«Πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει». Αυτό το επιχείρημα προβαλλόταν τον πρώτο καιρό της σοβαρής οικονομικής κρίσης για τις μεγάλες αμερικανικές τράπεζες προκειμένου να λάβουν το ρευστό που θα τις έσωζε. Και η ίδια η Αμερική; Είναι δυνατό να χρεοκοπήσει; Οι οίκοι αξιολόγησης όπως η Moody's και η Standards & Poor's, όλοι τους αμερικανικοί, απειλούν την πιστοληπτική της ικανότητα με υποβάθμιση. Ο πανικός που καλλιεργείται είναι τεράστιος: αν Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί δεν προχωρήσουν άμεσα σε συμφωνία για το χρέος, οι ΗΠΑ στις 2 Αυγούστου θα προβούν σε στάση πληρωμών, κάτι που ενδέχεται να εξαπολύσει ένα νέο παγκόσμιο κραχ.
Ο Ομπάμα αποχωρεί από τη συνέντευξη που έδωσε πριν από τη συνάντησή του με κορυφαίους νομικούς, με τους οποίους συζήτησε τον τρόπο για να αυξηθεί νομικά η οροφή των 14,3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων που απαγορεύεται να ξεπεράσει το αμερικανικό χρέος. Ο πρόεδρος Ομπάμα, ο οποίος, τις προάλλες, τα βρόντηξε οργισμένος από τη συνεδρίαση στη Βουλή των Αντιπροσώπων, έχει δώσει προθεσμία μέχρι σήμερα, το πολύ μέχρι αύριο, για την εξεύρεση μιας λύσης. Και αν δεν υπάρξει συμφωνία, τότε τι; Θα ακολουθήσει το χάος;
Αυτά είναι αστειότητες. Και όχι μόνο επειδή η Αμερική «είναι πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει». Το «ταβάνι» του χρέους, για να χρησιμοποιήσουμε την αμερικανική έκφραση, το οποίο σήμερα αγγίζει τα 14 τρισ. δολάρια, παρά τον σχετικό περιοριστικό νόμο, μπορεί στην πράξη να υψωθεί ή να χαμηλώσει κατά το δοκούν. Ηδη, η Γερουσία επεξεργάζεται ένα πλαίσιο για την αύξηση του ορίου του χρέους.
Αλλο είναι το πραγματικό διακύβεμα: «Οι έντονες αψιμαχίες σχετικά με το όριο του χρέους έχουν αποδείξει ολοφάνερα ότι δεν έχουμε τόσο να κάνουμε με μια διαπραγμάτευση για τον προϋπολογισμό όσο με μια ευρύτερη σύγκρουση ανάμεσα στα δύο κόμματα για το μέγεθος και τον ρόλο της κυβέρνησης», έγραφαν οι «New York Times».
Βρισκόμαστε ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο. Το Νοέμβριο του 2012 θα γίνουν προεδρικές εκλογές, οπότε, τόσο ο Ομπάμα όσο και οι Ρεπουμπλικανοί βάζουν τα δυνατά τους προκειμένου να κερδίσουν τις εντυπώσεις.
Ο Ομπάμα γνωρίζει ότι αν υποχωρήσει στην απαίτηση των Ρεπουμπλικανών να μη φορολογήσει τα μεγάλα εισοδήματα και να πετύχει τη μείωση του ελλείμματος μόνο με δραστικές περικοπές των δημόσιων δαπανών, πράγμα που θα πλήξει τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα, θα απογοητεύσει εκείνους που τον ψήφισαν το 2008.
Οι Ρεπουμπλικανοί, από την πλευρά τους, οδηγούν τα πράγματα στα άκρα όχι μόνο γιατί παραμένουν πιστοί στις ιδέες τους για χαμηλή φορολογία και για μειωμένο κρατικό παρεμβατισμό, αλλά και γιατί προσδοκούν να χρεώσουν στον πρόεδρο μια ενδεχόμενη στάση πληρωμών. Είναι όμως πολύ πιθανό αυτό που έβλεπαν ως όπλο να τους γυρίσει μπούμερανγκ.
Ο πιο συγκαταβατικός πρόεδρος της ρεπουμπλικανικής μειοψηφίας στη Γερουσία Μιτς Μακ Κόνελ, σε αντίθεση με τον Ερικ Κάντορ, τον αρχηγό της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων, παραδέχτηκε ότι η στάση πληρωμών θα ήταν αρνητική για την εικόνα του κόμματος και θα έδινε στον Ομπάμα το ιδανικό επιχείρημα να τους κατηγορήσει για το χάλι της οικονομίας. Βέβαια, σε περίπτωση στάσης πληρωμών, οι Ρεπουμπλικανοί δεν θα ακούσουν τα εξ αμάξης μόνο από τους συμπατριώτες τους, αλλά μάλλον από ολόκληρο τον πλανήτη!
Μέχρι στιγμής, ο Μπαράκ Ομπάμα φαίνεται πως κερδίζει τις εντυπώσεις, καθώς τα τελευταία γκάλοπ δείχνουν την πλειοψηφία των Αμερικανών να θεωρεί υπεύθυνους τους Ρεπουμπλικανούς για τη σημερινή κρίση. Επίσης, συγκέντρωσε αβίαστα δωρεές ύψους 86 εκατομμυρίων δολαρίων για την προεκλογική του εκστρατεία, ποσό που ξεπερνά τις προσδοκίες των Δημοκρατικών, όταν το ποσό που συγκεντρώνουν όλοι μαζί οι Ρεπουμπλικανοί μνηστήρες για το χρίσμα δεν ξεπερνά το 35 εκατομμύρια.
Το παιχνίδι, ωστόσο, θα κριθεί αλλού: όχι στο χρέος και στο έλλειμμα, τα οποία ελάχιστα απασχολούν τον μέσο Αμερικανό, αλλά στην ανεργία, η οποία έχει σκαρφαλώσει στο 9,2%. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, μέσα στον Ιούνιο δημιουργήθηκαν μόνο 18.000 νέες θέσεις εργασίας. Οποιος προτείνει τις πιο πειστικές λύσεις στο πρόβλημα, θα κερδίσει, κατά πάσα πιθανότητα, και τις εκλογές. «Είναι η οικονομία, βλάκα», για να ξαναθυμηθούμε τον Μπιλ Κλίντον. Η πραγματική οικονομία, θα προσθέταμε, και όχι τα νούμερα.
Ποιος να το φανταζόταν! Η Αμερική σε οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα ταυτιζόταν παραδοσιακά με ό,τι πιο καπιταλιστικό και αντιπροοδευτικό. Η Ευρώπη αντίθετα, ήταν η ήπειρος που είχε γεννήσει και στήριζε το κράτος πρόνοιας. Και τώρα; Η Ευρώπη γράφει τους πιο αδύναμους στα παλιά της τα παπούτσια. Στην Αμερική, από την άλλη, ο Ομπάμα επιμένει, σε πείσμα των Ρεπουμπλικανών, να φορολογήσει τους πλούσιους και τις πετρελαϊκές εταιρείες για να μειώσει το έλλειμμα, αντί να τα πάρει μόνο από τη φτωχή και τη μεσαία τάξη, πράγμα που θα συμβεί αν κάνει περικοπές αποκλειστικά στις δημόσιες δαπάνες, με πρώτες την υγεία και την παιδεία. Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από όσα εφαρμόζουν εδώ και αλλού στην Ευρώπη και σοσιαλιστές και δεξιοί! Είναι γεγονός: οι Ευρωπαίοι είναι οι νέοι Ρεπουμπλικανοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου