Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

Κίτρινη κορδέλα – Κέβιν Πάουερς. ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΣ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ


ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ
Καταρχήν προτείνουμε την ανάγνωση του βιβλίου στους μαθητές. Αμέσως μετά το Πάσχα αρχίζουν οι εξετάσεις και σύντομα θα επιλέξουν την σχολή που επιθυμούν. Η οικονομική κατάσταση και τα Μνημόνια έχουν πνίξει την ελπίδα, έχουν στραγγαλίσει το όνειρο και ωθούν χιλιάδες νέους να επιλέξουν τις στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές λόγω της επαγγελματικής κατοχύρωσης που προσφέρουν. Το βιβλίο έχει πολλά να πει σε αυτά τα παιδιά που η ένταξη τους στις Ένοπλες Δυνάμεις αργά ή γρήγορα θα τους οδηγήσει σε εκστρατευτικά σώματα των ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ ή των Συμμαχιών Προθύμων Ιμπεριαλιστών, αλλά και να στρέψουν τα όπλα τους κατά του εχθρού αγωνιζόμενου εργαζόμενου λαού.
Καλούμε επίσης να το διαβάσουν όλοι αυτοί που απελπισμένοι από την ανεργία αναζητούν διέξοδο σε ιδιωτικούς στρατούς και κυνηγάνε να γίνουν μπράβοι στα πλοία των εφοπλιστών. 
Εμείς πιστεύουμε ότι στην σημερινή εποχή και βρισκόμενοι αντιμέτωποι με αυτή τη βάναυση ταξική κυβερνητική πολιτική και τα Μνημόνια δεν υπάρχει ατομική διέξοδος. Το τίμημα της εξαγοράς για την ένοπλη περιφρούρηση των συμφερόντων του κόσμου του πλούτου, σε οποιαδήποτε μορφή –ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, Στρατό ή Ιδιωτικές Εταιρείες «Άμυνας-Ασφάλειας»- είναι τεράστιο.
Σας καλούμε να μην ξεπουληθείτε. Να μην γυρίσετε την πλάτη στην εργατική τάξη, στον εργαζόεμνο γονιό, τον αδελφό και φίλο σας.
Πρέπει τώρα όλοι μαζί να αγωνιστούμε για την Ανατροπή της αστικής πολιτικής και τη διεκδίκηση των κοινών δικαιωμάτων μας.

Κίτρινη κορδέλα – Κέβιν Πάουερς


Οι Εκδόσεις Μεταίχμιο παρουσιάζουν το βιβλίο του Κέβιν Πάουερς με τίτλο «Κίτρινη κορδέλα», σε μετάφραση της Μυρσίνης Γκανά.
ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ GUARDIAN ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ 2012
HEMINGWAY FOUNDATION / PEN 2012
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:



Και μετά, το καλοκαίρι, ο πόλεμος προσπάθησε να μας σκοτώσει καθώς η ζέστη ξεθώριαζε όλα τα χρώματα από τις πεδιάδες… Προσπαθούσε να μας σκοτώσει κάθε μέρα, αλλά δεν τα είχε καταφέρει. Όχι πως η ασφάλειά μας ήταν εγγυημένη. Δεν προοριζόμασταν να επιζήσουμε. Η αλήθεια είναι πως δεν προοριζόμασταν για τίποτα. Ο πόλεμος θα έπαιρνε ό,τι μπορούσε. Ήταν υπομονετικός. Δεν ενδιαφερόταν για επιδιώξεις, ή όρια, για το αν σε αγαπούσαν πολλοί ή κανένας.

Στην Αλ Ταφάρ του Ιράκ, οι αμερικανοί στρατιώτες Μπαρτ και Μερφ, είκοσι ενός και δεκαοχτώ ετών αντίστοιχα, παλεύουν να επιζήσουν καθώς η διμοιρία τους εμπλέκεται σε αιματηρές μάχες. Στη διάρκεια των ατελείωτων ημερών που ακολουθούν οι δυο νεαροί προσπαθούν να προστατέψουν ο ένας τον άλλο από όλες τις επιβουλές: από τους αντάρτες, την εξάντληση, την ψυχολογική πίεση που ασκεί η μόνιμη απειλή του κινδύνου.
Έναν χρόνο μετά, ο Μπαρτ επιστρέφει από την πρώτη γραμμή του πυρός. Οι αναμνήσεις ωστόσο δεν τον αφήνουν να ησυχάσει: η οσμή της καμένης σάρκας που κατακλύζει τον πρωινό αέρα, το φως του ήλιου που πέφτει κάθετα, η σκόνη που σηκώνεται καθώς ο δρόμος γαζώνεται από σφαίρες, η υπόσχεση που έδωσε στη μητέρα του Μερφ ότι ο γιος της θα γυρίσει σπίτι του σώος και αβλαβής.

Με μοναδική συναισθηματική δύναμη, ο ποιητής και βετεράνος του Ιράκ Κέβιν Πάουερς ξεγυμνώνει τις επιπτώσεις αυτού του κρυφού πολέμου στις οικογένειες των στρατιωτών και συνθέτει ένα αξέχαστο μυθιστόρημα, γεννημένο από την προσωπική εμπειρία του, μια ελεγεία στη φιλία και την απώλεια, αλλά και την αγάπη, το κουράγιο και τη θέληση για επιβίωση.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ

Γιατί αποκαλύπτει για ποιους λόγους η νεολαία του περιθωρίου στις ΗΠΑ-και όχι μόνο- αποφασίζει να γίνει Μισθοφόρος και να ενταχθεί στον αμερικανικό στρατό. «Και στην πραγματικότητα η δειλία σε έφερε σε αυτό το χάλι, γιατί ήθελες να είσαι άνδρας και οι άλλοι σε κοροίδευαν» ή γιατί αντιμετωπίζουν το δίλημμα «δουλειά στο ορυχείο ή εθελοντής στο USA ARMY».

Και αν ο στρατός φαντάζει ως μέσο γαι να ξεφύγεις από τις χειρότερες δουλειές, την εργασιακή περιπλάνηση και την ανοία, είναι σίγουρο ότι από τις συνέπειες του πολέμου δε μπορείς να ξεφύγεις ποτέ. Τα ψυχολογικά προβλήματα και η αυτοκτονία είναι η κατάληξη.

Όταν όλοι σε θέλουν πολεμική μηχανή και ήρωα:

«γιατί δεν υπάρχει τρόπος να επανορθώσεις για το γεγονός ότι σκότωσες γυναίκες ή ακόμα για το ότι έβλεπες γυναίκες να σκοτώνονται, ή εδώ που τα λέμε και για το γεγονός ότι σκότωσες άνδρες και τους πυροβόλησες πισώπλατα, και μάλιστα περισσότερες φορές από ότι χρειαζόταν για να τους σκοτώσεις, και πως ήταν σαν να προσπαθούσες να σκοτώσεις ότι έβλεπες μπροστά σου καμιά φορά γιατί ένιθωθες  σαν κάποιο οξύ να πότιζε την ψυχή σου και μετά η ψυχή σου είχε χαθεί και, γνωρίζοντας από αυτά που μάθαινες όλη σου τη ζωή ότι δεν υπάρχει τρόπος να εξιλεωθείς για αυτό που κάνεις, το μάθαινες αυτό όλη σου τη ζωή, αλλά μετά ακόμα και η μητέρα σου είναι τόσο χαρούμενη και περήφανη επείδη ακολούθησες σωστά την σκοπευτική γραμμή και έκανες ανθρώπους να σωριάζονται και να μην ξανασηκώνονται ποτέ και ναι, ίσως να προσπαθούσαν να σε σκοτώσουν κι εκείνοι, οπότε λες “τι άλλο μπορείς να κάνεις;”» 

Υπηρετώντας έναν στρατό, τον ρόλο του οποίου στο Ιράκ περιγράφει ένας συνταγματάρχης, λέγοντας «Αυτή είναι η γη που βρίσκεται θαμμένος ο Ιωνάς, όπου παρακάλεσε για τη θεία δικαοσύνη. Εμείς είμαστε τώρα αυτή η δικαιοσύνη».

Όμως η βία γεννά τη βία, την εκδίκηση. «Θα ρίχναμε καραμέλες στα παιδιά τους όσο θα περιπολούσαμε στους δρόμους, με τα οποία θα πολεμούσαμε κάποιο φθινόπωρο σε μερικά χρόνια απο τώρα».

Στο Ιράκ το μόνο που μετρά είναι η επιβίωση. Και ο φόβος των κατοχικών δυνάμεων συχνά οδηγεί στη διάπραξη εγκλημάτων κατά αμάχων, καθώς η ζωή κανενός δεν έχει καμιά σημασία. Είναι ένας φόβος που προέρχεται από την αίσθηση ότι κανείς δε σε θέλει, όλοι σε θεωρούν εχθρό και υπεύθυνο του καθημερινού δράματος που τους προκαλείς. «Η άδεια πόλη κάπνιζε. Την είχαμε γονατίσει με τη σύγχρονη τεχνολογία μας».

Και τι μένει τελικά για τον νεκρό ήρωα; Το ένοπλο πιόνι του ιμπεριαλισμού, περιτρυγυρισμένο από το μίσος του εθνικισμού και του ρατσισμού που καταλήγει ότι «θα έπρεπε να ρίξουμε μια ατόμική βόμβα σε αυτούς τους νέγρους της άμμου και να τους στείλουμε πίσω στη λίθινη εποχή. Να γίνει όλη η άμμος γυαλί»...

Εκτός από το φέρετρο και την σημαία, υπάρχει η παραμύθα της κυρίαρχης προπαγάνδας και η αδιαφορία. Γράφει ο συγγραφέας

«όλοι οι άλλοι, μαλάκα δεν θέλουν να ξέρουν. Αν ήθελαν, θα ήξεραν, έτσι; Δεν είναι και ο μόνος νεκρός στη μάχη με γαμημένα παράσημα και μια μαλακισμένη ιστορία για τη μάνα του».

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου