http://www.enet.gr
Πρέπει να αντιληφθεί η Δύση, πως η αμείλικτη στάση τους στο παλαιστινιακό αίτημα στον ΟΗΕ θα επηρεάσει καθοριστικά τη ρότα της αλλαγής των αράβων εξεγερμένων. Και η οργή των μαζών θα στραφεί, αντί κατά των δικτατόρων, κατά της αλαζονίας και της αδικίας της Δύσης. Αυτό σημαίνει ότι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους ξέσπασε η «αραβική άνοιξη» καταργούνται. Οι μάζες θα γυρίσουν στην προ 10ετίας κατάσταση. Οι απαιτήσεις τους για ελευθερία και δημοκρατία και ο αντιδικτατορικός αγώνας τους θα γίνει αντιαμερικανικός. Από αυτό, όμως, θα ωφεληθούν αποκλειστικά -όπως πάντα- οι δικτάτορες, οι δυνάμεις των παλαιών καθεστώτων, οι σκοταδιστές και ακραίοι και θα δοθεί η χαριστική βολή στον προοδευτικό και λογικό πολιτικό λόγο. Αυτό λέγεται απροκάλυπτη συνωμοσία κατά των προσδοκιών εκατομμυρίων ανθρώπων. Ηδη άρχισαν να διαφαίνονται δείγματα αλλοίωσης της ουσίας της «αραβικής άνοιξης» και επανήλθαν συνθήματα του παρελθόντος, όπως συνέβη στην ισραηλινή πρεσβεία στο Κάιρο, όπου οι μάζες ξαναζητούσαν την κατάργηση της Συμφωνίας του Καμπ Ντέιβιντ. Πώς γίνεται από τη μια να υποστηρίζουν τα δικαιώματα των εξεγερμένων Αράβων μέσα στο Σ.Α. του ΟΗΕ και από την άλλη να είναι αρνητικοί στο Παλαιστινιακό; Η Παλαιστινιακή Αρχή ίσως είναι η πιο αδύναμη πολιτική οντότητα διεθνώς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει επιλογές και ότι κρατά παθητική στάση. Η τελευταία ειρηνική επιλογή της (το σενάριο υφίσταται) είναι: Η Παλαιστινιακή Αρχή αυτοδιαλύεται, η διεθνής κοινότητα αναλαμβάνει ιστορική και ηθική ευθύνη να προστατέψει το λαό και το 1/3, έστω, από τους Παλαιστίνιους της διασποράς «μπουκάρει» στα πάτρια εδάφη. Ποιος θα χάσει, όταν μια λαϊκή ανταρσία θα καταλήξει σε «παλαιστινιακή άνοιξη»; Φυσικά, το Ισραήλ και ολόκληρη η Δύση.
Μία πολύ σημαντική παράμετρος, την οποία παρακάμπτουν οι ισχυροί της Γης, είναι οι επιπτώσεις της άρνησης αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους, σε συνδυασμό με την πορεία της «αραβικής άνοιξης».
Πρέπει να αντιληφθεί η Δύση, πως η αμείλικτη στάση τους στο παλαιστινιακό αίτημα στον ΟΗΕ θα επηρεάσει καθοριστικά τη ρότα της αλλαγής των αράβων εξεγερμένων. Και η οργή των μαζών θα στραφεί, αντί κατά των δικτατόρων, κατά της αλαζονίας και της αδικίας της Δύσης. Αυτό σημαίνει ότι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους ξέσπασε η «αραβική άνοιξη» καταργούνται. Οι μάζες θα γυρίσουν στην προ 10ετίας κατάσταση. Οι απαιτήσεις τους για ελευθερία και δημοκρατία και ο αντιδικτατορικός αγώνας τους θα γίνει αντιαμερικανικός. Από αυτό, όμως, θα ωφεληθούν αποκλειστικά -όπως πάντα- οι δικτάτορες, οι δυνάμεις των παλαιών καθεστώτων, οι σκοταδιστές και ακραίοι και θα δοθεί η χαριστική βολή στον προοδευτικό και λογικό πολιτικό λόγο. Αυτό λέγεται απροκάλυπτη συνωμοσία κατά των προσδοκιών εκατομμυρίων ανθρώπων. Ηδη άρχισαν να διαφαίνονται δείγματα αλλοίωσης της ουσίας της «αραβικής άνοιξης» και επανήλθαν συνθήματα του παρελθόντος, όπως συνέβη στην ισραηλινή πρεσβεία στο Κάιρο, όπου οι μάζες ξαναζητούσαν την κατάργηση της Συμφωνίας του Καμπ Ντέιβιντ. Πώς γίνεται από τη μια να υποστηρίζουν τα δικαιώματα των εξεγερμένων Αράβων μέσα στο Σ.Α. του ΟΗΕ και από την άλλη να είναι αρνητικοί στο Παλαιστινιακό; Η Παλαιστινιακή Αρχή ίσως είναι η πιο αδύναμη πολιτική οντότητα διεθνώς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει επιλογές και ότι κρατά παθητική στάση. Η τελευταία ειρηνική επιλογή της (το σενάριο υφίσταται) είναι: Η Παλαιστινιακή Αρχή αυτοδιαλύεται, η διεθνής κοινότητα αναλαμβάνει ιστορική και ηθική ευθύνη να προστατέψει το λαό και το 1/3, έστω, από τους Παλαιστίνιους της διασποράς «μπουκάρει» στα πάτρια εδάφη. Ποιος θα χάσει, όταν μια λαϊκή ανταρσία θα καταλήξει σε «παλαιστινιακή άνοιξη»; Φυσικά, το Ισραήλ και ολόκληρη η Δύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου