ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

http://www.enet.gr

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

Την ώρα που ο Ελληνισμός καθηλώνεται από καταθλιπτικές εσωτερικές αγκυλώσεις (οι οποίες περισπούν δυνατότητες και αποδομούν αντιστάσεις) το Κυπριακό -που ιεραρχείται από την Αθήνα ως πρώτη εθνική προτεραιότητα- μονοδρομείται δυνάμει προς καταληκτική τροχιά.

Με τον ίδιο τον Γ. Γ. των Ηνωμένων Εθνών να ενεργοποιεί δυναμικές αντιστρόφου μετρήσεως. Που είτε θα επιταχύνουν λύση οδυνηρού ιστορικού συμβιβασμού, είτε θα επισημοποιήσουν το αδιέξοδο (που στην ουσία ήδη ατύπως υπάρχει). Οπόταν και θ' αναπαραχθούν δραστικότερες και οπωσδήποτε τραυματικές υποτροπές. Γιατί επικύρωση του αδιεξόδου -και μάλιστα με βούλα των Ηνωμένων Εθνών- θα καταστήσει αυτομάτως το ίδιο το αδιέξοδο λύση!

Κι ενώ αύριο (Πέμπτη) στην έδρα του διεθνούς οργανισμού θα βρεθούν σε ολοήμερη συνάντηση (εν είδει ατύπου τριμερούς) οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων, από κάποιες άλλες πλευρές κλιμακώνεται μια πρωτοφανής εκβιαστική παρεμβολή, με ολική επαναφορά της οριστικής διχοτομήσεως ως εναλλακτικής διεξόδου! Με το Λονδίνο να πρωταγωνιστεί δολίως σ' αυτή την εκτροπή.

Δεν είναι ασφαλώς τυχαίος ο χρόνος εκδηλώσεως τέτοιων εκβιαστικών διλημμάτων. Ο Κύπριος πρόεδρος θα βρεθεί αύριο στο γραφείο του Μπαν Κι Μουν υπό το βάρος αυτής της βάναυσης απειλής. Η οποία κι επενεργεί ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τον κυπριακό τράχηλο. Με τον Γ.Γ. να ζητεί εν πολλοίς: α) Αποδεδειγμένη διάθεση των μερών για οριστική λύση.

Και β) καταληκτικό χρονοδιάγραμμα για ολοκλήρωση της συνδιαλλαγής, πριν αναγκασθεί να κηρύξει το πρόβλημα «εκ των πραγμάτων άλυτο».

Κάτι που, εάν συμβεί, αυτομάτως θα ενεργοποιήσει άλλες και μοιραιότερες εξελίξεις. Οι οποίες θα περνούν σε πρώτη φάση από τη μονιμοποίηση της de facto γεωπολιτικής διαιρέσεως που επέβαλε η εισβολή. Και θα καταλήγουν συν τω χρόνω σε de jure νομιμοποίηση του αδυσωπήτου status quo που διεμόρφωσε η κατοχή. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει ακριβώς σταδιακή αναγνώριση του κατοχικού μορφώματος. Που παρεμπιπτόντως αυτή την εβδομάδα διάγει τα «εικοστά έβδομά του γενέθλια». Εμπεδούμενο. Και αποβαίνοντας αιχμή του τουρκικού στρατηγικού δόρατος στην περιοχή.

Υπό το φως αυτών των αδηρίτων εξελίξεων και των αναπαραγομένων προοπτικών, ο πρόεδρος της Κύπρου πρέπει: Αφενός να δώσει εξετάσεις καλής θελήσεως. Και να είναι πειστικός. Και αφετέρου, να προβάλει επαρκείς αντιστάσεις στις πιέσεις για νέες υποχωρήσεις, πέραν των ορίων ασφαλείας για τον κυπριακό Ελληνισμό.

Η Κύπρος είναι, δυστυχώς, το ανίσχυρο σκέλος της καταθλιπτικής ελληνο-τουρκικής ανισοσθένειας σε ό,τι αφορά τη γεωστρατηγική διάσταση του προβλήματος. Και με αυτή την έωλη αδυναμία, έχει εκ των πραγμάτων εγκλωβισθεί στο δίλημμα «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Από το οποίο και είναι αδύνατο ν' απεμπλακεί χωρίς να καταβάλει επώδυνο τίμημα.

Και σ' αυτό ακριβώς βρίσκεται η ουσία του κυπριακού δράματος. Οπως αυτό (και λόγω έξωθεν κακοβουλίας και λόγω δικών μας τραγικών σφαλμάτων) διαμορφώθηκε. Και που κατατείνει σε ακόμη μοιραιότερες ολισθήσεις, εάν δεν υπάρξει ελληνική αποτρεπτική στρατηγική του διαχείριση. Κάτι καθόλου πλέον εύκολο. Πρώτον, καθώς έχουμε ήδη διολισθήσει σε θέσεις που δεν απέχουν από δυνάμει ολέθριες εκπτώσεις.

Δεύτερον, γιατί: ούτε απαράδεκτες λύσεις σώζουν ούτε και απλοϊκές συνταγές «βελούδινου διαζυγίου» αποτρέπουν ολέθριους κινδύνους. Καθώς στην Κύπρο θα έχει δημιουργηθεί σύνορο. Που από τη μια πλευρά θα είναι όμορο με τον επαχθή τουρκικό δημογραφικό όγκο και θα εποπτεύεται από πανίσχυρες τουρκικές μεραρχίες. Ενώ από την άλλη, Ελλάδα και Κύπρος θα υποχρεωθούν να βρουν τρόπους (εάν βεβαίως έχουν τέτοια δυνατότητα) υπερβάσεως του ζοφερού σκεπτικού που ο Κων. Καραμανλής διετύπωσε το 1974. Οτι δηλαδή, «δυστυχώς, η Κύπρος είναι πολύ μακριά»!