«Ημέρα του Ιράκ» κήρυξε την 31η Δεκεμβρίου ο Ιρακινός πρωθυπουργός Νούρι αλ Μάλικι για να σηματοδοτήσει το τέλος των επιχειρήσεων και την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη χώρα. «Σήμερα ανακοινώνω στον ιρακινό λαό ότι η 31η Δεκεμβρίου, ημέρα κατά την οποία ολοκληρώνεται η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων, θα είναι εθνική επέτειος, θα την αποκαλέσουμε "Ημέρα του Ιράκ". Είναι μία γιορτή για όλους του Ιρακινούς (...) Η χώρα σας είναι ελεύθερη», δήλωσε ο Μάλικι στη διάρκεια τελετής στο αθλητικό κέντρο αλ Σάαμπ, στο κέντρο της Βαγδάτης.
Καταλαβαίνουμε όλοι τους λόγους που ωθούν τον Σιίτη πρωθυπουργό Μάλικι σε αυτή την κίνηση που του δίνει τη δυνατότητα να εμφανιστεί ως «εθνικός ηγέτης» και να νομιμοποιήσει το αυταρχικό και διεφθαρμένο καθεστώς του που σέρνει τον Ιρακινό λαό στον εμφύλιο πόλεμο.
Δεν είναι όμως και μικρό πράγμα για τις ΗΠΑ, να έρχεται το αγαπημένο τους παιδί και να κηρύσσει την μέρα αποχώρησης τους από το Ιράκ ως «ΕΘΝΙΚΉ ΕΠΈΤΕΙΟ».
Για την ιστορία θυμίζουμε ότι η βάρβαρη Αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, που συμπαρέσυρε τα μισά αστικά κράτη της Ενωμένης Ευρώπης, προέβαλε ως αιτία της επέμβασης την προστασία της ανθρωπότητας από τα όπλα μαζικής καταστροφής που δήθεν κατείχε το αντιδραστικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσείν. Αφού τα όπλα δε βρέθηκαν, για τον απλό λόγο ότι δεν υπήρχαν και οι ΗΠΑ-Βρετανία είχαν κατασκευάσει τα όποια στοιχεία παρουσίασαν, η επέμβαση άλλαξε περιεχόμενο και σκοπό της έκανε την ανατροπή του «Σατράπη Σαντάμ», με στόχο την εγκαθίδρυση δυτικού τύπου δημοκρατίας.
Και τώρα έρχεται ο νέος σατράπης Μάλικι, στο όνομα της ανύπαρκτης Ιρακινής δημοκρατίας, να μιλήσει για απελευθέρωση της χώρας από τις ΗΠΑ.
Οι αμερικανοί μπορεί να μοίρασαν τα πετρέλαια, τα συμβόλαια για τις εταιρείες ασφάλειας-ιδιωτικούς στρατούς και τα έργα ανοικοδόμησης του Ιράκ μια χαρά μεταξύ τους, αλλά η υστεροφημία τους πλήττεται από "το δικό τους παιδί"!
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437 Diktiospartakos.blogspot.com
Αναδημοσιεύουμε δύο άρθρα που δίνουν κατατοπιστική εικόνα της Δημοκρατίας που άφησαν πίσω τους οι ΗΠΑ!
Ποιος έχασε τελικά τον πόλεμο στο Ιράκ; Tου David Ignatius - Aρθρογράφου της Washington Post
Την ώρα που το χάος απλώνεται στη Βαγδάτη, ορισμένοι Ρεπουμπλικανοί πολιτικοί αναρωτιούνται: ποιος έχασε τον πόλεμο στο Ιράκ; Το ερώτημα είναι, όμως, ανόητο. Το Ιράκ πλήττεται από τα ίδια εθνοτικά ρήγματα που χαρακτήριζαν τη χώρα πριν από την εισβολή του 2003 και ενισχύθηκαν ως αποτέλεσμα της πολιτικής Τζορτζ Μπους κατά τη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής. Αν και ο πρόεδρος Ομπάμα δεν αντιμετώπισε το χάος της ιρακινής πολιτικής σκηνής, μπορεί να επαίρεται ότι δεν το δυσχέρανε. Το καλύτερο που μπορεί κανείς να πει για τις ΗΠΑ στο Ιράκ στο τέλος του χαώδους 2011 είναι ότι η Ουάσιγκτον εγκατέλειψε τον ρόλο του στρατού κατοχής, για να υιοθετήσει πλέον τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ των αντιμαχόμενων ιρακινών παρατάξεων. Η μετακίνηση αυτή υποχρεώνει τις ΗΠΑ σε ρόλο λιγότερο δαπανηρό, αλλά εξίσου απογοητευτικό.
Ο στρατηγός Ρέι Οντιέρνο, πρώην επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων, ο οποίος επέστρεψε την Πέμπτη στη Βαγδάτη για να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό Νουρί αλ Μαλικί και τους αντιπάλους του, αποτελεί ζωντανό σύμβολο της μετάβασης αυτής. Οι συναντήσεις που είχε ο Οντιέρνο αποτέλεσαν ένδειξη του συνεχιζόμενου πολιτικού ρόλου των ΗΠΑ, αλλά και των περιορισμών του ρόλου αυτού. Ο Οντιέρνο συζήτησε την εύφλεκτη κατάσταση στο Ιράκ, κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε στο αεροπλάνο που τον έφερνε πίσω στις ΗΠΑ την Παρασκευή. Ο στρατηγός εξήγησε ότι στο κεντρικό του μήνυμα ζητούσε από τις ιρακινές φράξιες να συνεργαστούν μεταξύ τους, με στόχο το εθνικό συμφέρον. Υπογράμμισε στον Μαλικί τη σημασία της συνεργασίας με το κοινοβούλιο, της διαίρεσης των εξουσιών και της τήρησης των άρθρων του ιρακινού συντάγματος.
Παρότι οι συστάσεις αυτές μπορεί να ακούγονται αυτονόητες, η έλλειψη πολιτικής συνεννόησης είναι αυτή που πλήττει το Ιράκ από την εποχή της ανατροπής του Σαντάμ Χουσεΐν από τον αμερικανικό στρατό. Η δημοκρατία στη χώρα επέτρεψε μάλιστα την άνθηση της πολιτικής του διχασμού, με τον σιίτη Μαλικί να αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τη σουνιτική μειοψηφία, που διοικούσε τη χώρα μέχρι πρότινος. Οι σουνίτες, από τη μεριά τους, κατηγορούν τον Μαλικί για δικτατορικές πρακτικές, όμοιες με εκείνες του Σαντάμ.
Το αποσπασματικό πρόγραμμα του Οντιέρνο στη Βαγδάτη αποκαλύπτει την κατακερματισμένη φύση της πολιτικής κατάστασης, αλλά και την ικανότητα του στρατηγού να μιλάει με κάθε πλευρά. Εκτός από τη συνάντησή του με τον Μαλικί, ο Οντιέρνο συναντήθηκε με τον Οσάμα αλ Νουτζάιφι, σουνίτη πρόεδρο της Βουλής, τον Ράφι αλ Ισάουι, σουνίτη υπουργό Οικονομίας και ηγέτη του κόμματος Ιρακίγια, και με τον Κούρδο πρόεδρο Τζαλάλ Ταλαμπανί. Ο Οντιέρνο εγκατέλειψε το Ιράκ ελπίζοντας ότι ο πρόεδρος της Βουλής Νουτζάιφι θα μπορούσε να μεσολαβήσει σε συνάντηση όλων των παρατάξεων.
Η ιρακινή πολιτική αντιπαράθεση έφθασε σε σημείο βρασμού την περασμένη εβδομάδα, μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη χώρα. Η κυβέρνηση Μαλικί εξέδωσε ένταλμα σύλληψης κατά του Ταρίκ αλ Χασιμί, του σουνίτη αντιπροέδρου, κατηγορώντας τον για σκευωρία με στόχο τη δολοφονία σιιτών μελών της κυβέρνησης. Για να διαφύγει τη σύλληψη, ο Χασιμί δραπέτευσε στο Κουρδιστάν.
Ο Οντιέρνο διαθέτει μεγάλη εμπειρία τέτοιων πολιτικών ανδρών. Υπηρέτησε ως επιτελάρχης του στρατηγού Ντέιβιντ Πετρέους κατά την περίοδο ενίσχυσης των δυνάμεων των ΗΠΑ τη χώρα το 2007, προτού διοριστεί επικεφαλής των δυνάμεων των ΗΠΑ στο Ιράκ. Ο Οντιέρνο είναι σήμερα αρχηγός του στρατού, ενώ όπως και ο Πετρέους (σημερινός διευθυντής της CIA), διατηρεί στενή προσωπική σχέση με τον Μαλικί. Η συζήτηση του Οντιέρνο με τον Μαλικί περιστράφηκε γύρω από την κοινή διαδρομή ΗΠΑ και Ιράκ και την ανάγκη διατήρησης της σχέσης αυτής. Ο στρατηγός προειδοποίησε ότι το Ιράκ κινδυνεύει να γίνει σαν τον Λίβανο, όπου ισχυροί γείτονες διεξάγουν «πόλεμο διά αντιπροσώπου», ενισχύοντας τον εθνικό διχασμό. Αν ο Μαλικί δεν συσπειρώσει τη χώρα, το Ιράκ θα πέσει θύμα εκμετάλλευσης από τις περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Τουρκία, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία. Ο Οντιέρνο, όμως, δεν φαίνεται να εξασφάλισε χάρη για τον Χασιμί. Ο Μαλικί πιστεύει ότι η υπόθεση εναντίον του αντιπροέδρου, που βασίστηκε σε δήθεν ομολογία μέλους της ομάδας ασφαλείας του Χασιμί, πρέπει να επιλυθεί μέσα στο ιρακινό δικαστικό σύστημα. Οι σουνίτες, όμως, οι οποίοι φοβούνται πως οι δυνάμεις ασφαλείας του Μαλικί σχεδιάζουν εκστρατεία δολοφονιών, δεν πρόκειται να σεβαστούν τις αποφάσεις δικαστηρίων.
Η προσπάθεια συνεργασίας με τον Μαλικί, που είχε ξεκινήσει από την κυβέρνηση Μπους, συνεχίστηκε από την κυβέρνηση Ομπάμα. Η εμμονή αυτή προκαλεί την έκπληξη πολλών (συμπεριλαμβανομένου και εμού), που αμφισβητούν την ικανότητα του Μαλικί να απογαλακτισθεί από τις σιιτικές του ρίζες του κόμματος Νταουά, για να αναδειχθεί σε ενωτική μορφή. Απόδειξη της στήριξης που συνεχίζει να προσφέρει η Ουάσιγκτον στην κυβέρνηση Μαλικί αποτελεί η απόφαση, λίγες ημέρες πριν από την τελική αποχώρηση των Αμερικανών στρατιωτών, για παράδοση του κρατουμένου Αλι Μούσα Ντακντούκ, του υποστηριζόμενου από το Ιράν πράκτορα, που κρατείτο για σχεδιασμό επιθέσεων εναντίον Αμερικανών στρατιωτών.
The Guardian Ζητείται λύση στην κρίση του Ιράκ χωρίς διαμελισμό
Διαφθορά, νεποτισμός, έλλειψη διαφάνειας και υπευθυνότητας είναι τα πραγματικά προβλήματα, σύμφωνα με αναλυτές
Το Ιράκ διανύει μια κρίσιμη περίοδο της ιστορίας του: οι αποφάσεις που θα ληφθούν θα έχουν σοβαρές, μακροπρόθεσμες συνέπειες για πολλές γενιές. Ορισμένες σημαντικές αποφάσεις μπορεί να είναι αμετάκλητες και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις επιθυμίες μας.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα το Ιράκ είναι πολιτικοί που μπορούν να εκτονώσουν την ένταση για να επιλυθεί η κρίση, αλλά χωρίς να ζητούν ένα διαμελισμό της χώρας μόνο και μόνο επειδή οι σχέσεις των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν διαρραγεί. Όπως είπε ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ, Μάρτιν Κόμπλερ, οι ηγέτες του Ιράκ πρέπει «να ενεργήσουν γρήγορα, υπεύθυνα και ενωμένα».
Σ' ένα άρθρο του, ο Ranj Alaaldin παρατήρησε ότι τα σημερινά προβλήματα του Ιράκ μπορεί να έχουν τις ρίζες τους στη συγκέντρωση της εξουσίας στη Βαγδάτη και έκρινε ότι η χώρα πρέπει να στραφεί σε ένα ομοσπονδιακό σύστημα, για να ξεπεράσει τέτοιου είδους ζητήματα.
Αυτή είναι η χειρότερη δυνατή λύση για το Ιράκ, σήμερα. Η επιβολή μιας ομοσπονδίας σ' αυτή την εξαιρετικά φορτισμένη ατμόσφαιρα στέλνει λάθος μήνυμα στον λαό του Ιράκ και στον κόσμο. Η ομοσπονδία δεν είναι η σωστή απάντηση στην κρίση. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο συγκεντρωτισμός της κυβέρνησης, αλλά η απογοήτευση του λαού από τους πολιτικούς. Το Ιράκ πρέπει να περιμένει έως ότου μια λογική συζήτηση για το ομοσπονδιακό σύστημα θα μπορούσε να εστιάσει στην καλύτερη διακυβέρνηση, αντί να υπερασπίζεται τις θρησκευτικές διαφορές. Αλλιώς, αν οι εκκλήσεις για διχοτόμηση πνίξουν όσες ζητούν ηρεμία και υπομονή, θα υπάρξει νέα αιματοχυσία, ανάλογη εκείνης του εμφύλιου πολέμου το 2006-2008.
Θα ήταν αδύνατον να επιβληθεί τώρα ευρείας κλίμακας ομοσπονδία, χωρίς να ακολουθήσει βίαιη διένεξη. Η θεωρία είναι ένα πράγμα, αλλά η πραγματικότητα λέει άλλα. Το Ιράκ δεν ήταν ποτέ στην ιστορία του χωρισμένο σύμφωνα με εθνο-δογματικές γραμμές. Αν αρχίσουν να κινητοποιούνται οι δυνάμεις της διχοτόμησης, σουνιτικές, σιιτικές και κουρδικές δυνάμεις θα αγωνιστούν να αποκτήσουν τον έλεγχο μεικτών ή αμφισβητούμενων περιοχών.
Οι Ιρακινοί δεν είναι γεννημένοι αγροίκοι, που δεν μπορούν να ζήσουν μαζί ειρηνικά. Τρομοκράτες, υποκινούμενοι από ξένες δυνάμεις εκμεταλλεύονται παλαιόθεν εσωτερικές έριδες, για να προκαλέσουν θρησκευτική βία. Το Ιράκ δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα τους.
Η ομοσπονδία μπορεί να λειτούργησε για τους Κούρδους, αλλά η επιτυχία τους δεν μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για την υπόλοιπη χώρα. Οι Κούρδοι είναι εξαίρεση, επειδή είχαν de facto αυτονομία από το 1991. Αυτό ήταν συνέπεια της αγριότητας του μπααθικού καθεστώτος. Σήμερα, τα ιρακινά χωριά δεν ψεκάζονται με αέρια, μαζικοί τάφοι δεν γεμίζουν με εκατοντάδες χιλιάδες πτώματα και δεν γίνονται εκκαθαρίσεις ολόκληρων πόλεων από την κεντρική κυβέρνηση.
Το κουρδικό παράδειγμα, ωστόσο, προβάλλει επίσης ότι η απλή αυτονομία δεν είναι αρκετή, για να επιλύσει τη διένεξη. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι Κούρδοι πολεμούσαν μεταξύ τους για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, σ' έναν αιματηρό εμφύλιο, με χιλιάδες νεκρούς, ενώ αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις μάχονταν για την εξουσία.
Σήμερα, οι κουρδικές περιοχές είναι σε καλύτερη κατάσταση από απόψεως οικονομίας και ασφάλειας, αλλά βουλιάζουν στα ίδια προβλήματα που ταλανίζουν και το υπόλοιπο Ιράκ: διαφθορά, νεποτισμό, έλλειψη διαφάνειας και υπευθυνότητας. Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα, που κρατούν πίσω το Ιράκ και πρέπει να αντιμετωπιστούν γρηγορότερα απ' ό, τι η συζήτηση για ομοσπονδιακό σύστημα.
Είναι εξίσου σημαντικό να επισημάνουμε τη φύση του δογματισμού στο Ιράκ. Πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε μεταξύ μίσους, που ανάγεται στους αιώνες, και πολιτικής χειραγώγησης. Όταν μιλάμε για το Ιράκ, πρέπει να βλέπουμε πέρα από τα βραχυπρόθεσμα οφέλη των λίγων και να δούμε πώς η χώρα μπορεί να προχωρήσει μπροστά, αντιμετωπίζοντας τα πραγματικά προβλήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου