Στο «κόκκινο» οι ανταγωνισμοί

http://www2.rizospastis.gr

Σε νέα φάση κλιμάκωσης φαίνεται ότι εισέρχονται οι ενδο-ιμπεριαλιστικοί διαγκωνισμοί για το τι μέλλει γενέσθαι στη Συρία με αφορμή το λουτρό αίματος στην πόλη Χούλα που ήρθε στο φως της δημοσιότητας στις αρχές της εβδομάδας. Οι 108 σφαγιασμένοι άμαχοι, σε μεγάλο βαθμό γυναικόπαιδα, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν ολόκληρες οικογένειες που εκτελέστηκαν μέσα στα σπίτια τους ανέβασε εκ νέου το θερμόμετρο, εγκαινίασε ένα νέο κύκλο αντεγκλήσεων και πιέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που έχουν σχέδια και διατηρούν συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και πυροδότησε νέα αντιπαράθεση σχετικά με το ποιος πραγματικά ευθύνεται για το ότι το σχέδιο αποκλιμάκωσης του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου, Κόφι Ανάν, είναι περισσότερο από εμφανές ότι δεν εφαρμόζεται παρά το γεγονός ότι πλέον έχουν αναπτυχθεί στη Συρία και οι 300 παρατηρητές που είχε εγκρίνει το Συμβούλιο Ασφαλείας.



Η συριακή ηγεσία, επικαλούμενη και τα στοιχεία της προκαταρκτικής έρευνας που διενήργησε για το μακελειό στη Χούλα, υποστηρίζει ότι πρόκειται για έργο σημαντικής δύναμης «ενόπλων τρομοκρατών, που μπορεί να φθάνουν και τους 800», οι οποίοι είχαν ως απώτερο στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων και την παροχή προσχημάτων για την εξαπόλυση στρατιωτικού πλήγματος σε βάρος της χώρας. Από την άλλη, η, ολοένα περισσότερο κατακερματισμένη, συριακή αντιπολίτευση, τόσο σε πολιτικό επίπεδο - αφού παραπαίει το «Εθνικό Συριακό Συμβούλιο» όντας, επί της ουσίας, ακέφαλο λόγω των διαφωνιών που έχουν προκύψει από τις μικρότερες δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτό εξαιτίας της κυριαρχίας των ισλαμιστών «Αδελφών Μουσουλμάνων» - όσο και σε στρατιωτικό - με στελέχη του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» να διαφωνούν δημοσίως για το πώς θα πρέπει ν' αντιδράσουν - επιρρίπτει τις ευθύνες για τη σφαγή σε παραστρατιωτικές ομάδες, που ισχυρίζεται ότι βρίσκονται υπό τις εντολές της ηγεσίας Ασαντ.

Στο προσκήνιο, από Ολάντ, το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης

Τη δεύτερη αυτή εκδοχή υιοθετούν αυτολεξεί εκείνες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις - ΗΠΑ, Γαλλία (με το νέο Πρόεδρο Ολάντ που παρουσιάζεται ως «άνεμος αλλαγής» στην ΕΕ να αναλαμβάνει το ρόλο του «λαγού» και να επαναφέρει στο προσκήνιο το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης έστω και αν το διανθίζει με διάφορα εύηχα περί διεθνούς δικαίου), Βρετανία αλλά με ηπιότερους τόνους και Γερμανία - που έχουν εξαρχής συνταχθεί με την αντιπολίτευση απέναντι από τη Δαμασκό. Αξιοποιούν το νέο αιματοκύλισμα του συριακού λαού για να κλιμακώσουν τις πιέσεις τους όχι τόσο προς τη συριακή ηγεσία, όσο προς τις έτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις - μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, τις Ρωσία και Κίνα, για να εκμαιεύσουν από αυτές την υποχώρηση εκείνη που θα επέτρεπε τη λήψη αποφάσεων δρομολόγησης άμεσης επέμβασης στα εσωτερικά της Συρίας.

Μιας επέμβασης της οποίας το βάρος της υλοποίησης είναι πλέον φανερό ότι ουδεμία εκ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που «υιοθετούν» τη συριακή αντιπολίτευση δεν επιθυμεί ν' αναλάβει άμεσα επιδιώκοντας να σταθούν στα μετόπισθεν και να χρησιμοποιήσουν ως εμπροσθοφυλακή τα όποια ένοπλα τμήματα είτε λιποτακτών, όπως ισχυρίζονται, του συριακού στρατού είτε μισθοφόρων, όπως έχει πολλάκις επισημανθεί, δρουν εντός Συρίας. Επί της ουσίας η έμμεση αυτή επέμβαση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη καθώς σχεδόν ανοιχτά περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής, που συντάσσονται κυρίως στο πλευρό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, όπως είναι η Σ. Αραβία ή το Κατάρ, αλλά ακόμη και η Τουρκία, η οποία εξαρχής ενεπλάκη άμεσα στις εξελίξεις στη Συρία «θέτοντας υπό τη σκέπη της» το Εθνικό Συριακό Συμβούλιο, έχουν ομολογήσει ότι «στηρίζουν» την αντιπολίτευση, διεκδικώντας απλώς τη «διεθνή κάλυψη» που θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν με μεγαλύτερη ένταση να το πράξουν επισήμως. Βέβαια, ο κατακερματισμός της αντιπολίτευσης δε βοηθά την ευόδωση των σχεδίων αυτών.

«Νωπό» το πάθημα της Λιβύης

Το πλέον πιθανό είναι ότι ούτε αυτός ο νέος γύρος ανοιχτής εκδήλωσης των ενδο-ιμπεριαλιστικών διαγκωνισμών θα καταλήξει άμεσα τουλάχιστον σε κάποια απόφαση που θα αλλάζει δραματικά το τοπίο που έχει διαμορφωθεί στη Συρία. Ρωσία - υπό τον «νέο» Πρόεδρο Πούτιν - και Κίνα δεν μοιάζουν διατεθειμένες να υπαναχωρήσουν και να συναινέσουν σε οποιαδήποτε απόφαση θα δρομολογούσε στρατιωτικού τύπου ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ με εσωτερική εμπροσθοφυλακή και δυτικές ιμπεριαλιστικές πλάτες, εξέλιξη που θα έθετε σε κίνδυνο τα συμφέροντα που διατηρούν τόσο στη Συρία όσο και στην ευρύτερη περιοχή.

Μόσχα και Πεκίνο δείχνουν να «έμαθαν» από το πάθημα της Λιβύης, όπου βρέθηκαν αίφνης να χάνουν τα ερείσματά τους μετά την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι και το χάος που την διαδέχτηκε μέχρι σήμερα, και να βλέπουν τις επενδύσεις και τις συμφωνίες των δικών τους μονοπωλιακών ομίλων να πηγαίνουν στράφι προς όφελος των ανταγωνιστών τους. Στην περίπτωση δε της Συρίας η κατάσταση είναι πολύ πιο περίπλοκη από ό,τι στη Λιβύη. Αυτό οφείλεται τόσο στη γεωστρατηγική θέση της Συρίας και στην επιρροή που ασκεί στην ευρύτερη περιοχή διά μέσου συμμαχιών με ένοπλες οργανώσεις, όπως π.χ. η «Χεζμπολλάχ» στο Λίβανο, όσο και η στενή σχέση της με το Ιράν.

«Κερκόπορτα» για το Ιράν

Είναι γνωστό σε όλους ότι η Συρία λειτουργεί ως «κερκόπορτα» για το Ιράν. Και προφανώς ουδείς εκ των κύριων «παιχτών» που εμπλέκονται στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή αγνοεί την εκτίμηση του Stratford - δεξαμενής σκέψης που σε μεγάλο βαθμό εκφράζει τις επιδιώξεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού - ότι είναι κομβική η απόκτηση του ελέγχου της Συρίας για να επιτευχθεί ιμπεριαλιστική περικύκλωση του Ιράν. Η Τεχεράνη διαθέτει ενεργειακές πηγές και είναι σταυροδρόμι ενεργειακών δρόμων εξαιρετικά σημαντικών για τη συνέχιση της ανοδικής οικονομικής πορείας τόσο της Κίνας και της Ρωσίας - της δεύτερης κυρίως λόγω των μεταξύ τους πυρηνικών και στρατιωτικών συμφωνιών, αλλά και λόγω της θέσης του Ιράν στο υπογάστριο της Μόσχας - αλλά και αναδυόμενων δυνάμεων, όπως π.χ. η Ινδία.

Επιπλέον, η ολοένα πιο διευρυμένη επιρροή του Ιράν που έχει πετύχει την ανάδειξή του σε περιφερειακή δύναμη προκαλεί «πονοκέφαλο» στους ντόπιους συμμάχους, κυρίως, του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, όπως η Σ. Αραβία, το Κατάρ, αλλά και το Ισραήλ, που δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να παραγκωνιστούν σε μια ενδεχόμενη αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή κατά την οποία η ιρανική ηγεσία θα κατάφερνε να πετύχει εξισορροπητικές συμφωνίες με εκείνες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που σήμερα της ασκούν πιέσεις. Θα ήταν μάλλον αφελές να θεωρήσει κανείς ότι η επίτευξη έστω και απειροελάχιστης προόδου στις συνομιλίες για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, που καταγράφηκε πριν από λίγες μέρες, δεν επηρεάζει τις εξελίξεις στη Συρία, αλλά και την αιφνιδιαστική κλιμάκωση της έντασης με αφορμή τη σφαγή στη Χούλα, μια ένταση που αντανακλάται άμεσα και έμμεσα και σε βάρος της Τεχεράνης, την οποία ολοένα περισσότερο η Ουάσιγκτον «φωτογραφίζει» ως άμεσα «και κακόβουλα» εμπλεκόμενη στα εσωτερικά της Συρίας, την ίδια ώρα που ο Λευκός Οίκος εμφανίζεται να υιοθετεί «χαμηλούς τόνους», λέγοντας ότι «θα εξαντλήσει τα διπλωματικά περιθώρια».

Αν κάτι είναι βέβαιο είναι ότι το λουτρό αίματος στο οποίο έχει υποβληθεί ο συριακός λαός, εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο, αφορά σχεδιασμούς και αντιπαραθέσεις που, εκτός των εσωτερικών αιτίων τους που λειτούργησαν ως εκρηκτικός μηχανισμός, ξεπερνούν κατά πολύ τα σύνορα της χώρας. Αποτελούν ένα ακόμη επεισόδιο των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων για την κατάκτηση του ελέγχου της πολύτιμης, γεωστρατηγικά και ενεργειακά, Ευρασίας, της οποίας κεντρικό σημείο είναι το Ιράν, οι οποίες έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Και όπως όλα δείχνουν, παρά τα ποτάμια αίματος που πλήρωσαν οι λαοί της περιοχής στο βωμό της διασφάλισης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, οι αντιπαραθέσεις αυτές δεν βαίνουν προς το τέλος τους, αλλά μάλλον προς περαιτέρω κλιμάκωση με το ενδεχόμενο εμπλοκής περισσότερων χωρών και το ξέσπασμα μιας γενικότερης περιφερειακής σύρραξης με απρόβλεπτες συνέπειες να μην μπορεί, σε καμία περίπτωση, ν' αποκλειστεί.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