Κριτική στις τρέχουσες θέσεις του ΣΥΝ για την ασφάλεια και την εθνική ενότητα
Για μια ακόμη φορά, στις 26 Ιανουαρίου, ο Α. Τσίπρας και οι Θ. Δρίτσας (βουλευτής), Κ. Ήσυχος (ΠΓ του ΣΥΝ), Τ. Μαυρόπουλος (επιτροπή σωμάτων ασφαλείας του ΣΥΝ), συναντήθηκαν με τους εκπροσώπους των ομοσπονδιών των εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας. Θέλουμε να θυμίσουμε ότι αντίστοιχη συνάντηση είχε πραγματοποιηθεί στις 11 Ιουνίου του 2011.
Εκεί, επιβεβαίωσαν «τις κοινές αντιλήψεις σε σχέση με τις διεκδικήσεις των ένστολων εργαζομένων, καθώς και τη συμφωνία σε σειρά προτάσεων θεσμικής εξυγίανσης και εκδημοκρατισμού των σωμάτων ασφαλείας», σύμφωνα με την εφημερίδα ΑΥΓΗ. Μάλιστα ο πρόεδρος του ΣΥΝ Α. Τσίπρας, πέρα από αυτά, κυρίως διαπίστωσε ότι όλοι εμείς και τα σώματα ασφαλείας «βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά της όχθης, διότι οι εργαζόμενοι στα σώματα ασφαλείας είναι κομμάτι του λαού μας που αγωνιά, διεκδικεί, αγωνίζεται για περισσότερη δημοκρατία για λαϊκή κυριαρχία και για μια άλλη πολιτική, που δεν θα πλήττει τα εργασιακά δικαιώματα και δεν θα εξουθενώνει το λαό μας».
Δε θα πούμε ότι μένουμε έκπληκτοι από τις δηλώσεις αυτές του κυρίου Τσίπρα. Εξάλλου, σχεδόν πανομοιότυπες είχε κάνει και στην προηγούμενη συνάντηση του Ιουνίου του 2011. Δεν μπορούμε όμως και να μην παρατηρήσουμε ότι αυτή η δήλωση, ακόμα κι αν έγινε με την αφέλεια της πίστης ότι τα «ευγενή» σώματα ασφαλείας θα συγκινηθούν και θα επιδείξουν λιγότερο ζήλο στην καταστολή της 48ωρης απεργίας και της μεγάλης μάχης της Κυριακής - ενάντια στην ισοπέδωση, που νομοθετείται από το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ - έχει ήδη αποτύχει. Δεν είχε βοηθήσει καθόλου στο μετριασμό της άγριας καταστολής της 15ης και της 28-29ης Ιουνίου, με τα ΜΑΤ να επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο σε βαρβαρότητα και ωμότητα.
Μάλλον όμως, ο σκοπός της συνάντησης δεν ήταν αυτός. Και φαίνεται κάτι τέτοιο από την επιλογή των κύριων θεμάτων της κουβέντας αλλά και τον τρόπο ιεράρχησης που επέλεξαν τα δύο μέρη (το καθένα για δικούς του λόγους).
Σχετικά με το θέμα της καταστολής, από τη μεριά του ΣΥΝ και του Τσίπρα, οι δεσμεύσεις μένουν στο επίπεδο του ευχολογίου, ότι οι εργαζόμενοι στα σώματα ασφαλείας «είναι κομμάτι του λαού και με την πλευρά του λαού και όχι απέναντι». Λαός-αστυνομικοί (και φυσικά ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-Δ κλπ), όλοι ενωμένοι. Από τη μεριά, δε, του Φωτόπουλου (προέδρου της ΠΟΑΣΥ), μένει η διαβεβαίωση ότι «θα πορευθούμε ως συνδικαλιστικό κίνημα μαζί με τους άλλους εργαζόμενους». Φυσικό είναι οι συνδικαλιστές να κάνουν τη δουλειά τους (όπως άλλωστε και η λοιπή συνδικαλιστική γραφειοκρατία) και οι δυνάμεις καταστολής, τη δική τους. Αρκούν γι' αυτό οι κρότου λάμψεις, τα δακρυγόνα και τα χημικά, τα γκλόμπς, και οι εντολές του πολιτικού τους προϊστάμενου, Χρ. Παπουτσή.
Έτσι λοιπόν, τα θέματα που κυρίως απασχόλησαν ήταν τα νέα οικονομικά μέτρα και η αγωνία των συνδικαλιστικών ενώσεων των σωμάτων ασφαλείας για την εξαίρεσή τους από το ενιαίο μισθολόγιο (που τσακίζει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, φτάνει το μισθό δασκάλων και καθηγητών στα 600 ευρώ, μετατρέπει τους μισθούς του προσωπικού των νοσοκομείων σε «χαρτζιλίκια» πείνας), καθώς και οι περικοπές που «πλέον φθάνουν στον σκληρό πυρήνα των Σωμάτων Ασφαλείας, αγγίζοντας την λειτουργία τους και την αποτελεσματικότητά τους», όπως είπε και ο εκπρόσωπος των λιμενικών, Γ. Δριβάκος. Οι εκπρόσωποι του ΣΥΝ, μάλιστα, δεσμεύτηκαν ότι θα παράσχουν πλήρη κοινοβουλευτική στήριξη στα αιτήματά τους.
Ποια είναι όμως αυτά; Όπως προκύπτει από τη συζήτηση αλλά και το δελτίο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο συντεχνιακό αίτημα να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, την ώρα που για όλη την υπόλοιπη κοινωνία προδιαγράφεται ο μισθός των 450 ή 480 ευρώ. Είναι επίσης, οι περικοπές «στον εξοπλισμό και τα επιχειρησιακά μέσα», όπως γράφει και ανακοίνωση του ΣΥΝ στις 31/01, αφήνοντάς τους «απροστάτευτους απέναντι στην εγκληματικότητα».
Καμία διατύπωση για το ρόλο της ελληνικής αστυνομίας και των σωμάτων ασφαλείας, στη διατήρηση του συστήματος εξουσίας με τη λογική της ασφάλειας και στην άγρια καταστολή που διαρκώς οξύνεται. Ούτε μια λέξη για το κυνήγι μεταναστών και τους τραμπουκισμούς του κράτους ενάντια σε κατοίκους-εργαζόμενους-ολόκληρους πολιτικούς χώρους μέσω αντιτρομοκρατικών μονάδων και μυστικών υπηρεσιών, πέρα από την αφηρημένη καταδίκη «της χρησιμοποίησής (τους) από την κυβέρνηση για την καταστολή των κινημάτων» και, γενικώς, τον «εκδημοκρατισμό». Τα υπόλοιπα, όπως η διάλυση των ειδικών μονάδων και ο αφοπλισμός της αστυνομίας, μένουν απλά ως αστερίσκοι στα συνεδριακά προγράμματα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ για να επιβεβαιώνουν την «αριστερή θέση» τους.
Από το Δεκέμβρη του 2008, που είχαν αναδειχθεί ως βασικά αιτήματα τα δύο παραπάνω, μένει μόνο η καταδίκη, σε όλους τους τόνους, της βίας «απ' όπου κι αν προέρχεται». Τελικά τι μένει; Μάλλον η βία της κρατικής καταστολής, τελευταίο οχυρό της επιβολής του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, των δικαίων των εργοδοτών, της χούντας κεφαλαίου-κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ απέναντι στους μεγάλους αγώνες του εργατικού κινήματος για την ανατροπή τους.
Κάπως έτσι, ο Φωτόπουλος, καλύπτει τις θέσεις του Τσίπρα, λέγοντας (συμπερασματικά): «η μεγάλη μας αγωνία κι ο αγώνας μας είναι να μην παραδοθεί η ελληνική κοινωνία στις συμμορίες και στο έγκλημα». Έτσι ερμηνεύεται και το κομμάτι της ανακοίνωσης του ΣΥΝ σχετικά με τους αστυνομικούς που εκτίθενται «απροστάτευτοι στην εγκληματικότητα που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο από την πολιτική (του κράτους)» αλλά και η θέση πως «η δημόσια τάξη και ασφάλεια είναι κοινωνικό αγαθό, ευθύνη της πολιτείας και πρέπει να παρέχεται δωρεάν σε όλους τους πολίτες».
Η δημόσια τάξη και η ασφάλεια, που ενοποιείται διαρκώς με την απαίτηση εθνικής ενότητας και την απειλή των εθνικών πολέμων και γίνεται αντικείμενο προετοιμασίας των ΜΑΤατζήδων με μέσα μισθοφόρων και των στρατιωτικών για τη δουλειά του ΜΑΤατζή, είναι απαραίτητη για την κοινωνική ειρήνη που ονειρεύεται κάθε καθεστώς εκμετάλλευσης για την επιβολή των όρων του στην κοινωνία. Είναι ακριβώς αυτές οι συνθήκες έκτακτης ανάγκης, που μετατρέπουν την καταγγελία των περικοπών στα επιχειρησιακά μέσα των σωμάτων ασφαλείας από κακόγουστο αστείο σε τρομακτικό εφιάλτη, ειδικά από πολιτικούς χώρους που καλούν το λαό σε «λαϊκό ξεσηκωμό». Το «αίσθημα ασφάλειας» το έχουν ζήσει στο πετσί τους εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες, φοιτητές, μαθητές - όλοι όσοι συγκρούστηκαν με τη βάναυση κρατική πολιτική ή περισσεύουν από αυτή.
Ποιοι ακριβώς πιστεύουν ότι μπορεί να διατηρηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός επιβολής «άκρας του τάφου σιωπής» στην κοινωνία, καταστολής του εχθρού-λαού, προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, κάτω από οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής οργάνωσης;
Το ακόμα πιο αμείλικτο ερώτημα είναι: πως γίνεται, οι εκπρόσωποι ενός κόμματος που καλεί σε εξέγερση και ανένδοτο αγώνα, να επιλέγει αυτή ακριβώς τη στιγμή να συναντηθεί με τους ένστολους συνδικαλιστές, όταν οι συνάδελφοί τους έχουν ΜΑΤ-οκυλήσει κάθε πορεία, συγκέντρωση, κατάληψη, κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων;
Δεν πιστεύουμε, όμως, ότι αυτά είναι απλά λάθη. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ και της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ήδη επιλέξει να δώσει συγκεκριμένο περιεχόμενο στη λέξη «εξέγερση» και στους στόχους της «ενάντια στην παράδοση της χώρας» από τους «προδότες». Ο κ. Τσίπρας, αλλά και η ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιλέξει να ψαρέψουν σε οποιαδήποτε δεξαμενή ψηφοφόρων από όπου μπορεί να αντληθεί το δυναμικό (αδιακρίτως ρόλου, ταξικών συμφερόντων και αρχών), που θα αποτελέσει δεξαμενή για το πολιτικό σχέδιο ενός κυβερνητικού μετώπου «με πυρήνα την αριστερά», για τη διασφάλιση της «εθνικής ανεξαρτησίας-λαϊκής κυριαρχίας» στο έδαφος του καπιταλισμού και την ψευδαίσθηση της σύναψης ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου μιας πιο ανθρώπινης εκμετάλλευσης μεταξύ εργαζομένων, μικρού και μεγάλου κεφαλαίου.
Μια σειρά από δηλώσεις, τοποθετήσεις και συνεντεύξεις (που γίνονται όλο και πιο σαφείς όσο οι καταστάσεις οξύνονται και τα γκάλοπ ανεβάζουν την αριστερά) κάνουν φανερό το συνολικό πλαίσιο μιας τέτοιας πολιτικής.
Οι εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες, η παγκοσμιότητα των ανατρεπτικών κινημάτων και η ανάγκη για ένα νέο περιεχόμενο στον εργατικό διεθνισμό, για όλο και πιο συντονισμένους και κοινούς αγώνες των προλεταρίων στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και τη Μ. Ανατολή, σε Ελλάδα και Τουρκία, σε Ισραήλ, Παλαιστίνη, Συρία και Αίγυπτο - ανάγκη που προκύπτει από το δίλημμα της σύγκρουσης με τα παγκόσμια μέτρα του κεφαλαίου αλλά και τις νέες δυνατότητες της εποχής - μετατρέπεται σε απαίτηση του κ. Τσίπρα για «ριζικό γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό» του ελληνικού κράτους.
Το τεράστιο κοινωνικό ολοκαύτωμα που έχουν προκαλέσει και προκαλούν οι δεσμοί του ελληνικού αστικού συστήματος εξουσίας με την ΕΕ και η συνεργασία με το ΔΝΤ, ο ιμπεριαλιστικός άξονας με το Ισραήλ, οι αναδιαρθρώσεις και τα οικονομικά μέτρα (αναγκαία για την προετοιμασία του για ένα νέο γύρο ληστρικής ανάπτυξης) μετατρέπονται σε «οδυνηρές συνέπειες του μονομερούς ευρω-ατλαντικού προσανατολισμού της εξωτερικής μας πολιτικής και της καθολικής ενσωμάτωσης της διεθνούς στρατηγικής μας στα συμφέροντα του άξονα ΗΠΑ και Ισραήλ». Ακόμα και η στροφή προς τις αραβικές χώρες και τους μουσουλμάνους (όπως είχε δηλώσει και ο Α. Παπανδρέου κάποτε), δε συνοδεύεται από έστω και μια αμφιβολία ή ψήγμα κριτικής στην ΕΕ και το ευρώ αυτοτελώς. Η καπιταλιστική Δύση (στην οποία «ανήκομεν») είναι προφανώς σχέδιο των αμερικάνων και του Ισραήλ.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε blogs (27/10/2011), η ανάγκη για την συγκρότηση ενός μαχητικού αντιπολεμικού κινήματος, οργανικού κομματιού του εργατικού κινήματος, που θα δώσει τη μάχη για το μπλοκάρισμα των εξοπλισμών και την αποτροπή των εθνικών πολέμων για την ιμπεριαλιστική μοιρασιά στην Αν. Μεσόγειο, αντικαθίσταται από τη χρήση «του όπλου του διεθνούς δικαίου» για να μην «αφήνουμε τον Ερντογάν να το παίζει υπερασπιστής του δικαίου την στιγμή που η Τουρκία έχει επιβάλλει στυγνή στρατιωτική κατοχή στην Κύπρο μετά από στρατιωτική εισβολή».
Αντί να συνταχθεί με τις κοινές ταξικές ανάγκες του κόσμου της εργασίας σε Ελλάδα-Κύπρο-Τουρκία-Ισραήλ για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της μοιρασιάς των πετρελαίων, που για τους λαούς θα αφήσει μόνο χρέη, πολέμους και καταστροφές, προτιμά να μετρά τον κίνδυνο «η Τουρκία με το Ισραήλ [.] αύριο να τα ξαναβρούν κάτω από το κοινό συμφέρον» και «η Ελλάδα» (στμ: το ελληνικό κράτος κι ο στρατός, διαταξικά-στα πλαίσια του έθνους) να έχει «απώλειες γεωστρατηγικής σημασίας». Να χάσει δηλαδή μέρος από τα πετρέλαια της Αν. Μεσογείου.
Ακόμα και η όλο και πιο σαφής απαίτηση του κινήματος για ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ καμουφλάρεται με μια «σύγχρονη» αστική πρόταση νέων γεωπολιτικών συμμαχιών.
Δεν έχει καμιά σημασία να αναρωτηθούμε για ποιον θα γίνει αυτή η εκμετάλλευση, για ποιον θα σκοτωθούν οι λαοί. Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι ο Τσάκος, ο Λάτσης κι ο Κοπελούζος ακονίζουν τα τρυπάνια που αγόρασαν για τις γεωτρήσεις και βάζουν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να προετοιμάζονται να σκοτώσουν τη νεολαία για την «εθνική κυριαρχία» του Καστελόριζου. Δεν έχει σημασία που αυτό είναι μέρος της διαπραγμάτευσης του ελληνικού κράτους στο διεθνές σκηνικό, μαζί με τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές εκστρατείες σε όλο τον πλανήτη και τους κομμένους μισθούς και τις συντάξεις των υπηκόων στο εσωτερικό.
Σημασία έχει να διασφαλίσουμε την «εθνική ανάπτυξη» χωρίς (όσο το δυνατόν) «νταβατζήδες (που) θα τα βρουν μεταξύ τους (κι εμείς) θα χάσουμε» (από την ίδια συνέντευξη). Γι' αυτό, λοιπόν, όλο καθαρότερα, εμφανίζεται ο στόχος ενός κοινού διαταξικού μετώπου ενάντια στους «ξένους δανειστές» και «το εξαρτημένο, ανυπόληπτο και υπό κατάρρευση πολιτικό κατεστημένο». Με. οδηγό το ΕΑΜ, και τις κατάλληλες ανιστόρητες αναφορές, όπου «βρέθηκαν οι κομμουνιστές δίπλα με τους παπάδες. Βρέθηκαν οι κομμουνιστές δίπλα στους αστούς. Τους πατριώτες όμως», προαναγγέλλεται ένα μέτωπο ανατροπής για την κυβέρνηση της χώρας όπου χωράνε. όλοι. Το μικρό και τίμιο εθνικό κεφάλαιο, το τίμιο παπαδαριό, οι μετανάστες (αρκεί να είναι πολυπολιτισμικά ελεγμένοι.) και οι Έλληνες εργάτες χωρίς ταξικές διαφορές και διακρίσεις, χωρίς διαφορετικά συμφέροντα και ανάγκες, μόνο για «την υπεράσπιση της πατρίδας!».
Για όλους αυτούς τους λόγους (και για δεκάδες άλλους) είναι αναγκαίο για μια αριστερά με αστικο-δημοκρατικά κυβερνητικά όνειρα να έχει ανάγκη τις κοινές αντιλήψεις με κομμάτια εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας, που θα μπορούν να διασφαλίσουν την κοινωνική ειρήνη για ένα τέτοιο «εθνικά ανεξάρτητο» και «λαϊκά κυρίαρχο» κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τον κόσμο της εργασίας, για να βρεθεί ο τρόπος οι εργαζόμενοι να μπορούν να ξαναπάρουν τα ψίχουλα που μάζευαν εδώ και δεκαετίες από το τραπέζι της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Κάπως έτσι, φτάνει ακόμα και το defencenet.gr - ένας από τους πιο γνωστούς «εθνικούς πλειοδότες» και ταυτόχρονα διαπλεκόμενους, με πολεμικές βιομηχανίες κι επιχειρηματικά συμφέροντα, πολεμοκάπηλους εκδοτικούς οργανισμούς - να υμνεί τον Α. Τσίπρα και να εξετάζει με κριτική αποδοχή το κάλεσμα του ΣΥΝ για εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Εμείς θα πούμε πως είναι λογικό, μέσα σε μια τόσο κρίσιμη καμπή, και με μεγάλη πιθανότητα καταστροφής για το κοινωνικοπολιτικό σύστημα εκμετάλλευσης να στρέφονται τα εθνικά κοράκια σε όποιον μπορεί να διασώσει έστω και τις βασικές αρχές του συστήματος εκμετάλλευσης που ζήσαμε και ζούμε, με την υπόσχεση του εκδημοκρατισμού και του εξανθρωπισμού του.
Μπορεί, πολλά μέλη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν τελείως διαφορετική άποψη και να δρουν με τελείως διαφορετικό τρόπο στους κοινωνικούς χώρους που ζουν και παρεμβαίνουν. Μπορεί, στελέχη του ΣΥΝ να εκφράζουν ενδιαφέρουσες, σοβαρές και αντικαπιταλιστικές απόψεις ή να συγκρούονται με τις κυρίαρχες αντιλήψεις του αριστερού εθνικοπατριωτισμού (πχ ο Καρίτζης για τη σύγκρουση με τα εθνικά ιδεολογήματα ή ο Τσακαλώτος, που δήλωσε πως δεν υπάρχει «οικονομική κατοχή» αλλά η έκφραση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου).
Όμως, η προσαρμογή του λόγου του Α. Τσίπρα στο ακροατήριο που κάθε φορά απευθύνεται (ανάλογα με το πόσο «εθνικό» ή «αριστερό» είναι), αλλά και οι θέσεις - τελικά - του ΣΥΝ (ένα μίγμα φιλοευρωπαϊσμού με πατριωτική πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας), αφήνουν να φανεί ότι λειτουργεί ως ένα κοστούμι της αριστεράς για κυβερνητικά σχέδια πάνω στο έδαφος του πιο άγριου καπιταλισμού που γνωρίσαμε. Μια κυβερνητική αριστερά που δε θέλει (ή δεν έχει σκεφτεί πώς) να συγκρουστεί έστω και με ένα από τα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού που τον κάνουν όλο και πιο απάνθρωπο: τα δόγματα ασφαλείας του, τα οικονομικά του εργαλεία, τις κρατικές μορφές του, την ιμπεριαλιστική του συγκρότηση, τις κοινωνικές σχέσεις του και την εκμετάλλευση.
Οξύνει διαρκώς, μέσα στο εργατικό κίνημα, και τροφοδοτεί την αυταπάτη ότι υπάρχει επιστροφή σε μια πιο δημοκρατική, πιο κοινωνική, πιο ανθρώπινη διαχείριση. Ότι οι μεγαλειώδεις και σκληροί αγώνες του προλεταριάτου είναι καλό να ξοδεύονται ως εργαλεία ανάδειξης «λαϊκών εξουσιών», που διασφαλίζονται από αριστερές διαχειριστικές προτάσεις.
Δεν είναι η ώρα για εμφυλίους στο εσωτερικό μας, τώρα που το εργατικό κίνημα ετοιμάζεται να δώσει μια ακόμα κρίσιμη μάχη, στην πιο κρίσιμη ιστορικά περίοδο.
Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να προκαλέσει κανένα διχασμό ή διαίρεση στην απαραίτητη ταξική ενότητα, που χρειάζεται για τη ρήξη και την ανατροπή. Όμως πρέπει να είμαστε καθαροί και ειλικρινείς για το πώς δίνουμε αυτή τη μάχη, ενάντια σε ποιον και για ποιο σκοπό.
Πιστεύουμε πως δεν υπάρχει η ιστορική πολυτέλεια, κομμάτια ενός πολύτιμου ταξικού και επαναστατικού δυναμικού να εγκλωβίζονται και να ενσωματώνονται σε αυταπάτες μεταρρύθμισης ενός καπιταλισμού, που δεν υπόσχεται τίποτε άλλο παρά πολέμους, καταστολή, ταξική λεηλασία για επιβίωση και αποκλεισμούς.
Σήμερα, στο πιο βαθύ σκοτάδι μιας νέας και πιο άγριας καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής «Ιεράς Συμμαχίας», που απλώνεται σε όλο τον πλανήτη, ανοίγεται και ένας καινούριος ελπιδοφόρος δρόμος, μια νέα δυνατότητα αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Χρειάζεται να ξεσηκωθούμε, να δοκιμάσουμε και να είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε ως το τέλος. Δε χρειάζονται περισσότερες εγγυήσεις: θα 'ναι η ίδια η πρωτότυπη δράση του προλεταριάτου, οι νέες μορφές και το περιεχόμενο του εργατικού και του αντιπολεμικού κινήματος, οι νέες μορφές που θα διαπλέκονται με τις παλιές εκφράζοντας τα νέα κοινωνικοπολιτικά σχέδια της εποχής μας, όπως θα σαρώνουν κάθε μορφή του αστικού συστήματος εξουσίας.
Θα είναι η πρώτη πράξη του έργου που θα στείλει στο χρονοντούλαπο της (προ-)ιστορίας κάθε πιθανότητα πισωγυρίσματος σε ένα κόσμο βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης, όπως τον ζούμε σήμερα - πιο γυμνό παρά ποτέ.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Τηλ: 6932 955437
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου