«Κόκκινη κάρτα» από τη Χίλαρι

http://www.enet.gr

«Πισώπλατη μαχαιριά» κατάφερε η αμερικανική κυβέρνηση στη βαλκανική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, παρά τα χαμόγελα και τους εκθειασμούς της Ουάσιγκτον για τις «ηγετικές προσπάθειες» της Αθήνας για σταθεροποίηση της περιοχής και τον «ρόλο-κλειδί» που έχει προβληθεί πως η Ελλάδα διαδραματίζει εκεί.

Κατά έγκυρες πληροφορίες της «Κ.Ε.», η Αθήνα ζήτησε προ μηνών τη στρατιωτική διοίκηση στο Κόσοβο και η Ουάσιγκτον την «έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της». Επίσημα, η πρόταση φέρεται να είχε κατατεθεί από τον Γ. Παπανδρέου κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον. Πέραν από την καθαυτό σημασία μιας τέτοιας απόρριψης, που αντανακλάται και στον ίδιο τον πρωθυπουργό, το «χαστούκι» της Ουάσιγκτον αποκτά πρόσθετη σοβαρότητα από τις προεκτάσεις του παρασκηνίου που είχε προηγηθεί της απορριπτικής απόφασης.

Υστερα από παροτρύνσεις των Γάλλων που είχαν τη διοίκηση στο βόρειο Κόσοβο και αφού προηγήθηκαν σχετικές διαβουλεύσεις, κατά κάποιον τρόπο «δουλεύτηκε και ωρίμασε» η ιδέα να αναλάβει η Ελλάδα τη διοίκηση στη συγκεκριμένη περιοχή.

Υστερα από συζητήσεις σε στρατιωτικό επίπεδο, το αμερικανικό Πεντάγωνο, το οποίο εν τω μεταξύ είχε προσεγγίσει η Αθήνα, έδωσε το «πράσινο φως» κατ' αρχήν, άνευ αντιρρήσεων.

Μάλιστα, για να «περάσει» ευκολότερα η ιδέα, είχε συζητηθεί η από κοινού ανάληψη της διοίκησης από Ελλάδα και Ιταλία, κάνοντας πιο ελκυστική την προοπτική αυτή για το αμερικανικό Πεντάγωνο (λέγεται ότι η πατρότητα της ιδέας ανήκε στον εν τοις πράγμασι ασχολούμενο με την εξωτερική πολιτική υπουργό Αμυνας, Ευ. Βενιζέλο).

Το αμερικανικό Πεντάγωνο στις σχετικές βολιδοσκοπήσεις είχε διαμηνύσει στην Αθήνα μέσω της αρμοδίας οδού ότι συμφωνεί στην εκ μέρους της ανάληψη της διοίκησης στο βόρειο Κόσοβο και είχαν αρχίσει οι σχετικές διεργασίες. Υστερα από λίγο διάστημα, ωστόσο, υπήρξε αιφνιδιαστική αλλαγή πλεύσης από την Ουάσιγκτον. Κατά πληροφορίες, Στέιτ Ντιπάρτμεντ και Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας (NSC) άσκησαν βέτο και μπλοκάρισαν τη συγκατάθεση του Πενταγώνου και άνευ εξηγήσεων ειδοποίησαν την Αθήνα και πάλι διά της αρμοδίας οδού να «μην κάνει σχέδια για το βόρειο Κόσοβο».

Η μεγάλη ανατροπή

Η ανατροπή της απόφασης έγινε τον προηγούμενο Απρίλιο, λίγο μετά τη «διθυραμβικά» παρουσιασθείσα επίσκεψη Παπανδρέου στην αμερικανική πρωτεύουσα. «Τι είναι αυτά που μου είπε;» φέρεται να ρώτησε έκπληκτη τους συνεργάτες της η Χίλαρι Κλίντον μετά τη συνάντηση με τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος λίγο πριν λέγεται πως της είχε δηλώσει ότι «σκεπτόμαστε να αναλάβουμε τη διοίκηση στο βόρειο Κόσοβο».

Είναι προφανές ότι η θετική ανταπόκριση του Πενταγώνου είχε δοθεί με καθαρά στρατιωτικά κριτήρια, χωρίς να έχει υπάρξει προγενέστερη συνεννόηση με NSC και Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οπως λέγεται εγκύρως, στο NSC «η γεωπολιτική εικόνα» για τη χώρα μας είναι αυτή μιας «εξαιρετικά περιορισμένης σημασίας» και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούσαν να αναδείξουν την Ελλάδα ως «παράγοντα» στα Βαλκάνια.

Επί τη ευκαιρία, παρά τις εδώ διαβεβαιώσεις Παπανδρέου για μια σειρά συμβολικών, έστω, ενεργειών, «ουδεμία κίνηση έχει γίνει» που να δείχνει ότι η Αθήνα «αποτελεί πράγματι εταίρο» και η Ουάσιγκτον της «ανταπέδωσε τα δέοντα». «Στείλτε έστω δύο εκπαιδευτές στο Αφγανιστάν... για να μπορέσουμε να πούμε ότι όλοι οι σύμμαχοι κάνουν κάτι παραπάνω» φέρεται να «εκλιπαρούσε» τότε ο στρατηγός Τζέιμς Τζόουνς, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του προέδρου Ομπάμα, «αλλά ακόμα περιμένουμε», ήταν η παρατήρηση συνομιλητού της «Κ.Ε.», «αφού δεν κάνετε τίποτα...»

«Δεν σας έχουν εμπιστοσύνη να αναλάβετε ένα τόσο σημαντικό πόστο σε μια ευαίσθητη περιοχή από την οποία στην ουσία είστε απόντες...», είπε έτερος συνομιλητής στην «Κ.Ε.», «και αρκείστε σε επαίνους περί του ρόλου της Ελλάδας στα Βαλκάνια ενώ το μόνο με το οποίο ασχολείστε εκ του ασφαλούς είναι τα ναρκοπέδια» (δραστηριότητα που έχει αναλάβει ο «ανεπίσημος» σύμβουλος του πρωθυπουργού, Αλεξ Ρόντος).

Ολα αυτά δείχνουν, υποστηρίζει ανώτατος αμερικανός παράγοντας, ότι «δεν σας θεωρούν "παίκτες" στα Βαλκάνια», ιδιαίτερα όταν «στην πράξη "ακυρώνουν" αυτό που ανοήτως διατυμπανίζετε ως Ατζέντα 2014» (ένταξη όλων των χωρών των δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε.), που ούτως ή άλλως έχει ακυρωθεί από την αβελτηρία της ελληνικής κυβέρνησης κάτι το οποίο έχει καταστεί απολύτως σαφές στην Ουάσιγκτον.

Κατά μία άλλη εκδοχή, η απόφαση Στέιτ Ντιπάρτμεντ και NSC να «κόψουν» τον αέρα στην Αθήνα φαίνεται πως συνδέεται και με ερμηνεία που έχει να κάνει και με την εκκρεμότητα του σκοπιανού ζητήματος. Για την αμερικανική διπλωματία, η βαλκανική πολιτική της Αθήνας, αμέσως ή εμμέσως, περιστρέφεται γύρω από το Σκοπιανό, και «κονταίνοντας» τις ελληνικές φιλοδοξίες στα Βαλκάνια στέλνεται το μήνυμα ότι πρόκειται περί διμερούς και όχι περί περιφερειακού ζητήματος.

Με αυτή τη συλλογιστική, στην Ουάσιγκτον επιδιώκουν να κρατήσουν την Αθήνα μέσα σε ένα «καλούπι κινήσεων» κρατώντας τη βαλκανική πολιτική των Παπανδρέου-Δρούτσα υπό επιτήρηση. Εντύπωση όμως προκαλεί σε ανώτατους διπλωματικούς παράγοντες στην Ουάσιγκτον πως οι κ.κ. Παπανδρέου-Δρούτσας έχουν αποκρύψει επιμελώς το όλο ζήτημα «καταπίνοντάς» το, ενισχύοντας την άποψη εκείνων των αξιωματούχων στην αμερικανική πρωτεύουσα που πιστεύουν ότι υπό τέτοιες συνθήκες εύλογα θεωρείται «δεδομένη» η εξωτερική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης.