Hip Hop και Low Bap: Αυτό που εκείνος θα ‘θελε

Συνέντευξη Τύπου παραχώρησαν σήμερα στην ΕΣΗΕΑ εκπρόσωποι της χιπ χοπ μουσικής σκηνής με αφορμή τη δολοφονία του μουσικού - γνωστού για την αντιφασιστική του δράση - Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τον χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά. Η Συνέντευξη Τύπου διοργανώθηκε μετά από πρόταση του φίλου του Παύλου, Θανάση Περάκη (a.k.a. Tiny Jackal) και προσέλκυσε πολλούς μουσικούς με κεντρικό σύνθημα την καταδίκη του φασισμού. Πρόθεση των παρευρισκόμενων, όπως τόνισαν, είναι να κάνουν το όραμα του Παύλου Φύσσα πραγματικότητα. Ποιο ήταν αυτό; Να δει τη μουσική σκηνή της χιπ χοπ ενωμένη.

“Ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν ούτε αριστερός, ούτε δεξιός. Τον ένοιαζε να είναι ελεύθερο μυαλό”, λέει ο Θανάσης Περάκης. “Δεν ήταν ούτε ΚΚΕ, ούτε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έχουν γραφτεί πολλά για την δολοφονία και δεν πρέπει να το αφήσουμε αυτό να συνεχίζεται”, συμπληρώνει. 

Ο Παύλος Φύσσας, όπως περιγράφει ο Tiny Jackal ήταν ενεργό μέλος της ραπ μουσικής. Έκανε συναυλίες για ανθρώπους που είναι άρρωστοι δίνοντας τα έσοδα για να τους βοηθήσει. Έδινε κουβέρτες σε άστεγους. Προσέφερε φαγητό. “Δεν έβγαινε να παίξει πόλεμο στους δρόμους. Όταν κατεβαίναμε σε διαδήλωση και γινόντουσαν φασαρίες μου έλεγε παμε να βρούμε έναν κουλουρα να τους πετάξουμε σουσάμι να πέσουν πάνω τους τα περιστέρια”. Όπως λέει ο ίδιος, ο Φύσσας είχε δυο οράματα: Το ένα ήταν να ενώσει ξανά την σκηνή του χιπ χοπ, και το άλλο ήταν να φτιάξει ένα ίδρυμα που θα προσέφερε στέγη, γράμματα και πολιτισμό.

Ο Μιχάλης Μυτακίδης, των Active Member (B.D.Foxmoor), παίρνοντας τον λόγο είπε πως “είναι τραγικό να μιλάμε για πράγματα που αγαπάμε και να χρησιμοποιούμε την λέξη θυμάμαι. Όμως, θυμάμαι τον Παύλο από μικρό να προσπαθεί και να αποδεικνύει ότι οι παλιοί δεν έχουν πάντα δίκιο”, σχολιάζοντας πως μόνο ο θάνατος του Π.Φύσσα συγκεκριμένα θα μπορούσε να φέρει κοντά όλους όσους βρέθηκαν στο πάνελ της συνέντευξης Τύπου. Ο Μ.Μυτακίδης είπε ακόμη ότι αποφασίστηκε να κερδίσει η χιπ χοπ σκηνή τον χώρο που της αξίζει στα πολιτιστικά δρώμενα. “Θα κάνουμε αυτό που ήθελε ο Παύλος”, δήλωσε.
Από τα Ημισκούμπρια βρέθηκαν στο πάνελ ο Δημήτρης Μεντζέλος και ο Πρύτανης. “Το νόημα του χιπ χοπ είναι η αδελφοσύνη, και αυτήν πρέσβευε ο Παύλος. Μάλιστα, με είχε φωνάξει να φτιάξουμε ένα τραγούδι που θα δείχνει την χαρά της ζωής”, είπε ο Δ. Μεντζέλος και διάβασε στίχους που είχε γράψει μετά την στυγερή δολοφονία για τον Killah P.

“Βρέθηκε κάποιος να του κλείσει το στόμα. Όμως και τα δικά μας στόματα ήταν κλειστά μέχρι τώρα. Δεν μιλούσαμε για αυτά τα θέματα και είναι παράλογο και λάθος να υπάρχουν κακοί άνθρωποι εκεί έξω στις κοινωνίες μας. Όμως θα πρέπει να τους βοηθήσουμε μέσα από την μουσική μας - και ο καθένας με τον τρόπο του. Ο τσαμπουκάς δεν φέρνει το σωστό αποτέλεσμα”, είπε ο Πρύτανης.
“Οι ναζί δεν φοβούνται ότι θα φτιάξουμε παραστρατιωτικές ομάδες του καλού. Φοβούνται τον Παύλο που λέει σε εμάς φύγετε σεις, θα τους σταματήσω εγώ με τα λόγια”, είπε ο Νικήτας Κλιντ, που σχολίασε ότι δεν αρκεί κανείς να καταδικάζει τον φασισμό και τον ναζισμό, ούτε να μιλάει για νεκρούς που εξάλλου “ότι και να πει είναι λίγο”. Πρέπει, “να τραβήξει και την γραμμή μεταξύ ανεκτού και μη ανεκτού”, για αυτό τον λόγο η κίνηση να βρεθούν “όλα τα παιδιά του χιπ χοπ εδώ αποτελεί ουτοπία έστω και για μια ημέρα και δεν αποκλείει κανέναν”.
“Ο Παύλος έκατσε να μιλήσει με 60 άτομα που κρατούσαν ρόπαλα για να την γλυτώσουν οι υπόλοιποι. Εγώ θα είχα φύγει”, δηλώνει το Θηρίο, τονίζοντας ότι έχει σημασία να σταματήσεις τον φασισμό χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα δικά του τεχνάσματα της βίας.

Την δύναμη του λόγου απέναντι στην βία επικρότησε και ο Εισβολέας. “Εδώ εμείς μιλάμε για τον Παύλο και έξω κάποιοι ψάχνουν αντεκδίκηση. Αλλά εμείς αγαπάμε. Είναι πρόβλημα να θέλουμε και εμείς εκδίκηση. Αυτό που πρέπει να θέλουμε είναι να δουν και οι άλλοι το φως αλλιώς θα καταστραφούμε τελείως”.
“Ο λόγος που είμαι εδώ είναι επειδή το ήθελε ο Παύλος. Ήθελε όλοι μας εδω να παίξουμε στην ίδια συναυλία. Αυτο που δεν χωρούσε μέχρι τώρα ήταν το εγώ μας”, δήλωσε ο Ευθύμης (Terror ex Crew) σχολιάζοντας το όραμα που είχε για την μουσική σκηνή, που εκπροσωπούσε, ο Παύλος Φύσσας. “Εγω θα πρότεινα αυτό το πράγμα να γίνει ένας θεσμός. Ήταν το όραμα ενός ανθρώπου που πρέσβευε την ελευθερία του λόγου”, συμπλήρωσε.
O 12ος Πίθηκος ανέφερε ότι τον Π. Φύσσα τον ήξερε τα τελευταία τρια χρόνια και πάντα ήταν κάποιος που αναζητούσε το “φως και την αγάπη. Όχι το σκοτάδι και το μίσος. Ήταν μάγκας και παλικάρι”. Αυτό όμως που τον έχει ανησυχήσει περισσότερο είναι η αδιαφορία και η άγνοια της κοινωνίας. “Έχω μέρες να χαμογελάσω και όταν πετυχαίνω φίλους στον δρόμο μου λένε τι έχεις ρε Άκη. Τους λέω ότι δεν είμαι και πολύ καλά και μου απαντούν: γιατί, τι έγινε; Αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο. Γιατί δεν έχουν καταλάβει τι έγινε”.
Ο Οδυσσέας Τσιαμπόκαλος και ο Νίκος Λαζαρίδης (Μόνιμος Κάτοικος) τόνισαν πως όλοι όσοι βρίσκονται στο πάνελ και εκπροσωπούν αυτήν την μουσική σκηνή βρίσκονται απέναντι σε όλους όσους διψάνε για αίμα, υπογραμμίζοντας ότι δεν θα δοθεί λύση εάν μείνουν απαθείς και απολιτίκ. “Αυτούς τους έχουμε απέναντί μας. Αλλά δεν θα τους στήσουμε στον τοίχο. Εγώ προτείνω να τους μεταλαμπαδεύσουμε παιδεία”, είπε ο Αλέξανδρος, φίλος του Παύλου Φύσσα, που δεν θέλησε να πει το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο.

“Είχα παει με τον Παύλο στην πρώτη του συναυλία. Κομματικά ο Παύλος δεν ανήκει πουθενά. Δεν είχε τέτοια ταυτότητα. Δεν σήκωνε το άδικο. Ο Παύλος δεν πέθανε άδικα. Πέθανε πολεμώντας το άδικο. Προστατεύοντας τα παιδια απο τους φασιστες, και μακάρι να πεθάνω και εγώ έτσι”, είπε ο Πέτρος Χουντίδης, και απαντώντας σε ερώτηση εάν φοβούνται οι καλλιτέχνες για τους στίχους τους επικαλέστηκε ένα δίστιχο του ράπερ Ραντίμ:
“Μπορεί και εγώ να φοβάμαι, μπορεί και εγώ να τρομάζω,
Αλλά άλλο να φοβάμαι και άλλο να δειλιάζω”

Η ανακοίνωση πριν την Συν. Τύπου

«Λοιπόν, αλάνια (όπως θα ξεκίναγε κι ο Παύλος), ήρθε η ζωή και μας παρέδωσε ένα απλό, αλλά σπάνιο μάθημα. Κάθε μαχαιριά στο κορμί του αδερφού μας ηταν συγχρόνως μαχαιριά στον εγωισμό μας, στις θύμησες που όλοι αρνηθήκαμε, στην απάθεια μας και στη ματαιοδοξία μας. Πολλοί από εσάς και ειδικά οι νεώτεροι θα αναρωτιέστε γιατί έπρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο ώστε ν´ αναγκαστουν κάποιοι σεβόμενοι τη διαφορετικότητα τους να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι.

Μα δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Μόνο κάτι τόσο τραγικό μπορεί να σου θυμίσει την ομορφιά της ζωής και της λευτεριάς. Να σου θυμίσει, επίσης, πόσο τυχεροί είμαστε όλοι εμείς που σκαρώνουμε μουσικές και στίχους και πόσο μάταια είναι κάποια πράγματα. Ίσως, όπως λένε, από τα λάθη μας να μαθαίνουμε. Ωστόσο, από τα ίδια λάθη με τον καιρό αρρωσταίνουμε. Παρ' όλα αυτά το μοναδικό μας χρέος απέναντι στον κώδικα του hiphop, είναι ο σεβασμός σε αυτή τη δημιουργική διαφορετικότητα.

Έχουμε περάσει από σαράντα κύματα για να μας πετάξει τελικά η ζωή πάνω στην ίδια ξέρα, πάνω στην ίδια στιγμή, δίπλα στον ίδιο πόνο. Από αυτό το σημείο και μετά όλοι εμείς οι αφηγητές αυτής της συσσωρευμένης μνήμης δηλώνουμε ότι θα σεβόμαστε τη διαφορετικότητα της εκφρασης του κώδικα κι ότι θα επιδιώκουμε κάθε μορφής διαλογο όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

Πιθανόν ποτέ να μη τα καταφέρουμε να γίνουμε μια παρέα, αλλά προς το παρόν μας φτάνει που συνειδητοποιησαμε ότι δεν είμαστε ξένοι. Ο καθένας με τη προσωπικότητα του, τη στάση του και τη δράση του θα αγωνίζεται για όσα ονειρεύεται ν´ ανταμώσει. Τώρα το ξέρουμε - κανείς δεν έιναι ξένος. Παύλο, τα κατάφερες. Κανείς δε νοίωθει σήμερα ξένος.

Σήμερα δε φτιάχνουμε μια κρεατομηχανή για να πετάξουμε μέσα ό,τι κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχει απομείνει απ´ το hiphop, αλλά ένα οπλοστάσιο που ο καθένας θα φυλάει ή θα βγάζει απ´ το σεντούκι του ό,τι επιλέγει να μοιραστεί. Κανείς μας δε νοιώθει την ανάγκη να κάνει ταμείο από τωρα. Αυτά τα πρώτα 20 και βάλε χρόνια του hiphop στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν κληρονομιά ή καλύτερα παρέα στις γενιές που ακολουθούν κι ετσι αυτό που στην αρχή κάποιοι είχαμε σαν παιχνίδι να γίνει το βιος μας.
Το βιος μας, αδερφέ...

Λοιπόν hiphopers, lowbapers κι αλητήριοι ήρθε ο καιρός να θυμίσουμε σ´ αυτή τη κουρασμένη κοινωνία “πως γίνεται” και που βρίσκονται κρυμμένα τα όμορφα. Ίσως, μέχρι τώρα κάποιοι να μας θεωρούσαν το λάθος παράδειγμα ή την φωτεινή εξαίρεση. Εξίσου τραγικά είναι και τα δύο... Ας κάνουμε τ´ ονειρο του αδερφού μας πραγματικότητα κι ας τη ζήσουμε εμείς για να τη διηγούνται μετά αυτοί που θα έχουν μάθει να ζουν και να τιμούν το θάνατο. Ας γλεντήσουμε κάθε μας στιγμή.
Τα καταφερες, παλιόφιλε, όσοι διάλεξες βρίσκονται εδώ, σε τιμούν και σε ευχαριστούν.

Τα Hiphop & Lowbap αδέρφια σου».