«Σκέφτομαι ότι οι κοινωνίες μας είναι υπέρμετρα κορεσμένες από μια μη αναγνωρίσιμη οργή, που μπορεί στα ξαφνικά να κρυσταλλοποιηθεί γύρω από μία αστυνομική αυθαιρεσία ή από ένα περιστατικό κρατικής καταστολής. Ο σπόρος της εξέγερσης έχει ήδη δώσει ξεκάθαρα τους καρπούς του, αλλά η αστική κοινωνία μόλις που αναγνωρίζει τη σοδειά.»
Mike Davis, «Ο σπόρος της οργής», άρθρο στην εφημερίδα Il Manifesto για την ελληνική εξέγερση, Δεκέμβρης του ’08
«Τέτοια πράγματα δεν πρόκειται να συμβούν ποτέ στην Αίγυπτο». Αυτό δήλωνε στο αποκορύφωμα της εξέγερσης «των πληβείων» στην Τυνησία, ο Χ. Μουμπάρακ, αυτό (τελικά φαίνεται πως) έδινε σιγουριά στους ηγέτες της ΕΕ και των ΗΠΑ, ακόμα κι ένα μήνα πριν, να τον στηρίζουν. Πώς μπορεί, λοιπόν, μια σπίθα «στα γιασεμιά» («επανάσταση του γιασεμιού» δεν ονομάστηκε από τα ΜΜΕ η εξέγερση στην Τυνησία;) να βάζει φωτιά στην μπαρουταποθήκη ενός κόσμου ασφαλείας; Αυτή τη φορά, θα είναι πολύ πιο δύσκολο για τις ΗΠΑ, την ΕΕ, και τα κρατικά επιτελεία της Αιγύπτου να επιβάλουν μια, έστω και πρόσκαιρη, «δημοκρατική διευθέτηση», όπως περίπου έγινε με το Ιράν πριν από ενάμιση χρόνο – και θα έχει ακόμα μεγαλύτερο κόστος.
Ένας κύκλος βαθιών ταξικών συγκρούσεων παίρνει τη σκυτάλη στη Β. Αφρική και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Ανεξάρτητα από την πρόσκαιρη έκβαση των τελευταίων, φαίνεται πως το εξεγερτικό φορτίο που έχει ήδη διαχυθεί στις κοινωνίες των αραβικών κρατών (και όχι μόνο) είναι πολύ βαθύτερο, συνδέεται δυνητικά με τις ασταθείς ισορροπίες (κυρίως) στο νότο της ΕΕ, αφορά σ’ έναν συνολικό κοινωνικό πόλεμο του κεφαλαίου, όπου απαντούν πλέον ενεργητικά και οι λαϊκές μάζες, πολύ ευρύτερο από την «ειρηνική, δημοκρατική μετάβαση» όπως θέλουν να την παρουσιάσουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
«χρήματα υπάρχουν ή δεν υπάρχουν;»
Εξάλλου, την εποχή που η σοβούσα οικονομική κρίση επιβάλλει κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό σε παγκόσμια κλίμακα και μια νέα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – αυτή τη φορά μόνιμη και ταυτόχρονα πολιτική, οικονομική και στρατιωτική - όπου επιχειρείται η κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και κοινωνικής ελευθερίας, είναι τουλάχιστον αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι υπάρχει δυνατότητα κατάκτησης-υπεράσπισης οποιουδήποτε κοινωνικού δικαιώματος, όταν η πάλη για αυτό είναι αποσυνδεδεμένη από τον συνολικό επαναστατικό αγώνα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό από την έμπρακτη θεωρία που εφαρμόζει η ίδια η ιστορική δράση των μαζών στην περιοχή, από τις κυριολεκτικά πανικόβλητες) υποχωρήσεις ή υποσχέσεις ανυποχώρητων και βάρβαρων καθεστώτων, από το Κουβέιτ και την Υεμένη ως την Αίγυπτο και την Αλγερία.
Είναι εντυπωσιακό το ιστορικό συνεχές που δημιουργεί η καπιταλιστική επέλαση, ταυτόχρονα στις μητροπόλεις και την περιφέρεια του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, αλλά και η νέα τυπολογία των ταξικών εξεγέρσεων σε μια σειρά από χώρες, ως απάντηση στο βαθύ πυρήνα της. Αυτό αναδεικνύει και τα χρέη μιας σύγχρονης επαναστατικής αριστεράς.
Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Τα δημογραφικά στοιχεία στην Αίγυπτο, ήδη από την άνοιξη του 2008, δείχνουν την εντυπωσιακή προσέγγιση (στους όρους ζωής και προοπτικής) της νεολαίας με τα πιο χτυπημένα και περιθωριοποιημένα κοινωνικά κομμάτια, σε συνθήκες άγριας καπιταλιστικής κρίσης. Το 70% των μορφωμένων νέων που μπαίνει στην αγορά εργασίας μένει άνεργο ή κατευθύνεται προς τη μαύρη εργασία. Η ανεργία μεταξύ των νέων, πλέον ξεπερνά το 45%, όταν ένα τεράστιο μέρος της κοινωνικής πλειοψηφίας ζει με, περίπου, δύο δολάρια τη μέρα. (Eric Denis, “Demographic Surprises Foreshadow Change in Neoliberal Egypt”, Middle East Report, 246, Spring 2008)
Οι αντιφάσεις είναι αστρονομικές, σε μία χώρα που εξασφαλίζει κάθε χρόνο 1,5 δις δολάρια από τις ΗΠΑ για τις δυνάμεις ασφαλείας της, με τεράστιες πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες. Μόνο οι ελληνικές επιχειρήσεις στην Αίγυπτο έχουν επενδύσεις αξίας 1 δις ευρώ. Πόσο μακρινές όμως είναι από εμάς;
Ποιος από τους 800.000 (επισήμως…) ανέργους, συντριπτικά νεολαία, το 45% της ελαστικής και part-time εργασίας, τους υποψήφιους των επιχειρησιακών συμβάσεων των 500-700 ευρώ, στην κοινοβουλευτική χούντα κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, νιώθει προστατευμένος, μακριά από τη δίνη των γεγονότων στην άλλη άκρη της Μεσογείου;
Δεν αποτελούν την ανατριχιαστική απόδειξη αυτού που έγραφε στην εφημερίδα Il Manifesto ο Μ. Davis, για τον ελληνικό Δεκέμβρη του 2008: «…έχουμε να κάνουμε με μία πρωτότυπη τυπολογία εξέγερσης, που προεικονίστηκε από τις προηγούμενες εκρήξεις του Λος Άντζελες, του Λονδίνου και του Παρισιού, αλλά παρήχθη από μια νέα και πιο βαθιά συνειδητοποίηση: ότι το μέλλον έχει καταληστευθεί προκαταβολικά(…)Η δική μου γενιά… παραδίδει στους κληρονόμους της μία καταρρέουσα παγκόσμια οικονομία, εκπληκτική κορύφωση της κοινωνικής ανισότητας, θηριώδεις πολέμους που μαίνονται στα σύνορα της αυτοκρατορίας, και ένα πλανητικό κλίμα εκτός ελέγχου»;
Η απάντηση στα σύγχρονα δόγματα του πολέμου
Πέρα - ή (ακόμα καλύτερα) έξω - από «τη Σύγκρουση των Πολιτισμών»
Σύγκρουση με τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης
Αυτή η οργή ανησυχεί τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς σε όλο τον κόσμο. Αυτή η οργή απειλεί να τους χαλάσει τα σχέδια. Η - αέναη - αντιτρομοκρατική σταυροφορία, ως κυρίαρχος χαρακτήρας του πολέμου ήδη από την αυγή του 21ου αιώνα, διακυβεύεται σε όλο τον πλανήτη. Κυρίως, όμως, διακυβεύεται στη στοίχιση των εθνών-κρατών που τη διεξάγουν ή συμμετέχουν σ’ αυτήν, στη δυνατότητα τους να επιβάλλουν την εθνική τους κυριαρχία - πρώτα και κύρια στους λαούς τους - με κάθε μέσο. «Η εξουσία του κράτους πάνω στο λαό βρίσκεται στις πολεμικές του δυνατότητες», κι αυτή είναι μια από τις αλήθειες που συνδέουν την καταστολή στο εσωτερικό, τις εκστρατείες στο εξωτερικό, την παγκόσμια κούρσα των εξοπλισμών, που εντείνεται, εξειδικεύεται και ιδιωτικοποιείται όσο πιο πολύ κινδυνεύουν τα ποσοστά κέρδους του κεφαλαίου μέσα στην κρίση.
Ό,τι κατάφερε να ψελλίσει ο Ρ. Γκιμπς, εκπρόσωπος τύπου του Ομπάμα, ήταν: «περιμένουμε πως, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, θα μείνει αφοσιωμένη σε μια συμφωνία που έχει προσυπογραφεί από αιγυπτιακή κυβέρνηση». Εννοεί τη συμφωνία του Καμπ Ντέηβιντ, βάση για τη συμφωνία ειρήνης μεταξύ Ισραήλ-Αιγύπτου, βάση για την από κοινού σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων στην περίκλειστη φυλακή της Γάζας. Το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ είναι πιο «ειλικρινές» και λιγότερο ευέλικτο: το αίτημά του ήταν - καταρχήν - η διατήρηση του Μουμπάρακ στην εξουσία με κάθε κόστος.
Ακόμα περισσότερο, αυτή η οργή απειλεί να βάλει φωτιά, με συνεχόμενα υποδείγματα εξεγέρσεων, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Είναι βαθύτερα και εμφανέστερα ταξική, σαρώνει τα επιχειρήματα τύπου «μουσουλμανικού κινδύνου», «ισλαμικής τρομοκρατίας», αναδεικνύει την επείγουσα επικαιρότητα ενός πολιτικού σχεδίου επαναστατικής ανατροπής ως μόνη απάντηση στην παγκόσμια κρίση, βιώσιμη για τα δισεκατομμύρια των προλετάριων του πλανήτη.
Την ίδια ώρα που για τις εξεγέρσεις στη Β. Αφρική εκφράζεται ο φόβος της κυριαρχίας «ακραίων ισλαμικών καθεστώτων», οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι (πρωτεργάτες στην εξόντωση αγωνιστών εργατών και κομμουνιστών σε διάφορες φάσεις ανάγκης σταθεροποίησης των καπιταλιστικών καθεστώτων) καλούνται ως συνομιλητές στη διαδικασία «εθνικού διαλόγου». Μαζί με τον Ελ Μπαραντέι και τους υπόλοιπους εκπροσώπους της αστικής αντιπολίτευσης ανακηρύσσονται επίσημοι εκφραστές της εξέγερσης, σε μια εξέγερση στην οποία όλοι αναγνωρίζουν πως δεν είχε σαφή πολιτική καθοδήγηση! Όλοι αυτοί οι επίδοξοι «πατέρες» της εξέγερσης, μάλιστα, δηλώνουν πως «δεσμεύονται από την αστική νομιμότητα»(!) και δείχνουν το ακόμα χειρότερο μέλλον που περιμένει τον αιγυπτιακό λαό στο σενάριο «ομαλής μετάβασης» και «εθνικής συνεννόησης», που του επιφυλάσσουν.
Από το «Καραμανλής ή τανκς», στην Ελλάδα του ’73,
στο «τανκς της δημοκρατίας του Ομάρ Σουλεϊμάν
ή δυνάμεις ασφαλείας του Μουμπάρακ», στην Αίγυπτο του 2011
Εγγυητής αυτής της δημοκρατικής διαδικασίας: ο στρατός. Για κάθε «καλοπροαίρετο αριστερό», που ελπίζει στον «λαϊκό» του χαρακτήρα, πρέπει να δούμε τη μετάβαση από την υπόσχεση της δημοκρατίας, για το βάθεμα της εκμετάλλευσης μετά την κρίση του ’73, στην υπόσχεση της ασφάλειας, για τα αντεργατικά δόγματα-σοκ εντός της σημερινής κρίσης, ως δημοκρατικής διαδικασίας.
Ένας ανώτατος αξιωματούχος του υπουργείου άμυνας των ΗΠΑ, ο Α. Βερσμπόου, προέτρεψε τους αρχηγούς του αιγυπτιακού στρατού να επιδείξουν «αυτοσυγκράτηση», την οποία και επέδειξαν. Κάπως έτσι, αναγορεύτηκε ο στρατός σε «εγγυητή της σταθερότητας». Κάπως έτσι, προέκυψε ο Σουλεϊμάν - υπεύθυνος των μυστικών υπηρεσιών του Μουμπάρακ! – ως «εθνοσωτήριος» λύση για τη «μετάβαση στη δημοκρατία». Μπορεί «ο προοδευτικός κόσμος» να πανηγύρισε για το γεγονός ότι ο στρατός δεν έμεινε πιστός στο Μουμπάρακ, όμως (μπροστά στη δικαιολογημένη ανακούφιση για την αποφυγή μιας ενδεχόμενης γενοκτονίας) ξεχνά ότι έμεινε πιστός στην προστασία της αστικής νομιμότητας.
Μια εκδοχή της δεν είναι αυτή που οδήγησε στην εξαθλίωση, την καταστολή, το θάνατο εκατομμύρια αιγύπτιους; Από το στρατό δεν προέρχονται όλοι οι πρόεδροι της Αιγύπτου από το 1952 και μετά (Ναγκίμπ, Νάσερ, Σαντάτ, και Μουμπάρακ); Οι Αιγύπτιοι προλετάριοι έχουν να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα το διπλό μέτωπο της καταστολής και της ενσωμάτωσης ως ανελέητο δίλλημα: Μετά την κατάρρευση ενός αντιδραστικού καθεστώτος βάρβαρης εκμετάλλευσης και καταπάτησης θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, καλούνται να επιλέξουν τη διαιώνιση της καταπίεσής τους ανάμεσα στη θεοκρατική ή τη στρατιωτική δημοκρατία.
Μόνο σαν «εξωτερικοί παρατηρητές» μπορούμε να επισημάνουμε την ίδια έλλειψη που κοστίζει, όπως στους Αιγύπτιους έτσι και στο ελληνικό εργατικό κίνημα, την διαιώνιση των συγκρούσεων κάτω από την ιμπεριαλιστική και αστική κυριαρχία: Τη μορφή οργάνωσης του αγώνα. Η αδυναμία εμφάνισης με μαζικούς και πολιτικούς όρους των δομών του κινήματος που θα αναλάβουν πέρα από την οργάνωση του αγώνα, την αποκαθήλωση της κυβέρνησης κάνοντας κυβερνώντες του ίδιους του Τυνήσιους. Δεν είναι μεταφυσική και ανολοκλήρωτη ελπίδα αλλά ο μόνος τρόπος, ώστε κάθε αγώνας που συγκρούεται με τον πυρήνα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ή ρίχνει τελικά καθεστώτα να μην γίνεται θεατής των backup plan των αστικών τάξεων. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του περιεχόμενου που προωθεί ο κάθε αγώνας.
«Το μέλλον του πολέμου παίζεται στους δρόμους, στους υπονόμους,
στις μεγάλες πολυκατοικίες και στην άτακτη παρουσία σπιτιών
που αποτελούν τις ρημαγμένες πόλεις του κόσμου»
Peters Major Ralph, “Our Soldiers, Their Cities”, Parameters, Άνοιξη 1996
Πρώτα ο Μπεν Αλί ήταν σύμμαχος. Ύστερα αποδιοπομπαίος τράγος. Πριν λίγο καιρό, ο Μουμπάρακ ήταν σύμμαχος. Τώρα, μισητός δολοφόνος και δικτάτορας. Ποια πολιτισμένη δύση καταγγέλλει τις εκατόμβες νεκρών σε Αίγυπτο και Τυνησία; Ποιος μπορεί να μιλάει για την ανάγκη εκδημοκρατισμού των αραβικών καθεστώτων; Παρά τις ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις και τα επιμέρους συμφέροντα, τα μέσα ενσωμάτωσης και καταστολής των τάσεων χειραφέτησης είναι παντού κοινά για τη διεθνή του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης.
Κοινός εχθρός: ο εσωτερικός, ο «εχθρός λαός». Η αιματηρή καταστολή της αιγυπτιακής εξέγερσης μοιράζεται το ίδιο περιεχόμενο με την καταστολή της ιρανικής, την «ανθρωπιστική» κατοχή του ΝΑΤΟ και του Ευρωστρατού στην Αφρική και την Ασία, τα πογκρόμ κατά μεταναστών και κινημάτων στην Ελλάδα, τη βίαιη διαχείριση των διαδηλώσεων σε όλη την ΕΕ, τις στρατιωτικές περιπολίες στις δυτικές καπιταλιστικές μητροπόλεις, την από κοινού βαρβαρότητα Αιγύπτιων και Ισραηλινών προς τους Παλαιστίνιους της Λωρίδας της Γάζας. Αποτελούν τις πλευρές ενός εμφύλιου ταξικού πολέμου που διεξάγει το κεφάλαιο στα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Οι διαφοροποιήσεις στα μέσα έχουν να κάνουν με τις δυνατότητες και τα περιθώρια – κάθε φορά – του αστικού μπλοκ εξουσίας να συμμορφώσει ή να συνδυάσει τη βαρβαρότητα των επιλογών του με τις επιταγές της «αστικοδημοκρατικής διαχείρισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ποιο διαφορετικό ρόλο έρχεται να παίξει ο στρατός στην Αίγυπτο, από αυτόν που παίζουν οι «εκπαιδευτές του» (αμερικάνικος στρατός, ΝΑΤΟ και Ευρωστρατός), χρόνια τώρα, στο Σουδαν, τα υψίπεδα του Νταρφούρ, στη Σομαλία, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν; Ποιο ρόλο παίζει, μαζί με τον ισραηλινό στρατό, στα σύνορα με τη Γάζα; Για ποια δόγματα, αυτοί οι στρατοί ετοιμάζονται και συγκροτούν πολυεθνικές δυνάμεις, αν όχι για την καταστολή εξεγέρσεων και τους αντι-τρομοκρατικούς πολέμους; Είναι χαρακτηριστική η αποκάλυψη του Δικτύου Σπάρτακος για την άσκηση «Καλλίμαχος», στα πλαίσια της εκπαίδευσης του ελληνικού στρατού για την καταστολή διαδηλώσεων. Εξίσου χαρακτηριστικές είναι οι απαντήσεις των Ελλήνων στρατιωτικών: «Υπάρχουν διεθνείς συμβάσεις και τις τηρούμε».
Οι ίδιες διεθνείς συμβάσεις, δημιουργούν συνοριακό στρατό στην ΕΕ, που πνίγει και εκτελεί μετανάστες. Οι ίδιες συμβάσεις, φτιάχνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης κολασμένων στην Ισπανία, την Ελλάδα, την Ιταλία. Στη βάση αυτών των συμβάσεων οι εθνικοί στρατοί στην Αίγυπτο, την Τυνησία, την Αλγερία και τη Λιβύη φρουρούν στρατόπεδα συγκέντρωσης «τρομοκρατών» και προσφύγων.
Από την πλατεία Ταχρίρ
ως την πλατεία Συντάγματος και την πλατεία Τακσίμ:
η ανάγκη για μια επίπονη γέννα
Πώς κατανοούν την κατάσταση στην Αίγυπτο τα κυβερνητικά επιτελεία σε Ελλάδα και Τουρκία; Ένα τρομακτικό γεωπολιτικό παιχνίδι διεξάγεται σε Βαλκάνια και Μ. Ανατολή. Κύριο επίδικο είναι οι Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ), η διευθέτησή τους, οι νέες οικονομικές συμφωνίες και τα τεράστια (ως φαίνεται) κοιτάσματα ενέργειας στα βάθη της Μεσογείου. Το παιχνίδι αυτό θα έχει νικητές και ηττημένους, στον αγώνα τους για μια καλύτερη θέση στο διεθνές πλέγμα του κεφαλαίου, στη διαπραγμάτευση για τα οφέλη του εθνικού κεφαλαίου και τις συμμαχίες με τα πολυεθνικά-πολυκλαδικά μονοπώλια. Θα έχει όμως και καύσιμη ύλη τη νεολαία και τους εργαζόμενους, όσο θα υποτασσόμαστε στις ανάγκες της εθνικής τους ενότητας, είτε από προοδευτική είτε από συντηρητική σκοπιά, όσο θα υποτασσόμαστε στα εθνικά οφέλη (σα να τα μοιραζόμαστε μαζί: κεφάλαιο κι εργάτες) από τις εθνοπατριωτικές προσπάθειες, που βλέπουν εχθρούς (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο στις ΗΠΑ και μια αφηρημένη ΕΕ ή έναν απροσδιόριστο ιμπεριαλισμό.
Η ελληνική κυβέρνηση διαλύει κάθε εργασιακό δικαίωμα, στέλνει στον Καιάδα του περιθωρίου εκατομμύρια ντόπιους και ξένους εργαζόμενους, για να στοιχηθεί στο πλέγμα της ΕΕ, για να επεκτείνει το ελληνικό κεφάλαιο, για να μπορεί να διαπραγματευτεί τα κοιτάσματα της Μεσογείου με καλύτερους όρους εθνικής κυριαρχίας. Η φιλο-αραβική πολιτική του Ανδρέα (Παπανδρέου) μετασχηματίζεται σε φιλο-ισραηλινή πολιτική του Γιωργάκη, για να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη από τον ιμπεριαλιστικό της ρόλο.
Η πολιτική του Ερντογάν φιλοδοξεί να μετατρέψει την Τουρκία σε αντίπαλο δέος του Ισραήλ, προστάτη των αράβων, να προλάβει την Ελλάδα στη διευθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Στο εσωτερικό της, τα κροκοδείλια δάκρυα και οι ανέξοδες κραυγές για το «δράμα των Παλαιστίνιων» μετατρέπονται σε γενοκτονία στους Κούρδους (τους «Παλαιστίνιους στην καρδιά του τουρκικού κράτους»), σε πογκρόμ καταστολής, σε διάλυση όσων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει από την επέλαση του ΔΝΤ εκεί.
Για κάθε διεκδίκηση και αγώνα των εργαζομένων, περιμένουν στη γωνία οι «εθνικοί κίνδυνοι», η απειλή του πολέμου, το στίγμα του «προδότη», η ταύτιση των εργατικών αγώνων και των μεταναστών με την τρομοκρατία. Πόσο αφορούν τους Έλληνες, Τούρκους, Κύπριους εργαζόμενους οι διευθετήσεις των ΑΟΖ, τα απειλούμενα κέρδη των επιχειρήσεων στην Αφρική, οι ρυθμοί ανάπτυξης των κρατών τους;
«Εμείς απ’ αλλού
με άλλους όρους φωνάζουμε:
Να μεγαλώνει η φωτιά να μεγαλώνει,
να γίνεται ολοένα ψηλότερη,
εξ αρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη»
Νίκος Καρούζος
Δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι, αυτά τα επίδικα του εργατικού κινήματος. Η ακολουθία της εξέγερσης ή της απειλής της σε Τυνησία, Αλγερία, Αίγυπτος, Υεμένη, Σουδάν, βάζουν το ζήτημα της κοινής πάλης των εργατικών τάξεων, όχι απλά ως ένα διεθνιστικό χρέος αλληλεγγύης αλλά ως πρωταρχικό όρο επιβίωσης κάθε εργατικού κινήματος απέναντι στον κοινωνικό πόλεμο που έχει κηρύξει το κεφάλαιο στα μήκη και πλάτη της γης.
Το εργατικό κίνημα από κάθε πλευρά της Μεσογείου, έχει ανάγκη την αποσύνδεσή του από το άρμα του πατριωτισμού ή του εθνικισμού, την ένωση του σε ένα διεθνές ρεύμα ανατροπής. Χρειάζεται να θυμηθούμε ότι οι συνθήκες για το σαρωτικό ποτάμι στην Αίγυπτο και την Τυνησία βρίσκονται εδώ μέσα στις πόλεις μας.
Βρίσκονται στα γκέτο των μεταναστών, στις μαζικές απολύσεις, στην καθημερινή κρατική βία, στη βίαιη κατάργηση κάθε δικαιώματος, στην τρομοκρατία της κρίσης (τους) και των ΜΜΕ. Βρίσκονται όμως και στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της 5ης Μάη και της 15ης Δεκέμβρη, στους ανυποχώρητους αγώνες των εργαζομένων, στην απεργία πείνας 300 μεταναστών εργατών και στις τεράστιες δυνατότητες συγκρότησης του επαναστατικού ρεύματος που έχει ανάγκη η εποχή μας.
Το σύνολο του διεθνούς πλέγματος του κεφαλαίου και οι αστικές τάξεις σε όλο τον κόσμο, εύχονται και προωθούν έναν ιστορικό συμβιβασμό σε Αίγυπτο και Τυνησία, μια νέα ομαλή διαδοχή στα πλαίσια της αστικής τάξης, προκειμένου αυτή να αποτελέσει την ταφόπλακα του ριζοσπαστικού δυναμικού που συγκροτείται για νέο γύρο υποταγής των λαών της περιοχής.
Όσο έχουμε ανάγκη τη νίκη της εξέγερσης στην Αίγυπτο και το ξεδίπλωμα της επαναστατικής διαδικασίας, άλλο τόσο έχουμε χρέος την ανατροπή της δικής μας κυβέρνησης με την ενιαία πάλη ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων και νεολαίας, τη σύγκρουση με το εθνικό μας κεφάλαιο την ανυποχώρητη μάχη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό ρόλο του ελληνικού κράτους και του στρατού του, τη μάχη για τη διάλυση της ΕΕ, του ΝΑΤΟ της Frontex και του Ευρωστρατού.
Είμαστε στο πλευρό των εξεγερμένων Αιγύπτιων και Τυνήσιων
της ανεξάρτητης δράσης των λαϊκών μαζών
Η «δημοκρατική» ευαισθησία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του ελληνικού κράτους δε μας ξεγελά
Καταγγέλλουμε τη φιλοπόλεμη επιθετική στρατηγική του ελληνικού κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, τις επεμβάσεις σε 15 χώρες στον πλανήτη, τις συμφωνίες με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ
Μόνη διέξοδος είναι η ήττα της ΕΕ, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους
στις «ανθρωπιστικές σταυροφορίες»,
η δικαίωση των αγώνων των Παλαιστινίων ενάντια στη βαρβαρότητα του Ισραηλινού κράτους
η συντριβή των δογμάτων ασφαλείας των καπιταλιστικών μητροπόλεων εντός κι εκτός συνόρων
Απαιτούμε το μπλοκάρισμα της κούρσας των πολεμικών εξοπλισμών
του νέου γύρου των πολεμικών αναμετρήσεων
Μόνη λύση είναι η ανεξάρτητη, διεθνιστική, εργατική αντικαπιταλιστική πάλη. Ο κοινός αγώνας των εργαζομένων για την ανατροπή της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επέλασης
Αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας. Είναι ανάγκη ο κοινός αγώνας ντόπιων και ξένων
για τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας, ενάντια στο Τείχος του Έβρου και τη Frontex
Ομάδα Πολέμου νΚΑ - ΝΑΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου