Η εντολή του Στρος-Καν προς τους επιτελείς του την εορταστική περίοδο ήταν σαφής: Να μην απομακρυνθεί κανείς από την Ουάσιγκτον κατά τις «πονηρές» αυτές εποχές.
Εν αναμονή, προφανώς, εξελίξεων ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ τούς ήθελε όλους σε εγρήγορση για την αντιμετώπιση επερχόμενων κρίσεων και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης. Πολύ λίγα διέρρευσαν για τις «σκέψεις» του και πολύ λιγότερα για επαφές που φέρεται να είχε με ηγέτες κεντρο-ευρωπαϊκών χωρών.
Οι συνομιλίες στελεχών του Ταμείου περιστράφηκαν γύρω από το ερώτημα «ποιος έπεται» στον κατάλογο των χωρών που πρόκειται να ζητήσουν «διάσωση» των οικονομιών τους και κάτω από ποιες συνθήκες. Επ' αυτού, άκρως ενδιαφέρουσα ήταν η παρατήρηση στελέχους του ΔΝΤ πως το επόμενο αίτημα «μπορεί να έρθει από κει που δεν το περιμένει κανείς».
Για την Ελλάδα, όσο περισσότεροι βέβαια τόσο το καλύτερο, αλλά σημασία έχει ποιος θα βρεθεί στην ίδια παρέα μαζί της, σε μια μεταλλασσόμενη Ευρώπη. Συναφώς, ήταν ενδιαφέρουσα έτερη άποψη που ακούστηκε πρόσφατα στην Ευρώπη (σ.σ. συζητήσεις στη Βιέννη) πως κατά βάθος η Γερμανία δεν είναι αντίθετη στα πακέτα διάσωσης ευρωπαϊκών χωρών, απλώς ενδιαφέρεται αυτές οι διασώσεις να «ταιριάζουν» με τις γεωπολιτικές της επιδιώξεις και την πορεία που έχει χαράξει για την απόλυτη κυριαρχία της στη «γηραιά ήπειρο».
Ευρω-αναδιάρθρωση
Ετσι μέσα από τα πακέτα διάσωσης ουσιαστικά «αναδιαρθρώνει» την Ευρώπη κατά τα δικά της πρότυπα με απώτερο στόχο την από μακρού υφιστάμενη επιδίωξή της για Ευρώπη πολλών ταχυτήτων. Κατ' αυτό τον τρόπο -δηλώθηκε ανησυχητικά- ανοίγει επικίνδυνα πολλά ευρωπαϊκά κυριαρχικά ζητήματα, τα οποία θεωρητικά ήταν κλειστά μέχρι πρότινος.
Τα θεμέλια τέθηκαν τον Οκτώβριο στη γαλλική πόλη Ντοβίλ, κάτω από τα ανήσυχα βλέμματα των Αμερικανών, όπου η καγγελάριος Μέρκελ και ο πρόεδρος Σαρκοζί συμφώνησαν για την αναδιάρθρωση της Ενωσης. Αυτή ήταν και η επισφράγιση της απόλυτης γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Η συγκεκριμένη, δε, εξέλιξη είναι ιδιαίτερα σημαντική γιατί έρχεται και σε μια εποχή που αρκετοί Ευρωπαίοι αισθάνονται παράλληλα πως το ΝΑΤΟ, όπως απέδειξε η σύνοδος κορυφής της Λισαβόνας, έχει καταστεί απολύτως αδιάφορος ως θεσμός.
Περαιτέρω, κατά το γερμανικό σκεπτικό, δεν νοείται άλλοι να πληρώνουν μονίμως και άλλοι να τα «παίρνουν» μονίμως και ταυτόχρονα όλοι να έχουν τα ίδια δικαιώματα και με την ψήφο τους να μπλοκάρουν μελλοντικά τις αποφάσεις της Ενωσης, όπως αυτή αναμένεται πως θα μετεξελιχθεί μετά την παρούσα κρίση -εν μέρει, σκόπιμα στημένη για να φέρει αναστάτωση στην Ευρώπη και έτσι ευκολότερα τις επιθυμητές αλλαγές.
Βέβαια, οι αποφάσεις του Βερολίνου δεν βασίζονται απαραίτητα και αποκλειστικά σε οικονομικά μεγέθη, και όπως ελέχθη πρόσφατα στις σχετικές συζητήσεις στη Βιέννη, χώρες όπως η Αυστρία επί παραδείγματι που είναι εκτεθειμένες σοβαρά σε ξένους επενδυτές -πάνω από το ήμισυ του ΑΕΠ τους- δεν φαίνονται καν στο ραντάρ των επικίνδυνων προς κατάρρευση χωρών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Γερμανία ακολουθεί δύο μέτρα και δύο σταθμά και, επί τη βάσει πολιτικών κριτηρίων πλέον, δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει την Αυστρία να καταρρεύσει. Αλλά, όπως και στην περίπτωση του Βελγίου που είναι περίπου στην ίδια ή και σε χειρότερη ακόμη μοίρα, ουδείς μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις των αγορών στα τεκταινόμενα στην Ενωση.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση του Βελγίου το τραπεζικό σύστημα της χώρας αυτής είναι αδύνατο να απορροφήσει τους κραδασμούς από «χτυπήματα» ξένων επενδυτών και, έτσι, ίσως τα πράγματα να 'ναι ακόμη χειρότερα απ' ό,τι φαίνονται και, όπως είπε έγκυρος αναλυτής, μπορεί η προσοχή να βρίσκεται πρωτίστως στην Πορτογαλία και μετά, ακόμη και στην Ισπανία, αλλά μπορεί να «βγει» χώρα από κει που δεν το περιμένει κανείς.
Πολλά «γιατί»
Εσχάτως, δε, σε συζητήσεις με έγκυρους Ιταλούς παράγοντες εκτιμήθηκε πως ακόμη και η Ιταλία θα μπορούσε να 'ναι η επόμενη στη σειρά για «λύτρωση» μέσα από ένα πακέτο διάσωσης. Και σε αυτή την περίπτωση τι γίνεται; Η χώρα τους, όπως είπαν, έχει ένα χρέος προς ξένους που προσεγγίζει τα 2 τρισ. ευρώ και οι ιταλικές τράπεζες θα 'ναι αδύνατο να απορροφήσουν τέτοιες υποχρεώσεις.
Τότε τι συμβαίνει; Γιατί πήρε σειρά προτεραιότητας η Ιρλανδία από χώρες που βρίσκονται πιο ψηλά στο «δείκτη επικινδυνότητας» και οι οποίες είναι πιο ευάλωτες στα σκαμπανεβάσματα των αγορών; Και, εν τέλει, ποιος κινεί τα νήματα στο παρασκήνιο;
Αναμφίβολα, οι σκέψεις των ενημερωμένων παραγόντων γυρίζουν στη Γερμανία, αλλά παράλληλα εγείρονται και αρκετά θεμελιώδη ζητήματα για το πώς θα αντιδράσουν οι Γερμανοί σε περίπτωση που αντί για τις «διαχειρίσιμες» κρίσεις (Πορτογαλία, Ισπανία, ακόμη και Βέλγιο ή και Αυστρία) αίφνης οι εξελίξεις φέρουν στο προσκήνιο χώρες όπως η Ιταλία ή και ακόμη χειρότερα, κατά το πλέον εφιαλτικό σενάριο, δύο χώρες ταυτόχρονα «βγουν για διάσωση», όπως ελέχθη χαρακτηριστικά.
Ολα αυτά συζητιούνται στα ενδότερα του ΔΝΤ και, κατά λογική προέκταση, λίγους δρόμους παρά κάτω στο Λευκό Οίκο, όπου προσπαθούν να ζυγίσουν προς τα πού οδεύει η Γερμανία και πώς θα προσαρμόσει τις κινήσεις της σε περίπτωση εξελίξεων έτι δυσμενέστερων και αναμενόμενων.
Επιπλέον, δε, απορρέουν πλείστα όσα ερωτήματα-άκρως ενδιαφέροντα για την Ελλάδα και το «δέσιμό» της στο αμερικανικό άρμα- για το μέλλον της ευρωζώνης αλλά και αυτής της ύπαρξης της Ενωσης, όσο και αν ουδείς, επί του παρόντος, δείχνει την οποιαδήποτε επιθυμία να συζητήσει τόσο δυσάρεστες προοπτικές και σπρώχνει τις σχετικές σκέψεις κάτω από το χαλί, με την «ευχή» πως τα υπάρχοντα σύννεφα -κατ' αυτούς πρόκειται μόνο για σύννεφα- θα περάσουν σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου