|
Το διεθνές διπλωματικό σκάκι κορυφώνεται εν μέσω σφοδρών επιθέσεων κατά της Χομς The Economist, BBC
Η περιβόητη Αραβική Ανοιξη «γέννησε» τόσα εκπληκτικά πράγματα, που είναι εύκολο να παραγνωρίσει κανείς ότι, πέραν των απαρχαιωμένων τυράννων που αποκαθήλωσε και του πιο νέου που εξακολουθεί να απειλεί, πέτυχε εκεί που ο κομμουνισμός απέτυχε παταγωδώς: έφερε τη Ρωσία και την Κίνα πιο κοντά. Στο ναδίρ των σχέσεών τους, μεταξύ της αποκήρυξης του Στάλιν από τον Χρουστσόφ και της Ανοιξης της Πράγας, ο πρόεδρος Μάο είχε κατηγορήσει τον Ρώσο ηγέτη για «πατριαρχική και τυραννική συμπεριφορά».
Προκειμένου να ανταποδώσει τους χαρακτηρισμούς, ο Χρουστσόφ έψαξε στον μακρύ κατάλογο των σοβιετικών προσβολών. Εντέλει, ο Ρώσος ηγέτης χαρακτήρισε τον πρόεδρο Μάο «τυχοδιώκτη και διασπαστή». Το 1964, οι σχέσεις των δύο χωρών είχαν διολισθήσει σε τέτοιο βαθμό, που ουσιαστικά δεν υφίσταντο.
Το δικαίωμα του βέτο που από κοινού άσκησαν στις 4 Φεβρουαρίου, απορρίπτοντας ουσιαστικά την πρόταση ψηφίσματος του Αραβικού Συνδέσμου για τη Συρία στον ΟΗΕ, αποτελεί ακόμα μία απόδειξη ότι τα συμφέροντα της Μόσχας και του Πεκίνου έχουν πλέον ευθυγραμμιστεί πλήρως. Η απόφαση της Κίνας να απορρίψει ένα ψήφισμα που καταδίκαζε τις δολοφονικές πρακτικές του καθεστώτος Ασαντ ήταν, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, παράξενη. Δεδομένου του άγχους που χαρακτηρίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας όσον αφορά το ενδεχόμενο αντικυβερνητικών διαδηλώσεων εν μέσω ενός έτους αλλαγής σκυτάλης στην ηγεσία του, το Πεκίνο δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ενίσχυση του Σύρου προέδρου. Το βέτο, ωστόσο, που άσκησε δεν ήταν παρά μια ανταπόδοση στους Ρώσους, οι οποίοι συχνά πυκνά υποστηρίζουν τις κινεζικές θέσεις στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στο πλαίσιο μιας πολιτικής που αποσκοπεί στο να μην αισθάνονται ούτε η μία ούτε η άλλη χώρα απομονωμένες στο διεθνές στερέωμα.
Επίδειξη πυγμής Τρία, το λιγότερο, κίνητρα κρύβονται πίσω από τη στήριξη της Μόσχας στο συριακό καθεστώς. Πρώτον, η αμετακίνητη στάση έναντι της Δύσης ξυπνάει τις «παλιές, καλές μνήμες» από την περίοδο που οι αντιπρόσωποι της Σοβιετικής Ενωσης χτυπούσαν με πυγμή το χέρι στο τραπέζι του Συμβουλίου Ασφαλείας. Καθώς ο Βλαντιμίρ Πούτιν μπαίνει σε μια δύσκολη κούρσα με έπαθλο ακόμη μία θητεία στην προεδρία, η επίδειξη πυγμής έναντι της Δύσης ενισχύει πάνω απ’ όλα τη δημόσια εικόνα του κ. Πούτιν. Δεύτερον, η Συρία επιτρέπει στη Ρωσία να διατηρεί μια ναυτική βάση στα παράλιά της, ενώ εξοπλίζεται σχεδόν αποκλειστικά από τη Μόσχα. Μπορεί το μερίδιο της Συρίας να αναλογεί μόλις στο 10% των πωλήσεων της ρωσικής οπλοβιομηχανίας την περίοδο 2005 - 2008, εντούτοις η Συρία κατέστη «απόλυτα εξαρτημένη» από τη Μόσχα όσον αφορά τις αγορές οπλικών συστημάτων, όπως υπογραμμίζεται σε σχετική έκθεση της σουηδικής μη κυβερνητικής οργάνωσης SIPRI. Τρίτον, η Ρωσία φοβάται την επανάληψη όσων συνέβησαν στη Λιβύη και κυρίως την καθιέρωση της αρχής της παρέμβασης τρίτων κρατών για την καθαίρεση «μη αρεστών» καθεστώτων. Τα παραπάνω εξηγούν τους λόγους για τους οποίους η Μόσχα παραμένει προσκολλημένη σ’ ένα καθεστώς, οι μέρες του οποίου μοιάζουν μετρημένες.
