Πρώτη μου φορά σε μπουρδέλο
Πήγα στρατό όταν είχα σχεδόν ξεμπερδέψει με τη Νομική. Ακόμα και τότε όμως, δεν είχα καταλάβει -ούτε και κατάλαβα ποτέ- γιατί ο στρατός είναι ένας “Κώδωνας Δικαίου”. Γιατί ο Αστικός και ο Ποινικός Κώδικας αναστέλλουν τη δικαιοδοσία τους όταν πρόκειται για στρατευμένους κληρωτούς, δηλαδή ένστολους πολίτες και τη θέση τους αναλαμβάνει το διαβόητο Στρατοδικείο. Παραβίασες τον ΚΟΚ; Στρατοδικείο! Τέλεσες ένα οποιοδήποτε αδίκημα; Στρατοδικείο! Αποκαλύφθηκε ότι είσαι ο σίριαλ κίλερ με το αγγελικό πρόσωπο που αναζητά η Ιντερπόλ; Στρατοδικείο! Ο δίκας (διοικητής στη στρατοπεδική αργκό) του τάγματός μου, μοίραζε στρατοδικεία σε όσους καβαλούσαν μηχανή χωρίς κράνος στις άδειές τους, ακόμα κι όταν βρίσκονταν σε άλλη πόλη. Θα μου πείτε: είχε καλή πρόθεση. Είχε όμως δικαιοδοσία; Κάποια στιγμή απολύθηκα και πίστεψα ότι επέστρεψα στη νομιμόφρονα αγκάλη του κράτους Δικαίου, όπως το διδάχτηκα στην “Αγωγή του πολίτη” και τη σχολή μου. Προχτές, κατάλαβα ότι υπάρχουν κι άλλες εξαιρέσεις, ακόμα και έξω από το χακί. Ο μαθητής που κράτησε το “αυτοσχέδιο πανό” (sic), όπως το περιέγραψαν τα media (ένα χαρτί τετραδίου ήταν, αλλά δε “γράφει” καλά ως λαβράκι...) φιλοδωρήθηκε με μια ξεγυρισμένη, πενταήμερη αποβολή από τη διεύθυνση του σχολείου του και μάλιστα, εξ’ αιτίας της χτύπησε limit-up στις απουσίες και μένει στην ίδια τάξη -αν πιστέψουμε τα ρεπορτάζ. Ήταν όμως αρμόδια εξουσία, η αυστηρά χειρ του διευθυντού, για την απόδοση της τιμωρίας “που του άξιζε”; Ομολογώ ότι, όσο κι αν έψαξα, δεν κατάφερα να αποκτήσω πρόσβαση ώστε να μελετήσω τον σχολικό κανονισμό. Υποπτεύομαι όμως ότι αυτό το δίπολο ανταμοιβής - τιμωρίας, που οι σύγχρονες εκπαιδευτικές θεωρίες απορρίπτουν ήδη ως παρωχημένο, έχει πεδίο εφαρμογής μόνον το ίδιο το σχολείο: τις πράξεις και τις παραλείψεις των μαθητών εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Το πλαίσιο της τάξης, του μαθήματος και του ωραρίου τους. Σύμφωνοι, ο μαθητής βρισκόταν σε εκπαιδευτική εκδρομή όταν διέπραξε το φρικτό έγκλημα της προσβολής θεσμού (μεταξύ μας, ίσως και να έλεγε ψέματα και να είχε ξαναπάει σε μπουρδέλο - τα παιδιά ωριμάζουν σεξουαλικά πολύ νωρίτερα απ’ όσο θα θέλαμε να ξέρουμε εμείς οι μπαμπάδες...) αλλά η πράξη του ήταν μια προσωπική διατύπωση απέναντι σε κάτι που δεν έχει σχέση με το σχολείο, τη διαδικασία της μάθησης ή τη διαδραστική επικοινωνία με τους συμμαθητές και τους δασκάλους του. Ποιος κήνσωρ αποφάσισε ότι έπρεπε να κολαστεί μέσα στο σχολικό πλαίσιο; Έχουμε διοικητές και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και δεν το γνώριζα; Η Δικαιοσύνη δεν τιμωρεί μόνον τους ενήλικες. Υπάρχουν εισαγγελείς και δικαστήρια ανηλίκων, που ασχολούνται αποκλειστικά με ποινικά τιμωρητέες πράξεις που διαπράττουν οι κάτω των δεκαοκτώ. Αν ο μαθητής είναι υπόλογος μιας τέτοιας απρέπειας, γιατί δεν ασχολήθηκε μαζί του η “κανονική” δικαιοσύνη -για να τηρούνται τα προσχήματα, αν μη τι άλλο; Η απάντηση, για μένα, είναι απλή. Λέγεται “ελευθερία του λόγου” και προστατεύεται από το Σύνταγμα, στο περίφημο άρθρο 14. Και βέβαια, δεν έχει να κάνει μόνον με την ελευθεροτυπία. Την επιδαψιλεύουμε ανερυθρίαστα στους βουλευτές και τους πολιτευτές της Χρυσής Αυγής, την ανεχόμαστε στις κοκορομαχίες μεταξύ βουλευτών, εντός και εκτός του “προσβληθέντος” ναού της Δημοκρατίας, την είδαμε να εκδηλώνεται μαζικά με τις χιλιάδες μούντζες των “αγανακτισμένων”, την απολαμβάνουμε σε ιδιωτικές συζητήσεις ως τη μοναδική μορφή αντίστασης που μας απέμεινε. Αλλά για τον διευθυντή του σχολείου, η “κόκκινη γραμμή” βρισκόταν στη λέξη “μπουρδέλο”. Ή, στη χλεύη της φράσης που την περιελάμβανε. Απόλυτη η εξουσία μέσα στο μικρόκοσμο του εκπαιδευτηρίου, απόλυτη και η διαφθορά που παρήγαγε. Όταν ήμουν μαθητής στην Κοζάνη, την περίεργη δεκαετία του ’70, οι καθηγητές -σπιούνοι είχαν πάρει εντολή να “δίνουν” τους μαθητές που έπιαναν να κυκλοφορούν μόνοι τους μετά τις δέκα το βράδυ στην πόλη. Κάποτε, έπιασαν κι εμένα. Και την επομένη κάλεσαν τον πατέρα μου για να τον επιπλήξουν, που μου επέτρεπε να “αλητεύω” after hours. Με τα γαλόνια του συνταγματάρχη ο πατέρας μου, εμφανίστηκε στο γραφείο του διευθυντή, τον άκουσε με υπομονή (την ελάχιστη που ανέκαθεν διέθετε) και ύστερα, σηκώθηκε όρθιος και τον περιέλουσε με βρισιές κρητικής προέλευσης και επινόησης με κατακλείδα αυτό: “Εγώ νουθετώ τα παιδιά μου. Εσύ είσαι εδώ μόνο για να τους προσφέρεις γνώση. Αν υπερβείς τα όριά σου, θα με αναγκάσεις να κάνω το ίδιο”. Ήταν μια προκλητική κατάχρηση εξουσίας, φυσικά. Προκλητική και απολαυστική... Αλήθεια, δεν ξέρω αν το να λες τη Βουλή “μπουρδέλο” είναι απρέπεια ή διορατική περιγραφή. Δεν ξέρω επίσης, αν ο μαθητής είχε στόχο την αντίδραση ή το χαβαλέ. Ξέρω μόνο αυτό. Αν αφήσουμε τους δασκάλους να γίνουν παιδονόμοι, η κοινωνία μας, θα κατρακυλήσει άλλο ένα σκαλοπάτι. Και δεν της έχουν μείνει πολλά μέχρι τον πάτο.
Πήγα στρατό όταν είχα σχεδόν ξεμπερδέψει με τη Νομική. Ακόμα και τότε όμως, δεν είχα καταλάβει -ούτε και κατάλαβα ποτέ- γιατί ο στρατός είναι ένας “Κώδωνας Δικαίου”. Γιατί ο Αστικός και ο Ποινικός Κώδικας αναστέλλουν τη δικαιοδοσία τους όταν πρόκειται για στρατευμένους κληρωτούς, δηλαδή ένστολους πολίτες και τη θέση τους αναλαμβάνει το διαβόητο Στρατοδικείο. Παραβίασες τον ΚΟΚ; Στρατοδικείο! Τέλεσες ένα οποιοδήποτε αδίκημα; Στρατοδικείο! Αποκαλύφθηκε ότι είσαι ο σίριαλ κίλερ με το αγγελικό πρόσωπο που αναζητά η Ιντερπόλ; Στρατοδικείο! Ο δίκας (διοικητής στη στρατοπεδική αργκό) του τάγματός μου, μοίραζε στρατοδικεία σε όσους καβαλούσαν μηχανή χωρίς κράνος στις άδειές τους, ακόμα κι όταν βρίσκονταν σε άλλη πόλη. Θα μου πείτε: είχε καλή πρόθεση. Είχε όμως δικαιοδοσία; Κάποια στιγμή απολύθηκα και πίστεψα ότι επέστρεψα στη νομιμόφρονα αγκάλη του κράτους Δικαίου, όπως το διδάχτηκα στην “Αγωγή του πολίτη” και τη σχολή μου. Προχτές, κατάλαβα ότι υπάρχουν κι άλλες εξαιρέσεις, ακόμα και έξω από το χακί. Ο μαθητής που κράτησε το “αυτοσχέδιο πανό” (sic), όπως το περιέγραψαν τα media (ένα χαρτί τετραδίου ήταν, αλλά δε “γράφει” καλά ως λαβράκι...) φιλοδωρήθηκε με μια ξεγυρισμένη, πενταήμερη αποβολή από τη διεύθυνση του σχολείου του και μάλιστα, εξ’ αιτίας της χτύπησε limit-up στις απουσίες και μένει στην ίδια τάξη -αν πιστέψουμε τα ρεπορτάζ. Ήταν όμως αρμόδια εξουσία, η αυστηρά χειρ του διευθυντού, για την απόδοση της τιμωρίας “που του άξιζε”; Ομολογώ ότι, όσο κι αν έψαξα, δεν κατάφερα να αποκτήσω πρόσβαση ώστε να μελετήσω τον σχολικό κανονισμό. Υποπτεύομαι όμως ότι αυτό το δίπολο ανταμοιβής - τιμωρίας, που οι σύγχρονες εκπαιδευτικές θεωρίες απορρίπτουν ήδη ως παρωχημένο, έχει πεδίο εφαρμογής μόνον το ίδιο το σχολείο: τις πράξεις και τις παραλείψεις των μαθητών εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Το πλαίσιο της τάξης, του μαθήματος και του ωραρίου τους. Σύμφωνοι, ο μαθητής βρισκόταν σε εκπαιδευτική εκδρομή όταν διέπραξε το φρικτό έγκλημα της προσβολής θεσμού (μεταξύ μας, ίσως και να έλεγε ψέματα και να είχε ξαναπάει σε μπουρδέλο - τα παιδιά ωριμάζουν σεξουαλικά πολύ νωρίτερα απ’ όσο θα θέλαμε να ξέρουμε εμείς οι μπαμπάδες...) αλλά η πράξη του ήταν μια προσωπική διατύπωση απέναντι σε κάτι που δεν έχει σχέση με το σχολείο, τη διαδικασία της μάθησης ή τη διαδραστική επικοινωνία με τους συμμαθητές και τους δασκάλους του. Ποιος κήνσωρ αποφάσισε ότι έπρεπε να κολαστεί μέσα στο σχολικό πλαίσιο; Έχουμε διοικητές και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και δεν το γνώριζα; Η Δικαιοσύνη δεν τιμωρεί μόνον τους ενήλικες. Υπάρχουν εισαγγελείς και δικαστήρια ανηλίκων, που ασχολούνται αποκλειστικά με ποινικά τιμωρητέες πράξεις που διαπράττουν οι κάτω των δεκαοκτώ. Αν ο μαθητής είναι υπόλογος μιας τέτοιας απρέπειας, γιατί δεν ασχολήθηκε μαζί του η “κανονική” δικαιοσύνη -για να τηρούνται τα προσχήματα, αν μη τι άλλο; Η απάντηση, για μένα, είναι απλή. Λέγεται “ελευθερία του λόγου” και προστατεύεται από το Σύνταγμα, στο περίφημο άρθρο 14. Και βέβαια, δεν έχει να κάνει μόνον με την ελευθεροτυπία. Την επιδαψιλεύουμε ανερυθρίαστα στους βουλευτές και τους πολιτευτές της Χρυσής Αυγής, την ανεχόμαστε στις κοκορομαχίες μεταξύ βουλευτών, εντός και εκτός του “προσβληθέντος” ναού της Δημοκρατίας, την είδαμε να εκδηλώνεται μαζικά με τις χιλιάδες μούντζες των “αγανακτισμένων”, την απολαμβάνουμε σε ιδιωτικές συζητήσεις ως τη μοναδική μορφή αντίστασης που μας απέμεινε. Αλλά για τον διευθυντή του σχολείου, η “κόκκινη γραμμή” βρισκόταν στη λέξη “μπουρδέλο”. Ή, στη χλεύη της φράσης που την περιελάμβανε. Απόλυτη η εξουσία μέσα στο μικρόκοσμο του εκπαιδευτηρίου, απόλυτη και η διαφθορά που παρήγαγε. Όταν ήμουν μαθητής στην Κοζάνη, την περίεργη δεκαετία του ’70, οι καθηγητές -σπιούνοι είχαν πάρει εντολή να “δίνουν” τους μαθητές που έπιαναν να κυκλοφορούν μόνοι τους μετά τις δέκα το βράδυ στην πόλη. Κάποτε, έπιασαν κι εμένα. Και την επομένη κάλεσαν τον πατέρα μου για να τον επιπλήξουν, που μου επέτρεπε να “αλητεύω” after hours. Με τα γαλόνια του συνταγματάρχη ο πατέρας μου, εμφανίστηκε στο γραφείο του διευθυντή, τον άκουσε με υπομονή (την ελάχιστη που ανέκαθεν διέθετε) και ύστερα, σηκώθηκε όρθιος και τον περιέλουσε με βρισιές κρητικής προέλευσης και επινόησης με κατακλείδα αυτό: “Εγώ νουθετώ τα παιδιά μου. Εσύ είσαι εδώ μόνο για να τους προσφέρεις γνώση. Αν υπερβείς τα όριά σου, θα με αναγκάσεις να κάνω το ίδιο”. Ήταν μια προκλητική κατάχρηση εξουσίας, φυσικά. Προκλητική και απολαυστική... Αλήθεια, δεν ξέρω αν το να λες τη Βουλή “μπουρδέλο” είναι απρέπεια ή διορατική περιγραφή. Δεν ξέρω επίσης, αν ο μαθητής είχε στόχο την αντίδραση ή το χαβαλέ. Ξέρω μόνο αυτό. Αν αφήσουμε τους δασκάλους να γίνουν παιδονόμοι, η κοινωνία μας, θα κατρακυλήσει άλλο ένα σκαλοπάτι. Και δεν της έχουν μείνει πολλά μέχρι τον πάτο. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου