www.enet.gr
Οσοι διαδηλώνουν στη Συρία ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς, που κληρονόμησε ο Μπασάρ ελ Ασάντ από τον πατέρα του, ίσως να μην γνωρίζουν ότι έχουν απέναντί τους όλους τους μεγάλους ή μικρούς παίκτες της περιοχής και τις δυνάμεις που καθορίζουν τις τύχες της Μέσης Ανατολής.
Αυτή είναι η ιδιομορφία ενός καθεστώτος, που στηρίζεται όχι μόνο στην επισφαλή συνύπαρξη ανάμεσα στις διάφορες εθνο-θρησκευτικές ομάδες του πληθυσμού, αλλά και στο ότι έχει καταφέρει να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για όλες τις ευαίσθητες ισορροπίες που εξασφαλίζουν την ειρήνη στην περιοχή.
Ετσι εξηγείται η στάση Ευρωπαίων και Αμερικανών, οι οποίοι παρακολουθούν βέβαια με ανησυχία τις εκατοντάδες των νεκρών από τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, αλλά δεν τολμούν να απευθύνουν στον Ασάντ την ίδια επιτακτική «συμβουλή» που εξέφρασαν απερίφραστα στον Μουμπάρακ ή τον Καντάφι.
Η κατηγορηματική καταδίκη της βίας και η «ενθάρρυνση στον πρόεδρο Ασάντ να εφαρμόσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις» ή οι φραστικές απειλές για κυρώσεις, μόλις και μετά βίας συγκαλύπτουν την ανησυχία των ΗΠΑ και των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, που τρέμουν και μόνο στην ιδέα ότι το καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο πατέρας Ασάντ, το 1970, θα μπορούσε να ανατραπεί από μια λαϊκή εξέγερση, η οποία θα έφερνε στην εξουσία δυνάμεις διατεθειμένες να αλλάξουν ριζικά τα σημερινά δεδομένα...
Γιατί, όμως, η Συρία είναι κράτος κομβικής σημασίας στην περιοχή; Αρκεί να θυμίσουμε ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια βρέθηκε διαδοχικά σε διαδικασία σύγκρουσης με την Ιορδανία, το Ιράκ, την Τουρκία και το Λίβανο, ενώ παραμένει ανοιχτή, εδώ και 44 χρόνια, η διεκδίκηση των Υψωμάτων του Γκολάν, που κατέλαβε το Ισραήλ στον «πόλεμο των έξι ημερών».
Το μονοκομματικό καθεστώς του Μπάαθ, με φύλλο συκής ένα Μέτωπο, το οποίο υποτίθεται ότι συγκυβερνά, έχει φιμώσει -εδώ και δεκαετίες- κάθε διαφορετική φωνή, φιλελεύθερη, αριστερή, ή ισλαμική, αλλά ασκεί μια ευέλικτη πολιτική ισορροπιών στον αραβο-ισλαμικό κόσμο, με μοναδικό στόχο να καθιστά απαραίτητη την... ύπαρξή του.
Ετσι απολαμβάνει τη γενναιόδωρη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων πετρελαιοπαραγωγών μοναρχιών του Κόλπου, αλλά διατηρεί στρατηγική σχέση συνεργασίας με το Ιράν των αγιατολάδων και συμμάχησε μαζί του όταν αυτό πολεμούσε τον Σαντάμ Χουσέιν στο Ιράκ.
Στη συνέχεια συμπαρατάχθηκε με τους Αραβες για την εκδίωξη του Σαντάμ από το Κουβέιτ, αλλά δυσκόλεψε τη ζωή των Αμερικανών στο Ιράκ, κάνοντας «τα στραβά μάτια» στον ανεφοδιασμό ποικίλων οργανώσεων από το συριακό έδαφος.
Η Συρία λειτουργούσε για χρόνια ως «προστάτης» του Λιβάνου και συνεχίζει να ενισχύει τους σιίτες της Χεζμπολάχ εκεί, ενώ φιλοξενεί πάντα όλες τις ακραίες παλαιστινιακές οργανώσεις, ανάμεσά τους και την εξόριστη ηγεσία της Χαμάς, που ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας.
Γι' αυτό άλλωστε προσπάθησαν επανειλημμένα οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι - κυρίως οι Γάλλοι - να προσεγγίσουν το καθεστώς Ασάντ και να το δελεάσουν, ώστε να απομακρυνθεί από το Ιράν, αλλά αυτό προτιμούσε πάντα να παίζει το ρόλο του ασυμβίβαστου και αδιάλλακτου «υπερασπιστή της αραβικής και της παλαιστινιακής υπόθεσης», με το αζημίωτο βέβαια.
Το συριακό καθεστώς εισέβαλε το 1976 στο Λίβανο για να σώσει τη λιβανική δεξιά, που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει μπροστά στο Μέτωπο των Λιβανέζων προοδευτικών και των Παλαιστινίων και στη συνέχεια ενίσχυε για χρόνια όλες τις ομάδες που αντιμάχονταν τον παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ.
Τώρα η λαϊκή εξέγερση παίρνει διαστάσεις και το καθεστώς καταφεύγει ξανά στην ωμή βία για να δείξει την πυγμή του. Αρματα μάχης εναντίον αμάχων, πάνοπλοι αστυνομικοί και ασφαλίτες εναντίον αόπλων διαδηλωτών, ενώ η κυβερνητική προπαγάνδα τρομοκρατεί μιλώντας για «πράκτορες του εχθρού» και «ξένες συνωμοσίες».
Οσοι διαδηλώνουν στη Συρία ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς, που κληρονόμησε ο Μπασάρ ελ Ασάντ από τον πατέρα του, ίσως να μην γνωρίζουν ότι έχουν απέναντί τους όλους τους μεγάλους ή μικρούς παίκτες της περιοχής και τις δυνάμεις που καθορίζουν τις τύχες της Μέσης Ανατολής.
Αυτή είναι η ιδιομορφία ενός καθεστώτος, που στηρίζεται όχι μόνο στην επισφαλή συνύπαρξη ανάμεσα στις διάφορες εθνο-θρησκευτικές ομάδες του πληθυσμού, αλλά και στο ότι έχει καταφέρει να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για όλες τις ευαίσθητες ισορροπίες που εξασφαλίζουν την ειρήνη στην περιοχή.
Ετσι εξηγείται η στάση Ευρωπαίων και Αμερικανών, οι οποίοι παρακολουθούν βέβαια με ανησυχία τις εκατοντάδες των νεκρών από τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, αλλά δεν τολμούν να απευθύνουν στον Ασάντ την ίδια επιτακτική «συμβουλή» που εξέφρασαν απερίφραστα στον Μουμπάρακ ή τον Καντάφι.
Η κατηγορηματική καταδίκη της βίας και η «ενθάρρυνση στον πρόεδρο Ασάντ να εφαρμόσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις» ή οι φραστικές απειλές για κυρώσεις, μόλις και μετά βίας συγκαλύπτουν την ανησυχία των ΗΠΑ και των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, που τρέμουν και μόνο στην ιδέα ότι το καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο πατέρας Ασάντ, το 1970, θα μπορούσε να ανατραπεί από μια λαϊκή εξέγερση, η οποία θα έφερνε στην εξουσία δυνάμεις διατεθειμένες να αλλάξουν ριζικά τα σημερινά δεδομένα...
Γιατί, όμως, η Συρία είναι κράτος κομβικής σημασίας στην περιοχή; Αρκεί να θυμίσουμε ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια βρέθηκε διαδοχικά σε διαδικασία σύγκρουσης με την Ιορδανία, το Ιράκ, την Τουρκία και το Λίβανο, ενώ παραμένει ανοιχτή, εδώ και 44 χρόνια, η διεκδίκηση των Υψωμάτων του Γκολάν, που κατέλαβε το Ισραήλ στον «πόλεμο των έξι ημερών».
Το μονοκομματικό καθεστώς του Μπάαθ, με φύλλο συκής ένα Μέτωπο, το οποίο υποτίθεται ότι συγκυβερνά, έχει φιμώσει -εδώ και δεκαετίες- κάθε διαφορετική φωνή, φιλελεύθερη, αριστερή, ή ισλαμική, αλλά ασκεί μια ευέλικτη πολιτική ισορροπιών στον αραβο-ισλαμικό κόσμο, με μοναδικό στόχο να καθιστά απαραίτητη την... ύπαρξή του.
Ετσι απολαμβάνει τη γενναιόδωρη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων πετρελαιοπαραγωγών μοναρχιών του Κόλπου, αλλά διατηρεί στρατηγική σχέση συνεργασίας με το Ιράν των αγιατολάδων και συμμάχησε μαζί του όταν αυτό πολεμούσε τον Σαντάμ Χουσέιν στο Ιράκ.
Στη συνέχεια συμπαρατάχθηκε με τους Αραβες για την εκδίωξη του Σαντάμ από το Κουβέιτ, αλλά δυσκόλεψε τη ζωή των Αμερικανών στο Ιράκ, κάνοντας «τα στραβά μάτια» στον ανεφοδιασμό ποικίλων οργανώσεων από το συριακό έδαφος.
Η Συρία λειτουργούσε για χρόνια ως «προστάτης» του Λιβάνου και συνεχίζει να ενισχύει τους σιίτες της Χεζμπολάχ εκεί, ενώ φιλοξενεί πάντα όλες τις ακραίες παλαιστινιακές οργανώσεις, ανάμεσά τους και την εξόριστη ηγεσία της Χαμάς, που ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας.
Γι' αυτό άλλωστε προσπάθησαν επανειλημμένα οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι - κυρίως οι Γάλλοι - να προσεγγίσουν το καθεστώς Ασάντ και να το δελεάσουν, ώστε να απομακρυνθεί από το Ιράν, αλλά αυτό προτιμούσε πάντα να παίζει το ρόλο του ασυμβίβαστου και αδιάλλακτου «υπερασπιστή της αραβικής και της παλαιστινιακής υπόθεσης», με το αζημίωτο βέβαια.
Το συριακό καθεστώς εισέβαλε το 1976 στο Λίβανο για να σώσει τη λιβανική δεξιά, που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει μπροστά στο Μέτωπο των Λιβανέζων προοδευτικών και των Παλαιστινίων και στη συνέχεια ενίσχυε για χρόνια όλες τις ομάδες που αντιμάχονταν τον παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ.
Τώρα η λαϊκή εξέγερση παίρνει διαστάσεις και το καθεστώς καταφεύγει ξανά στην ωμή βία για να δείξει την πυγμή του. Αρματα μάχης εναντίον αμάχων, πάνοπλοι αστυνομικοί και ασφαλίτες εναντίον αόπλων διαδηλωτών, ενώ η κυβερνητική προπαγάνδα τρομοκρατεί μιλώντας για «πράκτορες του εχθρού» και «ξένες συνωμοσίες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου