσο Άραβες, όσο και Εβραίοι εργοδότες απέλυαν Παλαιστίνιους Άραβες εργάτες, και ένα ποσοστό αυτών επέστρεφαν στα χωριά της καταγωγής τους. Η εθνική συνείδηση αφυπνίζονταν λόγω της επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης».
Μας δίνεται η ευκαιρία να τονίσουμε την σφοδρότητα και την ευκολία με την οποία καταρρίπτεται από πληθώρα αγωνιστών και οργανώσεων ο εθνικιστικός ιδρυτικό ισραηλινός μύθος, χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται ανάλογη και ταυτόχρονη απόρριψη των αντίστοιχων εθνικών μύθων όλων των εθνών-κρατών, π.χ. μεταξύ άλλων του Ελληνικού ή του Τουρκικού!
Η ιστορική περιδιολόγηση που επιχειρεί ο Νασίμ φωτίζει τους λόγους ίδρυσης του Ισραήλ (χαρακτηριστική η εκτίμηση της Χαβά Εσκόλ-Βαγκάν: «ο 'Α Παγκόσμιος Πόλεμος τους εξασφάλισε την υπόσχεση Μπαλφούρ, ο ΄Β Παγκόσμιος θα τους εξασφάλιζε ένα κράτος»), καταγράφει τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις και ανταγωνισμούς Μ.Βρετανίας, Γαλλίας, ΗΠΑ, Αραβικών καθεστώτων που απέκτησαν και διατήρησαν κράτη και πλούτη συνδιαλεγόμενοι αισχρά ως «Εβραίοι έμποροι» με τις εκάστοτε Μεγάλες Δυνάμεις στις πλάτες των λαών, τις συγκρούσεις για τις πηγές και τους δρόμους ενέργειας (με το Ισραήλ να αναλαμβάνει ρόλο σεκιούριτι των αγωγών μεταφοράς πετρελαίου από Ιράκ-Σαουδική Αραβία για λογαριασμό αγγλικών και αμερικανικών συμφερόντων). Όμως, καταλήγει να δίνει συμβουλές στην ιμπεριαλιστική Δύση που ακολουθεί λαθεμένη πολιτική: «πως εξηγείται το γεγονός ότι ο δυτικός κόσμος δεν ανησυχεί καθόλου για τα οικονομικά συμφέροντα στον αραβικό κόσμο, παίρνοντας, την ίδια ώρα, ανοικτά και προκλητικά θέση υπέρ των Ισραηλινών και όχι ουδέτερη». Ή αποκαλύπτοντας τον ρόλο του Εβραϊκού λόμπυ, συμπεραίνει ότι «η μέχρι τώρα ιστορία του αμερικανικού Κογκρέσου μαρτυρά ότι αυτό ενδιαφέρεται για την ασφάλεια του Ισραήλ περισσότερο από ότι για την ασφάλεια των ΗΠΑ». Τέλος, απευθύνεται ανιστόρητα και αταξικά στα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, προκαλώντας τα να χρησιμοποιήσουν την τεράστια δύναμη τους: «οι Άραβες του πετρελαίου διέθεταν μέχρι το 2007 πάνω από 3.500 δις δολάρια αποθεματικό. Αυτό σημαίνει ότι αν αποφασίσουν κάποια μέρα να τα αποσύρουν, η παγκόσμια οικονομία θα καταρρεύσει και η τιμή του πετρελαίου θα εκτοξευτεί στα 1.000 δολάρια τα βαρέλι».
Έστω ότι η παγκόσμια καπιταλιστική ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη τους το επέτρεπε. Αυτή τους η πράξη δε θα επέφερε και τη δική τους καταστροφή, όντας οργανικό και αναπόσπαστο τμήμα οι ίδιοι του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος;
Ας επανέλθουμε τμήματα της μελέτης που πραγματικά συμβάλλουν στη βαθύτερη κατανόηση της μακρόχρονης σύγκρουσης. Θα σταθούμε ιδιαίτερα στην περιγραφή της ταξικής πάλης και της κοινωνικής διαστρωμάτωσης της Παλαιστινιακής κοινωνίας του Μεσοπολέμου, όπου δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην ανάλυση της Παλαιστινιακής Επανάστασης (1936-39), στις διεθνείς παραμέτρους της και κυρίως στην συνδιαλλαγή των ηγετών του Σιωνιστικού κινήματος με τους ΝΑΖΙ (και οι δύο αντιμετώπιζαν εξίσου εχθρικά τις αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις των Εβραίων που προέκριναν το δρόμο της ενσωμάτωσης και όχι της φυγής στην Παλαιστίνη) και στη γερμανική αποδοχή της αποστολής επιπλέον βρετανικών δυνάμεων για την καταστολή της Παλαιστινιακής Επανάστασης στο πλαίσιο πλαίσιο της Συμφωνίας του Μονάχου. Στην παράθεση των αντιθέσεων Σιωνιστών-Βρετανών και τη μεταπολεμική πολιτική Αγγλίας-ΗΠΑ-Στάλιν-Χρουστσόφ, αλλά και στην αποκαλυπτική παρουσίαση του σιωνιστικού σχεδίου για τη δημιουργία ενός αποκλειστικά Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, με την εθνοκάθαρση 750.000 χιλιάδων Παλαιστινίων να αποτελεί οργανικό του τμήμα. Όπως σωστά αποκαλύπτει ο Νασίμ, ο εβραϊκός στρατός ΧΑΓΚΑΝΑ (δημιουργείται το 1920, για να οργανωθεί-εξοπλιστεί και εκπαιδευτεί από τους Βρετανούς στα επόμενα χρόνια, ενσωματώνοντας όλες τις βίαιες κατασταλτικές πρακτικές του στρατού της αυτοκρατορίας: δολοφονίες αγωνιστών, κατεδαφίσεις σπιτιών ως αντίποινα και για παραδειγματισμό, εφαρμογή του φασιστικού δόγματος της συλλογικής τιμωρίας, διωγμούς) καλύπτοντας τρομοκρατικές ομάδες ή δρώντας ο ίδιος απροκάλυπτα τρομοκρατικά και δολοφονικά, προχώρησε στην εφαρμογή σχεδίου εθνοκάθαρσης όταν οι Εβραίοι συνειδητοποίησαν ότι μόνο με διωγμό των κατοίκων θα μπορούσαν να αποτελέσουν πληθυσμιακή πλειοψηφία στην περιοχή, εξαιτίας των εμποδίων στη μαζική μετανάστευση Εβραίων από την Ευρώπη.
Οι κατηγορίες Ισραηλινών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων περί Παλαιστίνιων Τρομοκρατών «επιστρέφονται» από τον συγγραφέα και χρεώνονται στους Σιωνιστές που όταν επέλεξαν να συγκρουστούν με τους Βρετανούς τους τίναξαν κυριολεκτικά στον αέρα (ανατίναξη του ξενοδοχείου King David) ή τους εκτέλεσαν σχηματίζοντας ομάδες δολοφόνων (δολοφονία του απεσταλμένου του ΟΗΕ Κάουντ Μπερναντότ το 1948).
H απόπειρα των Σιωνιστών να εκκαθαρίσουν πληθυσμιακά, γεωγραφικά, πολιτικά και ιστορικά την Παλαιστίνη εμπεριείχε τρομοκρατικές μεθόδους που κατέληγαν συχνά σε ολοκληρωτικές σφαγές. Ενδεικτικό το παράδειγμα του Μεναχέμ Μπέγκιν, στον οποίο απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης και διατέλεσε πρωθυπουργός του Ισραήλ, που δικαιολόγησε τη σφαγή 120 γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων κατοίκων του χωριού Ντιρ Γιασίν λέγοντας απλά: «δεν εγκατέλειψαν τα χωριά τους όπως απαιτούσαμε».
Επιπλέον, ο συγγραφές θα παραθέσει τα διαδοχικά Διχοτομικά σχέδια για την Παλαιστίνη. Με απαράμιλλο τρόπο καταρρίπτει το μύθο «περί Ενωμένου Αραβικού έθνους» που θα σταθεί αλληλέγγυο στον αγώνα των Παλαιστινίων. «Στη Λωρίδα της Γάζας ηγέτες του Παλαιστινιακού κινήματος σχημάτισαν στις 23-9-1948 μια Παλαιστινιακή κυβέρνηση στα εδάφη που όρισε το βρετανικό σχέδιο διαμελισμού της Παλαιστίνης (στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη). Οι ηγέτες αυτοί διόρισαν πρωθυπουργό τον Αχμάντ Χίλμι Αμπντ Αλ-Μπάκι. Έπειτα από πιέσεις τριών αραβικών κρατών (Αίγυπτος, Ιράκ και Ιορδανία), που έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στον αραβικό κόσμο, η κυβέρνηση αυτή διαλύθηκε. Κάθε χώρα, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, την οδήγησε με τις πολιτικές της στην απομόνωση και τελικά στη διάλυση της».
Η ΝΑΚΜΠΑ, φέρει τις υπογραφές του Ισραήλ, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των «Αράβων Αδελφών»!
Από την άλλη μεριά αποκαλύπτεται ο στόχος του συγγραφέα να λειάνει τη δυτική καχυποψία για το μουσουλμανικό κόσμο και το Πολιτικό Ισλάμ. Ένας κόσμος που παρουσιάζεται γενικά ειρηνικός και με υψηλά ανθρώπινα ιδανικά διαμέσου της εξιστόρησης του βίου του Σαλαντίν, ενώ ο Αλάτρας σχηματίζει, χωρίς να μπορεί να καμουφλάρει τη βαθύτερη πολιτική του επιδίωξη, δίπολο μεταξύ ειρηνικών μουσουλμάνων Αράβων (που λίγο πολύ τους ανήκει η περιοχή) και των αιμοβόρων χριστιανών κατακτητών, που εφορμούν με τις Σταυροφορίες τους για εντελώς υλικά συμφέροντα.
Απαντώντας στις καταγγελίες των Ισραηλινών αρχών για συνεργασία των Παλαιστινίων με τους ΝΑΖΙ, ουσιαστικά καταλήγει σε ένα συμψηφισμό, που εκ των πραγμάτων δικαιολογεί την συνεργασία του Μουφτή Αμίν Αλ-Χουσεΐν με τον Χίτλερ: ο μουσουλμάνος ηγέτης προσπαθούσε να αποτρέψει τη μαζική κάθοδο των Εβραίων και να παρεμποδίσει το Σιωνιστικό σχέδιο. Άρα, ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα», μια πολιτική τακτική κοινή σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, προβαλλόμενη από ένα αριστερό συγγραφέα, που κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι λειτουργεί μέσω της επιλεκτικής χρήσης της ιστορίας ως απολογητής του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού στο σήμερα.
Ενός διανοούμενου που επιχειρεί να αποκαθάρει Χαμάς και Χεζμπολάχ επειδή αγωνίζονται ενάντια στον Ισραηλινό κατακτητή, αφήνοντας κάτω από τα χαλάκι τα αστικά συμφέροντα που εκφράζουν, τον στόχο τους για δημιουργία επιπλέον Εμιράτων στη Μέση Ανατολή, τελικά τον αντεπαναστατικό ρόλο που έπαιξε και παίζει ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός, που με σημαία το Κοράνι ωθεί νέα παιδιά στη θυσία, εξαργυρώνοντας τη με τα ουρί του Παραδείσου, φυλακίζοντας εκατομμύρια ανθρώπους στο σήμερα στις μπούρκες και στον σκοταδισμό. Για τα περιθώρια συμμαχίας Αριστεράς-μουσουλμανικού φονταμενταλισμού αδιάψευστος μάρτυρας είναι οι εκατόμβες των εκτελεσμένων από τον Αγιατολάχ, Ιρανών κομμουνιστών, συναγωνιστών κατά του Σάχη!
Το βιβλίο του Αλάτρας μοιάζει να τελειώνει το 1948 και μετά κάνει διάφορα ιστορικά άλματα. Το έργο του αδυνατεί να συμβάλλει στην ουσιαστική και βαθύτερη γνώση ζητημάτων που η αστική πολιτική αρνείται ή συσκοτίζει. Αποτέλεσμα, να απουσιάζει η εξέγερση των Παλαιστινίων στην Ιορδανία και ο Πόλεμος μεταξύ Παλαιστινίων-Φαλλαγιτών στον Λίβανο, η PLO λείπει όπως και η Παλαιστινιακή Αριστερά (του χθες και του σήμερα), ενώ δεν επιχειρείται καν μια σύγχρονη ταξική ανάλυση της Παλαιστινιακής κοινωνίας, των αιτιών και των επίδικων των Εμφυλίου. Εκτός έργου μένουν τα ερωτήματα που αφορούν τα αίτια-την εξέλιξη-τα αποτελέσματα και το ρόλο των πολιτικών δυνάμεων σχετικά με τις Εξεγέρσεις, ενώ ούτε λόγος να γίνεται για την παρουσίαση της Αριστεράς και του κινήματος στο Ισραήλ.
Όλη η ουσία του βιβλίου, αλλά και τα βαθύτερα εφαλτήρια του συγγραφικού του οίστρου εκτιμούμε ότι εμπεριέχονται στην παρακάτω παράγραφο. «Από το 1987 οι Παλαιστίνιοι ζουν στην απόλυτη μοναξιά. Ακολουθούν μοναχική πορεία αντίστασης, ώσπου σήκωσε κεφάλι η Λιβανέζικη Αντίσταση με τη Χεζμπολλάχ και μετά η Ιρακινή. Όταν το πνεύμα της αντίστασης στον αραβικό κόσμο σήκωσε το ανάστημα του, τα γεράκια των Αράβων ηγετών έπεσαν να το κατασπαράξουν. Γιατί το πρόβλημα πια δεν είναι η διεθνής τρομοκρατία, σύμφωνα με τον σιωνιστή ακροδεξιό Νετανιάχου, αλλά το διεθνές μαχητικό Ισλάμ, ακριβώς όπως στις δεκαετίες του 1960, του 1970 και του 1980 ήταν το διεθνές επαναστατικό κίνημα. Και αυτό το κίνημα δεν αποτελεί κίνδυνο μόνο για το φασιστικό Ισραήλ αλλά και για τα αραβικά αντιδραστικά κράτη που εδώ και 90 χρόνια προστατεύουν αυτό το ιμπεριαλιστικό σχέδιο. Ανέκαθεν ο εχθρός ήταν πάντα η διεθνής αντίσταση, είτε αυτή ήταν αριστερή είτε πατριωτική είτε ισλαμική».
Τι μας λέει δηλαδή ο Αλάτρας; Είμαι με όποιον αγωνίζεται. Δε με ενδιαφέρει γιατί το κάνει, που αποσκοπεί, σε ποιον θεό πιστεύει!
Αντιλήψεις που καταλήγουν να θεωρούν ότι η Αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ ηττήθηκε, όπως και η εισβολή του κράτους δολοφόνου Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας (Δεκέμβρης 2008-Ιανουάριος 2009).
Τι χειρότερο για την πραγματικότητα, από το να πηγαίνει κόντρα στα ακλόνητα πιστεύω μας. Ο αμερικάνος εισβολέας μοιράζει τις πετρελαιοπηγές του Ιράκ και επιβάλλει τα ιμπεριαλιστικά του σχέδια έχοντας ως σύμμαχο τον κάθε ιμάμη που διεκδικεί μερίδιο εξουσίας και το Ιράν της μουσουλμανικής επανάστασης, καθοριστικούς παράγοντες στην από κοινού εξολόθρευση της Ιρακινής αντίστασης. Στο Λίβανο, η Χεζμπολλάχ αρνείται να ταχθεί η Αριστερά οπλισμένη στο ίδιο χαράκωμα ενάντια στον ισραηλινό εισβολέα, συμμετέχει κανονικά στην κυβέρνηση του Λιβάνου με τους φασίστες Φαλαγγίτες, περιφρουρώντας και αυτή απαράκλητα τη γκετοποίηση των Παλαιστινίων στα προσφυγικά στρατόπεδα και τον αποκλεισμό τους από δεκάδες επαγγέλματα, διαιωνίζοντας την ανεργία, την ανέχεια και τα αδιέξοδα τους. Η Χαμάς τέλος, μένει στο απυρόβλητο της κριτικής έστω και αν στη δημιουργία της συνέβαλαν Ισραήλ και CIΑ θέλοντας να την χρησιμοποιήσουν ως αντίπαλο δέος στο Παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που είχε τα πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά σε όλη την περιοχή. Μια μουσουλμανική οργάνωση, που εκτός των άλλων, κατάφερε να κερδίσει τις πληβιακές Παλαιστινιακές μάζες προσφέροντας υπηρεσίες ενός υποτυπώδους κράτους πρόνοιας, χρηματοδοτούμενη από σαουδαραβικά και άλλα μουσουλμανικά κεφάλαια, απαιτώντας προκαταβολικά την ένταξη στο μουσουλμανικό φονταμενταλισμό,
Εμείς πιστεύουμε ότι η Αριστερά έχει λόγο ύπαρξης και θα μπορέσει να αναγεννηθεί, αν μείνει μακριά από το δίπολο Αμπάς ή Χαμάς, αν επανασυνδεθεί και δώσει επαναστατικό-απελευθερωτικό διέξοδο στον κόσμο της εργασίας και την νεολαία που υφίστανται διπλή καταπίεση από την ιμπεριαλιστική κατοχή του Ισραήλ και των ΗΠΑ-ΕΕ-Αραβικών σκοταδιστικών καθεστώτων που το στηρίζουν, αλλά και από το Παλαιστινιακό κατεστημένο, κοσμικό ή μουσουλμανικό, που διεκδικεί τους όρους ένταξης του στον παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργατικής υπεραξίας.
Ο συγγραφέας όμως έχει δίκιο να πιστεύει ότι μόνο η Αντίσταση φέρνει αποτέλεσμα. Είναι και στο δικό μας χέρι το να γίνουν πράξη τα κατοχικά ιμπεριαλιστικά σχέδια που διαμέσου των εποικισμών, της Εβραιοποίησης της Ιερουσαλήμ, των αποκλεισμών και των Τειχών του Αίσχους επιχειρούν να δημιουργήσουν μικροσκοπικά-αποκομμένα παλαιστινιακά προτεκτοράτα.
Δικαιούμαστε να εκτιμήσουμε ότι ο αγώνας των Παλαιστινίων επηρέασε και επηρεάστηκε πάντα από το διεθνές εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Ποιος ξεχνά τη μοναδική σύνδεση των αγωνιστών του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση με τα αγωνιζόμενα παιδιά της Ιντιφάντα. Τότε που χιλιάδες αγωνιστές από όλο τον κόσμο κατέκλυζαν τη μαρτυρική Τζενίν και Ραμάλα, όταν οι σημαίες της Παλαιστίνης και της Αντιπαγκοσμιοποίησης ήταν ενωμένες στις διαδηλώσεις στη Γένοβα, στη Ρώμη, στη Βαρκελώνη, στο Λονδίνο, στη Θεσσαλονίκη του 2003, σε όλο τον κόσμο.
Από το 1987, ο λαός της Παλαιστίνης ξέρει ότι δεν είναι μόνος.
ΟΥΤΕ ΑΜΠΑΣ, ΟΥΤΕ ΧΑΜΑΣ - ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Στο βιβλίο του Νασίμ επιχειρείται μια ανάδειξη των διαχρονικών αιτιών της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή από ιδεολογικές αφετηρίες που τείνουν να ταυτιστούν με εθνικιστικές θέσεις, ενώ καταλήγουν αντικειμενικά να συγκλίνουν με πολιτικές απόψεις απολογητικές του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι για τον αριστερό συγγραφέα προορισμός του αγώνα των Παλαιστινίων είναι ένα αστικό κράτος, «ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος: κράτος με δικό του στρατό, αεροπορία και ναυτική δύναμη. Η υπόθεση ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος είναι εντέλει υπόθεση μόνο της ένοπλης αντίστασης Αράβων και Παλαιστινίων».
Ας μας επιτρέψει, όμως, ο Νασίμ να προσθέσουμε ότι τα σπέρματα ενός Παλαιστινιακού αστικού κράτους, με ηγέτη μάλιστα τον Αραφάτ, προκάλεσαν, εξαιτίας της διαφθοράς και καταπίεσής του, αλλά και της απεμπόλησης των απελευθερωτικών στόχων (Συμφωνία του Όσλο), την έκρηξη της Δεύτερης Ιντιφάντα που στράφηκε ενάντια στη διπλή κατοχή. Επίσης, ότι σημαντικοί παράμετροι της απελευθερωτικής πάλης του Παλαιστινιακού λαού είναι το παγκόσμιο κίνημα και το εβραϊκό κίνημα ειρήνης. Απαράβατος ,όμως, όρος για την νίκη του αγώνα είναι εκτός από την αντίσταση, η κοινή πάλη των εργαζομένων, Παλαιστίνιων και Εβραίων. Ας δούμε επομένως αν η εθνικιστική και φονταμενταλιστική προσέγγιση συμβάλλει ή δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια σε αυτή την προοπτική.
Ο Αλάτρας πιστεύει ότι στη μακρόχρονη διαμάχη στη Μέση Ανατολή, σημαντικότατο ρόλο παίζει η θρησκευτική αντίθεση μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών. Ξεκινώντας να απαντήσει στους μύθους της Βίβλου, που γίνονται πολιτική ανά τους αιώνες από τους κατακτητές των Σταυροφοριών, τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους Σιωνιστές που επιδίωξαν τον σχηματισμό αποικίας, καθώς σωστά υποστηρίζει ότι «το σχέδιο μετατροπής της Παλαιστίνης σε εβραϊκό κράτος δεν είναι παρά ένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο ίδρυσης προτεκτοράτου στον αραβικό κόσμο», καταλήγει να χρησιμοποιεί δόγματα που εμφανίστηκαν και στην ελληνική πολιτική σκηνή με αφορμή το «όνομα της Μακεδονίας».
Ουσιαστικά το έργο του αποπνέει την αντίληψη «αυτή η γη ήταν πάντα δική μας», αφού η Παλαιστίνη έχει ιστορία 7.000 χρόνων (και όχι 3.000 όπως ισχυρίζονται οι Εβραίοι), ανήκει στους Παλαιστίνιους, που κατάγονται από τους Φιλισταίους και τους Χαναναίους. Με αυτό τον αντιεπιστημονικό τρόπο αρνείται τους όρους οικοδόμησης εθνικής συνείδησης ως ιστορική διαδικασία, αλλά κυρίως αρνείται να αναζητήσει τους όρους κοινής συμβίωσης των δύο λαών. Τεράστια αντίφαση αποκαλύπτεται όταν επικαλείται τον εβραίο ιστορικό Γιαχόντα Μπάουερ, που κρίνοντας την σιωνιστική οικονομική πολιτική έως το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζοντας ως βασική την αντίθεση μεταξύ των εισαγόμενων κεφαλαίων και των υπόλοιπων αναγκαίων πόρων που απαιτούνταν για το σύνολο των επενδυτικών προγραμμάτων, κατέληγε: «Το δανειακό σύστημα κατέρρευσε, υπήρχαν ενδείξεις για μεγάλη ανεργία και η κατασκευαστική δραστηριότητα υποχώρησε δραματικά. Τόσο Άραβες, όσο και Εβραίοι εργοδότες απέλυαν Παλαιστίνιους Άραβες εργάτες, και ένα ποσοστό αυτών επέστρεφαν στα χωριά της καταγωγής τους. Η εθνική συνείδηση αφυπνίζονταν λόγω της επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης».
Μας δίνεται η ευκαιρία να τονίσουμε την σφοδρότητα και την ευκολία με την οποία καταρρίπτεται από πληθώρα αγωνιστών και οργανώσεων ο εθνικιστικός ιδρυτικό ισραηλινός μύθος, χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται ανάλογη και ταυτόχρονη απόρριψη των αντίστοιχων εθνικών μύθων όλων των εθνών-κρατών, π.χ. μεταξύ άλλων του Ελληνικού ή του Τουρκικού!
Η ιστορική περιδιολόγηση που επιχειρεί ο Νασίμ φωτίζει τους λόγους ίδρυσης του Ισραήλ (χαρακτηριστική η εκτίμηση της Χαβά Εσκόλ-Βαγκάν: «ο 'Α Παγκόσμιος Πόλεμος τους εξασφάλισε την υπόσχεση Μπαλφούρ, ο ΄Β Παγκόσμιος θα τους εξασφάλιζε ένα κράτος»), καταγράφει τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις και ανταγωνισμούς Μ.Βρετανίας, Γαλλίας, ΗΠΑ, Αραβικών καθεστώτων που απέκτησαν και διατήρησαν κράτη και πλούτη συνδιαλεγόμενοι αισχρά ως «Εβραίοι έμποροι» με τις εκάστοτε Μεγάλες Δυνάμεις στις πλάτες των λαών, τις συγκρούσεις για τις πηγές και τους δρόμους ενέργειας (με το Ισραήλ να αναλαμβάνει ρόλο σεκιούριτι των αγωγών μεταφοράς πετρελαίου από Ιράκ-Σαουδική Αραβία για λογαριασμό αγγλικών και αμερικανικών συμφερόντων). Όμως, καταλήγει να δίνει συμβουλές στην ιμπεριαλιστική Δύση που ακολουθεί λαθεμένη πολιτική: «πως εξηγείται το γεγονός ότι ο δυτικός κόσμος δεν ανησυχεί καθόλου για τα οικονομικά συμφέροντα στον αραβικό κόσμο, παίρνοντας, την ίδια ώρα, ανοικτά και προκλητικά θέση υπέρ των Ισραηλινών και όχι ουδέτερη». Ή αποκαλύπτοντας τον ρόλο του Εβραϊκού λόμπυ, συμπεραίνει ότι «η μέχρι τώρα ιστορία του αμερικανικού Κογκρέσου μαρτυρά ότι αυτό ενδιαφέρεται για την ασφάλεια του Ισραήλ περισσότερο από ότι για την ασφάλεια των ΗΠΑ». Τέλος, απευθύνεται ανιστόρητα και αταξικά στα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, προκαλώντας τα να χρησιμοποιήσουν την τεράστια δύναμη τους: «οι Άραβες του πετρελαίου διέθεταν μέχρι το 2007 πάνω από 3.500 δις δολάρια αποθεματικό. Αυτό σημαίνει ότι αν αποφασίσουν κάποια μέρα να τα αποσύρουν, η παγκόσμια οικονομία θα καταρρεύσει και η τιμή του πετρελαίου θα εκτοξευτεί στα 1.000 δολάρια τα βαρέλι».
Έστω ότι η παγκόσμια καπιταλιστική ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη τους το επέτρεπε. Αυτή τους η πράξη δε θα επέφερε και τη δική τους καταστροφή, όντας οργανικό και αναπόσπαστο τμήμα οι ίδιοι του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος;
Ας επανέλθουμε τμήματα της μελέτης που πραγματικά συμβάλλουν στη βαθύτερη κατανόηση της μακρόχρονης σύγκρουσης. Θα σταθούμε ιδιαίτερα στην περιγραφή της ταξικής πάλης και της κοινωνικής διαστρωμάτωσης της Παλαιστινιακής κοινωνίας του Μεσοπολέμου, όπου δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην ανάλυση της Παλαιστινιακής Επανάστασης (1936-39), στις διεθνείς παραμέτρους της και κυρίως στην συνδιαλλαγή των ηγετών του Σιωνιστικού κινήματος με τους ΝΑΖΙ (και οι δύο αντιμετώπιζαν εξίσου εχθρικά τις αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις των Εβραίων που προέκριναν το δρόμο της ενσωμάτωσης και όχι της φυγής στην Παλαιστίνη) και στη γερμανική αποδοχή της αποστολής επιπλέον βρετανικών δυνάμεων για την καταστολή της Παλαιστινιακής Επανάστασης στο πλαίσιο πλαίσιο της Συμφωνίας του Μονάχου. Στην παράθεση των αντιθέσεων Σιωνιστών-Βρετανών και τη μεταπολεμική πολιτική Αγγλίας-ΗΠΑ-Στάλιν-Χρουστσόφ, αλλά και στην αποκαλυπτική παρουσίαση του σιωνιστικού σχεδίου για τη δημιουργία ενός αποκλειστικά Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, με την εθνοκάθαρση 750.000 χιλιάδων Παλαιστινίων να αποτελεί οργανικό του τμήμα. Όπως σωστά αποκαλύπτει ο Νασίμ, ο εβραϊκός στρατός ΧΑΓΚΑΝΑ (δημιουργείται το 1920, για να οργανωθεί-εξοπλιστεί και εκπαιδευτεί από τους Βρετανούς στα επόμενα χρόνια, ενσωματώνοντας όλες τις βίαιες κατασταλτικές πρακτικές του στρατού της αυτοκρατορίας: δολοφονίες αγωνιστών, κατεδαφίσεις σπιτιών ως αντίποινα και για παραδειγματισμό, εφαρμογή του φασιστικού δόγματος της συλλογικής τιμωρίας, διωγμούς) καλύπτοντας τρομοκρατικές ομάδες ή δρώντας ο ίδιος απροκάλυπτα τρομοκρατικά και δολοφονικά, προχώρησε στην εφαρμογή σχεδίου εθνοκάθαρσης όταν οι Εβραίοι συνειδητοποίησαν ότι μόνο με διωγμό των κατοίκων θα μπορούσαν να αποτελέσουν πληθυσμιακή πλειοψηφία στην περιοχή, εξαιτίας των εμποδίων στη μαζική μετανάστευση Εβραίων από την Ευρώπη.
Οι κατηγορίες Ισραηλινών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων περί Παλαιστίνιων Τρομοκρατών «επιστρέφονται» από τον συγγραφέα και χρεώνονται στους Σιωνιστές που όταν επέλεξαν να συγκρουστούν με τους Βρετανούς τους τίναξαν κυριολεκτικά στον αέρα (ανατίναξη του ξενοδοχείου King David) ή τους εκτέλεσαν σχηματίζοντας ομάδες δολοφόνων (δολοφονία του απεσταλμένου του ΟΗΕ Κάουντ Μπερναντότ το 1948).
H απόπειρα των Σιωνιστών να εκκαθαρίσουν πληθυσμιακά, γεωγραφικά, πολιτικά και ιστορικά την Παλαιστίνη εμπεριείχε τρομοκρατικές μεθόδους που κατέληγαν συχνά σε ολοκληρωτικές σφαγές. Ενδεικτικό το παράδειγμα του Μεναχέμ Μπέγκιν, στον οποίο απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης και διατέλεσε πρωθυπουργός του Ισραήλ, που δικαιολόγησε τη σφαγή 120 γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων κατοίκων του χωριού Ντιρ Γιασίν λέγοντας απλά: «δεν εγκατέλειψαν τα χωριά τους όπως απαιτούσαμε».
Επιπλέον, ο συγγραφές θα παραθέσει τα διαδοχικά Διχοτομικά σχέδια για την Παλαιστίνη. Με απαράμιλλο τρόπο καταρρίπτει το μύθο «περί Ενωμένου Αραβικού έθνους» που θα σταθεί αλληλέγγυο στον αγώνα των Παλαιστινίων. «Στη Λωρίδα της Γάζας ηγέτες του Παλαιστινιακού κινήματος σχημάτισαν στις 23-9-1948 μια Παλαιστινιακή κυβέρνηση στα εδάφη που όρισε το βρετανικό σχέδιο διαμελισμού της Παλαιστίνης (στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη). Οι ηγέτες αυτοί διόρισαν πρωθυπουργό τον Αχμάντ Χίλμι Αμπντ Αλ-Μπάκι. Έπειτα από πιέσεις τριών αραβικών κρατών (Αίγυπτος, Ιράκ και Ιορδανία), που έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στον αραβικό κόσμο, η κυβέρνηση αυτή διαλύθηκε. Κάθε χώρα, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, την οδήγησε με τις πολιτικές της στην απομόνωση και τελικά στη διάλυση της».
Η ΝΑΚΜΠΑ, φέρει τις υπογραφές του Ισραήλ, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των «Αράβων Αδελφών»!
Από την άλλη μεριά αποκαλύπτεται ο στόχος του συγγραφέα να λειάνει τη δυτική καχυποψία για το μουσουλμανικό κόσμο και το Πολιτικό Ισλάμ. Ένας κόσμος που παρουσιάζεται γενικά ειρηνικός και με υψηλά ανθρώπινα ιδανικά διαμέσου της εξιστόρησης του βίου του Σαλαντίν, ενώ ο Αλάτρας σχηματίζει, χωρίς να μπορεί να καμουφλάρει τη βαθύτερη πολιτική του επιδίωξη, δίπολο μεταξύ ειρηνικών μουσουλμάνων Αράβων (που λίγο πολύ τους ανήκει η περιοχή) και των αιμοβόρων χριστιανών κατακτητών, που εφορμούν με τις Σταυροφορίες τους για εντελώς υλικά συμφέροντα.
Απαντώντας στις καταγγελίες των Ισραηλινών αρχών για συνεργασία των Παλαιστινίων με τους ΝΑΖΙ, ουσιαστικά καταλήγει σε ένα συμψηφισμό, που εκ των πραγμάτων δικαιολογεί την συνεργασία του Μουφτή Αμίν Αλ-Χουσεΐν με τον Χίτλερ: ο μουσουλμάνος ηγέτης προσπαθούσε να αποτρέψει τη μαζική κάθοδο των Εβραίων και να παρεμποδίσει το Σιωνιστικό σχέδιο. Άρα, ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα», μια πολιτική τακτική κοινή σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, προβαλλόμενη από ένα αριστερό συγγραφέα, που κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι λειτουργεί μέσω της επιλεκτικής χρήσης της ιστορίας ως απολογητής του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού στο σήμερα.
Ενός διανοούμενου που επιχειρεί να αποκαθάρει Χαμάς και Χεζμπολάχ επειδή αγωνίζονται ενάντια στον Ισραηλινό κατακτητή, αφήνοντας κάτω από τα χαλάκι τα αστικά συμφέροντα που εκφράζουν, τον στόχο τους για δημιουργία επιπλέον Εμιράτων στη Μέση Ανατολή, τελικά τον αντεπαναστατικό ρόλο που έπαιξε και παίζει ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός, που με σημαία το Κοράνι ωθεί νέα παιδιά στη θυσία, εξαργυρώνοντας τη με τα ουρί του Παραδείσου, φυλακίζοντας εκατομμύρια ανθρώπους στο σήμερα στις μπούρκες και στον σκοταδισμό. Για τα περιθώρια συμμαχίας Αριστεράς-μουσουλμανικού φονταμενταλισμού αδιάψευστος μάρτυρας είναι οι εκατόμβες των εκτελεσμένων από τον Αγιατολάχ, Ιρανών κομμουνιστών, συναγωνιστών κατά του Σάχη!
Το βιβλίο του Αλάτρας μοιάζει να τελειώνει το 1948 και μετά κάνει διάφορα ιστορικά άλματα. Το έργο του αδυνατεί να συμβάλλει στην ουσιαστική και βαθύτερη γνώση ζητημάτων που η αστική πολιτική αρνείται ή συσκοτίζει. Αποτέλεσμα, να απουσιάζει η εξέγερση των Παλαιστινίων στην Ιορδανία και ο Πόλεμος μεταξύ Παλαιστινίων-Φαλλαγιτών στον Λίβανο, η PLO λείπει όπως και η Παλαιστινιακή Αριστερά (του χθες και του σήμερα), ενώ δεν επιχειρείται καν μια σύγχρονη ταξική ανάλυση της Παλαιστινιακής κοινωνίας, των αιτιών και των επίδικων των Εμφυλίου. Εκτός έργου μένουν τα ερωτήματα που αφορούν τα αίτια-την εξέλιξη-τα αποτελέσματα και το ρόλο των πολιτικών δυνάμεων σχετικά με τις Εξεγέρσεις, ενώ ούτε λόγος να γίνεται για την παρουσίαση της Αριστεράς και του κινήματος στο Ισραήλ.
Όλη η ουσία του βιβλίου, αλλά και τα βαθύτερα εφαλτήρια του συγγραφικού του οίστρου εκτιμούμε ότι εμπεριέχονται στην παρακάτω παράγραφο. «Από το 1987 οι Παλαιστίνιοι ζουν στην απόλυτη μοναξιά. Ακολουθούν μοναχική πορεία αντίστασης, ώσπου σήκωσε κεφάλι η Λιβανέζικη Αντίσταση με τη Χεζμπολλάχ και μετά η Ιρακινή. Όταν το πνεύμα της αντίστασης στον αραβικό κόσμο σήκωσε το ανάστημα του, τα γεράκια των Αράβων ηγετών έπεσαν να το κατασπαράξουν. Γιατί το πρόβλημα πια δεν είναι η διεθνής τρομοκρατία, σύμφωνα με τον σιωνιστή ακροδεξιό Νετανιάχου, αλλά το διεθνές μαχητικό Ισλάμ, ακριβώς όπως στις δεκαετίες του 1960, του 1970 και του 1980 ήταν το διεθνές επαναστατικό κίνημα. Και αυτό το κίνημα δεν αποτελεί κίνδυνο μόνο για το φασιστικό Ισραήλ αλλά και για τα αραβικά αντιδραστικά κράτη που εδώ και 90 χρόνια προστατεύουν αυτό το ιμπεριαλιστικό σχέδιο. Ανέκαθεν ο εχθρός ήταν πάντα η διεθνής αντίσταση, είτε αυτή ήταν αριστερή είτε πατριωτική είτε ισλαμική».
Τι μας λέει δηλαδή ο Αλάτρας; Είμαι με όποιον αγωνίζεται. Δε με ενδιαφέρει γιατί το κάνει, που αποσκοπεί, σε ποιον θεό πιστεύει!
Αντιλήψεις που καταλήγουν να θεωρούν ότι η Αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ ηττήθηκε, όπως και η εισβολή του κράτους δολοφόνου Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας (Δεκέμβρης 2008-Ιανουάριος 2009).
Τι χειρότερο για την πραγματικότητα, από το να πηγαίνει κόντρα στα ακλόνητα πιστεύω μας. Ο αμερικάνος εισβολέας μοιράζει τις πετρελαιοπηγές του Ιράκ και επιβάλλει τα ιμπεριαλιστικά του σχέδια έχοντας ως σύμμαχο τον κάθε ιμάμη που διεκδικεί μερίδιο εξουσίας και το Ιράν της μουσουλμανικής επανάστασης, καθοριστικούς παράγοντες στην από κοινού εξολόθρευση της Ιρακινής αντίστασης. Στο Λίβανο, η Χεζμπολλάχ αρνείται να ταχθεί η Αριστερά οπλισμένη στο ίδιο χαράκωμα ενάντια στον ισραηλινό εισβολέα, συμμετέχει κανονικά στην κυβέρνηση του Λιβάνου με τους φασίστες Φαλαγγίτες, περιφρουρώντας και αυτή απαράκλητα τη γκετοποίηση των Παλαιστινίων στα προσφυγικά στρατόπεδα και τον αποκλεισμό τους από δεκάδες επαγγέλματα, διαιωνίζοντας την ανεργία, την ανέχεια και τα αδιέξοδα τους. Η Χαμάς τέλος, μένει στο απυρόβλητο της κριτικής έστω και αν στη δημιουργία της συνέβαλαν Ισραήλ και CIΑ θέλοντας να την χρησιμοποιήσουν ως αντίπαλο δέος στο Παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που είχε τα πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά σε όλη την περιοχή. Μια μουσουλμανική οργάνωση, που εκτός των άλλων, κατάφερε να κερδίσει τις πληβιακές Παλαιστινιακές μάζες προσφέροντας υπηρεσίες ενός υποτυπώδους κράτους πρόνοιας, χρηματοδοτούμενη από σαουδαραβικά και άλλα μουσουλμανικά κεφάλαια, απαιτώντας προκαταβολικά την ένταξη στο μουσουλμανικό φονταμενταλισμό,
Εμείς πιστεύουμε ότι η Αριστερά έχει λόγο ύπαρξης και θα μπορέσει να αναγεννηθεί, αν μείνει μακριά από το δίπολο Αμπάς ή Χαμάς, αν επανασυνδεθεί και δώσει επαναστατικό-απελευθερωτικό διέξοδο στον κόσμο της εργασίας και την νεολαία που υφίστανται διπλή καταπίεση από την ιμπεριαλιστική κατοχή του Ισραήλ και των ΗΠΑ-ΕΕ-Αραβικών σκοταδιστικών καθεστώτων που το στηρίζουν, αλλά και από το Παλαιστινιακό κατεστημένο, κοσμικό ή μουσουλμανικό, που διεκδικεί τους όρους ένταξης του στον παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργατικής υπεραξίας.
Ο συγγραφέας όμως έχει δίκιο να πιστεύει ότι μόνο η Αντίσταση φέρνει αποτέλεσμα. Είναι και στο δικό μας χέρι το να γίνουν πράξη τα κατοχικά ιμπεριαλιστικά σχέδια που διαμέσου των εποικισμών, της Εβραιοποίησης της Ιερουσαλήμ, των αποκλεισμών και των Τειχών του Αίσχους επιχειρούν να δημιουργήσουν μικροσκοπικά-αποκομμένα παλαιστινιακά προτεκτοράτα.
Δικαιούμαστε να εκτιμήσουμε ότι ο αγώνας των Παλαιστινίων επηρέασε και επηρεάστηκε πάντα από το διεθνές εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Ποιος ξεχνά τη μοναδική σύνδεση των αγωνιστών του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση με τα αγωνιζόμενα παιδιά της Ιντιφάντα. Τότε που χιλιάδες αγωνιστές από όλο τον κόσμο κατέκλυζαν τη μαρτυρική Τζενίν και Ραμάλα, όταν οι σημαίες της Παλαιστίνης και της Αντιπαγκοσμιοποίησης ήταν ενωμένες στις διαδηλώσεις στη Γένοβα, στη Ρώμη, στη Βαρκελώνη, στο Λονδίνο, στη Θεσσαλονίκη του 2003, σε όλο τον κόσμο.
Από το 1987, ο λαός της Παλαιστίνης ξέρει ότι δεν είναι μόνος.
ΟΥΤΕ ΑΜΠΑΣ, ΟΥΤΕ ΧΑΜΑΣ - ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου