www.ethnos.gr
Η εξέγερση των Αιγυπτίων εναντίον του τελευταίου τους «Φαραώ» αντιμετωπίστηκε ως κεραυνός εν αιθρία από τους ηγέτες στη Δύση, αλλά και από τον ίδιο τον Χόσνι Μουμπάρακ. Ο τελευταίος, όταν η φωτιά «έκαιγε» τη γειτονική Τυνησία, διαβεβαίωνε με άνεση ότι «τέτοια πράγματα δεν πρόκειται να συμβούν ποτέ στην Αίγυπτο».Ουδείς φανταζόταν ότι ο απόλυτος άρχοντας της μεγαλύτερης αραβικής χώρας, που είχε υπό τον έλεγχό του 340.000 στρατιώτες και 1,2 εκατ. αστυνομικούς θα υποχρεωνόταν να υποχωρήσει μπροστά στην οργή του λαού.
Η αμηχανία ήταν έκδηλη στις πρώτες αντιδράσεις, όταν έγιναν οι «παρθενικές» συγκεντρώσεις στους δρόμους του Καΐρου, όπως στην περίπτωση του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν, ο οποίος έλεγε ότι ο Μουμπάρακ δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ακριβώς» δικτάτορας και άρα δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί μια κατάληξη τύπου Τυνησίας. Παρότι οι δυτικοί πολιτικοί γνώριζαν τι συνέβαινε στην Αίγυπτο, πόσο αυταρχικό ήταν το καθεστώς, εθελοτυφλούσαν βάζοντας σε πρώτη μοίρα τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία εξυπηρετούσε φιλότιμα ο Μουμπάρακ. Ταυτόχρονα, όμως, υποτίμησαν τη δυνατότητα αντίδρασης του απλού κόσμου...
Mουδιασμένοι
Επειτα από 30 χρόνια απόλυτης εξουσίας, ο Μουμπάρακ βρέθηκε ξαφνικά απομονωμένος από τους μέχρι τώρα συμμάχους του, οι οποίοι ήρθαν στη δυσάρεστη θέση να τηρούν ισορροπίες τρόμου: κανείς εκ των Δυτικών δεν είναι βέβαιος ότι η μετά Μουμπάρακ εποχή θα είναι δημοκρατική και εκφράζονται φόβοι ανόδου των Ισλαμιστών, όπως ακριβώς συνέβη το 1979 στο Ιράν μετά την πτώση του Σάχη.
Η μουδιασμένη στάση της διεθνούς κοινότητας συμπυκνώνεται στις δηλώσεις της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, η οποία, αφού προειδοποίησε τον Αιγύπτιο πρόεδρο να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και να μη χρησιμοποιήσει βία εναντίον των ειρηνικών διαδηλωτών, πρόσθεσε: «Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι ο πρόεδρος Μουμπάρακ ήταν επί πολλά χρόνια ένας αξιόπιστος σύμμαχος, που έκανε ειρήνη με το Ισραήλ και τη διατήρησε» (στο σημείο αυτό, βέβαια, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η ειρηνευτική συμφωνία με το Ισραήλ υπεγράφη το 1979 από τον προκάτοχο του Μουμπάρακ, Ανουάρ Σαντάτ, ο οποίος και δολοφονήθηκε δύο χρόνια αργότερα...). Δύσκολα, όμως, μπορεί κανείς να ταχθεί ανοιχτά εναντίον ανθρώπων που διεκδικούν την ελευθερία τους, ειδικά όταν λιγότερο από δύο χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2009, είχε πανηγυρίσει δημοσίως υπέρ των Ιρανών που βγήκαν στους δρόμους εναντίον του δικού τους καθεστώτος.
Οπότε η Δύση, προλαβαίνοντας ίσως και τα αντιδυτικά συναισθήματα στην Αίγυπτο, έσπευσε γρήγορα να ταχθεί στο πλευρό των διαδηλωτών και να καλέσει τον Μουμπάρακ να ακούσει τη φωνή του λαού του. Στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, η ΕΕ κάλεσε τις αιγυπτιακές αρχές να αντιμετωπίσουν τις προσδοκίες του κόσμου με μεταρρυθμίσεις και όχι με καταπίεση.
Θα μείνει στη χώρα
Διαπιστώνοντας ότι δεν διαθέτει πλέον στήριξη από πουθενά, αφού ακόμη και το Ισραήλ εμφανίστηκε διατεθειμένο να συμβιβαστεί προς το παρόν με τον καινούργιο αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν, ο Μουμπάρακ υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση. Σε αντίθεση με τον Μπεν Αλι, όμως, ο 82χρονος ηγέτης ενδιαφέρεται για την υστεροφημία του και δεν θέλησε να εγκαταλείψει τη χώρα σαν κυνηγη-μένος. «Θα πεθάνω στην Αίγυπτο», δήλωσε, ενώ διεμήνυσε ότι θα αποχωρήσει τον Σεπτέμβριο, οπότε θα διεξαχθούν εκλογές και ούτε ο ίδιος ούτε ο γιος του θα είναι υποψήφιοι.
Η εξέγερση
Οργανώθηκε μέσω Facebook
Τα μικρά φιτίλια της επανάστασης σιγόκαιγαν το τελευταίο διάστημα στην Αίγυπτο και ήδη από τον Ιούνιο ξεκίνησαν οι πρώτες δειλές απόπειρες αντίστασης στο καθεστώς. Μέσω Facebook οργανώθηκαν εκατοντάδες εξοργισμένοι Αιγύπτιοι που πραγματοποίησαν καθιστική διαμαρτυρία εναντίον της πιο στυγνής αστυνομικής ομάδας, των Sidi Gaber, οι οποίοι είχαν ξυλοκοπήσει μέχρι θανάτου έναν νεαρό, μόνο και μόνο επειδή αρνήθηκε να τους δώσει αμέσως τα στοιχεία τους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα κινητά τηλέφωνα και το Al Jazeera ήταν τα κυριότερα μέσα που χρησιμοποίησαν για να οργανωθούν οι διαδηλωτές, παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος να τα μπλοκάρει. Η οργάνωση της εξέγερσης έγινε από τους πολίτες, χωρίς καμιά πρωτοβουλία και συμμετοχή της αντιπολίτευσης.
Mουδιασμένοι
Επειτα από 30 χρόνια απόλυτης εξουσίας, ο Μουμπάρακ βρέθηκε ξαφνικά απομονωμένος από τους μέχρι τώρα συμμάχους του, οι οποίοι ήρθαν στη δυσάρεστη θέση να τηρούν ισορροπίες τρόμου: κανείς εκ των Δυτικών δεν είναι βέβαιος ότι η μετά Μουμπάρακ εποχή θα είναι δημοκρατική και εκφράζονται φόβοι ανόδου των Ισλαμιστών, όπως ακριβώς συνέβη το 1979 στο Ιράν μετά την πτώση του Σάχη.
Η μουδιασμένη στάση της διεθνούς κοινότητας συμπυκνώνεται στις δηλώσεις της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, η οποία, αφού προειδοποίησε τον Αιγύπτιο πρόεδρο να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και να μη χρησιμοποιήσει βία εναντίον των ειρηνικών διαδηλωτών, πρόσθεσε: «Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι ο πρόεδρος Μουμπάρακ ήταν επί πολλά χρόνια ένας αξιόπιστος σύμμαχος, που έκανε ειρήνη με το Ισραήλ και τη διατήρησε» (στο σημείο αυτό, βέβαια, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η ειρηνευτική συμφωνία με το Ισραήλ υπεγράφη το 1979 από τον προκάτοχο του Μουμπάρακ, Ανουάρ Σαντάτ, ο οποίος και δολοφονήθηκε δύο χρόνια αργότερα...). Δύσκολα, όμως, μπορεί κανείς να ταχθεί ανοιχτά εναντίον ανθρώπων που διεκδικούν την ελευθερία τους, ειδικά όταν λιγότερο από δύο χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2009, είχε πανηγυρίσει δημοσίως υπέρ των Ιρανών που βγήκαν στους δρόμους εναντίον του δικού τους καθεστώτος.
Οπότε η Δύση, προλαβαίνοντας ίσως και τα αντιδυτικά συναισθήματα στην Αίγυπτο, έσπευσε γρήγορα να ταχθεί στο πλευρό των διαδηλωτών και να καλέσει τον Μουμπάρακ να ακούσει τη φωνή του λαού του. Στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, η ΕΕ κάλεσε τις αιγυπτιακές αρχές να αντιμετωπίσουν τις προσδοκίες του κόσμου με μεταρρυθμίσεις και όχι με καταπίεση.
Θα μείνει στη χώρα
Διαπιστώνοντας ότι δεν διαθέτει πλέον στήριξη από πουθενά, αφού ακόμη και το Ισραήλ εμφανίστηκε διατεθειμένο να συμβιβαστεί προς το παρόν με τον καινούργιο αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν, ο Μουμπάρακ υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση. Σε αντίθεση με τον Μπεν Αλι, όμως, ο 82χρονος ηγέτης ενδιαφέρεται για την υστεροφημία του και δεν θέλησε να εγκαταλείψει τη χώρα σαν κυνηγη-μένος. «Θα πεθάνω στην Αίγυπτο», δήλωσε, ενώ διεμήνυσε ότι θα αποχωρήσει τον Σεπτέμβριο, οπότε θα διεξαχθούν εκλογές και ούτε ο ίδιος ούτε ο γιος του θα είναι υποψήφιοι.
Η εξέγερση
Οργανώθηκε μέσω Facebook
Τα μικρά φιτίλια της επανάστασης σιγόκαιγαν το τελευταίο διάστημα στην Αίγυπτο και ήδη από τον Ιούνιο ξεκίνησαν οι πρώτες δειλές απόπειρες αντίστασης στο καθεστώς. Μέσω Facebook οργανώθηκαν εκατοντάδες εξοργισμένοι Αιγύπτιοι που πραγματοποίησαν καθιστική διαμαρτυρία εναντίον της πιο στυγνής αστυνομικής ομάδας, των Sidi Gaber, οι οποίοι είχαν ξυλοκοπήσει μέχρι θανάτου έναν νεαρό, μόνο και μόνο επειδή αρνήθηκε να τους δώσει αμέσως τα στοιχεία τους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα κινητά τηλέφωνα και το Al Jazeera ήταν τα κυριότερα μέσα που χρησιμοποίησαν για να οργανωθούν οι διαδηλωτές, παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος να τα μπλοκάρει. Η οργάνωση της εξέγερσης έγινε από τους πολίτες, χωρίς καμιά πρωτοβουλία και συμμετοχή της αντιπολίτευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου