Ευρωπαϊκά αλιευτικά λεηλατούν τις παράκτιες ζώνες της Αφρικής

http://www.tanea.gr

Ο πλούτος της Αφρικής αστράφτει για τελευταία φορά στον ήλιο, μετά απορροφάται με ορμή από έναν μαύρο σωλήνα και μεταφέρεται στη γέφυρα του αλιευτικού «Sirius», που έφτασε στα ύδατα της Μαυριτανίας από το πολωνικό λιμάνι της Γδύνιας. Σαρδέλες και σκουμπριά μοιάζουν με ασημένιο ποτάμι που περνάει μέσα σε λίγα λεπτά από τον Ατλαντικό στους καταψύκτες του αλιευτικού. Στα τεράστια βαρούλκα, ναυτικοί σηκώνουν τα μήκους 200 μέτρων δίχτυα. Τα ρίχνουν στο νερό τρεις ή τέσσερις φορές την ημέρα, όμως αυτήν τη φορά η δραστηριότητά τους διακόπτεται. Διότι οι πολωνοί ψαράδες έχουν εντοπίσει το «Arctic Sunrise», το σκάφος της Greenpeace, βλέπουν το ελικόπτερό της πάνω απ' τα κεφάλια τους και τα φουσκωτά να καταφθάνουν.

 

 Ξέρουν πως είναι η ώρα της «μη βίαιης άμεσης δράσης», πως οι ακτιβιστές θα πλευρίσουν το αλιευτικό, θα γράψουν πάνω του «Plunder» (Λεηλασία) και οι φωτογραφίες του θα καταλήξουν σε όσο το δυνατόν περισσότερες εφημερίδες και τηλεοπτικές οθόνες. Γι' αυτό το «Sirius» σηκώνει βιαστικά τα δίχτυα και όπου φύγει, φύγει. Πριν από δύο εβδομάδες, τα πράγματα είχαν πάει καλύτερα για την Greenpeace, αφηγείται ο απεσταλμένος της ιταλικής «Ρεπούμπλικα»: μέσα σε μία ημέρα, οι ακτιβιστές της «ζωγράφισαν» επτά αλιευτικά.

Η ζώνη αλιείας βρίσκεται σε απόσταση 100 χλμ. στα ανοικτά του Λευκού Ακρωτηρίου, στα όρια με τη Δυτική Σαχάρα. Οχι μακριά από τα ευρωπαϊκά αλιευτικά, μια δεκαριά πιρόγες περιμένουν να σηκώσουν λίγα μέτρα δίχτυα από αυτοσχέδιες σημαδούρες φτιαγμένες από παλιά πλαστικά μπιτόνια και μπουκάλια. Οι μαυριτανοί ψαράδες έφτασαν ώς εδώ πιέζοντας στα όρια τις φθαρμένες από την αλμύρα μικρές εξωλέμβιες Mercury. Ιδροκοπούν κάτω από τις τέντες από πλαστικό, που αποτελούν τη μοναδική προστασία σε μια μετακίνηση που μπορεί να διαρκέσει ακόμη και δύο εβδομάδες. Και χαιρετούν το ελικόπτερο της Greenpeace.

Ο αγώνας τους είναι πολλές φορές άκαρπος. Ο Ατλαντικός αδειάζει από ψάρια, οι εμπορικές συμφωνίες ανάμεσα στις αφρικανικές κυβερνήσεις και τις ευρωπαϊκές εταιρείες έβλαψαν τις κοινότητες στα παράλια. Αφού εξάντλησαν τις ευρωπαϊκές θάλασσες, οι ευρωπαϊκοί στόλοι στράφηκαν στους αλιευτικούς πόρους των φτωχών χωρών. Σε αντάλλαγμα για τις άδειες αλιείας στα ύδατά της, μια χώρα όπως η Μαυριτανία λαμβάνει από την Ευρώπη 75 εκατ. ευρώ τον χρόνο: με άλλα λόγια, ένα αλιευτικό πληρώνει για την άδεια γύρω στα 3.500 ευρώ τον μήνα, λιγότερο απ' ό,τι του κοστίζει η σύνδεση στο Ιντερνετ μέσω δορυφόρου.