Τεχεράνη 1979 ή Βερολίνο 1989;

ΤΑ ΝΕΑ

To βασικό ζήτηµα στην Αίγυπτο µπορεί να περιγραφεί ως εξής: είµαστε µάρτυρες άλλης µιας Τεχεράνης του 1979 ή ενός Βερολίνου του 1989; Αυτό που συµβαίνει σήµερα είναι µια ευρεία εξέγερση εναντίον µιας δικτατορίας, της οποίας ο στόχος για δηµοκρατικές ελευθερίες θα ξεπερασθεί από οργανωµένους ισλαµιστές όπως στην ιρανική επανάσταση; Ή είναι το τέλος ενός αραβικού Τζουράσικ Παρκ όπου, από την Υεµένη έωςτην Τυνησία, ηλικιωµένοι τύραννοι έχουν κυβερνήσει επί πολύ και ηαρχή µιας δηµοκρατικής άνθησης που θα επιφέρει τόσες πολλές αλλαγές στον διεθνή χάρτη όσο και η κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας; ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ∆ΕΥΤΕΡΟ, όπως πιστεύω, είναι σηµαντικό να το καταλάβουµε σωστά. Και αυτό θα περιλαµβάνει το να µελετήσει ενδελεχώς ένας ακόµα άπειρος αµερικανός πρόεδρος, ο Μπαράκ Οµπάµα, όλη τη διπλωµατική τέχνη που έδειξε η Αµερική προς την Ευρώπη το 1989, όταν έπεφταν τα τείχη καθώς καινα δανεισθεί κάποια από τα µαθήµατα του 1947 υπό τη µορφή ενός Σχεδίου Μάρσαλ, ώστε να υποστηρίξει τη δηµοκρατίαστην Αίγυπτο και τον αραβικό κόσµο. Θαπρέπει επίσης να δείξει το Ισραήλ λίγο από το κουράγιο που έδειξε ο Ανουάρ Σαντάτ κατά την επίσκεψή του στην Ιερουσαλήµ το 1977 – το θάρρος δηλαδή να αφήσει στην άκρη την άποψη που βλέπει σεκάθε δηµοκρατικό αντίπαλο του Χόσνι Μουµπάρακ έναν πιθανό οπαδό της τζιχάντ και να στραφεί προς τις εκσυγχρονιστικές δυνάµεις του αραβικού κόσµου που γνωρίζουν πόσο άγονος είναι ο πόλεµος.

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ υποστηρίζουν τον µεσαίο δρόµο της οµαλής µετάβασης. Σκέφτονται δηλαδή: «Θα θέλαµε να δούµε ένα αραβικό 1989, όµως δεν θα πρέπει να ξεχνάµε και τα όσα έγιναν στο Ιράν το 1979». Οµως, όπως λένε οι περισσότεροι Αιγύπτιοι, αυτή η εξέγερση υποστηρίζει ακριβώς τα ίδια δικαιώµατα που η Τεχεράνη χλεύαζε το 2009 και τα αραβικά αυταρχικά καθεστώτα µε την υποστήριξη των ΗΠΑ έχουν αρνηθεί: το δικαίωµα ψήφου, κράτους δικαίου, ελευθερίας της έκφρασης. Ολες σχεδόν οι συνοµιλίες που είχα την τελευταία εβδοµάδα στους δρόµους του Καΐρου επιστρέφουν ξανά και ξανά σε αυτά τα θέµατα.Το Ισραήλ θα πρέπει να χαιρετίσει αυτές τις διαπιστώσεις. ∆ιότι είναι ακριβώς η άρνηση των δικαιωµάτων αυτών από τους άραβες δικτάτορες που έδωσεστην ιρανική λαϊκιστική ρητορική τόση υποστήριξη στους δρόµους των αραβικών χωρών.
Τίποτα δεν θα περιορίσει την ιρανική επιρροή πιο γρήγορα από την προώθηση της δηµοκρατίας στις αραβικές χώρες.
To Ισραήλ έχει άλλονέναν λόγο να βρει ελπίδα στα όσαγίνονται στην Πλατεία Ταχρίρ: ακριβώς τα πρόσωπα που αισθάνονται ότι η ύπαρξή τους δεν έχει κανένα νόηµα – κάτι που βρίσκεταιστην καρδιά του αραβικού ζητήµατος – είναι τα πλέον επιρρεπή να ενταχθούν στον ιερό πόλεµο, ακόµα και να γίνουν καµικάζι.
ΤΑ ΠΛΟΥΣΙΑ ΚΡΑΤΗ του Κόλπου µιλούν για την ειρήνη µεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, ποτέ όµως δεν την έχουν υποστηρίξει έµπρακτα. Τώρα ο Οµπάµα, εάν επιλέξει να αγκαλιάσει το 1989 και όχι το 1979, θα πρέπει να πιέσει τους συµµάχους του στον Κόλπο. Και να εξασφαλίσει ότι η αιγυπτιακή δηµοκρατία θα επιτύχει προετοιµάζοντας ένα Σχέδιο Μάρσαλ για έναν δηµοκρατικό αραβικό κόσµο, χρηµατοδοτηµένο από τα λεφτά του πετρελαίου. Οσο για τον Νετανιάχου θα πρέπει να µιµηθεί τον Ανουάρ Σαντάτ και να πάει στο Κάιρο για να συναντηθεί µε τον επόµενο πρόεδρο της Αιγύπτου που θα είναι δηµοκρατικά εκλεγµένος.
∆εν είµαστε ακόµα εκεί, αλλάαυτή είναι µια στιγµή που πρέπει να σκεφθούµε µεγαλόπνοα και µε θάρρος. ∆εν είναιµόνο το 1989 του αραβικού κόσµου – είναι και του Οµπάµα.