Διπλωματικές κινήσεις Καθώς, βέβαια, οι αιματηρές επιθέσεις του συριακού στρατού στη Χομς συνεχίζονται με εκατοντάδες θύματα, συνεχίζεται και η διπλωματία. Ορισμένοι ευελπιστούν ότι η Ρωσία θα πειστεί, εντέλει, να αποδεχθεί το τέλος του Ασαντ με αντάλλαγμα να αναλάβει ενεργό ρόλο στη μετάβαση της εξουσίας και να διασφαλίσει έστω κάποια από τα οικονομικά και όχι μόνο συμφέροντά της στη Συρία. Κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του στη Δαμασκό στις αρχές της εβδομάδας, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ ενδέχεται να μετέφερε στον πρόεδρο Ασαντ πρόταση για τη διεξαγωγή άμεσων διαπραγματεύσεων. Αν, ωστόσο, η πρωτοβουλία του κ. Λαβρόφ δεν αποδώσει καρπούς, δύσκολα θα αποφευχθεί μια στρατιωτική παρέμβαση των ξένων δυνάμεων.
Εντονες επικρίσεις κατά της κ. Ασαντ Η Ασμα αλ Ασαντ έχει γίνει αποδέκτης έντονων επικρίσεων για τη στήριξη που εξακολουθεί να προσφέρει στον σύζυγό της και πρόεδρο της Συρίας, Μπασάρ Ασαντ, την ώρα που οι δυνάμεις ασφαλείας του τελευταίου έχουν μετατρέψει σε λουτρό αίματος τη Χομς, όπου βρίσκεται, μάλιστα, το πατρικό της. Η πρώτη δημόσια παρέμβαση της 36χρονης Ασαντ από την έναρξη της εξέγερσης στη Συρία, τον περασμένο Μάρτιο, ήρθε με τη μορφή ενός email με παραλήπτη τον διευθυντή των «Τάιμς του Λονδίνου». Στην ηλεκτρονική της επιστολή, η κ. Ασαντ, η οποία έχει γεννηθεί στη Βρετανία, εκφράζει την απόλυτη υποστήριξή της στο πρόσωπο του Σύρου προέδρου, αλλά δεν παραλείπει να τονίσει ότι είναι, επίσης, χρέος της να παρηγορεί τα θύματα της βίας στη χώρα της.
«Υποστηρίζω τον σύζυγό μου ως πρόεδρο ολόκληρης της Συρίας και όχι μόνο ενός μέρους της», ξεκαθαρίζει η κ. Ασαντ. «Το πρόγραμμά μου ως Πρώτης Κυρίας είναι βεβαρημένο και εξακολουθεί να επικεντρώνεται στη φιλανθρωπία και την ανάπτυξη της περιφέρειας», υποστηρίζει στο ίδιο email. «Αυτές τις μέρες, βέβαια, έχω ρίξει το βάρος στην ενθάρρυνση του εθνικού διαλόγου», συνεχίζει η κ. Ασαντ. «Είναι υποχρέωσή μου να ακούω και να παρηγορώ τα θύματα της βίας», καταλήγει.
Οπως ήταν, φυσικά, αναμενόμενο, η τοποθέτηση της κ. Ασαντ προκάλεσε την οργή της συριακής αντιπολίτευσης, η οποία την κατηγόρησε για υποκρισία. Την άποψη αυτή δεν συμμερίζεται ο πολιτικός αναλυτής και συνεργάτης του Ινστιτούτου Chatham House στο Λονδίνο, Ράιμ Αλάφ. «Κακώς την κατηγορούμε, δεδομένου ότι εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση να κάνει κάτι», λέει. «Ακόμα, όμως και αν στις ιδιωτικές τους στιγμές τού εκφράζει τις αντιρρήσεις της, εμείς δεν θα το μαθαίναμε ποτέ». |
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου