http://www.enet.gr
Αν και η Χαμάς δεν έχει καμία σχέση, αυτή κατηγορούν οι Ισραηλινοί για την απώλεια των στρατιωτών τους, ενώ δεν λένε κουβέντα για την εκτέλεση του ηγέτη της PRC από τους ίδιους. Πρωταγωνιστής στην κρίση αυτή εμφανίζεται μια μικρή ομάδα παλαιστίνιων ανταρτών, που από την πρώτη κιόλας σύγκρουσή της με τις ισραηλινές δυνάμεις έχασε τον αρχηγό της -τον Καμάλ Αλ Ναϊράμπ, που σκοτώθηκε έπειτα από στοχευμένο βομβαρδισμό της κατοικίας του στη Ράφα, στη Νότια Γάζα. Είναι η Επιτροπή Λαϊκής Αντίστασης (PRC) που δρα αυτόνομα αρνούμενη να υπακούσει στην απόφαση της Χαμάς -που de facto ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας- για μονομερή εκεχειρία με το Ισραήλ.
Είναι η οργάνωση που αν και συγκροτήθηκε αρχικά από στελέχη του κυβερνώντος κινήματος Φατάχ του παλαιστίνιου προέδρου Μαχμούτ Αμπάς, στη συνέχεια ακολούθησε τα δικά της επαναστατικά μονοπάτια, συχνά ταυτιζόμενη με τις πολιτικές διακηρύξεις της Χαμάς. Η πολεμική της δράση την περασμένη Πέμπτη εναντίον ισραηλινών στόχων στο Σινά ήρθε να αποδείξει ότι ακόμη και μια τέτοια μικρή οργάνωση μπορεί να παρασύρει τον παλαιστινιακό πληθυσμό και τις μεγάλες ένοπλες οργανώσεις του σε νέες συρράξεις και αιματοκύλισμα.
Πράγματι, η Χαμάς, μετά τη σφαγή του 2009, όταν ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν στη Λωρίδα της Γάζας σκοτώνοντας πάνω από 1.200 Παλαιστινίους, κήρυξε μονομερή εκεχειρία με το Ισραήλ, ζητώντας όχι μόνο από τους δικούς της μαχητές, αλλά και από το PRC, την Ισλαμική Τζιχάντ και άλλες αντάρτικες ομάδες να μην εξαπολύουν επιθέσεις κατά του Ισραήλ.
Φυσικά, αυτό δεν συνέβη ποτέ, καθώς οι σποραδικές επιθέσεις δεν σταμάτησαν, και το Ισραήλ μονότονα απέδιδε τις επιθέσεις αυτές στη Χαμάς επιμένοντας ότι ήταν η μόνη υπεύθυνη για την ειρήνη στη Λωρίδα της Γάζας. Και πάντα η ίδια πολιτική ρουτίνα, με το Ισραήλ να κατηγορεί τις παλαιστινιακές οργανώσεις ότι τορπιλίζουν με τη δράση τους την ειρηνευτική διαδικασία - μια διαδικασία που «είχε τορπιλιστεί και βυθιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη, και φυσικά όχι από την Χαμάς» όπως γράφτηκε.
Σήμερα, οι ισραηλινές κατηγορίες ότι ο νέος κύκλος αίματος που άνοιξε στα τέλη της περασμένης εβδομάδας οφείλεται και πάλι στην Χαμάς, αν και εκτελεστές ήταν οι αντάρτες του PRC, δείχνουν το ίδιο αντιφατικές και μονότονες όπως όλες οι προηγούμενες: δεν υπάρχει καμία λογική που να ταιριάζει με την κλιμάκωση των συγκρούσεων, με την παλαιστινιακή πολιτική ατζέντα. Τον επόμενο μήνα, ο πρόεδρος Αμπάς και η Παλαιστινιακή Αρχή σχεδιάζουν να ζητήσουν από την γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους σύμφωνα με τους χάρτες του 1967, και δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι τα διαδραματιζόμενα γεγονότα στη Γάζα βοηθούν προς την κατεύθυνση αυτή.
Για το PRC, και κάθε άλλη μικρή ανταρτική οργάνωση, η κατάρρευση του αστυνομικού κράτους του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο δίνει μια ευκαιρία: την αποφυγή της ασφυκτικής παρουσίας της Χαμάς και τη δυνατότητα δράσης κατά του Ισραήλ από αιγυπτιακό έδαφος - πράγμα που συνέβη.
Ηδη το Ισραήλ επισημαίνει «κενό ασφαλείας» στην Αίγυπτο μετά τον Μουμπάρακ, που αποδεικνύεται σοβαρό αν σκεφθεί κανείς ότι μόλις πριν από λίγες ημέρες πάνω από 1.000 αιγύπτιοι στρατιώτες πραγματοποίησαν επιχείρηση-σκούπα κατά ισλαμικών ανταρτικών πυρήνων που (πιστεύεται) ελέγχονται από την Αλ Κάιντα και δρουν στο Σινά.
Η δράση της PRC ακριβώς στο Σινά, γελοιοποίησε την αιγυπτιακή επιχείρηση και τροφοδότησε τις ισραηλινές ανησυχίες περί «κενού ασφαλείας». Επιπρόσθετα, αποδείχθηκε η δυνατότητα των ανταρτών να δρουν «αντί της Χαμάς» και πέραν της περιοχής ευθύνης της Χαμάς.
Αυτό το γεγονός ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στο παλαιστινιακό και οξύνει τον κίνδυνο κλιμάκωσης των συγκρούσεων. Φυσικά, το ζήτημα είναι μέχρι πού θα το τραβήξει και το Ισραήλ.
Είναι δεδομένο ότι η ισραηλινή κυβέρνηση «συνασπισμού γερακιών» θα εξακολουθήσει να απαντά με δυσανάλογη χρήση βίας, αν και μέχρι τώρα ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου το είχε αποφύγει ώς ένα βαθμό. Ταυτόχρονα, η κλιμάκωση της κρίσης φαίνεται να τον εξυπηρετεί στα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα, και κυρίως στη διαχείριση του κινήματος των δυσαρεστημένων, που ήδη διέκοψε τις κινητοποιήσεις εφόσον αναδεικνύεται ξαφνικά και πάλι πρόβλημα εθνικής ασφάλειας. Κι ακόμη περισσότερο, η κρίση εξυπηρετεί την ισραηλινή παραφιλολογία περί πολιτικής αστάθειας που προκαλεί στην περιοχή η λεγόμενη «αραβική άνοιξη».
Συνισταμένη όλων αυτών; Η επιδείνωση του πολιτικού πλαισίου που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σημαντική ειρηνευτική συμφωνία.
* Το νέο αιματοκύλισμα στη Λωρίδα της Γάζας έρχεται να υπενθυμίσει ότι η αρχιτεκτονική της ειρήνευσης στην περιοχή μπορεί να μεταβληθεί ακόμη και από τη δράση μικρών ομάδων, με λίγη ή καθόλου λαϊκή υποστήριξη. Υπενθυμίζει επίσης πόσο χαοτικός γίνεται ο γεωπολιτικός χάρτης της Μ. Ανατολής, καθώς η Pax Americana και οι γκρίζες συμμαχίες της με δικτάτορες -όπως ο Σαντάμ Χουσέιν, ο Μουμπάρακ, ο Καντάφι, ο Αμπντουλάχ Σαλέ και τώρα ο Ασαντ- εκριζώνονται και νέοι διεκδικητές της εξουσίας συνωστίζονται για να την καταλάβουν. Κι αυτό το μεσανατολικό «παιχνίδι των θρόνων» απειλεί, αντί να οδηγήσει τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς σε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, να τους παρασύρει σε νέες πολεμικές περιπέτειες.
Καθώς τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μετρούν επιθέσεις και νεκρούς στη Λωρίδα της Γάζας, μετά το μακελειό της περασμένης Πέμπτης και Παρασκευής στο Σινά, στη Ράφα, στο Εϊλάτ και στο Ασόντ, όλα δείχνουν ότι μια νέα κρίση κλιμακώνει την έντασή της στα παλαιστινιακά εδάφη.
Αν και η Χαμάς δεν έχει καμία σχέση, αυτή κατηγορούν οι Ισραηλινοί για την απώλεια των στρατιωτών τους, ενώ δεν λένε κουβέντα για την εκτέλεση του ηγέτη της PRC από τους ίδιους. Πρωταγωνιστής στην κρίση αυτή εμφανίζεται μια μικρή ομάδα παλαιστίνιων ανταρτών, που από την πρώτη κιόλας σύγκρουσή της με τις ισραηλινές δυνάμεις έχασε τον αρχηγό της -τον Καμάλ Αλ Ναϊράμπ, που σκοτώθηκε έπειτα από στοχευμένο βομβαρδισμό της κατοικίας του στη Ράφα, στη Νότια Γάζα. Είναι η Επιτροπή Λαϊκής Αντίστασης (PRC) που δρα αυτόνομα αρνούμενη να υπακούσει στην απόφαση της Χαμάς -που de facto ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας- για μονομερή εκεχειρία με το Ισραήλ.
Είναι η οργάνωση που αν και συγκροτήθηκε αρχικά από στελέχη του κυβερνώντος κινήματος Φατάχ του παλαιστίνιου προέδρου Μαχμούτ Αμπάς, στη συνέχεια ακολούθησε τα δικά της επαναστατικά μονοπάτια, συχνά ταυτιζόμενη με τις πολιτικές διακηρύξεις της Χαμάς. Η πολεμική της δράση την περασμένη Πέμπτη εναντίον ισραηλινών στόχων στο Σινά ήρθε να αποδείξει ότι ακόμη και μια τέτοια μικρή οργάνωση μπορεί να παρασύρει τον παλαιστινιακό πληθυσμό και τις μεγάλες ένοπλες οργανώσεις του σε νέες συρράξεις και αιματοκύλισμα.
Πράγματι, η Χαμάς, μετά τη σφαγή του 2009, όταν ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν στη Λωρίδα της Γάζας σκοτώνοντας πάνω από 1.200 Παλαιστινίους, κήρυξε μονομερή εκεχειρία με το Ισραήλ, ζητώντας όχι μόνο από τους δικούς της μαχητές, αλλά και από το PRC, την Ισλαμική Τζιχάντ και άλλες αντάρτικες ομάδες να μην εξαπολύουν επιθέσεις κατά του Ισραήλ.
Φυσικά, αυτό δεν συνέβη ποτέ, καθώς οι σποραδικές επιθέσεις δεν σταμάτησαν, και το Ισραήλ μονότονα απέδιδε τις επιθέσεις αυτές στη Χαμάς επιμένοντας ότι ήταν η μόνη υπεύθυνη για την ειρήνη στη Λωρίδα της Γάζας. Και πάντα η ίδια πολιτική ρουτίνα, με το Ισραήλ να κατηγορεί τις παλαιστινιακές οργανώσεις ότι τορπιλίζουν με τη δράση τους την ειρηνευτική διαδικασία - μια διαδικασία που «είχε τορπιλιστεί και βυθιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη, και φυσικά όχι από την Χαμάς» όπως γράφτηκε.
Σήμερα, οι ισραηλινές κατηγορίες ότι ο νέος κύκλος αίματος που άνοιξε στα τέλη της περασμένης εβδομάδας οφείλεται και πάλι στην Χαμάς, αν και εκτελεστές ήταν οι αντάρτες του PRC, δείχνουν το ίδιο αντιφατικές και μονότονες όπως όλες οι προηγούμενες: δεν υπάρχει καμία λογική που να ταιριάζει με την κλιμάκωση των συγκρούσεων, με την παλαιστινιακή πολιτική ατζέντα. Τον επόμενο μήνα, ο πρόεδρος Αμπάς και η Παλαιστινιακή Αρχή σχεδιάζουν να ζητήσουν από την γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους σύμφωνα με τους χάρτες του 1967, και δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι τα διαδραματιζόμενα γεγονότα στη Γάζα βοηθούν προς την κατεύθυνση αυτή.
Για το PRC, και κάθε άλλη μικρή ανταρτική οργάνωση, η κατάρρευση του αστυνομικού κράτους του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο δίνει μια ευκαιρία: την αποφυγή της ασφυκτικής παρουσίας της Χαμάς και τη δυνατότητα δράσης κατά του Ισραήλ από αιγυπτιακό έδαφος - πράγμα που συνέβη.
Ηδη το Ισραήλ επισημαίνει «κενό ασφαλείας» στην Αίγυπτο μετά τον Μουμπάρακ, που αποδεικνύεται σοβαρό αν σκεφθεί κανείς ότι μόλις πριν από λίγες ημέρες πάνω από 1.000 αιγύπτιοι στρατιώτες πραγματοποίησαν επιχείρηση-σκούπα κατά ισλαμικών ανταρτικών πυρήνων που (πιστεύεται) ελέγχονται από την Αλ Κάιντα και δρουν στο Σινά.
Η δράση της PRC ακριβώς στο Σινά, γελοιοποίησε την αιγυπτιακή επιχείρηση και τροφοδότησε τις ισραηλινές ανησυχίες περί «κενού ασφαλείας». Επιπρόσθετα, αποδείχθηκε η δυνατότητα των ανταρτών να δρουν «αντί της Χαμάς» και πέραν της περιοχής ευθύνης της Χαμάς.
Αυτό το γεγονός ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στο παλαιστινιακό και οξύνει τον κίνδυνο κλιμάκωσης των συγκρούσεων. Φυσικά, το ζήτημα είναι μέχρι πού θα το τραβήξει και το Ισραήλ.
Είναι δεδομένο ότι η ισραηλινή κυβέρνηση «συνασπισμού γερακιών» θα εξακολουθήσει να απαντά με δυσανάλογη χρήση βίας, αν και μέχρι τώρα ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου το είχε αποφύγει ώς ένα βαθμό. Ταυτόχρονα, η κλιμάκωση της κρίσης φαίνεται να τον εξυπηρετεί στα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα, και κυρίως στη διαχείριση του κινήματος των δυσαρεστημένων, που ήδη διέκοψε τις κινητοποιήσεις εφόσον αναδεικνύεται ξαφνικά και πάλι πρόβλημα εθνικής ασφάλειας. Κι ακόμη περισσότερο, η κρίση εξυπηρετεί την ισραηλινή παραφιλολογία περί πολιτικής αστάθειας που προκαλεί στην περιοχή η λεγόμενη «αραβική άνοιξη».
Συνισταμένη όλων αυτών; Η επιδείνωση του πολιτικού πλαισίου που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σημαντική ειρηνευτική συμφωνία.
* Το νέο αιματοκύλισμα στη Λωρίδα της Γάζας έρχεται να υπενθυμίσει ότι η αρχιτεκτονική της ειρήνευσης στην περιοχή μπορεί να μεταβληθεί ακόμη και από τη δράση μικρών ομάδων, με λίγη ή καθόλου λαϊκή υποστήριξη. Υπενθυμίζει επίσης πόσο χαοτικός γίνεται ο γεωπολιτικός χάρτης της Μ. Ανατολής, καθώς η Pax Americana και οι γκρίζες συμμαχίες της με δικτάτορες -όπως ο Σαντάμ Χουσέιν, ο Μουμπάρακ, ο Καντάφι, ο Αμπντουλάχ Σαλέ και τώρα ο Ασαντ- εκριζώνονται και νέοι διεκδικητές της εξουσίας συνωστίζονται για να την καταλάβουν. Κι αυτό το μεσανατολικό «παιχνίδι των θρόνων» απειλεί, αντί να οδηγήσει τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς σε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, να τους παρασύρει σε νέες πολεμικές περιπέτειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου