Τα βασανιστήρια πρακτική «ενδημική και τακτική» στον κόσμο

http://www.kathimerini.gr/

Σύμφωνα με την πρώτη παγκόσμια έκθεση της ΜΚΟ «ACAT».

Από το βασανιστήριο του εικονικού πνιγμού (waterboarding), στο ξυλοκόπημα στα πέλματα των ποδιών ("falaqa» στις αραβικές χώρες), τα βασανιστήρια είναι μια πρακτική «ενδημική και τακτική» στον κόσμο, σημειώνει η ΜΚΟ «ACAT» στην πρώτη της ετήσια παγκόσμια έκθεση.

Η Χριστιανική Δράση για την Κατάργηση των Βασανιστηρίων (ACAT) ξεκινά με μια ωμή διαπίστωση: «Μπορούμε λογικά να εκτιμήσουμε ότι περισσότερα από τα μισά κράτη-μέλη του ΟΗΕ προσφεύγουν στα βασανιστήρια», πριν «φιλοτεχνήσει» την εικόνα των βασανιστηρίων σε όλο τον κόσμο μέσα από μια μελέτη σε 22 χώρες στις πέντε ηπείρους, που δόθηκε σήμερα στην δημοσιότητα.

«Τα βασανιστήρια είναι ενδημικά σε πολλές χώρες, όπου αυτά ασκούνται με τακτικό τρόπο», σημειώνει η ΜΚΟ αναφερόμενη σε «ολοκληρωτικά καθεστώτα, δικτατορίες και πολλά ισλαμικά καθεστώτα, αλλά και τις χώρες που πλήττονται από αστάθεια και πολιτική βία».

Στη μελέτη της με τίτλο «ένας κόσμος βασανιστής», η ACAT περιγράφει μερικές φορές με ωμό τρόπο τις μεθόδους βασανιστηρίων στις χώρες που μελετήθηκαν, «από την Ερυθραία, όπου εφαρμόζεται το βασανιστήριο της σταύρωσης, γνωστό με το όνομα «Ιησούς Χριστός», στο Ουζμπεκιστάν, όπου επεκτείνεται μια νέα μέθοδος αναγκαστικού κλύσματος με νερό και πιπέρι.

Στο προοίμιο της, η Αν Σεσίλ Αντονί, πρόεδρος της ACAT-Γαλλίας από το 2008 έως το 2010, υπενθυμίζει ότι αν η κατάσταση των βασανιστηρίων που έχουν γίνει γνωστά αφορά δημοσιογράφους, συνδικαλιστές και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, «η πλειοψηφία των θυμάτων αποτελείται από συνήθεις υπόπτους και κοινούς εγκληματίες, οι οποίοι ανήκουν σε μειονεκτικές και ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού».

Η ACAT υπενθυμίζει τον αρκετά ευρύ ορισμό που δίνει ο ΟΗΕ στα βασανιστήρια: πρόκληση μεγάλου πόνου, σωματικού ή ψυχικού, εκ προθέσεως, στην αναζήτηση ενός συγκεκριμένου στόχου, με την παρέμβαση ενός παράγοντα που αντιπροσωπεύει το κράτος.

Στην Αφρική, «τα δικτατορικά καθεστώτα ή εκείνα που έχουν δικτατορικές τάσεις, όπως η Μαυριτανία, το Σουδάν, η Ζιμπάμπουε, η Αιθιοπία, η Ερυθραία, η Ισημερινή Γουινέα και η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (ΛΔΚ), καθιστούν το βασανιστήριο σε πραγματικό σύστημα έρευνας και καταστολής στην υπηρεσία των υπηρεσιών ασφαλείας», σύμφωνα με τον ACAT.

«Η χρήση των βίαιων μεθόδων και κυρίως των βασανιστηρίων εξακολουθεί να είναι πολύ διαδεδομένη μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων στη Λατινική Αμερική,"κληρονομιά δεκαετιών των στρατιωτικών δικτατοριών».

Η ΜΚΟ αποκαλύπτει επίσης τον κίνδυνο ορισμένων νομοθεσιών κατά της τρομοκρατίας: «η άνθηση των νόμων αυτών κάλυψε την αναβίωση της χρήσης των βασανιστηρίων: η περίπτωση της Τυνησίας είναι εμβληματική στο θέμα αυτό."

Στην Κίνα, όπως στο Ιράν, τα βασανιστήρια έχουν συχνά στόχο την απόσπαση ομολογιών που θα χρησιμοποιηθούν στο πλαίσιο μιας δίκης, σύμφωνα με την ΜΚΟ.

Η ACAT επίσης δείχνει με το δάχτυλο κάποιες δυτικές δημοκρατίες, περιλαμβανομένης και της Ισπανίας για το καθεστώς της κράτησης «incommunicado» (όταν ένας κρατούμενος δεν επιτρέπεται να επικοινωνεί με τους ανθρώπους έξω από τον τόπο κράτησης, που ενέχει τον κίνδυνο κακομεταχείρισης), και της Γαλλίας για την «ποινική της πολιτική που ευνοεί την υιοθέτηση νόμων καταστολής», και τον συνωστισμό στις φυλακές.

Η ΜΚΟ καταδίκασε επίσης τους ευφημισμούς που χρησιμοποιούνται από ορισμένα κράτη, όπως η επιλογή του όρου «waterboarding» που συχνά μεταφράζεται στα γαλλικά ως «εικονικός πνιγμός», μια φράση που αποδυναμώνει το πεδίο εφαρμογής της πράξης (ακινητοποίηση ενός φυλακισμένου πάνω σε μια σανίδα και ρίξιμο νερού στο πρόσωπο για να προκαλέσει μια αίσθηση ασφυξίας) που για την ACAT ισοδυναμεί με το «βασανιστήριο της μπανιέρας», και εκτιμά ότι «χωρίς καμία σκιά αμφιβολίας» πρόκειται για βασανιστήριο.

Υποστηριζόμενος από τη διοίκηση του Τζορτζ Μπους, ο «εικονικός πνιγμός» έχει επισήμως τεθεί εκτός νόμου από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά την άνοδο στην εξουσία του Μπαράκ Ομπάμα.

Η ACAT, που ιδρύθηκε το 1974, παρέχει υποστήριξη σε θύματα βασανιστηρίων και ευαισθητοποιεί την κοινή γνώμη σχετικά με τα βασανιστήρια, τη θανατική ποινή και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Υποστηρίζει ότι έχει 10.000 μέλη και 40.000 συμπαθούντες.