http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com
Η Sahar Vardi, 21 ετών, είναι ακτιβίστρια για την ειρήνη από την Ιερουσαλήμ. Επί περισσότερα από 7 χρόνια δραστηριοποιείται σε διάφορες ομάδες ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης, όπως οι Αναρχικοί ενάντια στο Τείχος, Taayush, New Profile και πολλές άλλες. Τον Αύγουστο του 2008 αρνήθηκε να υπηρετήσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία της. Σε επιστολή της προς το Υπουργείο Άμυνας, όπου διακήρυττε την άρνησή της, έγραψε μεταξύ άλλων:
«Αντιλαμβάνομαι ότι ο στρατιώτης στο σημείου ελέγχου (check point) δεν είναι υπεύθυνος για την οικτρή πολιτική της καταπίεσης των Παλαιστινίων αμάχων αλλά παρόλα αυτά, δεν μπορώ να απαλλάξω αυτόν τον στρατιώτη από τις ευθύνες για τις δικές του πράξεις. Εννοώ την ανθρώπινη ευθύνη να μην κάνεις να υποφέρει ένα άλλο ανθρώπινο ον ».
Η Sahar Βάρντι έχει καταδικαστεί 6 φορές, 3 σε σύντομες φυλακίσεις και τις υπόλοιπες σε κράτηση σε στρατιωτική βάση.
O ακτιβισμός υπήρξε πάντα ένα μέρος της ζωής της οικογένειάς της Sahar.Ο Amiel Vardi, ο πατέρας της, αρνήθηκε να κάνει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία του κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα. Είναι ερευνητής και λέκτορας κλασικών σπουδών στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο και είναι ανάμεσα στους ιδρυτές του Ta’ayush (μια ομάδα συνύπαρξης Ισραηλινών και Παλαιστινίων που εργάζονται ως επί το πλείστον στα κατεχόμενα εδάφη) και άλλων αριστερών ομάδων. Το 2006 πυροβολήθηκε από έναν έποικο, όταν αυτός και οι φίλοι του προσπάθησαν να βοηθήσουν Παλαιστίνιους αγρότες να φτάσουν στους αμπελώνες τους κατά τη διάρκεια του τρύγου. Όταν η Sahar ήταν ένα νεαρό κορίτσι πήγαινε μαζί με τον πατέρα της για να κάνουν αγροτικές εργασίες με Παλαιστίνιους κατοίκους,κυρίως φύτευση δένδρων.
Η Sahar έχει δει από πρώτο χέρι τον αντίκτυπο της κατοχής στη ζωή των Παλαιστινίων και υπενθυμίζει:
«το σοκ που ένιωσα δεν ήταν από την κτηνωδία της κατοχής ή από έναν συγκεκριμένο στρατιώτη, αλλά από αυτό που είδα να βιώνουν καθημερινά οι Παλαιστίνιοι, να πρέπει να περνάνε από τα σημεία ελέγχου,να φοβούνται μη τους κατεδαφίσουν τα σπίτια τους και να γνωρίζουν πως ο κάθε18χρονος στρατιώτης έχει τη δύναμη να ελέγχει τη ζωή τους».
Σε ηλικία 14 ετών, η Sahar άρχισε να πηγαίνει στις διαδηλώσεις κατά του διαχωριστικού τείχους του Ισραήλ, κυρίως στο χωριό Μπιλίν της Δυτικής Όχθης μέχρι και τέσσερις φορές την εβδομάδα. Η Sahar συνέχισε να διαδηλώνει, ακόμη και όταν οι συμμαθητές της στο λύκειο την κορόιδευαν και την αποκαλούσαν “τρελή αριστερή”. Η στάση της Saharεναντίον της κατοχής έχει επίσης επηρεάσει τη σχέση της με τον αδελφό της, ο οποίος είναι στο στρατό.
Όταν οι Ισραηλινοί γίνουν 18 χρόνων είναι νόμιμο καθήκον τους να καταταγούν στον στρατό: τα αγόρια για τρία χρόνια και τα κορίτσια για δύο χρόνια.Στο γυμνάσιο, η
Η Sahar Vardi μαζί με τον πατέρα της Amiel και αλληλέγγυους που ήταν εκεί για να την υποστηρίξουν την ημέρα που θα ξεκινούσε η κράτησή της στην στρατιωτική βάση του “Tel Hashomer”
Sahar μοίραζε φυλλάδια στους συμμαθητές της, με πληροφορίες για το πώς να γίνουν sarvanims-αντιρρησίες συνείδησεις. Τον Αύγουστο του 2008, η Sahar έκανε δημόσια την απόφασή της να αρνηθεί την κλήση στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία.Εκείνη την εποχή μάλιστα, επέμενε να φοράει ένα μπλουζάκι που έγραφε: “Αρνούμαι να συμμετάσχω στην κατοχή”.Εκτός από τις δραστηριότητες της ως αντιρρησίας συνείδησης στη στρατιωτική θητεία, η Sahar συνεχίζει να συμμετέχει ενεργά στις διαμαρτυρίες εναντίον των εξώσεων των αραβοϊσραηλινών οικογενειών από τα σπίτια τους προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για τους εβραϊκούς εποικισμούς. Είναι μέλος της Ισραηλινής επιτροπής κατά των Κατεδαφίσεων Σπιτιών και του Κινήματος Αλληλεγγύης του Sheikh Jarrah.
Στη συνοικία Sheikh Jarrah της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, περίπου 200 Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι ενώνονται κάθε εβδομάδα για να διαμαρτυρηθούν για τις εξώσεις των αραβοϊσραηλινών οικογενειών. Οι οικογένειες που χάνουν τα σπίτια τους αναγκάζονται να γίνουν πρόσφυγες, αφού δεν τους δίνεται αποζημίωση ούτε τους παρέχονται νέες κατοικίες. Περίπου 24 οικογένειες βρίσκονται υπό την απειλή της έξωσης στην συνοικία Sheikh Jarrah, αλλά διαδηλωτές όπως ηSahar ελπίζουν να σταματήσουν τις μπουλντόζες.
Ένας τέτοιος θαρραλέος ακτιβισμός σίγουρα έχει τις συνέπειές του. Εκτός από την απώλεια των φίλων, η Sahar έχει δεχτεί πολλές επιθέσεις -περιστασιακά και σωματικές- για τις πολιτικές της απόψεις. Αλλά ακόμη και ενόψει των προκλήσεων αυτών, η αποφασιστικότητα της Sahar παραμένει σταθερή.
Επόμενο είναι να την έχει “ξεχωρίσει” η ακροδεξιά ως βασική ακτιβίστρια στις εβδομαδιαίες διαδηλώσεις εναντίον της“εβραιοποίησης” της γειτονιάς στη Sheikh Jarrah της Ιερουσαλήμ με την εκδίωξη των Παλαιστίνιων. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι είναι πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν από τη γειτονιά της Ιερουσαλήμ Talbieh το1948. Το αποτέλεσμα ήταν να γραφτεί ένα γκράφιτι μίσους στον τοίχο του σπιτιού του πατέρα της -ενώ η Sahar δεν ζούσε πλέον εκεί-το οποίο έλεγε: “Sahar Amiel, μια αριστερή που δημιουργεί προβλήματα στο Ισραήλ.”
Με αφορμή αυτό το γκράφιτι η Sahar έδωσε μια συνέντευξη στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, τον Μάρτιο του 2010:
Πώς νιώθεις όταν κάποιος λέει για σένα ότι δημιουργείς προβλήματα στο Ισραήλ;
Λοιπόν, φυσικά είναι λίγο τρομακτικό και δεν είναι και αλήθεια. Τα πάντα που κάνω είναι επειδή νοιάζομαι και επειδή θέλω να συνεχίσω να ζω εδώ, και επειδή πιστεύω ότι υπάρχει αδικία και ότι πρέπει να παλέψουμε για να αλλάξει η κατάσταση.
Τι σε παρακινεί εκτός από την αισιοδοξία;
Η αίσθησή της ευθύνης που έχω. Είμαι υπεύθυνη για την αδικία γιατί εγώ πληρώνω φόρους στην κυβέρνηση που τους χρησιμοποιεί με έναν τέτοιο λανθασμένο τρόπο. Και επίσης, γιατί αν και δεν είχα ψηφίσει, είμαι υπεύθυνη για την κυβέρνηση επειδή είμαι πολίτης του κράτους του Ισραήλ.
Πότε ξεκίνησες την πολιτική δραστηριότητα;
Ο πατέρας μου άρχισε να δραστηριοποιείται πολιτικά στην ομάδαTa’ayush κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα και μαζί του ξεκίνησα κι εγώ, στην αρχή με διαδηλώσεις μπροστά από την κατοικία του πρωθυπουργού κάθε Shabbat [η εβραϊκή ημέρα ανάπαυσης]. Στη συνέχεια πηγαίναμε μαζί στα κατεχόμενα για πιο χαλαρή δραστηριότητα, φυτεύοντας δέντρα. Πολύ σύντομα δραστηριοποιηθήκαμε σε πιο σοβαρές δραστηριότητες όπως οι διαδηλώσεις στο Bil’in. Είναι σε μικρή απόσταση από την Sheikh Jarrah.
Συνεχίσαμε τις δραστηριότητες πριν από οκτώ μήνες, τον Αύγουστο. Είχαμε ανθρώπους τότε, που για αρκετές εβδομάδες κοιμήθηκαν όλη τη νύχτα στα σπίτια που επρόκειτο να γίνουν εξώσεις με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να τις αποτρέψουν. Κοιμήθηκα κι εγώ εκεί. Όταν έχεις δει τους Παλαιστίνιους δεν μπορείς να μείνεις αδιάφορος σε αυτόν τον πόνο και την αδικία. Αλλά δεν ήμασταν σε θέση να αποτρέψουμε τις εξώσεις και έτσι άλλες δύο οικογένειες πετάχτηκαν έξω.
Στη συνέχεια αποφασίσαμε να κάνουμε πορείες για ευαισθητοποίηση στο δυτικό τμήμα της πόλης . Κατά τη διάρκεια της πρώτης πορείας υπήρχαν 30άτομα και αποφασίσαμε να το κάνουμε κάθε εβδομάδα. Μια εβδομάδα αργότερα, περισσότεροι άνθρωποι ήρθαν και αργότερα ήρθαν εκατό. Η αστυνομία τότε αποφάσισε ότι είχαμε κάνει πολλά και ακολούθησε το πρώτο κύμα συλλήψεων. Υπήρχαν 24 κρατούμενοι τότε.
Εκεί σε συνέλαβαν;
Όχι εκεί. Με είχαν συλλάβει μια φορά σε μια διαδήλωση εναντίον της απολογίας του [πρώην προέδρου] Moshe Katsav στο Τελ Αβίβ και μια άλλη φορά με είχαν συλλάβει σε διαδήλωση εναντίον του διοικητή της ταξιαρχίας Na’alin.
Πάντως, όταν η αστυνομία συνέλαβε 24 άτομα στη διαδήλωση μας στη Sheikh Jarrah, έδωσε στον μεγάλη ώθηση στον αγώνα μας. Μια εβδομάδα αργότερα, 200 με 300 άνθρωποι ήρθαν στη διαδήλωση. Υπήρξαν περισσότερες συλλήψεις στη συνέχεια και από τότε κάθε εβδομάδα, ακόμα και με χαλάζι ή βροχή, τουλάχιστον 200 άνθρωποι ήταν εκεί, κάτι που πραγματικά δεν περίμενα. Και βέβαια είχαμε μια ευχάριστη έκπληξη όταν πριν από δυο εβδομάδες καταφέραμε να φέρουμε 4.000 άτομα στη μεγάλη διαδήλωση που διοργανώσαμε.
Στην ηλικία σου δεν έχεις πιο ευχάριστα πράγματα να κάνεις;
Πραγματικά, δεν μπορώ να μείνω στο περιθώριο και να επιτρέπω να συνεχίζεται αυτή η αδικία. Και βεβαίως όταν είμαι με τους Παλαιστίνιους και βλέπω πώς αναγκάζονται να το υπομένουν όλο αυτό, θεωρώ ότι είναι παράλογο εγώ να ζω στο σπίτι μου στη γερμανική αποικία και να διαβάζω ό,τι μου αρέσει, και να μπορώ να φεύγω από το σπίτι μου μισή ώρα πριν ξεκινήσει το μάθημά μου στο πανεπιστήμιο ενώ τα παιδιά των Παλαιστινίων που ζουν 10 λεπτά από το κέντρο της πόλης δεν μπορούν. Και όταν φεύγουν από το σπίτι το πρωί να μην ξέρουν αν θα έχουν ένα σπίτι για να επιστρέψουν το βράδυ.
Σπουδάζεις Ιστορία στο πανεπιστήμιο, οπότε υποθέτω ότι δεν έχεις καταταγεί στο στρατό.
Αρνήθηκα να στρατευτώ τον Αύγουστο του 2008. Ήμουν στη φυλακή για αρκετούς μήνες. Δύο εβδομάδες στη φυλακή και ακόμα τρεις μήνες στη στρατιωτική βάση και μια πολύπλοκη σχέση με το στρατό.
Πώς αντιδρούν οι άνθρωποι γύρω σου με τη δραστηριότητά σου;
Επειδή έφτασα στην 10η τάξη του γυμνασίου του Εβραϊκού Πανεπιστημίου όταν ήμουν ήδη κάθε εβδομάδα στοBil’in, όποιος γινόταν φίλος μου ήδη ήξερε ποιά ήμουν. Την πρώτη μέρα του σχολείου πήγα με φυλλάδια με την επιστολή των μεγαλύτερων μαθητών του σχολείου το 2005 [το 2005, περισσότεροι από 250 Ισραηλινοί μαθητές του Λυκείου έστειλαν επιστολή στον πρωθυπουργό, τον υπουργό Άμυνας και τον Υπουργό Παιδείας δηλώνοντας ότι θα αρνηθούν να λάβουν μέρος στην κατοχή]. Από εκείνη τη στιγμή υπήρχαν άνθρωποι που ποτέ δεν μου ξαναμίλησαν. Αλλά όποιος ήταν φίλος μου ήξερε ποια ήμουν, έτσι η διαδικασία της απόρριψης δεν ήταν δύσκολη για μένα.
Ποιά είναι η άποψή σου για το γεγονός ότι οι νέοι Εβραίοι που ζουν στην καρδιά της σύγκρουσης αγνοούν εντελώς τί γίνεται στις κατεχόμενες γειτονιές της Ιερουσαλήμ;
Είναι πολύ εύκολο να ζουν στην Ιερουσαλήμ χωρίς να γνωρίζουν τίποτα. Η Ιερουσαλήμ είναι μια φούσκα όπως το Τελ Αβίβ. Είναι πολύ απλό να ζουν στο δυτικό τμήμα της πόλης, χωρίς να γνωρίζουν τι συμβαίνει στο ανατολικό τμήμα.
Πόσο εμπλέκεται ο δήμαρχος; Είναι υπεύθυνος για ό, τι συμβαίνει στους Παλαιστίνιους κατοίκους. Έπειτα, ενώ είναι επίσης δήμαρχός τους δεν λέει ούτε μια λέξη. Και δεν είναι μόνο αυτό – όποτε οι άνθρωποι που εκδιώκονται από την Sheikh Jarrah στήνουν μια σκηνή για να κοιμηθούν, ο δήμος συνέχεια εκκενώνει το χώρο. Ο καθένας ξέρει σε ποια πλευρά είναι (ο δήμαρχος) και ποιες είναι οι απόψεις του. Έχει εγκρίνει τους εποικισμούς σε κάθε σημείο.
Πώς αισθάνθηκες όταν σου είπε ο πατέρας σου για το γκράφιτι;
Δεν είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα. Αλλά από την άλλη πλευρά, σημαίνει ότι αυτό που κάνουμε εκεί έχει αποτέλεσμα. Τις τελευταίες εβδομάδες είχαν κάνει γκράφιτι στα αυτοκίνητα όλων των Παλαιστινίων στη Sheikh Jarrah, γι‘αυτό ήταν σίγουρο ότι θα έρχονταν και σε εμάς. Αυτός ο μικρός δρόμος στην Sheikh Jarrah έχει γίνει το επίκεντρο της σύγκρουσης.
Τι θα συμβεί στο τέλος;
Όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Στην ιστορική προοπτική τέτοιου είδους αγώνες πετυχαίνουν αλλά μπορεί να πάρει δεκαετίες, ακόμη και εκατοντάδες χρόνια. Η κατοχή θα τελειώσει τελικά, επειδή η Ισραηλινή κυβέρνηση φοβάται επίσης τη δημογραφική δυνατότητα.
Φοβάμαι όμως ότι θα είναι πολλοί οι άνθρωποι που θα πληρώσουν το τίμημα πριν από τη λήξη της κατοχής.
**********************************************
Η Sahar Vardi θα μιλήσει στην εκδήλωσηπου διοργανώνει η Διεθνής Αμνηστία με θέμα «Αντιρρησίες Συνείδησης: Ισραήλ– Ιράν – Ευρώπη», την Παρασκευή, 25 Μαΐου 2012, ώρα 19:30, στο χώρο πολιτισμού @Ρουφ (Κωνσταντινουπόλεως 10 και Ανδρονίκου18, Γκάζι, κοντά στο μετρό Κεραμεικός, τηλ. 210 3837191).
Η Sahar Vardi μαζί με Omer Goldman, Tamar Katz,, Raz Bar-David Varon, Yuval Ophir-Auron, που επίσης αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό κατοχής
http://www.tolef.org/old-lyme/speakers-tolef-2011-conference/sahar-vardi/~~V, http://nobelwomensinitiative.org/2011/12/day-11-spotlighting-sahar-vardi-israel/~~V, http://www.haaretz.com/print-edition/news/so-what-s-it-like-being-called-an-israel-hater-1.264809
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου