Σε τροχιά επιλόγου το Κυπριακό

ΕΘΝΟΣ

Οτι το Κυπριακό έχει μονοδρομηθεί σε τροχιά επιλόγου δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία. Τα κατά καιρούς γνωστά κι εν πολλοίς βερμπαλιστικά στερεότυπα περί «κρισίμων φάσεων» αυτήν τη φορά -και χωρίς δραματικούς τόνους- αποκτούν ουσιαστικό περιεχόμενο. Γιατί το πρόβλημα μπήκε όντως στην καθοριστικότερη τροπή του. Η οποία κι εκ των πραγμάτων θ’ αποβεί -αναποτρέπτως αυτήν τη φορά-καταληκτική. Γιατί:

Ο,τι και να συμβεί, με λύση τελικά ή όχι, το πρόβλημα θα διανύσει την τελική ευθεία. Ακόμη και αν αυτή αποδειχθεί τεθλασμένη. Σε περίπτωση μεν λύσεως, με οδυνηρότατο ιστορικό συμβιβασμό. Και σε περίπτωση αδιεξόδου, με μια de facto γεωπολιτική διαίρεση. Που γεωγραφείται ήδη επί του κρεουργημένου εδάφους. Και πολιτογραφείται ως διοικητικός διαμελισμός. Ο οποίος θα αποκτήσει δυνάμει προοπτική de jure αποδοχής. Σιωπηρής. Που μεταφράζεται σε μια, συν τω χρόνω, δηλαδή αναγνώριση του σημερινού status quo, ως αδηρίτου πραγματικότητος.

Η πικρή αλήθεια, την οποία και πρέπει αποτρεπτικώς να προλάβουμε. Μη ασφαλώς παραδιδόμενοι. Αλλά με στρατηγικές που: Είτε με οδυνηρούς συμβιβασμούς είτε με αποτελεσματικές αντιστάσεις -εάν αυτές είναι βεβαίως δυνατές- θα οδηγούν σε σωστικές υπό τις περιστάσεις διεξόδους.

Διεξόδους από το δηλητηριώδες δίλημμα του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», όπως κατ’ επανάληψη έχουμε κατά κόρον προειδοποιητικώς επισημάνει.

Να έλθουμε όμως στο προκείμενο: Οι συνομιλίες που διεξάγονται άπτονται ήδη των πιο λεπτών ζητημάτων, αρχής γενομένης από το περιουσιακό. Που αφ’ εαυτού διαλαμβάνει και αναλόγως επιδρά σε πλειάδα άλλων κρίσιμων πτυχών. Συναρτώμενο συν τοις άλλοις και προς το εδαφικό και προς το προσφυγικό κι εμμέσως προς το δημογραφικό.

Εάν λοιπόν υπάρξουν ενδείξεις διεξόδου, τότε θ’ αναθερμανθούν ελπίδες αισίας εκβάσεως για σύντομη συνολική ρύθμιση. Η οποία -εάν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε- δεν πρόκειται να είναι καθόλου εύκολη. Αντιθέτως. Εάν όχι, τότε η διαδικασία θ’ αποδειχθεί οριστικώς θνησιγενής. Και θα οδηγηθεί σε προβλεπτή κατάληξη. Σε προδήλως, δηλαδή, έωλη τελμάτωση, με μοιραία παράγωγα. Τα οποία -και κυρίως εάν η ελληνική πλευρά δεν προνοήσει και δεν τα διαχειριστεί σωστά- θ’ αποβούν εθνικώς έως και ολέθρια.

Αυτό δεν αφορά μόνο τη Λευκωσία. Ούτε και είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρει την Αθήνα, παρά τα όσα σήμερα την περισπούν. Γιατί αμφότερα τα κρατικά κέντρα του Ελληνισμού θα επανεισπράξουν τις οποιεσδήποτε υποτροπές. Οι οποίες δεν θα περιοριστούν ασφαλώς στα όρια της Κύπρου. Αντιθέτως θα επιδράσουν εξίσου καταλυτικά (και με καταθλιπτικές συνέπειες) στον ευρύτερο εθνικό χώρο. Κάτι που δεν πρέπει να συμβεί. Και που για ν’ αποσοβηθεί, απαιτείται στρατηγική συνδιαχείριση από Αθήνα και Λευκωσία. Ρεαλιστικά μεν, αλλά με αποτρεπτικές δυναμικές. Οι οποίες περνούν μέσα από επώδυνους συμβιβασμούς αλλά και αποφασιστικές αντιστάσεις, όσον αφορά τη διασφάλιση των εσχάτων. Που τελικά συνάπτονται προς την ίδια την ιστορική συνέχεια του κυπριακού Ελληνισμού στη φυσική του γεωγραφία.

Αυτό είναι, άλλωστε, σήμερα το κυρίως ζητούμενο...