ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΥΝΕΒΑ ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ

 Το Βήμα

Μια γυναίκα προχωρεί αργά αλλά σταθερά στο κέντρο της σκηνής του Ηρωδείου. Είναι η μόνη που φορά μάσκα, οι υπόλοιποι 99 έχουν τα πρόσωπά τους ακάλυπτα. Αρχίζει να μιλά με χροιά καταπονημένη, φωνή διακεκομμένη: «Είμαι άνθρωπος... γυναίκα... μετανάστρια από τη Βουλγαρία.Είμαι γονέας ενός παιδιού... είμαι 47 χρονών... είμαι η Κωνσταντίνα Κούνεβα ».

Το πολυάριθμο κοινό που βρέθηκε το βράδυ της Πέμπτης στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού με αφορμή την παράσταση των Γερμανών Rimini Ρrotokoll «Ο Προμηθέας στην Αθήνα» ξέσπασε σε παρατεταμένο χειροκρότημα. Ηταν η στιγμή που κατάλαβε γιατί η μία πλευρά της μάσκας ήταν αλλοιωμένη, γιατί η όψη ήταν παραμορφωμένη: «Η τωρινή μου κατάσταση είναι σαν να ΄μαι δεμένη σ΄ έναν βράχο, όπως ο Προμηθέας. Κάθε μία ώρα μού κάνουν διάφορες νοσηλείες,που μοιάζουν το ίδιο επώδυνες με το βιτριόλι που μου έριξαν... Η τραχειοτομή στον λαιμό μου είναι το κόσμημά μου... με βοηθά να αναπνέω και να μιλάω... Απόψε δυστυχώς δεν μπορούσα να είμαι μαζί σας,ήθελα όμως να σας μιλήσω. Θα είμαι διαρκώς σε τηλεφωνική επικοινωνία με την κοπέλα που φοράει τη μάσκα κι έτσι θα ΄ναι σαν να είμαι κι εγώ εδώ». Ηταν μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές μιας παράστασης που τελικά μας αφορούσε πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι αρχικά πιστεύαμε. Και ακολούθησαν πολλές ακόμη.

Οι θεατές έπιαναν τους εαυτούς τους να ανατριχιάζουν, να γελάνε, να κλαίνε σε τακτά χρονικά διαστήματα. Εστω για ένα βράδυ, στη σκηνή του Ηρωδείου οι αριθμοί έγιναν άνθρωποι. Και άρχισαν να μας συστήνονται ο ένας μετά τον άλλον. Και οι εκατό ήταν υπέροχοι.

«Η σκηνή είναι η πόλη μας. Το καμαρίνι είναι το σαλόνι μας». Με αυτές τις εισαγωγικές φράσεις, μας καλησπέρισαν οι 100 Αθηναίοι. Ανδρες και γυναίκες από δύο ως 92 ετών, δικηγόροι, στελέχη πολυεθνικών, φοιτητές και άνεργοι, έπαιρναν το μικρόφωνο και δήλωναν μπροστά στην κάμερα, που αυτομάτως πρόβαλε στη γιγαντοοθόνη το πρόσωπο και το χαριτωμένο τρακ τους, όνομα, ηλικία, επάγγελμα και με ποιον ήρωα της αισχύλειας τραγωδίας ταυτίζονται. Ξαφνικά, σε μια απρόσωπη πόλη, ένιωθες ότι μέσα σε μια νύχτα γνώρισες τόσους πολλούς συμπολίτες σου. Ηταν μια συλλογικότητα που τόσο έλειπε από την καθημερινή μίζερη φοβία της κρίσης- σαν μια χαρούμενη μέσα στη θλίψη της τελετή λήξης.

«Δ ουλεύω από το 2001 στη φυλακή ως σωφρονιστικός υπάλληλος,υποδέχομαι τους νέους κρατουμένους.Οταν βγω στη σύνταξη θα έχω περάσει τη μισή μου ζωή στη φυλακή.Θα είναι σαν να έχω κάνει δύο φορές ισόβια! Εξω από τη φυλακή είμαι ο Γιάννης, παίζω μουσική και τραγουδάω.Γνωρίζω όμως συναδέλφους που ταυτίζονται με τον ρόλο.Ποιον ρόλο;Του δεσμοφύλακα...»/ «Είμαι ο Λάζαρος και υπέφερα πολλά ως αντιρρησίας συνείδησης.Οταν ο στρατός με τη βία με κάλεσε να μάθω να πολεμάω και να σκοτώνω,αρνήθηκα. Μου πήραν το διαβατήριο,μου στέρησαν τη χαρά να ταξιδεύω. Μου πρότειναν τρελόχαρτο, το αρνήθηκα.Πέρασα δεκαέξι δίκες,τρεις φυλακίσεις, σήμερα έχω έναν γιο που τελειώνει το σχολείο και σε λίγο θα αποφασίσει αν θα πάει στρατό ή όχι. Πλέον όμως μπορεί να μιλά γι΄ αυτό χωρίς να φοβάται. Και αυτή είναι δική μου νίκη»: Κοινοί θνητοί που τόλμησαν να τα βάλουν με τον εκάστοτε Δία και γι΄ αυτό ταυτίζονται με τον Προμηθέα...

Εκτός από τις καρδιές μας, η παράσταση των Ντάνιελ Βέτσελ και Χέλγκαρντ Χάουγκ είχε τη δυνατότητα να μιλήσει απευθείας και στους κωφάλαλους, χάρη στην απευθείας μετάφρασή της στη νοηματική - η ικανότατη διερμηνέας βρισκόταν επί σκηνής καθ΄ όλη τη διάρκεια. Οι μετανάστες τρύπωσαν από μια καταπακτή στο δάπεδο του σκηνικού και το κοινό τούς επεφύλαξε θερμότατη υποδοχή. Ηταν ένα από εκείνα τα σπάνια βράδια που ένιωθες ότι όλοι βρίσκονται στην ίδια συχνότητα. Αρα το πείραμα πέτυχε.

ΖΩΝΤΑΝΗ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ
Κάθε Αθηναίος πλησίαζε το μικρόφωνο και έκανε μια ερώτηση, αναγκάζοντας τους υπόλοιπους 99 να χωρίζονται σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, ανάλογα με την απάντηση που θα διάλεγαν: «Εγώ» ή «Οχι εγώ». Τα στιγμιότυπα ήταν διασκεδαστικά.

u Ποιος θυσιάζεται για τους άλλους; u Ποιος περιμένει από τους άλλους να θυσιαστούν για αυτόν;

u Ποιος ασχολείται επαγγελματικά με αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα;

u Ποιος κρύβει εισοδήματα από την Εφορία; u Ποιος είναι δεμένος με την οικογένειά του; (Μόνο οι ξεριζωμένοι μετανάστες έμειναν στο «Οχι εγώ».)

u Ποιος καταπιέζεται από την οικογένειά του; (Και πάλι μόνο οι μετανάστες έμειναν στο «Οχι εγώ».) u Ποιος θα σκότωνε για να προστατεύσει την οικογένειά του; (Σχεδόν όλοι.)

u Ποιος θα σκότωνε για να προστατεύσει την Αθήνα; (Σχεδόν κανένας.)

u Ποιος είναι μέλος πολιτικού κόμματος; (Μόλις τέσσερις. Το κοινό ξέσπασε σε γέλια.)

u Ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος, και το κορίτσι με τη μάσκα σε διαρκή επικοινωνία με την Κούνεβα, ώστε να της λέει σε ποιο μετερίζι να σταθεί. Τα στιγμιότυπα που μας έμειναν
u «Παντρεύτηκα 16 ετών, έκανα παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα. Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε στα 92 μου χρόνια!» (μία συγκινητική κυρία που διέσχισε τη σκηνή με τη μαγκούρα της). u «Με λένε Θανάση, είμαι ψυχολόγος και ταξιτζής».

u «Είμαι φοιτήτρια και σε λίγο θα ΄μαι άνεργη».
u «Είμαι πολιτικός επιστήμων, αλλά εργάζομαι σε εταιρεία κούριερ».

u «Είμαι μαθητής ακόμη, στη Β΄ Τάξη, του χρόνου θα πάω Γ΄ Τάξη και τα καλοκαίρια στύβω πορτοκάλια στις παραλίες».
u «Είμαι αιώνιος φοιτητής στα ΤΕΙ Αιγάλεω, αλλά για τις επόμενες δύο ώρες θα είμαι ηθοποιός στο Ηρώδειο».