http://www.enet.gr
Ο έως τώρα παντοδύναμος λίβυος ηγέτης είναι νεκρός. Το ημερολόγιο γράφει 20 Οκτωβρίου και η είδηση κάνει το γύρο του κόσμου. Το ΝΑΤΟ τελειώνει με τη Λιβύη, τουλάχιστον σε στρατιωτικό επίπεδο. Το τελευταίο κεφάλαιο του «Πράσινου βιβλίου» γράφτηκε με το αίμα του στην έρημο, μεταξύ της μαρτυρικής Μιζουράτα, πόλης-συμβόλου της εξέγερσης, και της γενέτειράς του Σύρτης. Ο θάνατός του, ή για την ακρίβεια η σύλληψη, η διαπόμπευση, το λιντσάρισμα και η εκτέλεσή του, μεταδόθηκαν αποσπασματικά, αλλά σχεδόν απ' ευθείας στο Διαδίκτυο, μέσα από κινητά τηλέφωνα και προκάλεσαν ανάμεικτα συναισθήματα. Οι Λίβυοι βγήκαν στους δρόμους και πανηγύρισαν το τέλος του τρόμου, όπως οι Ρουμάνοι μετά την εκτέλεση του ζεύγους Τσαουσέσκου. Πολλοί άλλοι, έξω από τα σύνορα, χάρηκαν επίσης, οι πολυάριθμοι λίβυοι πολιτικοί πρόσφυγες, ίσως κάποιοι συγγενείς θυμάτων του Λόκερμπι και με βεβαιότητα οι πρόσφατοι, αλλά προ αραβικής άνοιξης, πολιτικοί του φίλοι, στην Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και τη Ρώμη.
Ο απρόβλεπτος δεσπότης της Λιβύης γνώριζε πολλά για τους διαπλεκόμενους πολιτικούς που έκαναν μαζί του μπίζνες με το πετρέλαιο και τον «αντιτρομοκρατικό αγώνα». Από τον διψασμένο για λιβυκό φυσικό αέριο Μπερλουσκόνι μέχρι τον Γκόρντον Μπράουν και τον αλήστου μνήμης Τόνι Μπλερ, άτυπους υπαλλήλους της ΒΡ, έως τον Τζορτζ Μπους, που έστελνε μέσω CIA ύποπτους τρομοκράτες για «ανάκριση» στα μπουντρούμια της Τρίπολης, όλοι θα προτιμούσαν έναν Καντάφι νεκρό, παρά κατηγορούμενο στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, όπου θα μπορούσε να μιλήσει.
Πάντως, παρά τις διαμαρτυρίες των Ρώσων, την απαίτηση του ΟΗΕ για έρευνα των συνθηκών θανάτου και τις φωνές λίγων διανοούμενων και ακτιβιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολλοί άλλοι υποστήριξαν ότι το φρικτό τέλος του Καντάφι ήταν παρόμοιο με εκείνο χιλιάδων πολιτικών του αντιπάλων, για τους οποίους καμιά τηλεόραση και καμιά εφημερίδα δεν έγραψε για τον δικό τους μαρτυρικό επίλογο.
Οι σκηνές του αιμόφυρτου Καντάφι ήταν ωστόσο σοκαριστικές, και δεν μπορούν να δικαιολογηθούν όσα διαδραματίστηκαν στο όνομα κάποιας εκδίκησης, ειδικά όταν η νέα εξουσία στηρίζεται από τη διεθνή κοινότητα, θεματοφύλακα του κράτους δικαίου.
Τα βιντεοκλίπ του λιντσαρίσματος, οι κραυγές, τα ζουμ της κάμερας στον παραμορφωμένο νεκρό, ήταν οι πρώτες αποτρόπαιες εικόνες αφτιασίδωτης, ωμής βίας, το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου, από τότε που άρχισε η εξέγερση και οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ. Το μήνυμα έφτασε σίγουρα στους αποδέκτες, ιδίως τον Ασαντ και τον Σάλεχ, ενώ η Χίλαρι Κλίντον, όταν λίγο πριν ξεκινήσει συνέντευξή της σε αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο έμαθε με μήνυμα στο κινητό της (Blackberry) ότι ο Καντάφι είναι νεκρός, αναφώνησε, «ουάου»! και χάρισε στις κάμερες ένα, σπάνιο για την ίδια, τεράστιο αυθόρμητο χαμόγελο.
Την ώρα που η σορός του Μουαμάρ Καντάφι έμπαινε για φύλαξη σε ένα επαγγελματικό ψυγείο στην αγορά της Μιζουράτα, δίπλα στον επίσης νεκρό γιο του, Μοτασίμ, η Ιστορία γύριζε σελίδα και το ΝΑΤΟ ετοιμαζόταν να σταματήσει την πολυδάπανη στρατιωτική επιχείρηση στη Λιβύη, καθώς ο χρόνος είναι χρήμα. Ταυτόχρονα, η προσωρινή κυβέρνηση στην Τρίπολη άρχισε να ετοιμάζεται για την επόμενη ημέρα, που θα είναι ίσως πιο δύσκολο εγχείρημα από την ανατροπή του δικτάτορα.
Η παραδοσιακή αντίθεση της Κυρηναϊκής με την Τριπολίτιδα, τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των οπλαρχηγών, που λίγο πριν τη μάχη της Τρίπολης έβγαλαν τα περίστροφα στο τραπέζι διαφωνώντας για το ποια ομάδα θα καταλάβει την πρωτεύουσα, η έλλειψη πολιτικής κουλτούρας κομμάτων και δημοκρατίας, ο μεγάλος, τεράστιος πλούτος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που περιμένει να εξαχθεί με νέα, χρυσοφόρα συμβόλαια και με βάση τις νέες συμμαχίες, ο ρόλος των ισλαμιστών, οι προσδοκίες των πολιτών, που διψούν για άμεσες αλλαγές, βελτίωση της ζωής τους, ελευθερία και ισότητα, είναι παράγοντες που θα παίξουν ρόλο στη διαμόρφωση της μετα-κανταφικής Λιβύης.
Μέχρι τώρα, για όλα τα καλά -κυρίως στα πρώτα χρόνια της επαναστατικής, αντι-αποικιακής διακυβέρνησής του- και για όλα τα κακά, υπεύθυνος ήταν αυτός, «το τρελό σκυλί της Μέσης Ανατολής», όπως αποκαλούσε τον Καντάφι ο αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν, ή ο «Βασιλεύς των βασιλέων της Αφρικής» ή ο «Αρχων των Αράβων», ο «ιμάμης των απανταχού μουσουλμάνων» όπως αποκαλούσε ο μεγαλομανής συνταγματάρχης τον εαυτό του. Τώρα ο Καντάφι είναι νεκρός, αθώος για το μέλλον, ένα μέλλον που θα γραφτεί πάνω σε λευκή σελίδα, που όμως είναι ήδη λερωμένη από πετρέλαιο και αίμα.
* Η εξέγερση των λίβυων αντικαθεστωτικών ήταν η μόνη -μέχρι στγμής- στην «αραβική άνοιξη» στην οποία πήρε ενεργό μέρος το ΝΑΤΟ, που εξόπλισε και εκπαίδευσε χιλιάδες αντάρτες. Ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια της οκτάμηνης ένοπλης πάλης, λεηλατήθηκαν οι παραγεμισμένες αποθήκες όπλων του καθεστώτος, χωρίς να γνωρίζει κανείς πού πρόκειται να καταλήξουν αυτά. Η Λιβύη κινδυνεύει να γίνει ο μεγαλύτερος παράνομος εξαγωγέας όπλων στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, στα πρότυπα της Αλβανίας και του Κοσσυφοπεδίου.
Για 42 χρόνια ο συνταγματάρχης Καντάφι έζησε με το σπαθί και πέθανε από το σπαθί.
Ο έως τώρα παντοδύναμος λίβυος ηγέτης είναι νεκρός. Το ημερολόγιο γράφει 20 Οκτωβρίου και η είδηση κάνει το γύρο του κόσμου. Το ΝΑΤΟ τελειώνει με τη Λιβύη, τουλάχιστον σε στρατιωτικό επίπεδο. Το τελευταίο κεφάλαιο του «Πράσινου βιβλίου» γράφτηκε με το αίμα του στην έρημο, μεταξύ της μαρτυρικής Μιζουράτα, πόλης-συμβόλου της εξέγερσης, και της γενέτειράς του Σύρτης. Ο θάνατός του, ή για την ακρίβεια η σύλληψη, η διαπόμπευση, το λιντσάρισμα και η εκτέλεσή του, μεταδόθηκαν αποσπασματικά, αλλά σχεδόν απ' ευθείας στο Διαδίκτυο, μέσα από κινητά τηλέφωνα και προκάλεσαν ανάμεικτα συναισθήματα. Οι Λίβυοι βγήκαν στους δρόμους και πανηγύρισαν το τέλος του τρόμου, όπως οι Ρουμάνοι μετά την εκτέλεση του ζεύγους Τσαουσέσκου. Πολλοί άλλοι, έξω από τα σύνορα, χάρηκαν επίσης, οι πολυάριθμοι λίβυοι πολιτικοί πρόσφυγες, ίσως κάποιοι συγγενείς θυμάτων του Λόκερμπι και με βεβαιότητα οι πρόσφατοι, αλλά προ αραβικής άνοιξης, πολιτικοί του φίλοι, στην Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και τη Ρώμη.
Ο απρόβλεπτος δεσπότης της Λιβύης γνώριζε πολλά για τους διαπλεκόμενους πολιτικούς που έκαναν μαζί του μπίζνες με το πετρέλαιο και τον «αντιτρομοκρατικό αγώνα». Από τον διψασμένο για λιβυκό φυσικό αέριο Μπερλουσκόνι μέχρι τον Γκόρντον Μπράουν και τον αλήστου μνήμης Τόνι Μπλερ, άτυπους υπαλλήλους της ΒΡ, έως τον Τζορτζ Μπους, που έστελνε μέσω CIA ύποπτους τρομοκράτες για «ανάκριση» στα μπουντρούμια της Τρίπολης, όλοι θα προτιμούσαν έναν Καντάφι νεκρό, παρά κατηγορούμενο στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, όπου θα μπορούσε να μιλήσει.
Πάντως, παρά τις διαμαρτυρίες των Ρώσων, την απαίτηση του ΟΗΕ για έρευνα των συνθηκών θανάτου και τις φωνές λίγων διανοούμενων και ακτιβιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολλοί άλλοι υποστήριξαν ότι το φρικτό τέλος του Καντάφι ήταν παρόμοιο με εκείνο χιλιάδων πολιτικών του αντιπάλων, για τους οποίους καμιά τηλεόραση και καμιά εφημερίδα δεν έγραψε για τον δικό τους μαρτυρικό επίλογο.
Οι σκηνές του αιμόφυρτου Καντάφι ήταν ωστόσο σοκαριστικές, και δεν μπορούν να δικαιολογηθούν όσα διαδραματίστηκαν στο όνομα κάποιας εκδίκησης, ειδικά όταν η νέα εξουσία στηρίζεται από τη διεθνή κοινότητα, θεματοφύλακα του κράτους δικαίου.
Τα βιντεοκλίπ του λιντσαρίσματος, οι κραυγές, τα ζουμ της κάμερας στον παραμορφωμένο νεκρό, ήταν οι πρώτες αποτρόπαιες εικόνες αφτιασίδωτης, ωμής βίας, το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου, από τότε που άρχισε η εξέγερση και οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ. Το μήνυμα έφτασε σίγουρα στους αποδέκτες, ιδίως τον Ασαντ και τον Σάλεχ, ενώ η Χίλαρι Κλίντον, όταν λίγο πριν ξεκινήσει συνέντευξή της σε αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο έμαθε με μήνυμα στο κινητό της (Blackberry) ότι ο Καντάφι είναι νεκρός, αναφώνησε, «ουάου»! και χάρισε στις κάμερες ένα, σπάνιο για την ίδια, τεράστιο αυθόρμητο χαμόγελο.
Την ώρα που η σορός του Μουαμάρ Καντάφι έμπαινε για φύλαξη σε ένα επαγγελματικό ψυγείο στην αγορά της Μιζουράτα, δίπλα στον επίσης νεκρό γιο του, Μοτασίμ, η Ιστορία γύριζε σελίδα και το ΝΑΤΟ ετοιμαζόταν να σταματήσει την πολυδάπανη στρατιωτική επιχείρηση στη Λιβύη, καθώς ο χρόνος είναι χρήμα. Ταυτόχρονα, η προσωρινή κυβέρνηση στην Τρίπολη άρχισε να ετοιμάζεται για την επόμενη ημέρα, που θα είναι ίσως πιο δύσκολο εγχείρημα από την ανατροπή του δικτάτορα.
Η παραδοσιακή αντίθεση της Κυρηναϊκής με την Τριπολίτιδα, τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των οπλαρχηγών, που λίγο πριν τη μάχη της Τρίπολης έβγαλαν τα περίστροφα στο τραπέζι διαφωνώντας για το ποια ομάδα θα καταλάβει την πρωτεύουσα, η έλλειψη πολιτικής κουλτούρας κομμάτων και δημοκρατίας, ο μεγάλος, τεράστιος πλούτος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που περιμένει να εξαχθεί με νέα, χρυσοφόρα συμβόλαια και με βάση τις νέες συμμαχίες, ο ρόλος των ισλαμιστών, οι προσδοκίες των πολιτών, που διψούν για άμεσες αλλαγές, βελτίωση της ζωής τους, ελευθερία και ισότητα, είναι παράγοντες που θα παίξουν ρόλο στη διαμόρφωση της μετα-κανταφικής Λιβύης.
Μέχρι τώρα, για όλα τα καλά -κυρίως στα πρώτα χρόνια της επαναστατικής, αντι-αποικιακής διακυβέρνησής του- και για όλα τα κακά, υπεύθυνος ήταν αυτός, «το τρελό σκυλί της Μέσης Ανατολής», όπως αποκαλούσε τον Καντάφι ο αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν, ή ο «Βασιλεύς των βασιλέων της Αφρικής» ή ο «Αρχων των Αράβων», ο «ιμάμης των απανταχού μουσουλμάνων» όπως αποκαλούσε ο μεγαλομανής συνταγματάρχης τον εαυτό του. Τώρα ο Καντάφι είναι νεκρός, αθώος για το μέλλον, ένα μέλλον που θα γραφτεί πάνω σε λευκή σελίδα, που όμως είναι ήδη λερωμένη από πετρέλαιο και αίμα.
* Η εξέγερση των λίβυων αντικαθεστωτικών ήταν η μόνη -μέχρι στγμής- στην «αραβική άνοιξη» στην οποία πήρε ενεργό μέρος το ΝΑΤΟ, που εξόπλισε και εκπαίδευσε χιλιάδες αντάρτες. Ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια της οκτάμηνης ένοπλης πάλης, λεηλατήθηκαν οι παραγεμισμένες αποθήκες όπλων του καθεστώτος, χωρίς να γνωρίζει κανείς πού πρόκειται να καταλήξουν αυτά. Η Λιβύη κινδυνεύει να γίνει ο μεγαλύτερος παράνομος εξαγωγέας όπλων στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, στα πρότυπα της Αλβανίας και του Κοσσυφοπεδίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου