ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΝ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΡΑΨΑ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ

Τα Νέα

«Πέντε χρόνια προσπαθούσα να μιλήσω στους αρμοδίους για το πρόβλημά μου. Χρησιμοποίησα για το δίκιο κάθε λογική, κάθε νομική οδό. Δεν με άκουσε κανείς. Αναγκάστηκα να κάνω απεργία πείνας, να ράψω το στόμα μου, για να με ακούσουν. Να ακούσουν όσα δεν ήθελαν. Να πληροφορηθεί ο κόσμος τα προβλήματα και τα δικά μου και τόσων ανθρώπων που υποφέρουν».

Με «σφραγισμένα χείλη» ο 36χρονος Ιρανός Χαμίντ Σαντεκί, κάνοντας απεργία πείνας για 37 ημέρες έξω από τα γραφεία της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ στην Αθήνα προσπάθησε να στείλει μήνυμα για τη μοίρα τόσων ανθρώπων που ζητούν χορήγηση του πολιτικού ασύλου. Μαζί του στην απεργία ήταν και άλλοι πέντε συμπατριώτες του.

Η κατάσταση της υγείας κυρίως του Χαμίντ ήταν πάρα πολύ κακή. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, μπροστά στον κίνδυνο να προκληθούν μη αναστρέψιμες βλάβες, αποφάσισε για ανθρωπιστικούς λόγους να ενεργοποιήσει εκτάκτως τη Δευτεροβάθμια Επιτροπή Προσφυγών Ασύλου. Μέλη της επισκέφθηκαν προχθές τους Ιρανούς και μίλησαν μαζί τους. Επειτα από εισήγηση της επιτροπής ο υπουργός αποφάσισε την απόδοση πολιτικού ασύλου και στους έξι απεργούς.

Για νοσηλεία

Εξαντλημένος και αποστεωμένος από την πολυήμερη απεργία ο Χαμίντ μαζί με τους πέντε συμπατριώτες του μεταφέρθηκαν για νοσηλεία στο νοσοκομείο.

«Αισθάνομαι ότι έχω τη δύναμη να υπερασπίσω αυτά που πιστεύω για δικαιοσύνη και για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα μπορούσα να φθάσω μέχρι τον θάνατο», λέει με αδύναμη φωνή.

Παιδί μεσοαστικής οικογένειας, δάσκαλος ανατολικών πολεμικών τεχνών, ο Χαμίντ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του. «Είδα στο Ιράν τις τεράστιες οικονομικές διαφορές. Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, πίστεψα βαθιά ότι πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη. Το ένιωσα χωρίς να μου μιλήσει κανείς γι΄ αυτό».

Ο Χαμίντ, αφού έγινε δάσκαλος του κουνγκ φου, προσπάθησε να δημιουργήσει δική του σχολή. Αρχισε να διδάσκει σε εξωτερικούς χώρους και μετά νοίκιασε ένα υπόγειο. «Υπήρχε ανταπόκριση, όμως με ανάγκασαν να κλείσω τη σχολή. Εμαθα παράλληλα ότι δύο δάσκαλοι που είχαν τις ίδιες πεποιθήσεις μ΄ εμένα “αυτοκτόνησαν”. Αναγκάστηκα να φύγω. Δεν φοβήθηκα για μένα, φοβήθηκα περισσότερο για την οικογένειά μου, για τα όσα θα υπέφεραν εξαιτίας μου».

Το 2005 ο Χαμίντ έφυγε από το Ιράν και ύστερα από μικρή παραμονή στην Τουρκία ήρθε στην Ελλάδα. «Ζήτησα αμέσως πολιτικό άσυλο για να μπορέσω να συνεχίσω ό,τι άρχισα. Παρά τις δυσκολίες ασχολήθηκα με το άθλημα και είχα πάει και σε έναν σύλλογο όπου έκανα μποξ».

Εξόριστος για ένα βιβλίο

Η ιστορία του 38χρονου Σαντέκ Φαραχανί συγκίνησε τα μέλη της επιτροπής. Ηταν 21 χρόνων όταν αναγκάστηκε να φύγει από το Ιράν. Αιτία οι διωγμοί που υπέστη εξαιτίας ενός βιβλίου που έγραψε όπου κατήγγελλε τα προβλήματα. «Την πρώτη φορά έμεινα στη φυλακή δύο μήνες. Αποφυλακίστηκα για λίγο και μετά με ξαναέβαλαν φυλακή, αυτή τη φορά για έξι μήνες».

Από το Ιράν έφυγε πριν από δεκαεπτά χρόνια και αφού παρέμεινε επτά χρόνια στην Τουρκία ήρθε στην Ελλάδα. «Εκανα πριν από οκτώ χρόνια αίτηση για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Απάντηση δεν πήρα. Εγκλωβίστηκα. Ενιωσα την Ελλάδα σαν δεύτερη φυλακή και ότι δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Δούλευα όπου έβρισκα - χωράφια, οικοδομές, καθάριζα κήπους- αλλά τα δύο τελευταία χρόνια δεν βρίσκω δουλειά».