www.enet.gr
Η Ουάσιγκτον δεν κατάφερε να σταματήσει τους ισραηλινούς εποικισμούς και τώρα οι Παλαιστίνιοι επιδιώκουν την αναγνώριση του κράτους τους από τη διεθνή κοινότητα
Από αριστερά: ο αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούτ Αμπάς και ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα. Πανηγυρική ομολογία για την αποτυχία της πολιτικής τους στη Μέση Ανατολή ήταν η δήλωση των Ηνωμένων Πολιτειών ότι δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν από το Ισραήλ το πάγωμα της εποικιστικής δραστηριότητάς του στη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη ώστε να επαναληφθούν οι ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους.
Ετσι οι Αμερικανοί υπόσχονται τώρα ότι απλώς θα αλλάξουν τακτική και όχι στρατηγική για να επιτευχθεί η οριστική ειρηνική διευθέτηση στο Μεσανατολικό. Αλλά η ισραηλινή κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου δύσκολα κρύβει τον ενθουσιασμό της γιατί πέτυχε τον ανομολόγητο στόχο της: να μην υποχρεωθεί να διαπραγματευτεί για όσα συγκροτούν ουσιαστικά τον πυρήνα του προβλήματος: τους οικισμούς, τα σύνορα, τους πρόσφυγες και την Ιερουσαλήμ.
Γι' αυτό η Παλαιστινιακή Αρχή στρέφεται σε εναλλακτικές δυνατότητες, που θα μπορούσαν να ανοίξουν την προοπτική μιας ειρηνικής διπλωματικής λύσης, εφόσον έχει απορρίψει ως αδιέξοδη και αναποτελεσματική την επιλογή του ένοπλου αγώνα. Ο τελικός στόχος και οι διαδικασίες ασφαλώς θα διευκολύνονταν αν οι ΗΠΑ αναγνώριζαν ένα παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, αλλά μια τέτοια πιθανότητα πρέπει να αποκλειστεί εφόσον η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα αποδείχθηκε ανίκανη να πιέσει έστω και ελάχιστα την κυβέρνηση του διδύμου των ακραίων Νετανιάχου και Λίμπερμαν.
Αρα, ο μόνος δρόμος που απομένει σε διεθνές επίπεδο για τους Παλαιστίνιους είναι η προσφυγή στα Ηνωμένα Εθνη και η διεκδίκηση της αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους από τα ανώτατα όργανά τους.
Γιατί, όμως, η κυβέρνηση Ομπάμα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την προσπάθεια, αφού προηγουμένως είχε αναγγείλει με τυμπανοκρουσίες την επανάληψη των ισραηλο-παλαιστινιακών διαπραγματεύσεων το Σεπτέμβριο;
Φαίνεται ότι, πρώτον, η ισραηλινή κυβέρνηση δεν ήταν διατεθειμένη να σταματήσει τον εποικιστικό οργασμό της στην ανατολική Ιερουσαλήμ -συμβολικό διακύβευμα και για τις δύο πλευρές- και η Ουάσιγκτον δεν ήθελε να τους πιέσει. Δεύτερον, οι Αμερικανοί κατάλαβαν ότι ένα πάγωμα ενενήντα ημερών δεν θα συνέβαλε στο να επιτευχθεί ουσιαστική πρόοδος στα επίμαχα ζητήματα. Οι Παλαιστίνιοι θα επέμεναν να προσδιοριστούν τα σύνορα του μελλοντικού κράτους και οι Ισραηλινοί θα κωλυσιεργούσαν, ζητώντας εγγυήσεις για την ασφάλεια του κράτους τους μέχρι και για τον 22ο αιώνα!
Τρίτον, φαίνεται ότι η αμερικανική πλευρά δυσκολεύτηκε να ανταποκριθεί στα υπερβολικά αιτήματα της ισραηλινής κυβέρνησης -ανάμεσά τους η προσφορά είκοσι βομβαρδιστικών «Στελθ», αξίας τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων- για να εξασφαλίσει ένα εποικιστικό πάγωμα μόλις ενενήντα ημερών... Σημείο των καιρών: οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια -λόγω της οικονομικής κρίσης- να είναι τόσο γενναιόδωρες απέναντι στο Ισραήλ, όπως παλιά!
Μπροστά σε αυτή την παταγώδη αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν λοιπόν πολλές επιλογές. Οι προσπάθειές τους θα στραφούν -παρά το δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων- στη διεθνή κοινότητα, ελπίζοντας να εξασφαλίσουν την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους απ' όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη.
Ταυτόχρονα θα εντείνουν τις προσπάθειες εθνικής συμφιλίωσης, γιατί όσο υπάρχει χάσμα ανάμεσα στη Φάταχ και τη Χαμάς μειώνονται οι δυνατότητές τους να πείσουν τον κόσμο ότι αποτελούν μια αξιόπιστη δύναμη που μπορεί να διαχειριστεί δημοκρατικά και αποτελεσματικά τις υποθέσεις του μελλοντικού κράτους.
Τα κράτη που σπεύδουν να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη δημιουργούν σίγουρα ένα θετικό κλίμα και προετοιμάζουν το έδαφος για την απόφαση που θα κληθούν να πάρουν οι «ισχυροί» της Γης. Αλλιώς η προοπτική των δύο κρατών θα καταρρεύσει και οι πάντες θα βρεθούν μπροστά στις ευθύνες τους. Να αναλάβουν, δηλαδή, μέσω των Ηνωμένων Εθνών τον έλεγχο όλων των παλαιστινιακών εδαφών ή να τα αφήσουν να γίνουν τμήμα ενός κράτους που θα εφαρμόζει ένα νέο καθεστώς διακρίσεων τύπου «απαρτχάιντ».
Η Αργεντινή ήταν η 104η χώρα που αναγνώρισε την Παλαιστίνη ως κράτος. Προηγήθηκε η Βραζιλία και θα ακολουθήσει η Ουρουγουάη το 2011. Οι περισσότερες από τις χώρες που έχουν προχωρήσει σε αυτό το είδος της αναγνώρισης είναι αφρικανικές, ασιατικές και λατινοαμερικα-νικές - αλλά υπάρχουν και πέντε ευρωπαϊκές. Συνολικά 150 χώρες διατηρούν διπλωματικές σχέσεις πολλών επιπέδων με την Παλαιστινιακή Αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου