Όπως είναι σε όλους γνωστό το μεταπολεμικό γερμανικό θαύμα και η επανάκαμψη του γερμανικού ιμπεριαλισμού βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στα αμερικανικά δολάρια, στην χαμηλόμισθη εργασία των μεταναστών και στη συνέχεια του γερμανικού κράτους, αφού η πλειοψηφία των μελών του Ναζιστικού κόμματος στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό που προέκυψε το 1945.
Το σύγχρονο γερμανικό κράτος ακολουθεί πολιτική λήθης, καθώς δε θέλει να αναγνωρίσει και φυσικά να πληρώσει για τα εγκλήματα του, με συνέπεια να αναλαμβάνει την συστηματική υποστήριξη των ανθρωπόμορφων τεράτων του Τρίτου Ράιχ, που έσπειραν τον τρόμο και έφεραν την κόλαση στη γη για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Πολύ περισσότερο σήμερα που το κράτος της Μέρκελ διεκδικεί να παίξει ευρύτερο ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις.
Από αυτή την αφετηρία επομένως παρουσιάζουμε την είδηση που αναφέρει ότι «Εισαγγελέας της Στουτγάρδης στη Γερμανία έθεσε στο αρχείο την υπόθεση 17 πρώην στρατιωτών κaι αξιωματικών των SS που εμπλέκονται στη σφαγή 560 αμάχων, στην ιταλική πόλη Σαντ' Άννα Ντι Στατσέμα στις 12 Αυγούστου 1944. Οι Ιταλοί δικαστές είχαν ζητήσει εδώ και πολλά χρόνια την έκδοση αυτών των 17 ατόμων, καταθέτοντας στοιχεία για την ενοχή τους, όμως κατά τους Γερμανούς εισαγγελείς τα στοιχεία δεν ήταν επαρκή και θα έπρεπε να αποδειχτεί ότι συμμετείχαν άμεσα στις δολοφονίες!. Οι εισαγγελείς επικαλέστηκαν την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων και αρνήθηκαν να εκδώσουν τα μέλη της μονάδας, οι 8 εκ των οποίων βρίσκονται ακόμη εν ζωή.
«[Οι κατηγορούμενοι] ανήκουν μεν στη συγκεκριμένη μονάδα που αναπτύχθηκε στη Σαντ' Άννα Ντι Στατσέμα, αλλά θα πρέπει να αποδειχτεί για τον καθένα κατηγορούμενο χωριστά ότι πήρε μέρος στη σφαγή και με ποιόν ακριβώς τρόπο», ήταν η λακωνική δήλωση της εισαγγελίας. Το 2005 το στρατοδικείο της ιταλικής πόλης Λα Σπέτσια είχε καταδικάσει σε ισόβια δεσμά και τους 17 στρατιωτικούς για εγκλήματα πολέμου, ζητώντας και την έκδοσή τους από την Γερμανία.
Δεν είναι ακριβές πόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε αυτή τη σφαγή, που θεωρείται ως μια από τις χειρότερες θηριωδίες των Γερμανών κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ο συχνότερα αναφερόμενος αριθμός είναι 560, εκ των οποίων τα 110 ήταν μικρά παιδιά μέχρι 10 ετών. Πολλά από τα θύματα ήταν επίσης γυναίκες και ηλικιωμένοι, ακόμη και έγκυες γυναίκες, όπως και οκτώ αδελφάκια με την μητέρα τους. Πριν εγκαταλείψουν το χωριό, οι γερμανικές δυνάμεις αποφάσισαν να κάψουν όλα τα πτώματα, για να εξαφανίσουν τα ίχνη του εγκλήματος σε βάρος των πρώην «συμμάχων» τους».
Αισθανόμαστε όμως την ανάγκη να θίξουμε μια άλλη παράμετρο, αυτή που αφορά τις ευθύνες της Βέρμαχτ, καθώς τόσο στη Γερμανία, όσο και στην Ελλάδα, οι νοσταλγοί του αιματοβαμμένου ναζιστικού παρελθόντος έχουν την τάση να εκθειάζουν τον τακτικό γερμανικό στρατό και να τον απαλλάσσουν των τεράστιων ευθυνών του και κατηγοριών που του αποδίδονται, σχετικά με την συμμετοχή του σε μαζικές σφαγές και Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας.
Πρόσφατα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι «Ο μύθος της "αθώας" Βέρμαχτ καταρρέει με στοιχεία που αποκαλύπτονται και αποδεικνύουν ότι το σαθρό επιχείρημα πως όλα τα εγκλήματα στο Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τα έκαναν τα SS δεν μπορεί να σταθεί. Η Βέρμαχτ, ο στρατός που τόσο θαυμάζουν σ΄ όλη την Ευρώπη -κι όχι μόνο- οι νεοναζί δρούσε σε πολλές περιπτώσεις -και στην Ελλάδα- σαν εγκληματική οργάνωση. Η Daily Mail αποκάλυψε σειρά εγγράφων που προέρχονται από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες αποδεικνύουν ότι η βαρβαρότητα της Βέρμαχτ δεν υστερούσε των SS.
Τα έγγραφα αυτά έχουν συγκεντρωθεί σ΄ ένα βιβλίο που σύντομα θα κυκλοφορήσει και στο οποίο περιλαμβάνονται και απομαγνητοφωνημένες μαρτυρίες γερμανών αιχμαλώτων. Οι απομαγνητοφωνημένες μαρτυρίες αποκαλύπτουν ότι πολλοί από τους γερμανούς στρατιώτες είχαν πλήρη γνώση των στρατοπέδων θανάτου και ότι οι ωμότητες ήταν μέρος της καθημερινότητάς τους. Υπάρχουν συγκλονιστικές μαρτυρίες όπως αυτή ενός στρατιώτη της Βέρμαχτ που παραδέχτηκε ότι πυροβόλησε εν ψυχρώ έναν Γάλλο μόνο και μόνο γιατί του "άρεσε το ποδήλατό του" και ήθελε να το πάρει. Σεξουαλική κακοποίηση, βιασμοί, βασανιστήρια περιλαμβάνονται στις μαρτυρίες των γερμανών στρατιωτών και αποδεικνύουν ότι δεν ήταν μόνο τα SS που πρωταγωνιστούσαν σε εγκλήματα κατά αμάχων».
Συγγραφείς του βιβλίου είναι οι Γερμανοί ιστορικοί Soenke Neitzel και Harald Welzer.
Πολλοί βέβαια υποστηρίζουν ότι «Θα ήταν χρήσιμο να το διαβάσουν όσοι ακόμη εξυμνούν την Βέρμαχτ. Όπως ίσως και το βιβλίο "Ο πόλεμος του Ιβάν", γραμμένο από τη βρετανίδα συγγραφέα Κάθριν Μεριντέιλ για να καταλάβουν τι εννοούμε περί κατάρρευσης "χάρτινου" πύργου, ενός στρατού που πάρα πολύ γρήγορα μετά τις νίκες του οδηγήθηκε στην απόλυτη καταστροφή και την εξαφάνιση».
Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου από τις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ: «Πολεμώντας στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, ο Κόκκινος Στρατός υφίστατο τις μεγαλύτερες σε απόλυτους αριθμούς και σε αναλογία απώλειες, συγκριτικά με τις απώλειες οποιοιδήποτε άλλου Στρατού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κι όμως, έχοντας ουσιαστικά διαλυθεί και κατορθώνοντας να ξανασυσταθεί με τη θυσία εκατομμυρίων ζωών, πέτυχε να «καταπιεί» τη Βέρμαχτ στο Ανατολικό Μέτωπο και να την υποχρεώσει να δώσει την τελική απελπισμένη μάχη τςη μέσα στην ίδια τη Φωλιά του Φασιστικού Κτήνους» (σύμφωνα με την σταλινική ορολογία), στην Καγκελαρία στο Βερολίνο»!
Για μια πιο συνολική προσέγγιση προτείνουμε την ανάγνωση των εμπεριστατωμένων άρθρων και εργασιών που είναι εύκολο να αναζητηθούν στο διαδίκτυο. Αναφερόμαστε:
Παρουσίαση αναλυτικά της προτεινόμενης θεματολογίας:
1. Τα ματωμένα ίχνη της Βέρμαχτ. (αφιέρωμα της σημαντικής δημοσιογραφικής ομάδας ΙΟΣ της Κ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, που άφησε δυσαναπλήρωτο κενό)
2. 70 χρόνια από τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία
Τα ματωμένα ίχνη της Βέρμαχτ
Μισό
αιώνα από τη λήξη του πολέμου οι Γερμανοί αρχίζουν να συζητούν αλλά και
να συγκρούονται για τη συμμετοχή των στρατιωτικών στα εγκλήματα των
ναζί. Αφορμή και πέτρα του σκανδάλου, μια Εκθεση ντοκουμέντων.
Συνένοχοι της γενοκτονίας
Συνένοχοι της γενοκτονίας
Μια
Εκθεση φωτογραφιών και ντοκουμέντων ξεσηκώνει τη γερμανική ακροδεξιά και
αφήνει τη βουλή της Βόννης άφωνη. Για πρώτη φορά τεκμηριώνεται με
πειστικό τρόπο η συνενοχή του γερμανικού στρατού, της Βέρμαχτ, στις
θηριωδίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Και καταρρέει ένας θεμέλιος μύθος
του μεταπολεμικού γερμανικού κράτους: ότι, δηλαδή, για όλα τα εγκλήματα
του ναζισμού η ευθύνη πρέπει να αναζητηθεί στα ειδικά σώματα και
ιδιαίτερα στα SS, ενώ η Βέρμαχτ υπήρξε αμέτοχη και συνεπώς η παράδοση
του γερμανικού στρατού είναι άσπιλη και ενιαία.
Η Εκθεση "Πόλεμος εξόντωσης: Τα εγκλήματα της Βέρμαχτ 1941-1944" που οργανώθηκε από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Ερευνας του Αμβούργου και συνεχίζει μέχρι και σήμερα τη διαδρομή της σε πόλεις της Γερμανίας και της Αυστρίας, προκαλώντας ανάμικτα συναισθήματα στους επισκέπτες της. Η κεντρική ιδέα της Εκθεσης, όπως αναλύεται από τον ιστορικό Χάνες Χέερ, είναι ότι ο πόλεμος που διεξήγαγε η Βέρμαχτ δεν σημαδεύθηκε απλώς από κάποια απρογραμμάτιστα εγκλήματα πολέμου, αλλά αποτελεί μέρος του Ολοκαυτώματος. Τη θέση του αυτή δεν τη στηρίζει μόνο στους αριθμούς των άμεσων θυμάτων της Βέρμαχτ (6.5 εκατ. άμαχοι -και ανάμεσά τους 1.5 εκατ. Εβραίοι- 3.5 εκατ. αιχμάλωτοι πολέμου), αλλά και στην επιμελώς οργανωμένη, θεσμικά κατοχυρωμένη και επαναλαμβανόμενη εγκληματική αντιμετώπιση των Εβραίων και όλων των λοιπών "υπανθρώπων" (Σλάβων, Κομμουνιστών, Τσιγγάνων) στις περιοχές που καταλάμβανε.
Αλλά ακόμα και στα εγκλήματα που δεν πήραν άμεσα μέρος αξιωματικοί και άνδρες του στρατού ήταν πάλι η Βέρμαχτ που άνοιγε το δρόμο στις ομάδες εξόντωσης των SS. Οι οργανωτές της Εκθεσης δεν καταλήγουν στη θεωρία της "συλλογικής ευθύνης" όλων των απλών φαντάρων, μια θεωρία που μπορεί να οδηγήσει στην "αθώωση" των κυρίων υπεύθυνων, των σχεδιαστών της γενοκτονίας. Απ' αυτή την άποψη, η προβληματική των οργανωτών δεν ταυτίζεται με τη θεωρία του ιστορικού Ντάνιελ Γκολντχάγκεν, ο οποίος προκάλεσε την ίδια χρονιά μια διεθνή συζήτηση με το βιβλίο του "Οι πρόθυμοι εκτελεστές του Χίτλερ".
Είναι σίγουρο ότι η γνώση των γεγονότων από τους απλούς φαντάρους ήταν άνιση και μερική. Κανείς όμως δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια. Με την αποκάλυψη αυτών των ντοκουμέντων τεκμηριώνεται η ολόψυχη συμμετοχή της Βέρμαχτ στον "ολοκληρωτικό πόλεμο". Οπως παρατηρεί ο ερευνητής Οτο Κέλερ σχολιάζοντας την Εκθεση, "ο ολοκληρωτικός πόλεμος δεν υπήρξε απλώς μια ιδέα του ναζιστή Γκέμπελς, ο οποίος την εκφώνησε με φανατισμό και υπερηφάνεια το 1943. Πρόκειται για μια εφεύρεση των Γερμανών στρατιωτικών, εφεύρεση του Εριχ Λούντεντορφ, ο οποίος μαζί με τον Χίντενμπουργκ ασκούσε από το 1916 δικτατορία στη Γερμανία μέσω των ανώτατων κλιμακίων του στρατεύματος, καλυπτόμενος βέβαια κι αυτός κάτω από κοινοβουλευτικό μανδύα." (περ. Konkret, τ.4, 1995)
Το πενηντάχρονο ταμπού της Βέρμαχτ δεν μπορεί να σπάσει παρά μόνο αν μιλήσει κανείς για τη διάδοχό της, την Μπούντεσβερ. Ο καγκελάριος Αντενάουερ, στην ιδρυτική του ομιλία για τον μεταπολεμικό γερμανικό στρατό, φρόντισε να εξαγνίσει τη Βέρμαχτ, υποστηρίζοντας ότι μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό των ανδρών της φέρει την οποιαδήποτε ευθύνη. Διατηρήθηκαν έτσι στις τάξεις της Μπούντεσβερ όλα τα στελέχη της Βέρμαχτ, με εξαίρεση τους ελάχιστους ανώτατους αξιωματικούς που δικάστηκαν στη Νυρεμβέργη. Ενα απ' αυτά τα στελέχη, ο ταξίαρχος της Μπούντεσβερ Χανς Ντίτερ Βάλτερ εξήγησε το 1962 στο δικαστήριο, όπου οδηγήθηκε με την κατηγορία του εγκληματία πολέμου: "Μου ήταν σαφές ότι οι εγκληματίες ήταν Εβραίοι και Τσιγγάνοι, όμως έπρεπε να εκτελεστούν για να αντιδράσουμε στη δράση των ανταρτών. Τα μέτρα έπρεπε να δρουν αποτρεπτικά, αλλά ταυτόχρονα να λειτουργούν και ως αντίποινα για τα εγκλήματα που είχαν ήδη κάνει οι αντάρτες. Δεν πίστευα ότι ακολουθώντας τις διαταγές αυτές διαπράττω κάτι το απάνθρωπο ή άδικο. Εχω εκπαιδευθεί να εκτελώ τις διαταγές και δεν είχα το δικαίωμα να τις αμφισβητήσω."
Το δικαστήριο τον αθώωσε πανηγυρικά και τον αποκατέστησε στις τάξεις του γερμανικού στρατού. Αλλά ένα χρόνο αργότερα το περιοδικό Der Spiegel δημοσίευσε μια απόρρητη αναφορά του Βάλτερ -όταν ήταν λοχαγός της Βέρμαχτ- "περί ορθής και λανθασμένης συμπεριφοράς κατά την εκτέλεση": "Ο τουφεκισμός των Εβραίων είναι ευκολότερος από των Τσιγγάνων. Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι Εβραίοι πηγαίνουν πολύ ήρεμοι προς την εκτέλεση, ενώ οι Τσιγγάνοι ουρλιάζουν και κουνιούνται συνέχεια, ακόμα και στο χώρο της εκτέλεσης. Μερικοί πηδούν μάλιστα στο λάκκο πριν από τη χαριστική βολή και προσποιούνται τους πεθαμένους."
Ανάλογη καριέρα στην Μπούντεσβερ έκαναν τα περισσότερα στελέχη της Βέρμαχτ. Οπως, π.χ., ο αρχηγός του επιτελείου Πέμσελ, ο οποίος τιμήθηκε το 1950 με την ανάθεση της διοίκησης του 2ου σώματος στρατού. Είναι ο ίδιος που στις 19.10.1941 ανέφερε με υπερηφάνεια: "Εναντι 10 σκοτωμένων και 24 τραυματισμένων Γερμανών στρατιωτών εκτελέστηκαν 2.200 αιχμάλωτοι Σέρβοι. Πρόκειται να εκτελεστούν άλλοι 1.600."
Δεν ήταν εύκολη υπόθεση η συλλογή του υλικού της Εκθεσης. Η Βέρμαχτ πρόσεχε ιδιαίτερα να σβήνει τα ίχνη των εγκλημάτων της. Είχε διαταχθεί "η εκτέλεση των αιχμαλώτων να μη γίνεται σε δημόσιους δρόμους". Βρέθηκαν πολλές αυστηρές διαταγές που υποχρέωναν τους στρατιώτες να μη φωτογραφίζουν τις μαζικές εκτελέσεις. Φυσικά, πάνω στον ενθουσιασμό των εκτελέσεων, ελάχιστοι συγκρατούνταν. Οι στρατιώτες-"φωτογράφοι" φώναζαν "αργά, αργά!" στους συναδέλφους τους που κρεμούσαν τους "κομμουνιστές" στο Σοτομίρ, για να προλάβουν και άλλες πόζες του απαγχονισμού. Μια διαταγή που εκδόθηκε στις 15.11.1941 απαγορεύει την αποστολή παρόμοιων φωτογραφιών από τους στρατιώτες στους οικείους τους "διότι είναι άκρως ανεπιθύμητη η διάδοση τέτοιων αντιαισθητικών εικόνων στον άμαχο πληθυσμό". Αρκετοί στρατιωτικοί παράκουσαν τις διαταγές και έφεραν τις φωτογραφίες σπίτι τους για να συμπληρώσουν τα οικογενειακά άλμπουμ. Ετσι σώθηκαν τα αποτρόπαια ντοκουμέντα.
Η Εκθεση εντοπίζει σε τρία παραδείγματα την εμπλοκή της Βέρμαχτ στα εγκλήματα πολέμου:
- Στο μέτωπο της Λευκορωσίας, που διατηρήθηκε υπό τον έλεγχο της Βέρμαχτ και όπου η συμμετοχή της στο Ολοκαύτωμα είναι αναμφισβήτητη.
- Στην εκστρατεία της Γιουγκοσλαβίας, όπου σημειώθηκαν μαζικές δολοφονίες του άμαχου πληθυσμού με πρόσχημα την αντιμετώπιση των ανταρτών.
- Στις επιχειρήσεις της 6ης στρατιάς, όπου η Βέρμαχτ πρωτοστάτησε στο μακελειό του Μπάμπι Γιαρ.
Με αρκετά εμπόδια συνεχίζεται μέχρι και σήμερα η δίχρονη διαδρομή της Εκθεσης από πόλη σε πόλη. Μόναχο, Βερολίνο, Φρανκφούρτη, Βρέμη, Κόμπλεντς, Μάρμπουργκ... Οι ναζιστικές οργανώσεις αντιδρούν βίαια με διαδηλώσεις και συγκρούονται με ομάδες της αριστεράς. Στο Μόναχο πραγματοποιήθηκε το Μάρτιο του 97 μπροστά στην Εκθεση η μεγαλύτερη συγκέντρωση της άκρας δεξιάς από την εποχή του '60. Οι Χριστιανοδημοκράτες σαμποτάρουν την Εκθεση και δυσφημούν τους οργανωτές. Κάποιες τοπικές αρχές απαγορεύουν τη μεταφορά της Εκθεσης στην πόλη τους. Το αυστριακό Γκρατς, που επρόκειτο να τη δεχθεί σε λίγες μέρες, ματαιώνει την πρόσκληση.
Δυο αποφάσεις του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου που συνέπεσαν με τα εγκαίνια της Εκθεσης εικονογραφούν με τον καλύτερο τρόπο τα αισθήματα του επίσημου γερμανικού κράτους για τη Βέρμαχτ. Η πρώτη αφορούσε τον Εριχ Μίλκε, ο οποίος είχε σκοτώσει το 1931 στο Βερολίνο σε συμπλοκή δυο αστυνομικούς. Ηταν τότε 23 ετών, μέλος του Κ.Κ. Η δεύτερη, αφορούσε τον Βόλφγκανγκ Λένινγκ-Εμντεν, ο οποίος ως αξιωματικός της Βέρμαχτ είχε σκοτώσει στο Καγιάτσο της Ιταλίας το 1943 δεκαπέντε γυναίκες και παιδιά -το μικρότερο ήταν τεσσάρων ετών. Τα κορίτσια είχαν προηγουμένως βιαστεί και τρυπηθεί με ξιφολόγχες. Ε, λοιπόν, το Δικαστήριο έκρινε ότι το έγκλημα του 1943 έχει παραγραφεί, ενώ του 1931 δεν έχει ακόμα παραγραφεί!
Το ταμπού της Βέρμαχτ σκεπάζει και όσους τόλμησαν τότε να αρνηθούν τις δολοφονικές διαταγές των ανωτέρων τους. Σύμφωνα με τον ιστορικό Φριτς Βέλνερ, η ναζιζτική δικαιοσύνη εξέδωσε απ' το 1939 ως το 1945 30.000 θανατικές καταδίκες για άρνηση στράτευσης ή λιποταξία. Οι 20.000 καταδίκες εκτελέστηκαν και ανάμεσά τους 15.000 για λιποταξία. (Την ίδια περίοδο οι Αμερικάνοι εκτέλεσαν μόνο μία θανατική ποινή εις βάρος λιποτάκτη.) Τα κίνητρα των λιποτακτών δεν ήταν ταυτόσημα, ούτε μπορούν σήμερα πια να διερευνηθούν. Ομως είναι τραγική απόδειξη αυτού του "ταμπού" το γεγονός ότι για πρώτη φορά το 1995, 50 χρόνια από τη λήξη του πολέμου, οι γερμανικές αρχές αναρωτήθηκαν για το ενδεχόμενο αποκατάστασης της μνήμης αυτών των λιποτακτών, που διαχώρισαν την προσωπική τους στάση από την εγκληματική δράση της "ηρωικής Βέρμαχτ".
Η αμηχανία της γερμανικής Βουλής Το περιεχόμενο της Εκθεσης για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ συζητήθηκε και στη γερμανική Βουλή. "Υπήρξε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που οι βουλευτές άκουγαν ο ένας τον άλλο", σχολίασε την επομένη η Tageszeitung (16.3.97). Η συζήτηση προκλήθηκε από δύο προτάσεις βουλευτών (των Πρασίνων και του PDS), να φιλοξενηθεί το 1998 η Εκθεση στο κτίριο της Βουλής στη Βόννη. Μ' αυτό τον τρόπο θα δινόταν -κατά τους προτείνοντες- μια απάντηση σε όσους αντιδρούν στην Εκθεση, και ιδίως στους ναζιστές που επιδιώκουν τη ματαίωση κάθε παρόμοιας δραστηριότητας που "δυσφημεί τους ηρωικούς αγώνες του γερμανικού στρατού".
Με την πρόταση συντάχθηκε και το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, υποστηρίζοντας ότι η Βουλή "οφείλει να χαιρετίσει κάθε απόπειρα ιστορικά αληθινής και ορθής επεξεργασίας της ιστορίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου". Τα εγκλήματα δεν πρέπει να συγκαλυφθούν "για λόγους εθνικιστικού καιροσκοπισμού".
Τελικά η πρόταση απορρίφθηκε, επειδή την αρνήθηκε η κυβερνητική πλειοψηφία, Χριστιανοδημοκρατών, Χριστιανοσοσιαλιστών και Φιλελευθέρων. Τα κόμματα της δεξιάς αντέδρασαν σε "κάθε μονόπλευρη και εκδικητική αντιμετώπιση των μελών της Βέρμαχτ". Ως βασικό επιχείρημα αναφέρθηκε ότι δεν είναι δουλειά της Βουλής να κρίνει το περιεχόμενο κάθε πρωτοβουλίας ιδιωτών ερευνητών. Μ' αυτή την τοποθέτηση η πλειοψηφία συντάχθηκε με τις απόψεις του Βαυαρού ηγέτη των Χριστιανοσοσιαλιστών Πέτερ Γκαουβάιλερ, ο οποίος είχε καλύψει τις κινητοποιήσεις των ακροδεξιών κατά της Εκθεσης στο Μόναχο.
Παρά την αρνητική έκβασή της, η συζήτηση έδωσε την ευκαιρία σε κάποιους βουλευτές να εκφράσουν δημόσια μια κριτική άποψη για τη Βέρμαχτ. Ο σοσιαλδημοκράτης Οτο Σίλι αναφέρθηκε στο παρελθόν τριών ανδρών της οικογένειάς του (θείο, αδελφό, πατέρα), οι οποίοι δεν συντάχθηκαν με το ναζιστικό κράτος, αλλά το υπηρέτησαν, και αντιδιέστειλε την περίπτωση του πεθερού του, του Εβραίου αντάρτη Γίντριχ Σάμοβιτς, ο οποίος πολέμησε στη Ρωσία εναντίον της Βέρμαχτ. Η αίθουσα πάγωσε με την κατάληξη. "Θα σας πω κάτι που πρέπει να το αντιληφθείτε με όλη τη σκληρότητα και την ευκρίνεια: Ο μόνος από τα τέσσερα αυτά άτομα -ο μόνος!- που έδωσε τη ζωή του για έναν δίκαιο σκοπό ήταν ο Γίντριχ Σάμοβιτς." Κανείς δεν τόλμησε να του απαντήσει.Πρόεδρος και χρηματοδότης του Ινστιτούτου Κοινωνικής Ερευνας του Αμβούργου που διοργάνωσε την Εκθεση για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ είναι ο Jan Philipp Reemtsma, κληρονόμος μιας κολοσιαίας καπνοβιομηχανίας. Οι δραστηριότητες και οι ευαισθησίες του τον έχουν φέρει σε σύγκρουση με τους λοιπούς "συναδέλφους" του. Τον Μάρτιο του 1996, τη στιγμή που η Εκθεση προκαλούσε την αντίδραση της δεξιάς, ο Reemtsma έπεσε θύμα απαγωγής. Κρατήθηκε 5 εβδομάδες μέχρι την καταβολή στους απαγωγείς 30 εκατ. μάρκων, του μεγαλύτερου ποσού που έχει ποτέ καταβληθεί για λύτρα στη Γερμανία. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα άρθρου του Reemtsma στο Der Spiegel (2/12/96).
Ο πόλεμος της Βέρμαχτ στην Ανατολή υπήρξε ένας πόλεμος που διαφοροποιείται σαφώς από άλλους, ακόμη και από εκείνους που διεξήγαγε η ίδια η Βέρμαχτ στη Γαλλία ή τις σκανδιναβικές χώρες. Η έκθεση "Πόλεμος εξόντωσης. Εγκλήματα της Βέρμαχτ, 1941-1944" που διοργανώθηκε από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Ερευνας του Αμβούργου έκανε ευρύτατα γνωστή την ιστορική αυτή πραγματικότητα.
Ο πόλεμος στην Ανατολή σχεδιάστηκε εξαρχής ως πόλεμος εναντίον ολόκληρου του πληθυσμού, όχι εναντίον ενός στρατού. Αυτό που σε άλλες περιπτώσεις ανέλαβε το κατοχικό καθεστώς ή μια κυβέρνηση συνεργατών, δηλαδή να βοηθήσει στη μαζική εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού, στα Βαλκάνια και τη Σοβιετική Ενωση το έφερε εις πέρας η ίδια η Βέρμαχτ. (...)
Η Βέρμαχτ συμμετείχε ενεργητικά στη μαζική εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού. Σε αυτό πρέπει να προστεθεί η θανάτωση εκατομμυρίων πολιτών από πείνα ως ρητός πολεμικός στόχος, ο πόλεμος κατά των ανταρτών την εποχή που δεν υπήρχαν ακόμη αντάρτες ως προγραμματισμένη τρομοκρατία στην ύπαιθρο, καθώς και η συστηματική εκτέλεση εκατομμυρίων αιχμαλώτων πολέμου. Εν ολίγοις, η Εκθεση δεν εικονογραφεί τις παρεκτροπές στις οποίες κατέφυγε ένας στρατιωτικός όχλος στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει ένα βάναυσο αντίπαλο, αλλά αποδεικνύει ότι ο πόλεμος είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να οδηγήσει συστηματικά σε αυτές τις παρεκτροπές. (...)
Ο πόλεμος της Βέρμαχτ στην Ανατολή υπήρξε ένας πόλεμος εξόντωσης, κατά τον οποίο οι περισσότεροι στρατιώτες είτε διέπραξαν εγκλήματα είτε υπήρξαν μάρτυρες των εγκλημάτων πολέμου ή τουλάχιστον γνώριζαν τι συνέβαινε. Είναι το ελάχιστο που μπορεί κανείς να πει, κι ας μην υπάρχουν ακριβείς αριθμοί.
Πάντως τα εγκλήματα της Βέρμαχτ ελάχιστα θυμίζουν τις πολεμικές φρικαλεότητες στις οποίες αναφέρονται συχνά οι βετεράνοι του Βιετνάμ. Στην περίπτωση της Βέρμαχτ πρόκειται πολύ περισσότερο για συντεταγμένες και συνήθως εν ψυχρώ εκτελεσμένες πράξεις μαζικής δολοφονίας.
Ξέρουμε ότι η μεταπολεμική Γερμανία, όπως και οι ΗΠΑ μετά το Βιετνάμ, δεν υποδέχθηκε ως ήρωες τους βετεράνους του Β' Παγκόσμιου Πολέμου ούτε έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα προβλήματά τους. Κι αυτό συνέβη αφενός γιατί ο πόλεμος είχε χαθεί, αφετέρου γιατί την προσοχή της μεταπολεμικής κοινωνίας διεκδικούσαν τα θύματα από τις τάξεις των πολιτών: οι νεκροί και οι άστεγοι των αεροπορικών επιδρομών, καθώς και οι απελαθέντες.
Τα εγκλήματα της Βέρμαχτ έγιναν έτσι το μεγαλύτερο ίσως ταμπού της γερμανικής μεταπολεμικής ιστορίας. Η γερμανική κοινωνία αρνήθηκε τα εγκλήματα μέσω μιας συλλογικής αποσιώπησης με το τίμημα να μην αναγνωρίσει στους στρατιώτες της το στάτους του ήρωα και να μην ασχοληθεί με τα προβλήματά τους.
Μολαταύτα, αν εξαιρέσουμε την ακραία τύχη ορισμένων αιχμαλώτων, φαίνεται ότι ο πόλεμος σε ελάχιστες περιπτώσεις είχε για τους στρατιώτες του τις συνέπειες εκείνες που καταλήγουν στον σοβαρό ψυχικό τραυματισμό τους. Αν αυτή η υπόθεση είναι ορθή (κάτι που αγνοούμε), τότε πρέπει με κάθε βεβαιότητα να τη συσχετίσουμε με την εκβαρβάρωση του γερμανικού πληθυσμού τόσο πριν από τον πόλεμο όσο και κατά τη διάρκειά του. Με άλλα λόγια, το περί δικαίου αίσθημα των στρατιωτών δεν υπέστη κάποιο ιδιαίτερο πλήγμα. Και είναι ενδεικτικό ότι πολλοί βετεράνοι (όχι όλοι) συνέχισαν επί χρόνια να αρνούνται ότι διαπράχθηκαν εγκλήματα πολέμου.
Με την έννοια αυτή, ο μισός αιώνας που διήρκεσε η συλλογική γερμανική σιωπή σχετικά με την πραγματική ιστορία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου στη Σοβιετική Ενωση και τα Βαλκάνια συνιστά το χρόνο που χρειάστηκε η γερμανική κοινωνία για να ανακτήσει το ηθικό περιθώριο που της επιτρέπει πλέον να συζητήσει δημόσια τα εγκλήματα ενός πολέμου εξόντωσης.
Η Εκθεση "Πόλεμος εξόντωσης: Τα εγκλήματα της Βέρμαχτ 1941-1944" που οργανώθηκε από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Ερευνας του Αμβούργου και συνεχίζει μέχρι και σήμερα τη διαδρομή της σε πόλεις της Γερμανίας και της Αυστρίας, προκαλώντας ανάμικτα συναισθήματα στους επισκέπτες της. Η κεντρική ιδέα της Εκθεσης, όπως αναλύεται από τον ιστορικό Χάνες Χέερ, είναι ότι ο πόλεμος που διεξήγαγε η Βέρμαχτ δεν σημαδεύθηκε απλώς από κάποια απρογραμμάτιστα εγκλήματα πολέμου, αλλά αποτελεί μέρος του Ολοκαυτώματος. Τη θέση του αυτή δεν τη στηρίζει μόνο στους αριθμούς των άμεσων θυμάτων της Βέρμαχτ (6.5 εκατ. άμαχοι -και ανάμεσά τους 1.5 εκατ. Εβραίοι- 3.5 εκατ. αιχμάλωτοι πολέμου), αλλά και στην επιμελώς οργανωμένη, θεσμικά κατοχυρωμένη και επαναλαμβανόμενη εγκληματική αντιμετώπιση των Εβραίων και όλων των λοιπών "υπανθρώπων" (Σλάβων, Κομμουνιστών, Τσιγγάνων) στις περιοχές που καταλάμβανε.
Αλλά ακόμα και στα εγκλήματα που δεν πήραν άμεσα μέρος αξιωματικοί και άνδρες του στρατού ήταν πάλι η Βέρμαχτ που άνοιγε το δρόμο στις ομάδες εξόντωσης των SS. Οι οργανωτές της Εκθεσης δεν καταλήγουν στη θεωρία της "συλλογικής ευθύνης" όλων των απλών φαντάρων, μια θεωρία που μπορεί να οδηγήσει στην "αθώωση" των κυρίων υπεύθυνων, των σχεδιαστών της γενοκτονίας. Απ' αυτή την άποψη, η προβληματική των οργανωτών δεν ταυτίζεται με τη θεωρία του ιστορικού Ντάνιελ Γκολντχάγκεν, ο οποίος προκάλεσε την ίδια χρονιά μια διεθνή συζήτηση με το βιβλίο του "Οι πρόθυμοι εκτελεστές του Χίτλερ".
Είναι σίγουρο ότι η γνώση των γεγονότων από τους απλούς φαντάρους ήταν άνιση και μερική. Κανείς όμως δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια. Με την αποκάλυψη αυτών των ντοκουμέντων τεκμηριώνεται η ολόψυχη συμμετοχή της Βέρμαχτ στον "ολοκληρωτικό πόλεμο". Οπως παρατηρεί ο ερευνητής Οτο Κέλερ σχολιάζοντας την Εκθεση, "ο ολοκληρωτικός πόλεμος δεν υπήρξε απλώς μια ιδέα του ναζιστή Γκέμπελς, ο οποίος την εκφώνησε με φανατισμό και υπερηφάνεια το 1943. Πρόκειται για μια εφεύρεση των Γερμανών στρατιωτικών, εφεύρεση του Εριχ Λούντεντορφ, ο οποίος μαζί με τον Χίντενμπουργκ ασκούσε από το 1916 δικτατορία στη Γερμανία μέσω των ανώτατων κλιμακίων του στρατεύματος, καλυπτόμενος βέβαια κι αυτός κάτω από κοινοβουλευτικό μανδύα." (περ. Konkret, τ.4, 1995)
Το πενηντάχρονο ταμπού της Βέρμαχτ δεν μπορεί να σπάσει παρά μόνο αν μιλήσει κανείς για τη διάδοχό της, την Μπούντεσβερ. Ο καγκελάριος Αντενάουερ, στην ιδρυτική του ομιλία για τον μεταπολεμικό γερμανικό στρατό, φρόντισε να εξαγνίσει τη Βέρμαχτ, υποστηρίζοντας ότι μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό των ανδρών της φέρει την οποιαδήποτε ευθύνη. Διατηρήθηκαν έτσι στις τάξεις της Μπούντεσβερ όλα τα στελέχη της Βέρμαχτ, με εξαίρεση τους ελάχιστους ανώτατους αξιωματικούς που δικάστηκαν στη Νυρεμβέργη. Ενα απ' αυτά τα στελέχη, ο ταξίαρχος της Μπούντεσβερ Χανς Ντίτερ Βάλτερ εξήγησε το 1962 στο δικαστήριο, όπου οδηγήθηκε με την κατηγορία του εγκληματία πολέμου: "Μου ήταν σαφές ότι οι εγκληματίες ήταν Εβραίοι και Τσιγγάνοι, όμως έπρεπε να εκτελεστούν για να αντιδράσουμε στη δράση των ανταρτών. Τα μέτρα έπρεπε να δρουν αποτρεπτικά, αλλά ταυτόχρονα να λειτουργούν και ως αντίποινα για τα εγκλήματα που είχαν ήδη κάνει οι αντάρτες. Δεν πίστευα ότι ακολουθώντας τις διαταγές αυτές διαπράττω κάτι το απάνθρωπο ή άδικο. Εχω εκπαιδευθεί να εκτελώ τις διαταγές και δεν είχα το δικαίωμα να τις αμφισβητήσω."
Το δικαστήριο τον αθώωσε πανηγυρικά και τον αποκατέστησε στις τάξεις του γερμανικού στρατού. Αλλά ένα χρόνο αργότερα το περιοδικό Der Spiegel δημοσίευσε μια απόρρητη αναφορά του Βάλτερ -όταν ήταν λοχαγός της Βέρμαχτ- "περί ορθής και λανθασμένης συμπεριφοράς κατά την εκτέλεση": "Ο τουφεκισμός των Εβραίων είναι ευκολότερος από των Τσιγγάνων. Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι Εβραίοι πηγαίνουν πολύ ήρεμοι προς την εκτέλεση, ενώ οι Τσιγγάνοι ουρλιάζουν και κουνιούνται συνέχεια, ακόμα και στο χώρο της εκτέλεσης. Μερικοί πηδούν μάλιστα στο λάκκο πριν από τη χαριστική βολή και προσποιούνται τους πεθαμένους."
Ανάλογη καριέρα στην Μπούντεσβερ έκαναν τα περισσότερα στελέχη της Βέρμαχτ. Οπως, π.χ., ο αρχηγός του επιτελείου Πέμσελ, ο οποίος τιμήθηκε το 1950 με την ανάθεση της διοίκησης του 2ου σώματος στρατού. Είναι ο ίδιος που στις 19.10.1941 ανέφερε με υπερηφάνεια: "Εναντι 10 σκοτωμένων και 24 τραυματισμένων Γερμανών στρατιωτών εκτελέστηκαν 2.200 αιχμάλωτοι Σέρβοι. Πρόκειται να εκτελεστούν άλλοι 1.600."
Δεν ήταν εύκολη υπόθεση η συλλογή του υλικού της Εκθεσης. Η Βέρμαχτ πρόσεχε ιδιαίτερα να σβήνει τα ίχνη των εγκλημάτων της. Είχε διαταχθεί "η εκτέλεση των αιχμαλώτων να μη γίνεται σε δημόσιους δρόμους". Βρέθηκαν πολλές αυστηρές διαταγές που υποχρέωναν τους στρατιώτες να μη φωτογραφίζουν τις μαζικές εκτελέσεις. Φυσικά, πάνω στον ενθουσιασμό των εκτελέσεων, ελάχιστοι συγκρατούνταν. Οι στρατιώτες-"φωτογράφοι" φώναζαν "αργά, αργά!" στους συναδέλφους τους που κρεμούσαν τους "κομμουνιστές" στο Σοτομίρ, για να προλάβουν και άλλες πόζες του απαγχονισμού. Μια διαταγή που εκδόθηκε στις 15.11.1941 απαγορεύει την αποστολή παρόμοιων φωτογραφιών από τους στρατιώτες στους οικείους τους "διότι είναι άκρως ανεπιθύμητη η διάδοση τέτοιων αντιαισθητικών εικόνων στον άμαχο πληθυσμό". Αρκετοί στρατιωτικοί παράκουσαν τις διαταγές και έφεραν τις φωτογραφίες σπίτι τους για να συμπληρώσουν τα οικογενειακά άλμπουμ. Ετσι σώθηκαν τα αποτρόπαια ντοκουμέντα.
Η Εκθεση εντοπίζει σε τρία παραδείγματα την εμπλοκή της Βέρμαχτ στα εγκλήματα πολέμου:
- Στο μέτωπο της Λευκορωσίας, που διατηρήθηκε υπό τον έλεγχο της Βέρμαχτ και όπου η συμμετοχή της στο Ολοκαύτωμα είναι αναμφισβήτητη.
- Στην εκστρατεία της Γιουγκοσλαβίας, όπου σημειώθηκαν μαζικές δολοφονίες του άμαχου πληθυσμού με πρόσχημα την αντιμετώπιση των ανταρτών.
- Στις επιχειρήσεις της 6ης στρατιάς, όπου η Βέρμαχτ πρωτοστάτησε στο μακελειό του Μπάμπι Γιαρ.
Με αρκετά εμπόδια συνεχίζεται μέχρι και σήμερα η δίχρονη διαδρομή της Εκθεσης από πόλη σε πόλη. Μόναχο, Βερολίνο, Φρανκφούρτη, Βρέμη, Κόμπλεντς, Μάρμπουργκ... Οι ναζιστικές οργανώσεις αντιδρούν βίαια με διαδηλώσεις και συγκρούονται με ομάδες της αριστεράς. Στο Μόναχο πραγματοποιήθηκε το Μάρτιο του 97 μπροστά στην Εκθεση η μεγαλύτερη συγκέντρωση της άκρας δεξιάς από την εποχή του '60. Οι Χριστιανοδημοκράτες σαμποτάρουν την Εκθεση και δυσφημούν τους οργανωτές. Κάποιες τοπικές αρχές απαγορεύουν τη μεταφορά της Εκθεσης στην πόλη τους. Το αυστριακό Γκρατς, που επρόκειτο να τη δεχθεί σε λίγες μέρες, ματαιώνει την πρόσκληση.
Δυο αποφάσεις του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου που συνέπεσαν με τα εγκαίνια της Εκθεσης εικονογραφούν με τον καλύτερο τρόπο τα αισθήματα του επίσημου γερμανικού κράτους για τη Βέρμαχτ. Η πρώτη αφορούσε τον Εριχ Μίλκε, ο οποίος είχε σκοτώσει το 1931 στο Βερολίνο σε συμπλοκή δυο αστυνομικούς. Ηταν τότε 23 ετών, μέλος του Κ.Κ. Η δεύτερη, αφορούσε τον Βόλφγκανγκ Λένινγκ-Εμντεν, ο οποίος ως αξιωματικός της Βέρμαχτ είχε σκοτώσει στο Καγιάτσο της Ιταλίας το 1943 δεκαπέντε γυναίκες και παιδιά -το μικρότερο ήταν τεσσάρων ετών. Τα κορίτσια είχαν προηγουμένως βιαστεί και τρυπηθεί με ξιφολόγχες. Ε, λοιπόν, το Δικαστήριο έκρινε ότι το έγκλημα του 1943 έχει παραγραφεί, ενώ του 1931 δεν έχει ακόμα παραγραφεί!
Το ταμπού της Βέρμαχτ σκεπάζει και όσους τόλμησαν τότε να αρνηθούν τις δολοφονικές διαταγές των ανωτέρων τους. Σύμφωνα με τον ιστορικό Φριτς Βέλνερ, η ναζιζτική δικαιοσύνη εξέδωσε απ' το 1939 ως το 1945 30.000 θανατικές καταδίκες για άρνηση στράτευσης ή λιποταξία. Οι 20.000 καταδίκες εκτελέστηκαν και ανάμεσά τους 15.000 για λιποταξία. (Την ίδια περίοδο οι Αμερικάνοι εκτέλεσαν μόνο μία θανατική ποινή εις βάρος λιποτάκτη.) Τα κίνητρα των λιποτακτών δεν ήταν ταυτόσημα, ούτε μπορούν σήμερα πια να διερευνηθούν. Ομως είναι τραγική απόδειξη αυτού του "ταμπού" το γεγονός ότι για πρώτη φορά το 1995, 50 χρόνια από τη λήξη του πολέμου, οι γερμανικές αρχές αναρωτήθηκαν για το ενδεχόμενο αποκατάστασης της μνήμης αυτών των λιποτακτών, που διαχώρισαν την προσωπική τους στάση από την εγκληματική δράση της "ηρωικής Βέρμαχτ".
Η αμηχανία της γερμανικής Βουλής Το περιεχόμενο της Εκθεσης για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ συζητήθηκε και στη γερμανική Βουλή. "Υπήρξε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που οι βουλευτές άκουγαν ο ένας τον άλλο", σχολίασε την επομένη η Tageszeitung (16.3.97). Η συζήτηση προκλήθηκε από δύο προτάσεις βουλευτών (των Πρασίνων και του PDS), να φιλοξενηθεί το 1998 η Εκθεση στο κτίριο της Βουλής στη Βόννη. Μ' αυτό τον τρόπο θα δινόταν -κατά τους προτείνοντες- μια απάντηση σε όσους αντιδρούν στην Εκθεση, και ιδίως στους ναζιστές που επιδιώκουν τη ματαίωση κάθε παρόμοιας δραστηριότητας που "δυσφημεί τους ηρωικούς αγώνες του γερμανικού στρατού".
Με την πρόταση συντάχθηκε και το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, υποστηρίζοντας ότι η Βουλή "οφείλει να χαιρετίσει κάθε απόπειρα ιστορικά αληθινής και ορθής επεξεργασίας της ιστορίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου". Τα εγκλήματα δεν πρέπει να συγκαλυφθούν "για λόγους εθνικιστικού καιροσκοπισμού".
Τελικά η πρόταση απορρίφθηκε, επειδή την αρνήθηκε η κυβερνητική πλειοψηφία, Χριστιανοδημοκρατών, Χριστιανοσοσιαλιστών και Φιλελευθέρων. Τα κόμματα της δεξιάς αντέδρασαν σε "κάθε μονόπλευρη και εκδικητική αντιμετώπιση των μελών της Βέρμαχτ". Ως βασικό επιχείρημα αναφέρθηκε ότι δεν είναι δουλειά της Βουλής να κρίνει το περιεχόμενο κάθε πρωτοβουλίας ιδιωτών ερευνητών. Μ' αυτή την τοποθέτηση η πλειοψηφία συντάχθηκε με τις απόψεις του Βαυαρού ηγέτη των Χριστιανοσοσιαλιστών Πέτερ Γκαουβάιλερ, ο οποίος είχε καλύψει τις κινητοποιήσεις των ακροδεξιών κατά της Εκθεσης στο Μόναχο.
Παρά την αρνητική έκβασή της, η συζήτηση έδωσε την ευκαιρία σε κάποιους βουλευτές να εκφράσουν δημόσια μια κριτική άποψη για τη Βέρμαχτ. Ο σοσιαλδημοκράτης Οτο Σίλι αναφέρθηκε στο παρελθόν τριών ανδρών της οικογένειάς του (θείο, αδελφό, πατέρα), οι οποίοι δεν συντάχθηκαν με το ναζιστικό κράτος, αλλά το υπηρέτησαν, και αντιδιέστειλε την περίπτωση του πεθερού του, του Εβραίου αντάρτη Γίντριχ Σάμοβιτς, ο οποίος πολέμησε στη Ρωσία εναντίον της Βέρμαχτ. Η αίθουσα πάγωσε με την κατάληξη. "Θα σας πω κάτι που πρέπει να το αντιληφθείτε με όλη τη σκληρότητα και την ευκρίνεια: Ο μόνος από τα τέσσερα αυτά άτομα -ο μόνος!- που έδωσε τη ζωή του για έναν δίκαιο σκοπό ήταν ο Γίντριχ Σάμοβιτς." Κανείς δεν τόλμησε να του απαντήσει.Πρόεδρος και χρηματοδότης του Ινστιτούτου Κοινωνικής Ερευνας του Αμβούργου που διοργάνωσε την Εκθεση για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ είναι ο Jan Philipp Reemtsma, κληρονόμος μιας κολοσιαίας καπνοβιομηχανίας. Οι δραστηριότητες και οι ευαισθησίες του τον έχουν φέρει σε σύγκρουση με τους λοιπούς "συναδέλφους" του. Τον Μάρτιο του 1996, τη στιγμή που η Εκθεση προκαλούσε την αντίδραση της δεξιάς, ο Reemtsma έπεσε θύμα απαγωγής. Κρατήθηκε 5 εβδομάδες μέχρι την καταβολή στους απαγωγείς 30 εκατ. μάρκων, του μεγαλύτερου ποσού που έχει ποτέ καταβληθεί για λύτρα στη Γερμανία. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα άρθρου του Reemtsma στο Der Spiegel (2/12/96).
Ο πόλεμος της Βέρμαχτ στην Ανατολή υπήρξε ένας πόλεμος που διαφοροποιείται σαφώς από άλλους, ακόμη και από εκείνους που διεξήγαγε η ίδια η Βέρμαχτ στη Γαλλία ή τις σκανδιναβικές χώρες. Η έκθεση "Πόλεμος εξόντωσης. Εγκλήματα της Βέρμαχτ, 1941-1944" που διοργανώθηκε από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Ερευνας του Αμβούργου έκανε ευρύτατα γνωστή την ιστορική αυτή πραγματικότητα.
Ο πόλεμος στην Ανατολή σχεδιάστηκε εξαρχής ως πόλεμος εναντίον ολόκληρου του πληθυσμού, όχι εναντίον ενός στρατού. Αυτό που σε άλλες περιπτώσεις ανέλαβε το κατοχικό καθεστώς ή μια κυβέρνηση συνεργατών, δηλαδή να βοηθήσει στη μαζική εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού, στα Βαλκάνια και τη Σοβιετική Ενωση το έφερε εις πέρας η ίδια η Βέρμαχτ. (...)
Η Βέρμαχτ συμμετείχε ενεργητικά στη μαζική εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού. Σε αυτό πρέπει να προστεθεί η θανάτωση εκατομμυρίων πολιτών από πείνα ως ρητός πολεμικός στόχος, ο πόλεμος κατά των ανταρτών την εποχή που δεν υπήρχαν ακόμη αντάρτες ως προγραμματισμένη τρομοκρατία στην ύπαιθρο, καθώς και η συστηματική εκτέλεση εκατομμυρίων αιχμαλώτων πολέμου. Εν ολίγοις, η Εκθεση δεν εικονογραφεί τις παρεκτροπές στις οποίες κατέφυγε ένας στρατιωτικός όχλος στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει ένα βάναυσο αντίπαλο, αλλά αποδεικνύει ότι ο πόλεμος είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να οδηγήσει συστηματικά σε αυτές τις παρεκτροπές. (...)
Ο πόλεμος της Βέρμαχτ στην Ανατολή υπήρξε ένας πόλεμος εξόντωσης, κατά τον οποίο οι περισσότεροι στρατιώτες είτε διέπραξαν εγκλήματα είτε υπήρξαν μάρτυρες των εγκλημάτων πολέμου ή τουλάχιστον γνώριζαν τι συνέβαινε. Είναι το ελάχιστο που μπορεί κανείς να πει, κι ας μην υπάρχουν ακριβείς αριθμοί.
Πάντως τα εγκλήματα της Βέρμαχτ ελάχιστα θυμίζουν τις πολεμικές φρικαλεότητες στις οποίες αναφέρονται συχνά οι βετεράνοι του Βιετνάμ. Στην περίπτωση της Βέρμαχτ πρόκειται πολύ περισσότερο για συντεταγμένες και συνήθως εν ψυχρώ εκτελεσμένες πράξεις μαζικής δολοφονίας.
Ξέρουμε ότι η μεταπολεμική Γερμανία, όπως και οι ΗΠΑ μετά το Βιετνάμ, δεν υποδέχθηκε ως ήρωες τους βετεράνους του Β' Παγκόσμιου Πολέμου ούτε έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα προβλήματά τους. Κι αυτό συνέβη αφενός γιατί ο πόλεμος είχε χαθεί, αφετέρου γιατί την προσοχή της μεταπολεμικής κοινωνίας διεκδικούσαν τα θύματα από τις τάξεις των πολιτών: οι νεκροί και οι άστεγοι των αεροπορικών επιδρομών, καθώς και οι απελαθέντες.
Τα εγκλήματα της Βέρμαχτ έγιναν έτσι το μεγαλύτερο ίσως ταμπού της γερμανικής μεταπολεμικής ιστορίας. Η γερμανική κοινωνία αρνήθηκε τα εγκλήματα μέσω μιας συλλογικής αποσιώπησης με το τίμημα να μην αναγνωρίσει στους στρατιώτες της το στάτους του ήρωα και να μην ασχοληθεί με τα προβλήματά τους.
Μολαταύτα, αν εξαιρέσουμε την ακραία τύχη ορισμένων αιχμαλώτων, φαίνεται ότι ο πόλεμος σε ελάχιστες περιπτώσεις είχε για τους στρατιώτες του τις συνέπειες εκείνες που καταλήγουν στον σοβαρό ψυχικό τραυματισμό τους. Αν αυτή η υπόθεση είναι ορθή (κάτι που αγνοούμε), τότε πρέπει με κάθε βεβαιότητα να τη συσχετίσουμε με την εκβαρβάρωση του γερμανικού πληθυσμού τόσο πριν από τον πόλεμο όσο και κατά τη διάρκειά του. Με άλλα λόγια, το περί δικαίου αίσθημα των στρατιωτών δεν υπέστη κάποιο ιδιαίτερο πλήγμα. Και είναι ενδεικτικό ότι πολλοί βετεράνοι (όχι όλοι) συνέχισαν επί χρόνια να αρνούνται ότι διαπράχθηκαν εγκλήματα πολέμου.
Με την έννοια αυτή, ο μισός αιώνας που διήρκεσε η συλλογική γερμανική σιωπή σχετικά με την πραγματική ιστορία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου στη Σοβιετική Ενωση και τα Βαλκάνια συνιστά το χρόνο που χρειάστηκε η γερμανική κοινωνία για να ανακτήσει το ηθικό περιθώριο που της επιτρέπει πλέον να συζητήσει δημόσια τα εγκλήματα ενός πολέμου εξόντωσης.
ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ
ΜΠΕΛΑΓΙΑ ΖΕΡΚΟΦ. Στα μέσα Αυγούστου 1941, η τοπική κομαντατούρ διέταξε την καταγραφή όλων των Εβραίων. Οι ενήλικοι εκτελέστηκαν. Τα ενενήντα παιδιά συγκεντρώθηκαν σε φρουρούμενο κτίριο έξω από την πόλη. Υστερα από μεσολάβηση δύο στρατιωτικών ιερέων, οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν για την τύχη των παιδιών που παρέμεναν επί ημέρες έγκλειστα χωρίς τροφή, ο επικεφαλής της 295ης μεραρχίας πεζικού Γκρόσκουρτ επικοινώνησε με τους ανωτέρους του της 6ης στρατιάς για τα περαιτέρω. Η διοίκηση της στρατιάς διέταξε αμέσως τη θανάτωση των ενενήντα παιδιών. Η εκτέλεση των Εβραιόπουλων πραγματοποιήθηκε στις 22 Αυγούστου.
ΣΑΜΠΑΤΣ. Ακολουθώντας τις ρητές εντολές του στρατηγού Μπέμε, σύμφωνα με τις οποίες ο σερβικός πληθυσμός όφειλε να πληρώσει ακριβά και συλλογικά "τα ποτάμια γερμανικού αίματος που προκάλεσε το 1914" (25/9/41), η 342η μεραρχία πεζικού ανέλαβε την "εκκαθάριση" της Μάτσβα: 830 άνδρες εκτελέστηκαν επί τόπου, ενώ 8.400 μεταφέρθηκαν στο Σάμπατς, όπου οργανώθηκε ένα πρόχειρο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Χιλιάδες κρατούμενοι από την περιοχή οδηγήθηκαν στη συνέχεια στο Γιάρακ για να ετοιμάσουν ένα μεγαλύτερο στρατόπεδο. Η μεταφορά των κρατουμένων (Σεπτέμβριος 1941), γνωστή ως "πορεία αίματος", στοίχισε τη ζωή όλων των "αδύναμων" κρατουμένων, τους οποίους οι στρατιώτες της Βέρμαχτ εκτελούσαν επί τόπου. Μεταξύ των πολιτών που συνελήφθησαν στο Σάμπατς υπήρχαν και 1.000 Εβραίοι από την Αυστρία και τη Γερμανία, οι οποίοι, μαζί με τους κρατούμενους τσιγγάνους, υπήρξαν οι πρώτοι που εκτελέστηκαν στο συγκεκριμένο στρατόπεδο.
ΚΡΑΛΙΕΒΟ. Οπως προκύπτει από την ημερήσια διαταγή της 717ης μεραρχίας πεζικού, στις 15 Οκτωβρίου 1941 θανατώθηκαν 300 Σέρβοι. Στις 16 Οκτωβρίου, άνδρες της ίδιας μεραρχίας φυλάκισαν στο εργοστάσιο οχημάτων της πόλης όλους τους άνδρες 14 έως 60 ετών. Στη συνέχεια τους κατέγραψαν και τους οδήγησαν σε ομάδες των εκατό ατόμων έξω από το εργοστάσιο, όπου τους περίμεναν τα πολυβόλα. Αυτή την ημέρα, οι στρατιώτες του 749ου και του 737ου συντάγματος πεζικού της 717ης μεραρχίας θανάτωσαν συνολικά 1736 άνδρες και 19 "κομμουνίστριες γυναίκες". Στην ημερήσια διαταγή του της 23ης Οκτωβρίου, ο διοικητής της μεραρχίας στρατηγός Χόφμαν δήλωνε ικανοποιημένος από τις "επιδόσεις" των ανδρών του στην εκκαθάριση της πόλης.
ΣΙΤΟΜΙΡ. Στις αρχές Αυγούστου 1941, η τοπική κομαντατούρ της Βέρμαχτ συνέλαβε περισσότερους από 400 Εβραίους της πόλης. Στις 7 Αυγούστου, το μεγάφωνο οχήματος της 6ης στρατιάς ανέλαβε να ενημερώσει τους πολίτες σε γερμανική και ουκρανική γλώσσα για μια δημόσια εκτέλεση που θα πραγματοποιόταν στην κεντρική πλατεία. Δίπλα σε μια αγχόνη είχαν συγκεντρωθεί φρουρούμενοι οι 400 Εβραίοι, ενώ στους θεατές διακρίνονταν πολλοί αξιωματούχοι της Βέρμαχτ. Στη συνέχεια, οι παριστάμενοι Ουκρανοί κλήθηκαν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με όποιον από τους κρατούμενους Εβραίους τους είχε βλάψει. Μετά την κακοποίηση των Εβραίων ακολούθησε ο απαγχονισμός των Κίπερ και Κόγκαν, οι οποίοι είχαν συλληφθεί πριν από λίγες ημέρες και είχαν βασανιστεί προκειμένου να ομολογήσουν ότι είχαν διαπράξει "φρικαλεότητες".
ΚΡΑΓΚΟΥΓΕΒΑΤΣ. Λίγες ημέρες μετά τη σφαγή στο Κράλιεβο, άλλες μονάδες του 749ου και 724ου συντάγματος πεζικού ανέλαβαν την "εκκαθάριση" του γειτονικού Κραγκούγεβατς. Οπως προκύπτει από την εσωτερική αλληλογραφία της Βέρμαχτ, ο πληθυσμός της περιοχής κλήθηκε να υποστεί τα γνωστά αντίποινα για τις απώλειες του γερμανικού στρατού στις μάχες του με τους παρτιζάνους: εκατό πολίτες για κάθε νεκρό στρατιώτη, πενήντα για κάθε τραυματία. Στις 19 Οκτωβρίου, δύο τάγματα εισέβαλαν στα χωριά της περιοχής και σκότωσαν 422 άνδρες. Την επομένη συνεχίστηκε η σφαγή στο Κραγκούγεβατς. Χιλιάδες πολίτες σύρθηκαν έξω από τα σπίτια ή τα μαγαζιά τους και συγκεντρώθηκαν σε κοντινό στρατόπεδο. Την ίδια τύχη είχαν ολόκληρες σχολικές τάξεις. Το βράδυ της 20ής Οκτωβρίου η Βέρμαχτ έκρινε ικανοποιητικό τον αριθμό των συλληφθέντων και την επομένη το πρωί άρχισε τις εκτελέσεις. Συνολικά έχασαν τη ζωή τους 2.300 Σέρβοι.
ΓΚΕΤΟ. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1941, η διοίκηση της Βέρμαχτ στη Λευκορωσία λάμβανε έγγραφο με τις "Κατευθύνσεις για την τήρηση της ηρεμίας και της τάξης" στην περιοχή. Σύμφωνα με τις κατευθύνσεις αυτές, η Βέρμαχτ όφειλε να συνεργαστεί με όλες τις τοπικές γερμανικές οργανώσεις και αρχές με στόχο να "εξουδετερωθούν" οι πιο επικίνδυνες κατηγορίες πολιτών, δηλαδή οι αντάρτες, τα κομμουνιστικά και λοιπά ριζοσπαστικά στοιχεία και οι Εβραίοι. Με τη διαταγή αυτή ξεκίνησε η συστηματική μαζική δολοφονία των ΕΒραίων που βρίσκονταν κλεισμένοι στα γκέτο της περιοχής, δολοφονία στην οποία η Βέρμαχτ είχε ενεργή συμμετοχή. Η σφαγή άρχισε τον Οκτώβριο του 1941 και η "εκκαθάριση" των γκέτο του Σμολεβίτσι, Κοϊντάνοβο και Σλουτσκ στοίχισε τη ζωή 8.200 Εβραίων. Στις 30 Οκτωβρίου, η Βέρμαχτ δολοφόνησε 4.500 Εβραίους στο γκέτο Νίσβιτς, στις 2 Νοεμβρίου 1.000 στο γκέτο Λαχοβίτσε, στις 5 Νοεμβρίου 1.000 στα γκέτο Γιαρεμίτσε και Σβίρζνα. στις 9 Νοεμβρίου 1.500-1.800 στο γκέτο Μιρ, στις 13 Νοεμβρίου 9.000 στο γκέτο Σλόνιμ, στις 8 Δεκεμβρίου 3.000 στο γκέτο Νοβογκροντέκ.
ΜΠΑΜΠΙ ΓΙΑΡ. Η συνεργασία μεταξύ της 6ης στρατιάς και των κομάντο των SS υπήρξε ιδιαίτερα στενή στην ΕΣΣΔ. Μετά την κατάληψη πόλεων που είχαν σημαντικές εβραϊκές κοινότητες, συνεννοήθηκαν και εξέδωσαν ανακοινώσεις με τις οποίες καλούσαν τον εβραϊκό πληθυσμό να μαζέψει τα πολυτιμότερα πράγματά του και να συγκεντρωθεί σε συγκεκριμένα σημεία. Πολλοί πίστευαν ότι πρόκειται για μαζικές μετακινήσεις Εβραίων, στην πραγματικότητα το σχέδιο προέβλεπε την εκτέλεσή τους επί τόπου. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941, στο Κίεβο αποφασίστηκε η "εκκένωση των Εβραίων", αλλά οι παριστάμενοι γερμανοί αξιωματούχοι γνώριζαν καλά ότι επρόκετο περί μαζικής δολοφονίας. Στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου, τα SS σκότωσαν στο φαράγγι του Μπάμπι Γιαρ 33.771 Εβραίους. Στη συνέχεια, μονάδα σκαπανέων άνοιξε με ανατίναξη έναν τεράστιο ομαδικό τάφο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Hannes Heer, Klaus Naumann (επιμ.) "Vernichtungskrieg. Verbrechen der Wehrmacht 1941-1994" (εκδ. Hamburger Edition, Hamburg 1994). Συλλογικό έργο που επιμελήθηκαν οι οργανωτές της Εκθεσης και κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν από τα εγκαίνιά της. Περιλαμβάνεται μονογραφία του Mark Mazower για το ρόλο της Βέρμαχτ στην Ελλάδα.Hamburger Institut fur Sozialforschung (επιμ.) Vernichtungskrieg. Verbrechen der Wehrmacht 1941-1944" (εκδ. Hamburger Edition, Hamburg 1996). Ο κατάλογος της Εκθεσης για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ, με πλούσιο εικονογραφικό υλικό.
Eberhard Rondholz "Das deutsche Schreckenregime auf Kreta" (άρθρο στον ειδικό τόμο της εφημερίδας Die Zeit με τίτλο "Gehorsam bis zum Mord" - Υπάκουοι μέχρι θανάτου- Μάρτιος 1995). Η τρομοκρατία της Βέρμαχτ στην Κρήτη.
Roland Kirbach "Kalavrita -ein Ort wird ausgeloscht" (στο ίδιο). Ο αφανισμός των Καλαβρύτων από τη Βέρμαχτ.
Mark Mazower "Η Ελλάδα του Χίτλερ. Η εμπειρία της Κατοχής" (μετάφραση Κώστα Κουρεμένου, "Αλεξάνδρεια", Αθήνα 1994). Στην εξαιρετική μελέτη του, ο άγγλος ιστορικός αναφέρεται εκτενώς στη Βέρμαχτ, αποφεύγοντας τη "δαιμονοποίησή" της, όπως τονίζει στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα κεφάλαια "Ανατομία μιας σφαγής" και "Η συμπεριφορά και οι αξίες του γερμανού στρατιώτη".
ΔΕΙΤΕJenseits des Krieges της Ρουθ Μπέκερμαν (1996). Ντοκιμαντέρ της αυστριακής συγγραφέα και κινηματογραφίστριας με υλικό από την παρουσίαση στη Βιέννη της Εκθεσης για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ. Περιλαμβάνει συνεντεύξεις από βετεράνους που επισκέφθηκαν την Εκθεση και θυμήθηκαν. Βραβείο Viennale 1996.
Ελα να δεις (Idi i smotri) του Ελεμ Κλίμοφ (1985). Το ολοκαύτωμα χωριού της Λευκορωσίας από τη Βέρμαχτ το 1943, αποτυπωμένο με ανυπόφορο ρεαλισμό.
Σιδηρούς σταυρός (Cross of Iron) του Σαμ Πέκινπα (1977). Ο πόλεμος στο Ανατολικό Μέτωπο μέσα από τη δράση μιας διμοιρίας Γερμανών στρατιωτών που προσπαθούν να επιβιώσουν, διαπράττοντας -μεταξύ άλλων- και διάφορες αγριότητες.
Το μπλόκο του Αδωνι Κύρου (1965). Η σφαγή της Κοκκινιάς το 1944, σε μια από τις λίγες ποιοτικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που έχουν ασχοληθεί με την Κατοχή.
(Ελευθεροτυπία, 26/10/1997)
70 χρόνια από τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία
Όσα χρόνια και αν περάσουν από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αφηγήσεις από εκείνη την περίοδο εξακολουθούν να συγκινούν και να προβληματίζουν. Τα ακραία φασιστικά καθεστώτα έκαναν την άνοδό τους στην Ευρώπη σαν ντόμινο, ακολουθώντας το ένα το άλλο. Τα δημοκρατικά κράτη, όπως η Αγγλία και η Γαλλία, παρακολούθησαν την άνοδό τους από απόσταση, χωρίς να επεμβαίνουν ακόμα και όταν εκδηλωνόταν το επεκτατικό τους πρόσωπο. Εν μέρει, τα φασιστικά κράτη συναντούσαν και τη συμπάθεια των δημοκρατικών, λόγω της αμείλικτης εναντίωσής τους απέναντι στα σοσιαλιστικά καθεστώτα και την ιδεολογία τους, τα οποία οι δημοκρατίες έβλεπαν σαν πιθανούς εχθρούς. Όταν ο φασισμός έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιό του για την κατάκτηση ολόκληρης της Ευρώπης, ήταν πια αργά για να αποφευχθεί ο χειρότερος πόλεμος του 20ου αιώνα, ο οποίος στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 50 εκατομμύρια ανθρώπους και προκαλεί ακόμα και σήμερα ρίγη με τις φρικαλεότητες του, με πιο έντονη και οδυνηρή από αυτές το ολοκαύτωμα. Οι σημερινές εφημερίδες αναφέρονται στα γεγονότα πριν και μετά τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939, δημιουργώντας προβληματική και για τη σημερινή κατάσταση. Φυσικά, ένα σενάριο επανάληψης αυτών των γεγονότων μοιάζει ακραίο και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την επιβολή φασισμού στα σημερινά ευρωπαϊκά κράτη. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ο ναζισμός και ο φασισμός γεννήθηκαν και ευδοκίμησαν σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης. Σε τέτοιες περιόδους είναι πιο εύκολο οι άνθρωποι να αμφισβητήσουν τη δημοκρατία και να τη θεωρήσουν υπεύθυνη των προβλημάτων τους, ενώ εναλλακτικές προτάσεις, όσο ακραίες και αν είναι, μπορούν να φανούν πειστικές. Η ενίσχυση των ακροδεξιών κομμάτων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και η άνθηση του νεοναζισμού, παρά τις περιορισμένες διαστάσεις που έχουν, πρέπει να μας προβληματίσουν. Τις μέρες αυτές της τραγικής επετείου, υπάρχει έντονη διαφωνία, σχετικά με το αν πρέπει ή όχι να επανακυκλοφορήσει το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αδόλφου Χίτλερ "Ο Αγών μου". Παράλληλα, η έκδοση ενός βιβλίου του ιστορικού Χέρμαν Φρανκ Μάγερ, αναφορικά με τη δράση της Βέρμαχτ, φέρνει στο φως γεγονότα της περιόδου, που περέμεναν τόσες δεκαετίες κρυφά.
Στ. Ευσταθιάδης, εφημερίδα Το Βήμα"Αυτός ο μεγάλος πόλεμος είχε αιτία"
"Τον Μάρτιο του 1936 γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέρχονται στη Ρηνανία, παραβαίνοντας ρητή διάταξη της Συνθήκης των Βερσαλλιών που απαγόρευε την παρουσία γερμανικών δυνάμεων στα δυτικά του Ρήνου και ως τα γαλλικά σύνορα γερμανική περιοχή. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο Χίτλερ είχε δώσει διαταγή στον αρχηγό του στρατού στρατηγό Φον Μπράουχιτς να υποχωρήσουν οι δυνάμεις αν συναντούσαν αντίσταση. Δεν συνάντησαν. Κάποιες διαμαρτυρίες που διατυπώθηκαν στη γαλλική Εθνοσυνέλευση δεν βρήκαν γενικότερη απήχηση. Στην Αγγλία, όπου ο διάδοχος του θρόνου Εδουάρδος είχε ήδη εκφράσει θαυμασμό για τις προόδους της ναζιστικής Γερμανίας, η κοινή γνώμη περίπου δικαίωσε τον Χίτλερ, μάλιστα η κυβερνητική «Daily Τelegraph» υποστήριζε ότι η Γαλλία θα πρέπει να είναι μάλλον ικανοποιημένη επειδή εφεξής δεν θα χρειάζεται να διατηρεί στη Ρηνανία πολυδάπανες έκτακτες δυνάμεις για την τάξη. Είμαστε στην εποχή όπου η Αγγλία συνταράσσεται από εργατικές απεργίες στις οποίες παίρνουν μέρος και παλαιοί πολεμιστές, στη Γαλλία η κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου του Λεόν Μπλουμ έχει ανταποκριθεί σε σειρά εργατικών αιτημάτων και η κοινωνική πολιτική της γίνεται πρότυπο για άλλες χώρες, ενώ η Ιταλία του Μουσολίνι έχει γίνει το ίνδαλμα των ανά την Ευρώπη συντηρητικών λόγω των επιτυχιών της στην κατάκτηση της Αιθιοπίας, στην οποία είχε εισβάλει τον Οκτώβριο του 1935 παρά τις άνευ περιεχομένου απειλές περί κυρώσεων που ακούγονταν στη Βουλή των Κοινοτήτων. Ο πρώην πρόεδρος της (μεταπολεμικής) Γερμανίας Ρίχαρντ φον Βαϊστσέκερ γράφει ότι ο φασισμός, σε οποιαδήποτε μορφή και υπό οποιοδήποτε «νοικιασμένο ένδυμα», είναι ασθένεια μεταδοτική και αν δεν ληφθούν μέτρα από την πρώτη στιγμή που εκδηλώνεται σε κάποιο μέρος θα έχουμε πανδημία. Αυτό έγινε τη δεκαετία του ΄30 στην Ευρώπη. Η άνοδος του Χίτλερ το 1933 χαιρετίστηκε σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (ιδιαίτερα στην Πολωνία, κατά σύμπτωση) και στην Αγγλία ο πρωθυπουργός Στάνλεϊ Μπάλντουιν εξεδήλωσε δημόσια «ανακούφιση» επειδή επιτέλους θα επικρατούσε «κάποια τάξη» στη Γερμανία, όπου οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη ανά τρίμηνο, οι δολοφονίες πολιτικών και συνδικαλιστών ήταν η εβδομαδιαία πραγματικότητα και όπου η επιρροή των κομμάτων υπολογιζόταν από το πόσα τάγματα ενόπλων μπορούσαν να παρατάξουν. Τον Ιούλιο του 1936 ο στρατηγός Φράνκο επιχειρεί να ανατρέψει τη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας αρχίζοντας έναν εμφύλιο πόλεμο στον οποίο επιδεικτικά έσπευσαν να τον υποστηρίξουν στρατιωτικά ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, ενώ η Αγγλία, διατηρώντας πάντοτε αψεγάδιαστη ουδετερότητα, συζητούσε επί μήνες μέχρι πόσων τόνων φορτηγά σκάφη θα επιτρεπόταν να προσεγγίσουν σε λιμάνια της Ισπανίας. Εναν μήνα αργότερα ο Ιωάννης Μεταξάς εγκαθιστά τη δικτατορία του στην Ελλάδα και τους επόμενους μήνες ως τον Μάρτιο του 1937 η Ρουμανία, η Ιαπωνία και η Αυστρία μεταβάλλονται σε σκιώδεις δημοκρατίες υμνολογώντας την «εθνικοσοσιαλιστική» Γερμανία και μιμούμενες- στο μέτρο που μπορούσαν- την εσωτερική πολιτική της.
Εννοείται ότι σε όλες αυτές τις χώρες υπήρχε πάντοτε κάποια πολιτική ανωμαλία, σοβαρές λίγο πολύ εργατικές διεκδικήσειςστην Αυστρία έχουμε και αιματηρές συγκρούσεις την άνοιξη του 1935- και βεβαίως αυτή η κατάσταση οδηγούσε σε ανοχή και εύνοια προς τον Χίτλερ και τροφοδοτούσε ένα πανευρωπαϊκό κύμα εναντίον τής τότε Σοβιετικής Ενωσης και των κομμουνιστών τους οποίους υποστήριζε σε κάθε χώρα.
Το κλίμα επομένως ήταν καλό για τον Χίτλερ ώστε να προχωρήσει σε πρακτικές πλέον κινήσεις με στόχο το «μεγάλο βήμα», την κατάκτηση της Ευρώπης και τον έμμεσο έλεγχο του υπόλοιπου κόσμου. Η αρχή έγινε, φυσικά, με κινήσεις διπλωματικές. Τον Νοέμβριο του 1936 η Ιαπωνία υπογράφει με τη Γερμανία τη Συνθήκη Εναντίον της Κομιντέρν με στόχο τον «διά παντός τρόπου εξοβελισμό της κομμουνιστικής προπαγάνδας», όπως εξήγησε ο χιτλερικός υπουργός Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς στον αμερικανό δημοσιογράφο Γουίλιαμ Σίρερ. Εναν χρόνο αργότερα, στις 6 Νοεμβρίου 1937, σπεύδει να υπογράψει και ο Μουσολίνι, ο οποίος και ονόμασε την τριμερή συμφωνία «Αξονα» επειδή, όπως δήλωσε, από εκείνη τη στιγμή όλες οι χώρες θα γυροφέρνουν περί το τρίγωνο Βερολίνο- Ρώμη- Τόκιο. Ετσι, όπως γράφει ο Τζέιμς Ντάνινγκαν, ο Χίτλερ χώρισε τον κόσμο σε «καλά παιδιά» και σε «κακά παιδιά». Απροόπτως όμως για τον Χίτλερ, ένα ως τότε «καλό παιδί» έδειξε ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε «κακό παιδί». Πρόκειται για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η γερμανο-ναζιστική επιρροή είχε αυξηθεί σε τέτοιον βαθμό ώστε, όπως αποκαλύπτουν τα χιτλερικά αρχεία, το ένα τρίτο της Βουλής υποστήριζε δημόσια τα «ανορθωτικά βήματα» της Γερμανίας, ενώ οι μισοί και πλέον γερουσιαστές «βλέπουν θετικότατα το Βερολίνο». Εξάλλου ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αγγλία Τζόζεφ Κένεντι, ο πατέρας του προέδρου, ήταν τόσο θερμός υποστηρικτής της πολιτικής του Χίτλερ ώστε ο Ρούζβελτ αναγκάστηκε να τον στείλει σπίτι του...
Τον Αύγουστο, ύστερα από ένα καλοκαίρι διπλωματικής δραστηριότητας μεταξύ Μόσχας, Λονδίνου και Παρισιού, με τον πρόεδρο Ρούζβελτ να εκφράζει δημόσια «απογοήτευση» για τις «περιορισμένες δυνατότητες της δημοκρατίας» να αντισταθεί στον ολοκληρωτισμό και με παροτρύνσεις του στον Πάπα Πίο ΙΑ΄ αλλά και στον Μουσολίνι να βοηθήσουν ώστε να αποφευχθεί ένας «αδικαιολόγητος πόλεμος», στη Μόσχα διεξάγονται στρατιωτικές συνομιλίες μεταξύ Σοβιετικών, Αγγλων και Γάλλων οι οποίες καταλήγουν σε αδιέξοδο επειδή η Πολωνία αρνείται να επιτρέψει την είσοδο σοβιετικών δυνάμεων στη χώρα σε περίπτωση χιτλερικής εισβολής. Το Παρίσι και, λιγότερο, το Λονδίνο δεν δείχνουν διάθεση να παρέμβουν, γιατί όπως εξηγεί ο Σίντνεϊ Αστερ κατά βάθος ο Τσάμπερλεν «εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ο Χίτλερ θα δίσταζε να κάνει έναν πόλεμο χάριν μιας αμφιβόλου γερμανικότητος πόλης» (του Ντάντσιχ). Ας σημειωθεί εδώ ότι είναι κάπως περίεργη η προσφυγή του Ρούζβελτ στον Μουσολίνι τη στιγμή που τον Απρίλιο ο Μουσολίνι είχε εισβάλει και καταλάβει την Αλβανία.
Η αποτυχία των συνομιλιών της Μόσχας έδωσε την ευκαιρία στον Χίτλερ να κλείσει εκείνος στις 23 Αυγούστου «σύμφωνο φίλιας και συνεργασίας» με τη Σοβιετική Ενωση, η οποία περιείχε και μυστικό Πρωτόκολλο το οποίο έδινε στον Στάλιν το δικαίωμα να εισβάλει στην Πολωνία και να επεκτείνει τα ανατολικά σύνορα της χώρας στα όρια της τσαρικής Ρωσίας. Η Αγγλία απάντησε την επομένη με συνθήκη αμοιβαίας βοήθειας με την Πολωνία, η οποία ρητώς ανέφερε ότι η μία χώρα θα σπεύσει σε βοήθεια της άλλης αν αυτή δεχθεί επίθεση «οποθενδήποτε».
Τα ξημερώματα της 1ης Σεπτεμβρίου 1939 η χιτλερική Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία. Δύο ημέρες αργότερα και αφού ο Χίτλερ απέρριψε τηλεσιγραφική διακοίνωση της Αγγλίας και της Γαλλίας, οι δύο χώρες κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Γερμανίας. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άρχιζε."
Στέφανος Χελιδόνης, εφημερίδα Καθημερινή
"Όταν άρχισε η πιο θανατηφόρα σύρραξη"
"Φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από την κήρυξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, του μεγαλύτερου και πιο θανατηφόρου πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στις 31 Αυγούστου του 1939 οι Ναζί σκηνοθέτησαν μία επίθεση ενάντια στον ραδιοσταθμό του Γκλάιβιτς στην Ανω Σιλεσία, τότε στη Γερμανία, παριστάνοντας τους Πολωνούς στρατιώτες. Εκείνη τη νύχτα, μία γερμανική ομάδα υπό τις διαταγές της Γκεστάπο, αφού κατέλαβε τον σταθμό, εξέπεμψε ένα σύντομο αντι-γερμανικό μήνυμα στα πολωνικά. Στόχος ήταν η επίθεση και η εκπομπή να φανούν ως έργο αντι-Γερμανών Πολωνών σαμποτέρ. Για να φανεί πειστική η επίθεση, έφεραν έναν Γερμανό φιλικά προσκείμενο στους Πολωνούς, που είχε συλλάβει η Γκεστάπο την προηγούμενη μέρα, ονόματι Φραντσίσεκ Χόνιοκ, τον έντυσαν σαν σαμποτέρ, τον πυροβόλησαν και τον άφησαν νεκρό στο σημείο, ώστε να φανεί ότι σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της επιχείρησης. Κατόπιν, το πτώμα του παρουσιάστηκε ως απόδειξη της επίθεσης στην αστυνομία και τον Τύπο. Ταυτόχρονα με την επίθεση στο Γκλάιβιτς, έλαβαν χώρα και άλλα επεισόδια κατά μήκος των πολωνο-γερμανικών συνόρων, όπως ο εμπρησμός σπιτιών, ώστε να δοθεί η εντύπωση πολωνικής επιθετικότητας ενάντια στη Γερμανία. Το όλο σχέδιο, αποτελούμενο από 21 επεισόδια, έμεινε γνωστό ως επιχείρηση Χίμλερ. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, με τον Αδόλφο Χίτλερ να αναφέρεται επίσημα στα 21 συνοριακά επεισόδια ως αιτία για τη γερμανική «αμυντική» δράση.
Στις 3 Σεπτεμβρίου, η Βρετανική Αυτοκρατορία και οι περισσότερες χώρες στην Κοινοπολιτεία της, μαζί με τη Γαλλία, κήρυξαν τον πόλεμο στη Γερμανία, και η Ευρώπη εισήλθε στην παγκόσμια πλέον σύρραξη που είχε ήδη αρχίσει από τα μέσα του 1937 στην Ασία, με την έναρξη του δευτέρου σινο-ιαπωνικού πολέμου...
Πώς φτάσαμε στις 3/9/1939
Η γερμανική εισβολή στην Πολωνία ήταν η σπίθα που έφερε την καταστροφή στην Ευρώπη. Η λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η Συνθήκη των Βερσαλλιών άφησαν πίσω τους σαθρά θεμέλια για την επόμενη μέρα. Η ηττηθείσα Γερμανία έπρεπε να σηκώσει το βάρος μεγάλων πολεμικών αποζημιώσεων. Αλλά και Βρετανοί και Γάλλοι έπρεπε να ξεπληρώσουν τα πολεμικά δάνεια που είχαν συνάψει με τις ΗΠΑ. Τέλος, η επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία μόνο αμοιβαία καχυποψία έφερε στις σχέσεις με τη Δύση. Με το οικονομικό κραχ στη Γουόλ Στριτ το 1929, η κατάσταση επιδεινώθηκε. Παράλληλα, μία σειρά κρίσεων, όπως αυτές στη Μαντζουρία το 1931 και στην Αβυσσηνία το 1935, υπέσκαπταν την αξιοπιστία της Κοινωνίας των Εθνών, του διεθνούς οργανισμού επιφορτισμένου με τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης...
Η Συμφωνία του Μονάχου
Τα ξημερώματα της 30ής Σεπτεμβρίου του 1938 υπεγράφη η Συμφωνία του Μονάχου, βάσει της οποίας Βρετανοί και Γάλλοι επέτρεπαν στη Γερμανία να προσαρτήσει την περιοχή της Σουδητίας, όπου ζούσαν τρία εκατομμύρια Γερμανοί. Η κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας, ανήμπορη να αντιδράσει, παρακολουθούσε. Εξάλλου, για την άμυνά της, όπως και η Πολωνία, βασιζόταν στη Γαλλία, με την οποία είχε συνάψει συμμαχία το 1924, και στη Σοβιετική Ενωση, με την οποία είχε υπογράψει συμφωνία αμοιβαίας βοήθειας το 1935, αν και αυτή μπορούσε να επικληθεί μονάχα εάν οι Γάλλοι τηρούσαν τη δική τους συμφωνία. Οι Βρετανοί δεν είχαν υποχρεώσεις απέναντι στην Τσεχοσλοβακία, αλλά βάσει του Συμφώνου του Λοκάρνο θα εξασφάλιζαν τα γαλλικά σύνορα σε περίπτωση απρόκλητης επίθεσης. Γιατί τότε στη συνάντηση στο Μόναχο, με τον Χίτλερ και τον Μπενίτο Μουσολίνι, οι πρωθυπουργοί Νέβιλ Τσάμπερλεϊν και Εντουάρ Νταλαντιέ έδωσαν στο πιάτο τη Σουδητία;
Η προοπτική πολέμου με τη Γερμανία βασάνιζε τις κυβερνήσεις σε Παρίσι και Λονδίνο, καθώς για τη χρηματοδότησή του θα χρειαζόταν να πάρουν νέα δάνεια από τις ΗΠΑ, οι οποίες όμως δεν θα τα έδιναν, καθώς αυτή ήταν η ποινή για τη διακοπή το 1929, λόγω του Κραχ, αποπληρωμής των παλαιότερων δανείων για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο...
Ενα μάθημα που πρέπει να θυμόμαστε
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε ανείπωτο πόνο και θάνατο, με ανυπολόγιστες υλικές ζημιές. Μεταμόρφωσε τον κόσμο στον οποίο ζούμε, με μεγάλες επιστημονικές εξελίξεις, με την ατομική βόμβα, αλλά και με την αναγνώριση για την ανάγκη θεσμικής προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι εικόνες των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν θα σταματήσουν να στοιχειώνουν τον νου. Η παγκόσμια ισορροπία άλλαξε, με τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ενωση να αναδεικνύονται νέες υπερδυνάμεις. Μετά το 1945, ετέθησαν τα θεμέλια για την τάξη πραγμάτων όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, ή τουλάχιστον μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Μέχρι και το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το διεθνές εμπόριο αναπτυσσόταν διαρκώς, έστω και με ιμπεριαλιστικούς όρους. Το 1914 διεκόπη αυτή η πορεία και το 1929 η οικονομική κρίση έδωσε το τελειωτικό χτύπημα, οδηγώντας πολλές χώρες σε πολιτική προστατευτισμού και στην άνοδο φασιστικών καθεστώτων. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη γνώρισε πρωτόγνωρη ανάπτυξη, πρώτα με αμερικανική βοήθεια για ανασύνταξη (τρανταχτό παράδειγμα το σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα) και κατόπιν με μεικτές οικονομίες. Τα τελευταία 20 χρόνια το διεθνές εμπόριο ανθεί και πάλι, με άλματα στην ευημερία χωρών πέραν της Δύσης, όπως συμβαίνει στην Ασία. Φυσικά και υπάρχουν προβλήματα με την παγκοσμιοποίηση, όμως καλούμαστε να ξεπεράσουμε τους σκόπελους και να συνεχίσουμε να ζούμε, όπου και όποτε αυτό είναι δυνατόν, ειρηνικά.
Μετά τη φετινή οικονομική κρίση, είδαμε στις πρόσφατες ευρωεκλογές την άνοδο ακροδεξιών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη. Η απειλή της πείνας ξυπνάει στον άνθρωπο τα πιο επιθετικά ένστικτα, τα οποία απαιτούν στόχο. Στο παρελθόν ήταν ο Εβραίος, σήμερα είναι και ο οικονομικός μετανάστης. Η Ελλάδα φέτος διαπομπεύθηκε διεθνώς με την αθώωση σε δίκη του αρνητή του Ολοκαυτώματος, Κωνσταντίνου Πλεύρη.
Δεν πρέπει να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες σήμερα οφείλουν να θωρακιστούν αποτελεσματικά απέναντι στους εχθρούς τους. Και η διεθνής συνεργασία, μέσω ισχυρών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ, πρέπει να κρατηθεί ζωντανή (τα αποτελέσματα της τελευταίας αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, σε περιφρόνηση των Ηνωμένων Εθνών, είναι γνωστά). Με την επέτειο φέτος για τα 70 έτη από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτό είναι το μάθημα που πρέπει να θυμόμαστε και το μεγάλο στοίχημα για το μέλλον."
Αυγουστίνος Ζενάκος, εφημερίδα Το Βήμα
"«Ο αγών μου» κατά του ρατσισμού"
"Το Κεντρικό Εβραϊκό Συμβούλιο της Γερμανίας γνωμοδότησε υπέρ της κριτικά σχολιασμένης επανέκδοσης του «Μein Κampf» του Χίτλερ. Σοφή κίνηση ή έναρξη διαλόγου με τους αντισημίτες;...
Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς το παραλήρημα: η σύφιλη μοιράζεται σελίδες επί σελίδων άτακτης, εντελώς αταξινόμητης «ανάλυσης» με την κουλτούρα, την παιδεία, το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τέχνη, τη λογοτεχνία, το σεξ, την πορνεία, τον γάμο και, φυσικά, τον φυλετικό χαρακτήρα του κράτους, την υπεροχή της αρίας φυλής, την ανάγκη υποδούλωσης ή εξόντωσης των άλλων λαών και προπάντων των εβραίων, και την ανάγκη επέκτασης της γερμανικής επικράτειας, ώστε να αποκτήσει τον περίφημο «ζωτικό χώρο». Το μόνο για το οποίο δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Χίτλερ είναι η ανειλικρίνεια: ό,τι χρειαζόταν κανείς για να σχηματίσει εικόνα για το τι είδους κόσμο οραματιζόταν ο αυστριακός δεκανέας βρίσκεται στις σελίδες του «Αγώνα μου».
Η νέα έκδοση
Τον τελευταίο καιρό το περιβόητο βιβλίο έχει έρθει ξανά στην επικαιρότητα- και όχι μόνο λόγω της αυριανής επετείου των 70 χρόνων από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο λόγος για την πρόσφατη δημοσιότητα του πονήματος του ναζιστή δικτάτορα είναι ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας του από το γερμανικό κρατίδιο της Βαυαρίας μπορεί να αρθεί. Η Βαυαρία κατέχει τα αποκλειστικά δικαιώματα στο έργο του Χίτλερ και έτσι είναι σε θέση να εφαρμόζει την απαγόρευση. (Το βιβλίο ωστόσο κυκλοφορεί εκτενώς στο Διαδίκτυο.) Η άποψη που είχε εκφράσει προ ενός έτους στον ραδιοφωνικό σταθμό «Deutschlandfunk» το βαυαρικό υπουργείο Οικονομίας, ότι η άρση της απαγόρευσης «θα αντιμετωπιζόταν με απορία», φαίνεται ότι έχει ανασκευαστεί: το υπουργείο Επιστημών της Βαυαρίας σε ανακοίνωσή του, σύμφωνα με την αγγλόφωνη γερμανική ιστοσελίδα «Τhe Lοcal», υποστηρίζει την κυκλοφορία νέας, σχολιασμένης έκδοσης του βιβλίου, πριν από την 31η Δεκεμβρίου 2015, 70ή επέτειο του θανάτου του Χίτλερ, όταν η αποκλειστικότητα του γερμανικού κρατιδίου στα δικαιώματα θα εκπνεύσει. Μάλιστα, σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, πολλοί είναι οι ιστορικοί που τα τελευταία χρόνια έχουν ζητήσει άρση της απαγόρευσης. Ο σχεδιασμός για τον σχολιασμό της νέας έκδοσης έχει ήδη ξεκινήσει στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Ιστορίας του Μονάχου.
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι με τη νέα άποψη των βαυαρικών αρχών συντάσσεται και ο γενικός γραμματέας του Κεντρικού Εβραϊκού Συμβουλίου της Γερμανίας Στέφαν Κράμερ, επαναλαμβάνοντας εκτιμήσεις που είχε κάνει και πριν από έναν χρόνο, σε πείσμα όσων υποστηρίζουν ότι η επανακυκλοφορία του βιβλίου θα προσέβαλλε τη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Σύμφωνα με τη «Lοcal», ο Κράμερ δήλωσε ότι, παρά τις όποιες επιφυλάξεις του, θα ήταν«σώφρον και σημαντικό»να κυκλοφορήσει μια έκδοση που θα περιελάμβανε σχολιασμό από ειδικούς. «Μια κριτική ιστορική έκδοση σήμερα»είπε«θα απέτρεπε τη μελλοντική εκμετάλλευση του βιβλίου από νεοναζιστές».
Νομοθεσία και αντιδράσεις
Οι επίσημες ισραηλινές αρχές δεν φαίνεται πάντως να βλέπουν το ζήτημα με τον ίδιο τρόπο, όπως προκύπτει από τη δήλωση που έκανε στο «Βήμα» η πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα:«Πολυάριθμες χώρες σε όλον τον κόσμο»,σημειώνει η πρεσβεία, «μεταξύ τους και πολλές από τις ευρωπαϊκές χώρες, έχουν ψηφίσει νομοθεσία που απαγορεύει τη δημοσίευση ρατσιστικού υλικού ή οποιουδήποτε είδους παρακίνησης εναντίον ατόμων,ομάδων ή μειονοτήτων. Σε αυτό το πλαίσιο υφίσταται η συγκεκριμένη νομοθεσία που απαγορεύει την έκδοση του “Μein Κampf”.Η πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα δεν έχει υπόψη της τέτοιο νομοθέτημα στην ελληνική νομοθεσία. Υπολογίζοντας τους κινδύνους του ρατσισμού, του αντισημιτισμού και άλλων ειδών παρακίνησης, η πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα καλεί τον έλληνα νομοθέτη να υποστηρίξει έναν τέτοιο νόμο.Η επανέκδοση ενός βιβλίου όπως το “Μein Κampf”, με ή χωρίς σχολιασμό, θα προσφέρει νομιμοποίηση σε ένα από τα πιο ρατσιστικά και αντισημιτικά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ και θα οδηγήσει στην επιστροφή του στα ράφια των βιβλιοπωλείων σε όλον τον κόσμο...
Υποχρεωτικό ανάγνωσμα
Οταν ξεκίνησε να συγγράφει το πόνημά του, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε υποστεί μια πανωλεθρία: είχε μόλις δικαστεί για προδοσία μετά το αποτυχημένο «Πραξικόπημα της Μπιραρίας» του 1923,την πρώτη του απόπειρα να καταλάβει την εξουσία. Παρά τη βαριά κατηγορία,το δικαστήριο τον είχε καταδικάσει μόνο σε πέντε χρόνια φυλάκιση, από τα οποία εξέτισε μόνο τους εννέα μήνες.Εκείνο το καλοκαίρι του 1924, στη φυλακήφρούριο του Λάντσμπεργκ,ο Αδόλφος Χίτλερ ξεκίνησε να υπαγορεύει τον «Αγώνα μου» στον πιστό του Ρούντολφ Ες.
Ο Χίτλερ ήθελε να τιτλοφορήσει το βιβλίο του «Τεσσεράμισι χρόνια αγώνα ενάντια σε ψέματα,βλακεία και δειλία» αλλά ο Μαξ Αμαν, υπεύθυνος εκδόσεων του ναζιστικού κόμματος, άλλαξε τον τίτλο στο πιο ευπώλητο «Ο αγών μου».Παρά την προσπάθειά του- και παρά τη δημοτικότητα του Χίτλερ- το βιβλίο δεν τα πήγε τόσο καλά.Ο Αμαν ισχυρίστηκε ότι τον πρώτο χρόνο της κυκλοφορίας του (ο πρώτος τόμος κυκλοφόρησε το 1925 και ο δεύτερος το 1926) το βιβλίο πούλησε 23.000 αντίτυπα,ωστόσο τα πραγματικά στοιχεία,όπως μπορεί κανείς να διαβάσει στο κλασικό βιβλίο του Γουίλιαμ Λ.Σίρερ «Η άνοδος και η πτώση του Γ΄ Ράιχ»,είναι διαφορετικά: το 1925 πουλήθηκαν 9.473 αντίτυπα και στη συνέχεια,σχεδόν κάθε χρονιά, οι πωλήσεις έπεφταν. Αρχισαν να ανεβαίνουν καθώς ανέβαινε και η ισχύς του ναζιστικού κόμματος: το 1930 πουλήθηκαν 54.086 αντίτυπα, ενώ το 1932 έφθασαν τα 90.351. Το 1933,όταν ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία,τα αντίτυπα που πουλήθηκαν ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο.O Χίτλερ έγινε πλούσιος (και είχε και τα προβλήματά του με την Εφορία,τουλάχιστον ώσπου να μεταμορφωθεί από καγκελάριο σε Φύρερ...).
Ως το 1940 περισσότερα από έξι εκατομμύρια αντίτυπα είχαν πουληθεί σε όλη τη Γερμανία.«Ο αγών μου» έγινε υποχρεωτικό σχολικό βιβλίο και κάθε νιόπαντρο ζευγάρι λάμβανε από ένα αντίτυπο. Ισως,αν πιο πολλοί απ΄ όσους το απέκτησαν είχαν κάνει τον κόπο να το διαβάσουν ή να μελετήσουν πιο προσεκτικά το ανείπωτο παραλήρημά του, η χειρότερη δικτατορία της Ιστορίας να ήταν ακόμη πιο βραχύβια."
Αναστάσης Βιστωνίτης, εφημερίδα Το Βήμα
"Τα άγνωστα εγκλήματα της Βέρμαχτ στην Ελλάδα"
"Για τον βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσε η χώρα μας τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου όσο και στην περίοδο της γερμανοϊταλικής και βουλγαρικής Κατοχής και του Εμφυλίου που ακολούθησε έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες, σε σημείο που να είναι βέβαιος κανείς ότι δεν υπάρχει καμιά αφώτιστη πλευρά και τίποτε που να μην έχει ειπωθεί. Ωστόσο το δίτομο έργο του Χέρμαν Φρανκ Μάγερ Αιματοβαμμένο εντελβάιςπου κυκλοφόρησε εφέτος μας διαψεύδει- κι ευτυχώς. Πέραν των νέων πεδίων και της πληθώρας των στοιχείων που προσκομίζει στην ιστορική έρευνα, καθιστά προφανές, μέσω των τεκμηριωμένων πληροφοριών που περιέχει, αυτό στο οποίο οφείλεται το αίσθημα ενοχής της μεταπολεμικής Γερμανίας, δηλαδή η συλλογική ευθύνη για τα ναζιστικά εγκλήματα, κάτι παρόμοιο θα λέγαμε με το προπατορικό αμάρτημα. Ο Μάγερ αποδεικνύει ότι το σύνολο του ναζιστικού στρατιωτικού μηχανισμού συμμετείχε στα εγκλήματα, ότι δεν ήταν μόνο- ή κυρίως- τα Ες Ες που τα διέπραξαν και ότι ακόμη και επίλεκτα σώματα φημισμένα για τη στρατιωτική τους ηθική βαρύνονται με εγκληματικές πράξεις απίστευτης βαρβαρότητας. Αποφάσισε λοιπόν να καταγράψει την ιστορία της 1ης Ορεινής Μεραρχίας και του 22ου Ορεινού Σώματος Στρατού, αναφερόμενος εκτενώς στην εγκληματική τους δράση στην Ελλάδα από το 1943 ως το 1944...
Το ρατσιστικό δηλητήριο
Αξιοσημείωτα είναι όσα αναφέρει ο Μάγερ για τις απαιτήσεις των πολεμικών αποζημιώσεων της Ελλάδας, όπου γράφει ανάμεσα στα άλλα και τα εξής:«Οι ελληνικές απαιτήσεις για αποζημίωση των άμεσων και έμμεσων καταστροφών του πολέμου και κυρίως η απαίτηση επιστροφής του “δανείου” που είχε εκβιάσει η Βέρμαχτ από το ελληνικό Δημόσιο το 1942 για να καλύψει τα έξοδα της Κατοχής, εξαιρέθηκαν ρητά από τη συμφωνία του 1960(σ.σ.: η συμφωνία προέβλεπε την καταβολή συνολικά μόνο 115 εκατ. γερμανικών μάρκων).Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα,και χωρίς να ληφθούν υπόψη οι τόκοι, η αξία του δανείου ανέρχεται σε πάνω από 5 δισ. ευρώ».
Ιδιαίτερα σημαντικά επίσης είναι τα συμπεράσματα που προκύπτουν σχετικά με τη μεταπολεμική «τύχη» των πρωταγωνιστών. Στους περισσότερους (από τη γερμανική πλευρά) επιβλήθηκαν από μικρές ως «αστείες» ποινές- στη χώρα μας όμως υπήρξαν στελέχη των Ταγμάτων Ασφαλείας που όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν αλλά και «επιβραβεύτηκαν». Χαρακτηριστικό είναι το κεφάλαιο του δεύτερου τόμου το οποίο αναφέρεται στις εκτελέσεις ομήρων στο Αγρίνιο τον Απρίλιο και τον Ιούλιο του 1944. Υπεύθυνος για τις εκτελέσεις εκείνες ήταν ο διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας Γεώργιος Τολιόπουλος, ο οποίος μετά τον πόλεμο σταδιοδρόμησε στον ελληνικό στρατό.«Μετά τον πόλεμο », γράφει ο Μάγερ,«ο Τολιόπουλος έκανε καριέρα στον ελληνικό στρατό. Στις 30 Μαΐου 1948, τη μέρα που προήχθη σε αντισυνταγματάρχη “λόγω των ηρωικών του πράξεων στο πεδίο της μάχης”, σταματά και η συγκάλυψη των δραστηριοτήτων του από το ΓΕΣ και ξαναρχίζουν οι εγγραφές στο μητρώο του. Η περίοδος από το 1939 ως το 1948 έμεινε για πάντα κενή. Εναν χρόνο αργότερα ακολούθησε η προαγωγή του σε συνταγματάρχη. Ο Τολιόπουλος πέθανε στις 7 Φεβρουαρίου 1962 σε στρατιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας»...
Η σφαγή των Ιταλών στην Κεφαλλονιά
Τον Ιούλιο του 1943 τα στρατεύματα των Συμμάχων (αγγλοαμερικανικά) αποβιβάστηκαν στην Ιταλία. Το μουσολινικό καθεστώς κατέρρευσε και στις 8 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς η ιταλική κυβέρνηση του στρατάρχη Μπαντόλιο υπέγραψε συνθηκολόγηση με τους Συμμάχους.Ο Μπαντόλιο ωστόσο δεν κήρυξε ταυτοχρόνως πόλεμο εναντίον του Χίτλερ.Οταν στα τέλη του ίδιου μήνα οι άνδρες της ιταλικής μεραρχίας Ακουι που έδρευε στην Κεφαλλονιά αρνήθηκαν να παραδώσουν τα όπλα στους Γερμανούς,ο Χίτλερ διέταξε τη Βέρμαχτ να εξοντώσει τους «προδότες».Οι Γερμανοί,αν και όχι εύκολα,συνέτριψαν την αντίσταση των Ιταλών,οι οποίοι δεν είχαν αεροπορική κάλυψη.Ο τελικός απολογισμός υπήρξε τραγικός.Στα πεδία των μαχών έχασαν τη ζωή τους 1.315 Ιταλοί και 25 Σλοβένοι.Από αυτούς που παραδόθηκαν,οι Γερμανοί εκτέλεσαν 5.189,ενώ άλλοι 3.000 χάθηκαν στη θάλασσα.Ακόμη και σήμερα οι πληροφορίες για το πώς χάθηκαν αυτοί οι 3.000 άνδρες παραμένουν αντιφατικές.Βέβαιον είναι εν τούτοις ότι πολλά από τα πλοία όπου είχαν φορτωθεί έπεσαν πάνω σε νάρκες με τις οποίες ήταν γεμάτη η θάλασσα γύρω από τη νησί,ενώ μολονότι- όπως λέει ο Μάγερ- δεν έχει επιβεβαιωθεί,πολλούς από τους ναυαγούς οι Γερμανοί ενδέχεται να τους εκτέλεσαν με τα πολυβόλα. Βέβαιον επίσης είναι ότι πολλά από τα πτώματα των αιχμαλώτων που εκτελέστηκαν στην ξηρά οι Γερμανοί τα πέταξαν στη θάλασσα.Τα υπόλοιπα,όσα δεν τα πέταξαν σε ομαδικούς τάφους, τα άφησαν να σαπίζουν σε χαράδρες. «Πόσοι ακριβώς έχασαν τη ζωή τους δεν θα μπορέσει να διαπιστωθεί με βεβαιότητα ποτέ» καταλήγει ο Μάγερ."
Πως βλέπουν οι Γερμανοί τα εγκλήματα πολέμου της Βέρμαχτ.Δείτε το βίντεο
Η επίσημη Γερμανία μπορεί να παριστάνει ότι δεν υπάρχει πια τίποτα που να πρέπει να θυμόμαστε απ΄ όσα έκανε η Γεμανία των ναζί και της Βέρμαχτ.Όμως οι ίδιοι οι Γερμανοί πολίτες και θυμούνται και θέλουν να μάθουν και θέλουν να βγάλουν από πάνω τους το βάρος του σκοτεινού παρελθόντος. Το βίντεο είναι εκλπηκτικό και δείχνει πως νέα παιδιά από τη Γερμανία είδαν μια έκθεση με φωτογραφίες που έδειχναν τα εγκλήματα της Βέρμαχτ,σ΄ όλη την Ευρώπη.Σε μια χώρα που φαινόμενα "ανάστασης" ακροδεξιών και φασιστικών απόψεων θεριεύουν,είναι παρήγορο ότι υπάρχουν κι αυτές οι συμπεριφορές
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
ΠΗΓΗ: Πως βλέπουν οι Γερμανοί τα εγκλήματα πολέμου της Βέρμαχτ.Δείτε το βίντεο http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/04/blog-post_691.html#ixzz28XjEL6FG
Καταγραφή ναζιστικών εγκλημάτων Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"
Ενδεικτικός
πίνακας των εγκλημάτων που έκαναν οι ναζί μαζί με τους συνεργάτες τους
έλληνες ταγματασφαλίτες (προγόνους της Χρυσής Αυγής)
17
Οκτώβρη 1941 : οι Γερμανοί κύκλωσαν τα χωριά Ανω και Κάτω Κερδύλλια της
επαρχίας Νιγρίτας του Νομού Σερρών και εκτέλεσαν 222 άρρενες κατοίκους
από 15 έως 60 χρόνων.
Ξημερώματα
της 23-10-1941 : το Μεσόβουνο του Νομού Κοζάνης περικυκλώνεται από 40
αυτοκίνητα με άνδρες της Βέρμαχτ (Γερμανικός Στρατός). Οι Γερμανοί
στρατιώτες συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους, διαχωρίζουν τους άντρες
ηλικίας 16-69 χρόνων και δίνουν στα γυναικόπαιδα 2ωρη διορία να
συγκεντρώσουν «όσα κινητά πράγματα δυνηθώσι». Τη μεταφορά τους στα
Κομνηνά θα αναλάβει η χωροφυλακή, οι άντρες της οποίας παρακολουθούν
απαθείς τα τεκταινόμενα.
Ακολουθεί η εκτέλεση, «ομαδικώς και δι’ αυτομάτων όπλων», όλων των συλληφθέντων αντρών του χωριού. Η αναφορά του νομάρχη κάνει λόγο για 135 εκτελεσθέντες, ενώ αυτή της γερμανικής διοίκησης για 142.
Ακολουθεί η εκτέλεση, «ομαδικώς και δι’ αυτομάτων όπλων», όλων των συλληφθέντων αντρών του χωριού. Η αναφορά του νομάρχη κάνει λόγο για 135 εκτελεσθέντες, ενώ αυτή της γερμανικής διοίκησης για 142.
28-29
Σεπτεμβρίου 1941 : Στο διάστημα αυτό, οι Βούλγαροι στρατιώτες εκτελούν
στη Δράμα τουλάχιστον 1500 κατοίκους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μόνο στο
Δοξάτο, στις 29 Σεπτεμβρίου, οι Βούλγαροι εκτέλεσαν τουλάχιστον 200
άνδρες ηλικίας 17-50 ετών.
22-25
Απριλίου 1944 : Γερμανοί μαζί με διάφορους Ταγματασφαλίτες (δηλαδή
ένοπλους Έλληνες που συνεργάζονταν με τους Ναζί) όπως η οργάνωση του
γερμανόφιλου (απότακτου) συνταγματάρχη Γεωργίου Πούλου, η ΠΑΟ κ.α.
περικυκλώνουν το χωριό Μεσόβουνο του Νομού Κοζάνης. Εκτελούν 150
κατοίκους και πυρπολούν όλα τα σπίτια τους.
Στο
σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι τα Τάγματα Ασφαλείας αποτέλεσαν
οργανικό τμήμα των κατοχικών στρατευμάτων. Χωρίζονταν σε Ευζωνικά
τάγματα και Εθελοντικά τάγματα. Τα μέλη τους ονομάζονταν ταγματασφαλίτες
(ή Ράλληδες ή Γερμανοτσολιάδες). Γενικοί διοικητές τους ήταν οι
Ανώτεροι Αρχηγοί των SS και της (γερμανικής) αστυνομίας στην Ελλάδα, Γιούργκεν Στρουπ και Βάλτερ Σιμάνα.
16
Φεβρουαρίου 1943 :Οι Ιταλικές δυνάμεις μπαίνουν στο χωριό Δομένικο (που
είναι κοντά στην Ελασσόνα), συλλαμβάνουν τους 117 άνδρες του χωριού και
τους εκτελούν.
1 Μαρτίου 1943: Οι κατακτητές εκτελούν 26 άτομα στη Θεσσαλονίκη στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά.
29 Μαρτίου 1943 : Οι Ιταλοί πυρπολούν πάνω από 200 σπίτια στα Φάρσαλα και εκτελούν 27 άτομα.
Απρίλιος
1943 : Η γερμανόφιλη συμμορία (των Ελλήνων) του Μιχαήλ Παπαδόπουλου
(Μιχάλαγα) σκοτώνει 7 στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΑΜ στα Ίμερα
Κοζάνης. Στις δολοφονίες συμμετέχει και ο ταγματάρχης Παπαβασιλείου,
μέλος της γερμανόφιλης οργάνωσης ΠΑΟ.
6 Ιουνίου 1943 : Οι Ιταλοί εκτέλεσαν 106 Έλληνες κρατουμένους του στρατοπέδου της Λάρισας.
25 Ιουλίου 1943 : Οι κατακτητές εκτελούν 154 άτομα στην Μουσιώτισα της Ηπείρου.
Αύγουστος
1943 : Οι Γερμανοί εκτελούν στο Κομμένο της Άρτας 317 κατοίκους και
καίνε το χωριό. Μεταξύ των θυμάτων ήταν 74 παιδιά κάτω των 10 ετών.
4
Σεπτέμβρη 1943 : Οι Γερμανοί πολιόρκησαν το χωριό Λιγγάδες της Ηπείρου,
έβαλαν φωτιά και έκαψαν ζωντανούς 84 κατοίκους, απ’ τους οποίους οι 40
ήταν παιδιά κάτω των 10 ετών.
21 Σεπτεμβρίου 1943 : Οι Γερμανοί σκότωσαν 44 κατοίκους του χωριού Ελευθέριον.
30
Νοέμβρη του 1943 : Οι Ταγματασφαλίτες συνέλαβαν 283 ανάπηρους του
ελληνοϊταλικού πολέμου και της εθνικής αντίστασης που νοσηλεύονταν σε
νοσοκομεία της Αθήνας και τους εκτέλεσαν.
Δεκέμβριος
1943 : Οι Γερμανοί εκτελούν στα Καλάβρυτα Αχαΐας συνολικά 1104 άνδρες
(από 14 χρονών και πάνω). Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου είχαν καταστρέψει
1000 σπίτια. Η συγκεκριμένη ναζιστική κτηνωδία έχει μείνει στην ιστορία.
16
Σεπτεμβρίου 1943 : Πραγματοποιούνται τα ολοκαυτώματα Βιάννου και
Ιεράπετρας. Τα ναζιστικά στρατεύματα εκτελούν 451 άτομα στην επαρχία
Βιάννου του Νομού Λασιθίου.
Νοέμβριος 1943 : Τα ναζιστικά στρατεύματα σκότωσαν 50 άτομα στο Άργος.
Νοέμβριος
1943 : Οι Γερμανοί σκοτώνουν 118 άτομα στο Μονοδέντρι Λακωνίας μετά από
υπόδειξη των Ταγματασφαλιτών της περιοχής ως αντίποινα για την εξόντωση
γερμανικής φάλαγγας από αντάρτες του ΕΛΑΣ. Στη Σπάρτη και τη γύρω
περιοχή, με βάση καταλόγους που είχαν συντάξει οι Ταγματασφαλίτες
(δηλαδή οι γερμανόφιλοι Έλληνες ρουφιάνοι που εξόντωναν όσους
αντιστέκονταν στον κατακτητή), συλλαμβάνονται 550 πατριώτες που
συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αντάρτες της περιοχής. Οι 400 μεταφέρονται
στις φυλακές της Τρίπολης. Στόχος της ομηρείας η κατατρομοκράτηση του
λαού, αλλά και η άσκηση εκβιασμού, ώστε συγγενείς και φίλοι κρατουμένων
να καταταχθούν στα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας και να συνεργαστούν με
τους κατακτητές. Από τους 118 εκτελεσθέντες οι 89 ήταν Σπαρτιάτες. Μέσα
στα θύματα υπήρχαν και ανήλικα παιδιά και μια γυναίκα.
3 Δεκεμβρίου 1943 : Τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν 50 πολίτες στην Πάτρα.
5
Δεκεμβρίου 1943 : Τα κατοχικά στρατεύματα απαγχόνισαν 50 κρατουμένους
από το στρατόπεδο της Τρίπολης (που ήδη λειτουργούσε ως κέντρο ομηρείας
και προμηθείας θυμάτων «προς παραδειγματισμό») στο σιδηροδρομικό σταθμό
Ανδρίτσας Άργους.
7 Δεκεμβρίου 1943 : Τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν 40 ομήρους στις φυλακές του Γυθείου Λακωνίας.
Δεκέμβριος 1943 : Στο Νομό Λακωνίας οι Γερμανοί εκτελούν συνολικά 119 άτομα (στην Ανδρίτσα, στον Πασσαβά κ.α.).
3 Ιανουαρίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 30 άτομα στην Πάτρα.
8 Ιανουαρίου 1944 : Εκτελούνται 12 άτομα στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη.
22 Ιανουαρίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν στην Πάτρα 30 άτομα.
Τέλη Ιανουαρίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 50 κομμουνιστές ως αντίποινα για τη δολοφονία του Υφυπουργού Ν. Καλύβα.
Ιανουάριος 1944 : Εκτελέστηκαν 456 όμηροι από τις φυλακές της Τρίπολης.
23 Φεβρουαρίου 1944 : Οι κατακτητές εκτελούν στην Κατερίνη Πιερίας 40 άτομα.
24 Φεβρουαρίου 1944 : Εκτελέστηκαν στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας από τους Γερμανούς 204 αγωνιστές από τις φυλακές της Τρίπολης.
Μάρτιος 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 50 κρατούμενους κομμουνιστές.
31 Μαρτίου 1944 : Οι Γερμανοί σκότωσαν στην Κρανώνα 65 ομήρους.
Μάρτιος-καλοκαίρι
1944 : Εκτελούνται στο Μονοδέντρι Λακωνίας 50 άτομα το Μάρτιο, στη
Σπάρτη 244 άτομα τον Απρίλιο-Μάρτιο, στις περιοχές Α. Δημήτριος,
Ζούπαινα, Σουστιάνοι (της Λακωνίας) 40 άτομα τον Ιούνιο, στις περιοχές
Πάνιτσα -Σκαμνάκι-Γύθειο 77 άτομα το καλοκαίρι.
1941-1944
: Την περίοδο της κατοχής, στο Νομό Λακωνίας εκτελέστηκαν από τους
Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους ταγματασφαλίτες τουλάχιστον 1.270
πατριώτες, σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει ο Γ. Ρουμελιώτης. Ο
πραγματικός αριθμός όμως, πρέπει να είναι αρκετά μεγαλύτερος.
1942-1944
: Την περίοδο 1942-1944, οι Εβραίοι της Ελλάδας (και ιδιαίτερα όσοι
κατοικούσαν στη Θεσσαλονίκη) υπέστησαν ποικίλες διώξεις από το γερμανικό
στρατό κατοχής. Οι εκτοπίσεις Εβραίων στα στρατόπεδα του θανάτου ήταν
πολλές. Το πρώτο τρένο που μετέφερε Εβραίους της Θεσσαλονίκης, έφυγε απʼ την πόλη στις 15 Μαρτίου 1943 κι έφτασε στο ΄Αουσβιτς στις 20 Μαρτίου. Από τους πρώτους 2.800 Εβραίους που
μεταφέρθηκαν εκεί, οι 2.191 πέθαναν σε θαλάμους αερίων αμέσως μετά την
άφιξή τους. Συνολικά περίπου 60,000 Εβραίοι της Ελλάδας εξοντώθηκαν από
τους Γερμανούς με δόλιο και βίαιο τρόπο στην περίοδο της κατοχής. Ο
ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ εκτιμά ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων
είναι 56.385. Αυτοί οι 56.385 είναι οι Εβραίοι που δολοφονήθηκαν στα
ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης ή υπέκυψαν σε αργό
θάνατο. Ο Χάγκεν Φλάισερ συμπληρώνει ότι «Μαζί με εκείνους τους 2.500
περίπου που πέθαναν στο εσωτερικό της χώρας ή σκοτώθηκαν από αιτίες ʽʽοφειλόμενες στον πόλεμο ή στην Κατοχήʼʼ
προκύπτει ένας συνολικός αριθμός ολικών απωλειών από 58.885 Εβραίους…»
(Πηγή : Χάγκεν Φλάισερ, Στέμμα και Σβάστικα. Η Ελλάδα της Κατοχής και
της Αντίστασης, τόμος Βʼ)
5 Απριλίου 1944 : Μονάδες των (γερμανικών) SS
πυρπολούν το χωριό Κλεισούρα του Νομού Καστοριάς (θεωρώντας το
προπύργιο των ανταρτών του ΕΛΑΣ) και σκοτώνουν 280 κατοίκους του που στη
συντριπτική πλειονότητά τους ήταν γυναίκες και παιδιά. Τα SS
και οι Βούλγαροι κομιτατζήδες υπό την αρχηγία των Γερμανών διοικητών
της Καστοριάς Ράισελ και Χίλντεμπραντ και την καθοδήγηση του Βούλγαρου
Κάλτσεφ, άρχισαν να φονεύουν τους κατοίκους με αυτόματα, αμφίστομους
πελέκεις και ξιφολόγχες και να πυρπολούν τα σπίτια. Στο πλευρό τους
βρίσκεται και ο διαβόητος Μιχάλαγας (Μιχαήλ Παπαδόπουλος) με την ένοπλη
συμμορία του. Σπέρνουν το θάνατο χωρίς διάκριση και χωρίς κανένα έλεος.
Ξεκοιλιάζανε έγκυες, λογχίζανε βρέφη αβάπτιστα και νήπια, ανήλικες
κοπέλες, γέροντες κι οι γερόντισσες. Μέσα στο δίωρο διάστημα που όριζε η
διαταγή, μετατρέπουν τα πάντα σε κόλαση σπέρνοντας το αίμα, τη φρίκη
και το θάνατο και αφήνοντας πίσω τους 280 θύματα. Ο σφαγέας της
Κλεισούρας ήταν ο συνταγματάρχης Karl Schümers (Καρλ Σύμερς), διοικητής του 7ου Συντάγματος της 4ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας των SS.
Πρώτο
δεκαήμερο Απριλίου 1944 : Με απόφαση της ηγεσίας των Ταγμάτων Ασφαλείας
απαγχονίστηκαν στους Αμπελοκήπους 5 κομμουνιστές ως αντίποινα για τη
δολοφονία του λοχαγού των Ταγμάτων Ευζώνων Κ. Μανωλάκου.
24
Απριλίου 1944 : Στο χωριό Κατράνιτσα (Πύργοι) που είναι κοντά στην
Πτολεμαΐδα, οι Γερμανοί μαζί με ένοπλες φιλοναζιστικές ελληνικές
οργανώσεις σκότωσαν 318 κατοίκους. Η ιστορική κωμόπολη στους πρόποδες
του Βερμίου, καταστράφηκε ολοσχερώς από τη ναζιστική βαρβαρότητα. Η
σφαγή συνοδεύτηκε από λεηλασία και αρπαγή χιλιάδων γιδοπροβάτων. Τίποτα
δεν έμεινε όρθιο και όταν η τραγωδία ολοκληρώθηκε απέμειναν σωροί
ερειπίων που κάπνιζαν και 318 κατακρεουργημένα πτώματα που επί μήνες
παρέμειναν άταφα. Επί κεφαλής των δολοφόνων ήταν ο ακροδεξιός
αρχισυμμορίτης Μιχάλαγας (Μιχαήλ Παπαδόπουλος) και ο διαβόητος
συνταγματάρχης Δημήτριος Χρυσοχόου.
Απρίλιος 1944 : Εκτελούνται στη Λαμία περίπου 150 άτομα και στη Λάρισα 64.
6 Απριλίου 1944 : Εκτελούνται 50 άτομα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
6 Απριλίου 1944 : Οι Ναζί εκτελούν 50 άτομα στη Βέροια.
9 Απριλίου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 50 άτομα στην Κόρινθο.
10 Απριλίου 1944 : Εκτελούνται 6 πολίτες στη Λαμία.
14 Απριλίου 1944 : Οι Γερμανοί μαζί με τα Τάγματα Ασφαλείας εκτελούν στο Αγρίνιο 120 άτομα.
24 Απριλίου 1944 : Οι κατακτητές πυρπολούν το Μέτσοβο και σκοτώνουν 150 άτομα.
25 Απριλίου 1944 : Εκτελούνται στον Καρακόλιθο 134 κρατούμενοι των φυλακών Λιβαδειάς.
Απρίλιος
1944 : Στην Εύβοια, ο Ταγματασφαλίτης στρατηγός Παπαθανασόπουλος
εκτελεί 64 κατοίκους, στέλνει 370 ομήρους στην Αθήνα και κλείνει στις
φυλακές της Χαλκίδας 565.
Απρίλιος-Ιούνιος
1944 : Γερμανοί και Ταγματασφαλίτες καίνε σπίτια και εκτελούν χωρικούς
στο Λεβίδι, τον Άγιο Πέτρο και τα Βούρβουρα της Αρκαδίας.
1
Μαΐου 1944 : Στο σκοπευτήριο της Καισαριανής οι Γερμανοί εκτελούν 200
κρατούμενους κομμουνιστές του στρατοπέδου Χαϊδαρίου. Αυτές οι εκτελέσεις
έγιναν ως αντίποινα για την επίθεση του ΕΛΑΣ εναντίον Γερμανών στην
Πελοπόννησο, στις 27-4-1944, που προκάλεσε τον τραυματισμό 5 Γερμανών
και το θάνατο 4, ανάμεσά τους και ο διοικητής της 41ης Γερμανικής
Μεραρχίας υποστράτηγος Krech.
2
Μαΐου 1944 : Με απόφαση της ηγεσίας των Ταγμάτων Ασφαλείας εκτελέστηκαν
110 κομμουνιστές ως αντίποινα για τη δολοφονία 2 Γερμανών αξιωματικών.
3 Μαΐου 1944 : Οι Γερμανοί εκτελούν 57 κρατούμενους από τις φυλακές Χατζηκώστα και 18 γυναίκες από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
4 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται 16 δημόσιοι υπάλληλοι.
5 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται στη Χαλκίδα 46 άτομα.
Μάιος
1944 : Στην Πάτρα, οι Ταγματασφαλίτες (με διοικητή το Ν. Κουρκουλάκο
που επί χούντας διορίστηκε Διευθυντής της Αγροτικής Τράπεζας)
απαγχονίζουν 10 άτομα, μεταξύ των οποίων ήταν και οι Χρ. Χωμενίδης και
Δ. Πετρίδης (ιδρυτικά στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΑΜ).
10 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 92 κομμουνιστές. Ανάμεσά τους ήταν 10 γυναίκες.
11 Μαΐου 1944 : Εκτελούνται 100 άτομα στη Βοιωτία.
12 Μαΐου 1944 : Απαγχονισμός 24 κρατουμένων από το στρατόπεδο της Λάρισας στον Δοξαρά.
16 Μαΐου 1944 : Εκτέλεση 120 ατόμων από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.
21 Μαΐου 1944 : Απαγχονισμός 8 ατόμων στο Βόλο από τον ΕΑΣΑΔ (ένοπλη ακροδεξιά οργάνωση γερμανόφιλων Ελλήνων).
23 Μαΐου 1944 : Πυρπόληση του χωριού Λίμνη Αργολίδας και εκτέλεση 86 κατοίκων από Γερμανούς και Ταγματασφαλίτες.
28 Μαΐου 1944 : Οι Ταγματασφαλίτες και οι Γερμανοί εκτελούν 15 άτομα στο Βαθυτόπι Κορινθίας.
31 Μαΐου 1944 : Οι Γερμανοί σκοτώνουν 40 άτομα στο Δασολοφο των Φαρσάλων.
2 Ιουνίου 1944 : Εκτέλεση 22 χωρικών στο Κοντομάρι Κυδωνίας, στην Κρήτη.
6
Ιουνίου 1944 : Εκτέλεση 101 ατόμων από το στρατόπεδο Παύλου Μελά στο
δρόμο Θεσσαλονίκης – Κιλκίς. Ανάμεσά τους ο Κώστας Χατζήμαλης, μέλος του
ΚΚΕ.
9 Ιουνίου 1944 : Σύλληψη των 1795 Ελληνοεβραίων της Κέρκυρας. Μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα και εξοντώθηκαν σχεδόν όλοι.
10 Ιουνίου 1944 : Οι άντρες των SS
σκοτώνουν 229 άτομα στο χωριό Δίστομο που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα
του Νομού Βοιωτίας. Επίσης σκοτώνουν 67 πολίτες στα γύρω χωριά, στα
χωράφια και τους δρόμους. Η ναζιστική βαρβαρότητα σημείωσε νέο ρεκόρ. Οι
δολοφόνοι των SS
κατασφάξανε ακόμα και έγκυες γυναίκες, γέροντες, μικρά παιδιά και μωρά.
Για αυτό το απάνθρωπο έγκλημα, ο Γερμανός Στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι που
ήταν ο υπεύθυνος τιμωρήθηκε μόνο με 15 χρόνια φυλάκιση, από τα οποία
εξέτισε μόνο τα 3.
16
Ιουνίου 1944 : Οι Ταγματασφαλίτες εκτελούν στο «Ποτάμι» της Καλαμάτας
30 άτομα, σε αντίποινα για το θάνατο του ταγματάρχη Γεωργαλά. Ανάμεσα
στους εκτελεσμένους ήταν 3 γυναίκες.
16 Ιουνίου 1944 : Εκτέλεση στην Αγυιά Χανίων του Βαγγέλη Κτιστάκη, μέλους του ΚΚΕ.
20 Ιουνίου 1944 : Εκτέλεση 27 ατόμων από τα Τάγματα Ασφαλείας στο Καβακλή Θεσσαλίας.
26
Ιουνίου – 2 Ιουλίου 1944 : Εκκαθαριστικές επιχειρήσεις Γερμανών και
Ταγματασφαλιτών στην Κυνουρία Αρκαδίας και στο όρος Πάρνωνας εναντίον
των ανταρτών του ΕΑΜ. Εκτελούν 202 πολίτες και συλλαμβάνουν άλλους 500.
1 Ιουλίου 1944 : Οι Γερμανοί απαγχονίζουν 50 κρατουμένους του στρατοπέδου Χαϊδαρίου στο Χαρβάτι Αττικής.
2 Ιουλίου 1944 : Εκτέλεση 50 ατόμων στα Σφαγεία της Θεσσαλονίκης.
6
Ιουλίου 1944 : Οι Ταγματασφαλίτες με επικεφαλής τον Ιωάννη
Πλυντζανόπουλο πραγματοποιούν μπλόκο στο Περιστέρι. Συλλαμβάνουν περίπου
120 άτομα και εκτελούν 33.
6 Ιουλίου 1944 : Γερμανοί μαζί με Ταγματασφαλίτες εκτελούν 200 άτομα στα Λιόσια Αττικής.
21 Ιουλίου 1944 : Εκτέλεση 50 ομήρων από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.
24
Ιουλίου 1944 : Σύλληψη περίπου 1700 Εβραίων των Δωδεκανήσων. Στη
συνέχεια στάλθηκαν σε στρατόπεδα όπου εξοντώθηκαν σχεδόν όλοι.
3-22
Ιουλίου 1944 : Οι Γερμανοί μαζί με ένοπλους Έλληνες συνεργάτες τους
(Τάγματα Ασφαλείας, Ε.Σ., ΠΑΟ κ.α.) κάνουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις
στη Βόρεια Πίνδο. Εκτέλεση 161 πολιτών, καταστροφή 4450 οικιών, 5500
καλυβιών, μαντριών και αχυρώνων. Απερίγραπτη λεηλασία και συλλήψεις 427
ομήρων.
31 Ιουλίου 1944 : Οι κατακτητές εκτελούν 59 άτομα στα Καλύβια Αγρινίου.
9 Αυγούστου 1944 : Οι Γερμανοί ανακοίνωσαν ότι εκτέλεσαν 50 άτομα στα βόρεια της Μάνδρας.
13
Αυγούστου 1944 : Οι Γερμανοί μαζί με Ταγματασφαλίτες πραγματοποιούν το
μπλόκο της Καλαμαριάς. Εκτελούν 15 κατοίκους, χρησιμοποιώντας κατάλογο
ονομάτων που τους έδωσε η Χωροφυλακή.
17
Αυγούστου 1944 : Φθάνει τη νύχτα στην Κοκκινιά το μηχανοκίνητο τμήμα
της Αστυνομίας με επικεφαλής το δωσίλογο Ν. Μπουραντά. Περί τους 3.000
βαριά οπλισμένους με πολυβόλα, όλμους, αυτόματα κτλ Γερμανούς και
Έλληνες ταγματασφαλίτες κυκλώνουν την περιοχή. Επικεφαλής της τρομερής
κτηνωδίας που θα εξελιχθεί σε λίγες ώρες είναι ο Ιωάννης Πλυντζανόπουλος
(διοικητής των Ταγματασφαλιτών), ο ταγματάρχης Γιώργος Σγούρος και ο
διοικητής του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Νίκος Μπουραντάς. Οι
Γερμανοί αρχίζουν να καίνε τα σπίτια. Οι ταγματασφαλίτες μπαίνουν στα
σπίτια και αρπάζουν ό,τι βρουν, καταστρέφουν, καίνε, βρίζουν και χτυπούν
γυναικόπαιδα.
Γύρω στις 8.00 π.μ. η πλατεία της Οσίας Ξένης, αλλά και οι γύρω δρόμοι, έχουν γεμίσει από κόσμο. Περίπου 25.000 άτομα. Χωρίζονται κατά ομάδες σε πεντάδες με κενά μεταξύ τους για να μπορούν οι δήμιοι να υποδεικνύουν (να καταδίδουν) όποιον θέλουν. Η εντολή είναι να κάθονται γονατιστοί με ψηλά το κεφάλι. Η ζέστη είναι αφόρητη και αρκετοί λιποθυμούν. Όσες γυναίκες προσπαθούν να πλησιάσουν τους κρατούμενους προσφέροντάς τους λίγο νερό, κακοποιούνται μπροστά σε όλους. Ο Ταγματασφαλίτης Πλυντζανόπουλος, που φοράει κάσκα και κρατά μαστίγιο, δίνει το γενικό πρόσταγμα. Ο Γ. Σγούρος με το γιο του Θεόδωρο Σγούρο που είναι ντυμένος τσολιάς, παίρνουν θέσεις. Στην πλατεία εμφανίζονται ελάχιστοι ρουφιάνοι Κοκκινιώτες που φορούν μαύρες κουκούλες και έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους (για να μην τους αναγνωρίσουν τα θύματα). Ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος, ως γνήσιοι προδότες υποδεικνύουν στους Γερμανούς ποιους να εκτελέσουν. Οι προδότες Κιρκόρ Μπαταβιάν, Γρηγόρης Ιωαννίδης, Μπεμπέκογλου, Μεϊμάρης κ.α. αρχίζουν να υποδεικνύουν άτομα. Ο γνωστός χαφιές της Κοκκινιάς, Μπατράνης, διακρίνει μέσα στο πλήθος το λοχαγό του ΕΛΑΣ Αποστόλη Χατζηβασιλείου και με ειρωνεία τον χαιρετά και δίνει το σύνθημα. Αφού με την ξιφολόγχη του βγάζουν το μάτι και του σχίζουν τα μάγουλα, τον περιφέρουν ανάμεσα στο πλήθος ζητώντας του να προδώσει τους συναγωνιστές του. Η απάντηση του ΕΛΑΣίτη λοχαγού ήταν «Πατριώτες, σηκώστε το κεφάλι, μη φοβάστε. Δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν». Σέρνεται για να κρεμαστεί αναίσθητος. Λίγο πριν ξεψυχήσει ψέλλισε : «ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗ»!!!.
Ακολουθεί ο γραμματέας της ΚΟΒ Κιλικιανών του Κ.Κ.Ε., Παναγιώτης Ασμάνης που τον κομμάτιασαν στην κυριολεξία καθώς τον έσερναν για εκτέλεση. Τον σκότωσε ο ίδιος ο Πλυντζανόπουλος.
Οι δοσίλογοι Βακαλόπουλος, Παρθενίου, Τσιμπιδάρος, Τσανακαλιώτης, Τηλέμαχος, Μόρφης (της Ειδικής Ασφάλειας), Μητρόπουλος, Γκίνος μαζί με το λοχαγό Παπαγεωργίου και τον διερμηνέα Ανθόπουλο συνεχίζουν το έργο της ρουφιανιάς με το δάχτυλο τεντωμένο : «Εσύ εκεί, κι εσύ εμπρός σήκω. Εσύ ο κομμουνιστής».
Οι κουκουλοφόροι σαν τα φίδια σέρνονται μέσα στο πλήθος και διαλέγουν και ο δήμιος εκτελεί. Μέχρι να τους πάνε στον τόπο της εκτέλεσης τους βασανίζουν απάνθρωπα. Το Μαρτύριο τελειωμό δεν έχει. Τη στιγμή αυτή ξεχωρίζει ο ηρωισμός του Κώστα Περιβόλα ο οποίος, την ώρα που τον πάνε για εκτέλεση, ορμά πάνω στον Πλυντζανόπουλο και τον πιάνει από το λαιμό, Ο δήμιος προλαβαίνει και τον εκτελεί επί τόπου. Σωρός τα πτώματα, τσουβαλιασμένα το ένα πάνω από το άλλο. Οι Γερμανοί δίνουν διαταγή στους («Έλληνες») κουκουλοφόρους να σκυλέψουν τους νεκρούς. Τα κτήνη ορμούν πάνω στα κουφάρια των εκτελεσθέντων και αρχίζουν να τους παίρνουν ότι αντικείμενα αξίας είχαν πάνω τους (ρολόγια, δαχτυλίδια , βέρες κ.α.). Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν το αποτρόπαιο ανοσιούργημά τους και οι ίδιοι οι Γερμανοί εκτέλεσαν ορισμένους από αυτούς επί τόπου. Ανάμεσα σ΄ αυτούς ήταν και οι προδότες Μπατράνης και Μπεμπέκογλου. Το απόγευμα, περίπου 8000 Κοκκινιώτες όμηροι οδηγούνται στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Τα διάφορα ιστορικά βιβλία αναφέρουν ότι οι εκτελεσθέντες στο μπλόκο της Κοκκινιάς ήταν 300 – 315 άτομα.
Γύρω στις 8.00 π.μ. η πλατεία της Οσίας Ξένης, αλλά και οι γύρω δρόμοι, έχουν γεμίσει από κόσμο. Περίπου 25.000 άτομα. Χωρίζονται κατά ομάδες σε πεντάδες με κενά μεταξύ τους για να μπορούν οι δήμιοι να υποδεικνύουν (να καταδίδουν) όποιον θέλουν. Η εντολή είναι να κάθονται γονατιστοί με ψηλά το κεφάλι. Η ζέστη είναι αφόρητη και αρκετοί λιποθυμούν. Όσες γυναίκες προσπαθούν να πλησιάσουν τους κρατούμενους προσφέροντάς τους λίγο νερό, κακοποιούνται μπροστά σε όλους. Ο Ταγματασφαλίτης Πλυντζανόπουλος, που φοράει κάσκα και κρατά μαστίγιο, δίνει το γενικό πρόσταγμα. Ο Γ. Σγούρος με το γιο του Θεόδωρο Σγούρο που είναι ντυμένος τσολιάς, παίρνουν θέσεις. Στην πλατεία εμφανίζονται ελάχιστοι ρουφιάνοι Κοκκινιώτες που φορούν μαύρες κουκούλες και έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους (για να μην τους αναγνωρίσουν τα θύματα). Ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος, ως γνήσιοι προδότες υποδεικνύουν στους Γερμανούς ποιους να εκτελέσουν. Οι προδότες Κιρκόρ Μπαταβιάν, Γρηγόρης Ιωαννίδης, Μπεμπέκογλου, Μεϊμάρης κ.α. αρχίζουν να υποδεικνύουν άτομα. Ο γνωστός χαφιές της Κοκκινιάς, Μπατράνης, διακρίνει μέσα στο πλήθος το λοχαγό του ΕΛΑΣ Αποστόλη Χατζηβασιλείου και με ειρωνεία τον χαιρετά και δίνει το σύνθημα. Αφού με την ξιφολόγχη του βγάζουν το μάτι και του σχίζουν τα μάγουλα, τον περιφέρουν ανάμεσα στο πλήθος ζητώντας του να προδώσει τους συναγωνιστές του. Η απάντηση του ΕΛΑΣίτη λοχαγού ήταν «Πατριώτες, σηκώστε το κεφάλι, μη φοβάστε. Δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν». Σέρνεται για να κρεμαστεί αναίσθητος. Λίγο πριν ξεψυχήσει ψέλλισε : «ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗ»!!!.
Ακολουθεί ο γραμματέας της ΚΟΒ Κιλικιανών του Κ.Κ.Ε., Παναγιώτης Ασμάνης που τον κομμάτιασαν στην κυριολεξία καθώς τον έσερναν για εκτέλεση. Τον σκότωσε ο ίδιος ο Πλυντζανόπουλος.
Οι δοσίλογοι Βακαλόπουλος, Παρθενίου, Τσιμπιδάρος, Τσανακαλιώτης, Τηλέμαχος, Μόρφης (της Ειδικής Ασφάλειας), Μητρόπουλος, Γκίνος μαζί με το λοχαγό Παπαγεωργίου και τον διερμηνέα Ανθόπουλο συνεχίζουν το έργο της ρουφιανιάς με το δάχτυλο τεντωμένο : «Εσύ εκεί, κι εσύ εμπρός σήκω. Εσύ ο κομμουνιστής».
Οι κουκουλοφόροι σαν τα φίδια σέρνονται μέσα στο πλήθος και διαλέγουν και ο δήμιος εκτελεί. Μέχρι να τους πάνε στον τόπο της εκτέλεσης τους βασανίζουν απάνθρωπα. Το Μαρτύριο τελειωμό δεν έχει. Τη στιγμή αυτή ξεχωρίζει ο ηρωισμός του Κώστα Περιβόλα ο οποίος, την ώρα που τον πάνε για εκτέλεση, ορμά πάνω στον Πλυντζανόπουλο και τον πιάνει από το λαιμό, Ο δήμιος προλαβαίνει και τον εκτελεί επί τόπου. Σωρός τα πτώματα, τσουβαλιασμένα το ένα πάνω από το άλλο. Οι Γερμανοί δίνουν διαταγή στους («Έλληνες») κουκουλοφόρους να σκυλέψουν τους νεκρούς. Τα κτήνη ορμούν πάνω στα κουφάρια των εκτελεσθέντων και αρχίζουν να τους παίρνουν ότι αντικείμενα αξίας είχαν πάνω τους (ρολόγια, δαχτυλίδια , βέρες κ.α.). Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν το αποτρόπαιο ανοσιούργημά τους και οι ίδιοι οι Γερμανοί εκτέλεσαν ορισμένους από αυτούς επί τόπου. Ανάμεσα σ΄ αυτούς ήταν και οι προδότες Μπατράνης και Μπεμπέκογλου. Το απόγευμα, περίπου 8000 Κοκκινιώτες όμηροι οδηγούνται στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Τα διάφορα ιστορικά βιβλία αναφέρουν ότι οι εκτελεσθέντες στο μπλόκο της Κοκκινιάς ήταν 300 – 315 άτομα.
Δαμάστα,
21 Αυγούστου 1944 : Οι Γερμανοί εκτέλεσαν στις 21 Αυγούστου 1944 τους
30 πιο μάχιμους άνδρες του χωριού στη θέση «Κερατίδι». Στη συνέχεια
εκκένωσαν και ισοπέδωσαν το χωριό.
8 Σεπτεμβρίου 1944 : Εκτελούνται στη Θεσσαλονίκη 8 Εβραίοι.
14
Σεπτεμβρίου 1944 : Οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών πραγματοποιούν
μαζική σφαγή στα Γιαννιτσά, δείχνοντας όλη τους τη βαρβαρότητα. Τα
ελληνικά ένοπλα σώματα του Φριτς Σούμπερτ και του γερμανόφιλου Γεωργίου
Πούλου συλλαμβάνουν κατοίκους της πόλης. Κάποιους τους εκτελούν σε μια
αποθήκη, ενώ τους περισσότερους τους εκτελούν και τους ρίχνουν σε ένα
μεγάλο τάφο. Το θλιβερό περιστατικό συνέβη λίγο πριν την απελευθέρωση
των Γιαννιτσών, τη στιγμή που όλα τα τμήματα του 30ου και 16ου
συντάγματος του ΕΛΑΣ απουσίαζαν από την περιοχή καταδιώκοντας τους
Γερμανούς κατακτητές στην υποχώρησή τους. Τότε, οι ένοπλοι Έλληνες
συνεργάτες των Γερμανών, με επικεφαλείς τους Πούλο, Σκαπέρδα και Σίαρη
βρίσκουν την ευκαιρία και διαπράττουν στα Γιαννιτσά ένα από τα πιο
φρικιαστικά κακουργήματά τους. Από τα βαθιά χαράματα μπλοκάρουν την πόλη
των Γιαννιτσών και ως το μεσημέρι, με βρισιές, απειλές και ξυλοδαρμούς,
συγκεντρώνουν περίπου 3.000 άνδρες από 12-80 ετών στο προαύλιο του Α’
δημοτικού σχολείου. Βγάζουν από το πλήθος των συλληφθέντων περίπου 10
μελλοθάνατους τους οποίους βάζουν στο διπλανό οικόπεδο, να ανοίξουν έναν
τεράστιο τάφο διαστάσεων 4χ6 και ύψους 2,5 μέτρων και μέχρι το σούρουπο
κάτω από την επιστασία του Γερμανού Σούμπερτ σφαγιάζουν μέσα κι έξω από
τον σκαμμένο τάφο με πρωτάκουστη θηριωδία. Υπολογίζεται ότι δολοφονήθηκαν 75 με 104 άτομα.
30 Σεπτεμβρίου 1944 : Οι Ιταλοί εκτελούν 49 άτομα στην Παραμυθιά
της Ηπείρου.
της Ηπείρου.
Σεπτέμβριος
1944 : Γερμανικές μονάδες μαζί με ένοπλα τμήματα Ελλήνων συνεργατών
τους εισέβαλαν στο χωριό Χορτιάτης. Το Τάγμα του Σούμπερτ σκόρπισε τον
τρόμο. Συνολικά έκαψαν πυροβόλησαν ή έσφαξαν 146 άτομα, εκ των οποίων οι
109 ήταν γυναίκες. Οι περισσότεροι από τους δολοφονηθέντες κάηκαν
ζωντανοί στο φούρνο του χωριού.
Πηγη:http://www.zougla.gr/blog/article/491493
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου